حکایتی از سیاست #چماق و #هویج، برای حفظ پیروان در #بهائیت! فرقه‌ی بهائیت یکی از آموزه‌های اصلی و ابداعی خود را به عنوان "تحری حقیقت" معرفی می‌کند. تحری حقیقت به معنای حق‌جویی و دوری از تقلید، اولین آموزه‌ایست که بهائیان می‌بایست پس از رسیدن به بلوغ، در پی آن باشند؛ همچنان که عبدالبهاء می‌گوید: «اول اساس #بهاءالله تحری حقیقت است؛ یعنی نفوس از تقالیدی که از آباء و اجداد، موروث مانده، منزه و مقدس گردند».[1] اما جالب است بدانیم که این آموزه‌ی اساسی در بهائیت، برای بهائیان از هیچ جایگاهی برخوردار نیست. چرا که رهبران این #فرقه، با ایجاد یک نظام تشکیلاتی و اعمال سیاست چماق و هویج [2]، عملاً راه تحری حقیقت را بر پیروان خود بسته‌اند. تشکیلات بهائیت از یک‌سو با تأثیر مستمر بر افکار کودکان در قالب طرح روحی [3]، که بهائیان در آن، از دوسالگی تا سنّ بلوغ، تحت آموزش‌های فشرده‌ی عقیدتی بهائیت قرار می‌گیرند، دیگر امکان تحری حقیقتی (به صورت واقعی و نه تشریفاتی) برای آنان باقی نمی‌ماند. #پی‌نوشت: [1]. عبدالحمید اشراق خاوری، پیام ملکوت، 1985 م، ص 11. [2]. سیاست چماق و هویج در واقع به سیاست ارائه‌ی تشویق برای رفتار خوب و ارائه تنبیه برای رفتار بد گفته و به عبارتی به معنی سیاست تهدید و تحبیب به کار می‌رود. [3]. یکی از مهاجرین ایرانی به نام روحی ارباب، طرحی تبلیغی را به تشکیلات بهائیت ارائه می‌دهد که پس از موفقیت در آزمون ده ساله‌ی خود در کلمبیا، به عنوان یک راهنمای عمل، به همه‌ی محافل بهائیت اعلام شد. 🏠موسسه فرق و ادیان زاهدان-مفاز🇮🇷 📡 eitaa: @m_mafaz_lib 📺web: www.mafaz.ir 🎥Instagram: @mafaz_pic 🆔Admin: @mafaz1