یا فاطمة الزهرا یا صاحب الزمان ادرکانی ادرکانی

سال‌تون علوی🖤 امیدوارم امسال همه‌مون تحت عنایات پدرانه‌‌ی حضرت علی(علیه السلام) باشیم. @mah_nevis

تو تنها راه نجات دنیایی. امشب ظهورت رو باید از خدا بگیریم. الهی بالحجة... @mah_nevis

پیشانی‌اش داغ شد و بازی را رها کرد. فهمیدم که امشب هم یکی از شب‌های قدرم است. بیداری و چک کردن تب. چند روزی مهمان امام رضا بودیم. توی حرم با بچه‌ها گرم بازی بود که بی‌حال شد. آخرین فرصت را شب قبل از کتابفروشی نزدیک حرم خریده بودم. باید می‌خواندم کتابی را که رهبری شهیدِ سوژه‌ی روایتش را سرآمد شهدا دیده و به حالش غبطه خورده‌ بود. رفعت قافلا‌ن کوهی، دختری دیپلمه و معلم بود که‌ استاد نهج‌البلاغه‌ی مسجد به خواستگاری‌اش آمد. علی کسایی همان جوانی بود که دخترها آرزوی ازدواج با او را داشتند.‌ ارتشی‌ای سر به زیر، مسلط به عربی و حافظ نهج‌البلاغه. پدر که مخالفت کرد، رفعت پرده از خوابش برداشت. شبی دیده بود با استادش روی تکه‌ای سنگ نشسته‌اند. سنگی‌ که بالای گلزار شهدای شیراز به پرواز درآمد. پدر را به امام حسین قسم داد و رُک و پوست کنده گفت:«دوسش دارم بابا» علی و رفعت زیر یک سقف رفتند. سقفی که با خانواده‌ی همسر مشترک بود. زندگی با علی که حتی فرصتی برای استراحت هم نداشت برای رفعت آسان نبود. با شروع جنگ و آمدن بچه‌های قد و نیم قد این سختی چند برابر شد. من هم همراه آن‌ها رنج‌ها را می‌گذراندم و پا به پای علی و رفعت زندگی را قدم می‌زدم. وقتی امام رضا ما را مهمان مهمانسرایش کرد فکر کردم روزگاری علی و کلی شهید دیگر، آن‌جا پای سفره‌ی کرَم حضرت سلطان نشسته بودند. وقتی که رفعت بچه‌ی چهارمشان را باردار بود، از مادرشوهرش راه تربیت بچه‌ها را پرسید. انگار خودم بودم و نگرانی‌هایم را کلمه می‌کردم. دستم روی پیشانی پسرم بود وقتی خانم‌ جان گفت: «به امام رضا سپردمشان.» علی کسایی در عید غدیر به دنیا آمد. در عید غدیر ازدواج کرد. از خدا خواسته بود شهادتش هم در عید غدیر باشد. رفعت در تمام آن هفت غدیر مشترکشان، قلبش تپید و دستش به دعا بلند شد:«خدایا حالا نه... مگر چند علی کسایی در دنیاست؟» وقتی دلخوری‌ای پیش می‌آمد، چشمم مثل رفعت می‌رفت بالای آینه، به همان کاغذی که کلمه‌های جوشیده از قلب علی زیبایش می‌کرد. وقتی صفحه‌های کتاب جلو می‌رفت، به آقا فکر کردم. شاید وقتی رفعت از ترسِ صدای موشک‌ها رخت خواب بچه‌ها را توی راهرو پهن کرد تا از پنجره دور باشند غمی به چشم‌هایش رسید. در روزهای فتنه‌ی ۴۰۱ در مورد وجود امنیت و خطر نبودش صحبت کرده بود. آنچه کتاب را در مقایسه با آثار مشابه برایم جذاب‌تر کرد، قلم باورپذیر نویسنده بود. رنج‌ها به درستی روایت شده بودند. رنج دوری از همسر، فاصله از شغل مورد علاقه، سختی‌های مادری. رنج زندگی کنار خانواده‌‌ی همسر، دل‌شوره‌های زنانه، کمبود زمان مشترک با همسر و حتی رنج روزهای بعد از شهادت. اینکه لحظات تلخ و شیرین یک رابطه با هم بودند، روایت را خواندنی‌تر کرده بود. کتاب با تکیه بر مصاحبه‌های متعدد با همسر شهید شکل گرفت. شخصیت‌ پردازی عمیق و پر کشش یکی دیگر از نقاط قوت است که باعث می‌شود با کتاب همراه شوید. زندگی شهید علی کسایی و همسرش درس مقاومت در برابر رنج‌های زندگیست. کتاب را به زنانی پیشنهاد می‌دهم که گاهی سختی‌ها صبرشان را هدف می‌گیرد و خسته‌شان می‌کند. به مردانی پیشنهاد می‌دهم که گاهی مشغله‌های بیرون از خانه از رسیدگی‌های عاطفی به اهل خانه دورشان می‌کند. گرگ و میش بود که به عکس‌های آخر کتاب رسیده بودم. سرم را بلند کردم. با چشم‌هایی مصمم در قاب عکس حاج قاسم روبرو شدم. فکر کردم انقلاب چه علی کسایی‌ها پروریده بود. تب سنج می‌گفت تب خوابید. بیماری نشانی هم از خودش باقی نگذاشته بود. کتاب را بستم و زمزمه کردم: گره از کار ما گشاید آن شاه که درگاهش پناه بی‌پناهان است. @mah_nevis

آخرین فرصت کتابخوانی‌ام در ۴۰۳، این کتاب بود. کتاب آخرین فرصت.