تو تنها راه نجات دنیایی. امشب ظهورت رو باید از خدا بگیریم. الهی بالحجة... @mah_nevis

پیشانی‌اش داغ شد و بازی را رها کرد. فهمیدم که امشب هم یکی از شب‌های قدرم است. بیداری و چک کردن تب. چند روزی مهمان امام رضا بودیم. توی حرم با بچه‌ها گرم بازی بود که بی‌حال شد. آخرین فرصت را شب قبل از کتابفروشی نزدیک حرم خریده بودم. باید می‌خواندم کتابی را که رهبری شهیدِ سوژه‌ی روایتش را سرآمد شهدا دیده و به حالش غبطه خورده‌ بود. رفعت قافلا‌ن کوهی، دختری دیپلمه و معلم بود که‌ استاد نهج‌البلاغه‌ی مسجد به خواستگاری‌اش آمد. علی کسایی همان جوانی بود که دخترها آرزوی ازدواج با او را داشتند.‌ ارتشی‌ای سر به زیر، مسلط به عربی و حافظ نهج‌البلاغه. پدر که مخالفت کرد، رفعت پرده از خوابش برداشت. شبی دیده بود با استادش روی تکه‌ای سنگ نشسته‌اند. سنگی‌ که بالای گلزار شهدای شیراز به پرواز درآمد. پدر را به امام حسین قسم داد و رُک و پوست کنده گفت:«دوسش دارم بابا» علی و رفعت زیر یک سقف رفتند. سقفی که با خانواده‌ی همسر مشترک بود. زندگی با علی که حتی فرصتی برای استراحت هم نداشت برای رفعت آسان نبود. با شروع جنگ و آمدن بچه‌های قد و نیم قد این سختی چند برابر شد. من هم همراه آن‌ها رنج‌ها را می‌گذراندم و پا به پای علی و رفعت زندگی را قدم می‌زدم. وقتی امام رضا ما را مهمان مهمانسرایش کرد فکر کردم روزگاری علی و کلی شهید دیگر، آن‌جا پای سفره‌ی کرَم حضرت سلطان نشسته بودند. وقتی که رفعت بچه‌ی چهارمشان را باردار بود، از مادرشوهرش راه تربیت بچه‌ها را پرسید. انگار خودم بودم و نگرانی‌هایم را کلمه می‌کردم. دستم روی پیشانی پسرم بود وقتی خانم‌ جان گفت: «به امام رضا سپردمشان.» علی کسایی در عید غدیر به دنیا آمد. در عید غدیر ازدواج کرد. از خدا خواسته بود شهادتش هم در عید غدیر باشد. رفعت در تمام آن هفت غدیر مشترکشان، قلبش تپید و دستش به دعا بلند شد:«خدایا حالا نه... مگر چند علی کسایی در دنیاست؟» وقتی دلخوری‌ای پیش می‌آمد، چشمم مثل رفعت می‌رفت بالای آینه، به همان کاغذی که کلمه‌های جوشیده از قلب علی زیبایش می‌کرد. وقتی صفحه‌های کتاب جلو می‌رفت، به آقا فکر کردم. شاید وقتی رفعت از ترسِ صدای موشک‌ها رخت خواب بچه‌ها را توی راهرو پهن کرد تا از پنجره دور باشند غمی به چشم‌هایش رسید. در روزهای فتنه‌ی ۴۰۱ در مورد وجود امنیت و خطر نبودش صحبت کرده بود. آنچه کتاب را در مقایسه با آثار مشابه برایم جذاب‌تر کرد، قلم باورپذیر نویسنده بود. رنج‌ها به درستی روایت شده بودند. رنج دوری از همسر، فاصله از شغل مورد علاقه، سختی‌های مادری. رنج زندگی کنار خانواده‌‌ی همسر، دل‌شوره‌های زنانه، کمبود زمان مشترک با همسر و حتی رنج روزهای بعد از شهادت. اینکه لحظات تلخ و شیرین یک رابطه با هم بودند، روایت را خواندنی‌تر کرده بود. کتاب با تکیه بر مصاحبه‌های متعدد با همسر شهید شکل گرفت. شخصیت‌ پردازی عمیق و پر کشش یکی دیگر از نقاط قوت است که باعث می‌شود با کتاب همراه شوید. زندگی شهید علی کسایی و همسرش درس مقاومت در برابر رنج‌های زندگیست. کتاب را به زنانی پیشنهاد می‌دهم که گاهی سختی‌ها صبرشان را هدف می‌گیرد و خسته‌شان می‌کند. به مردانی پیشنهاد می‌دهم که گاهی مشغله‌های بیرون از خانه از رسیدگی‌های عاطفی به اهل خانه دورشان می‌کند. گرگ و میش بود که به عکس‌های آخر کتاب رسیده بودم. سرم را بلند کردم. با چشم‌هایی مصمم در قاب عکس حاج قاسم روبرو شدم. فکر کردم انقلاب چه علی کسایی‌ها پروریده بود. تب سنج می‌گفت تب خوابید. بیماری نشانی هم از خودش باقی نگذاشته بود. کتاب را بستم و زمزمه کردم: گره از کار ما گشاید آن شاه که درگاهش پناه بی‌پناهان است. @mah_nevis

آخرین فرصت کتابخوانی‌ام در ۴۰۳، این کتاب بود. کتاب آخرین فرصت.

تکان می‌خوردم صندلی صدایش در می‌آمد. دایره‌‌های نارنجی روی پایه‌‌های فلزی، خستگی صندلی را داد می‌زدند. از پنجره‌ی بالای دیوار، سه شاخه‌ی بی برگ درخت که مثل سیم وارفته توی هوا مانده بودند معلوم بود. خورشید داشت بار و بندیل جمع می‌کرد. صدای دویدن عقربه‌های ساعت بین زنگ تلفن و «نوبتامون پره‌»ی منشی و تق‌ و توق پاشنه‌ی کفش‌ها گم می‌شد. با لب و لوچه‌ی آویزان به مستطیل جادویی پناه بردم. انگشتم مدام به گوشی نوک می‌زد. خانم بلاگر دوقلوهای شش ماهه‌اش را با شیشه شیر اَوِنت و شیرخشک اس ام آ سیر می‌کرد. خودم را جایش تصور کردم. توی خانه‌ای لوکس و تمیز که شبیه خانه‌ی مادرهای شیرخواره دار نبود. پسرم با اشتیاق بهترین شیرخشک‌ها را می‌خورد و من نگران کم بودن شیرم نبودم. توی یادداشت‌های گوشی نوشته بودم که از کمبود شیر به دکتر بگویم. از هر دری زدن‌هایم برای دیدن لحظه‌ی شیر خوردن نوزادم. وقتی انگشتم را می‌چسبید. وقتی او تماماً نیاز می‌شد و من مأمن. استوری دستم را گرفت و برد به ماه‌ها پیش. ماه نهم بودم و پوست شکمم تا جایی که می‌شد کشیده شده بود جلو. همسرم کاغذ چروک را توی دست‌هایش گرفت. _شیشه شیر چه مارکی بگیرم؟ حروف راه کشیدند و به هم رسیدند و هم را به آغوش کشیدند و کلمه شدند و روی زبان آمدند. درست وقتی که به لرزش مولکول‌های حنجره‌ام محتاج بودم تا صدا تولید شود میخ شدم. می‌خواستم بگویم:«بهترین مارک شیشه شیر اونته. مثل سینه مادر طراحیش کردن. جنسش خیلی خوبه. دوستم برای دخترش گرفته بود می‌گفت حرف نداره.» قورتشان دادم اما. گران بود و همسرم دانشجو. آن روز ترجیح دادم کلمه‌خوری کنم. خیلی وقت‌ها انجامش می‌دادم. گاهی مثل آن روز شیرین‌ است. گاهی زهر هلاهل. آنقدر تلخ که باعث می‌شد هرچه کلمه خوردم، تلخ یا شیرین، یک‌جا بالا بیاورم. _ بی‌بی لند خیلی خوبه. صدای به هم خوردن در که بلند شد انگار کسی برایم دست می‌زد. حس وقتی را داشتم که معلم مهد قرآنم برچسب صدآفرین می‌چسباند پایین دفترم. صدای تپیدن قلب از اتاق خانم دکتر بلند شد. گوشی را قفل کردم. نمی‌دانستم چند نفر از دنبال‌کننده‌های آن استوری مادرند. چند نفرشان شیرخوار دارند. چند نفرشان مثل من شیرشان به قطره رسیده. ولی مطمئن بودم خیلی‌ها دل‌شان می‌خواست بهترین مارک شیشه شیر و شیرخشک سهم بچه‌شان باشد. خیلی‌ها با دیدن گهواره‌ی برقی و تخت خواب سلطنتی و دوربین و مانیتور نوزاد و لباس‌های رنگ به رنگ نوزادهای خانم بلاگر چشم‌شان آب می‌افتاد. گوشه‌ی ناخن می‌کندند. برای خانواده فشار روانی ایجاد می‌کردند. _نوبت شماست. استخوان میانی انگشت اشاره‌ام که به در می‌کوبید فکر کردم کاش علاجی هم برای خودنمایی آمیخته با بلاگری وجود داشت. نباید سکوت می‌کردم. بعد از مطب باید حدیث پیامبر را برایش می‌فرستادم و از لیست فالورهاش خودم را حذف می‌کردم. اگر چشمی برای دیدنش نبود، بلاگری هم برای توی چشم کردن زندگی‌اش نبود. «هرکس در حال خوردن غذا باشد و جانداری به او نگاه کند و او را شریک غذای خود نکند به دردی بی درمان مبتلا می‌شود. اشرف‌الخلق صلی‌ الله علیه و آله و سلم» @mah_nevis