رُوِيَ عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع‏ قَالَ: يَا عَبْدَ الْعَظِيمِ أَبْلِغْ عَنِّي أَوْلِيَائِيَ السَّلَامَ وَ قُلْ لَهُمْ أَنْ لَا يَجْعَلُوا لِلشَّيْطَانِ عَلَى أَنْفُسِهِمْ سَبِيلًا وَ مُرْهُمْ بِالصِّدْقِ فِي الْحَدِيثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ مُرْهُمْ بِالسُّكُوتِ وَ تَرْكِ الْجِدَالِ فِيمَا لَا يَعْنِيهِمْ وَ إِقْبَالِ بَعْضِهِمْ عَلَى بَعْضٍ وَ الْمُزَاوَرَةِ فَإِنَّ ذَلِكَ قُرْبَةٌ إِلَيَّ وَ لَا يَشْتَغِلُوا أَنْفُسَهُمْ بِتَمْزِيقِ بَعْضِهِمْ بَعْضاً فَإِنِّي آلَيْتُ عَلَى نَفْسِي‏ إِنَّهُ مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ وَ أَسْخَطَ وَلِيّاً مِنْ أَوْلِيَائِي دَعَوْتُ اللَّهَ لِيُعَذِّبَهُ فِي الدُّنْيَا أَشَدَّ الْعَذَابِ وَ كَانَ‏ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِينَ* وَ عَرِّفْهُمْ أَنَّ اللَّهَ قَدْ غَفَرَ لِمُحْسِنِهِمْ وَ تَجَاوَزَ عَنْ مُسِيئِهِمْ إِلَّا مَنْ أَشْرَكَ بِهِ أَوْ آذَى وَلِيّاً مِنْ أَوْلِيَائِي أَوْ أَضْمَرَ لَهُ سُوءاً فَإِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ لَهُ حَتَّى يَرْجِعَ عَنْهُ فَإِنْ رَجَعَ وَ إِلَّا نَزَعَ رُوحَ الْإِيمَانِ عَنْ قَلْبِهِ وَ خَرَجَ عَنْ وَلَايَتِي وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ نَصِيباً فِي وَلَايَتِنَا وَ أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ ذَلِكَ‏ . 📚الإختصاص: 247 از عبدالعظیم نقل شده است که امام رضا (ع) فرمودند: «ای عبدالعظیم! به دوستانم سلام برسان و به آنها بگو: راهی برای شیطان بر خود باز نکنند. به آنها دستور بده که راستگو باشند، امانت را ادا کنند، سکوت پیشه کنند و از جدال در اموری که به آنها مربوط نیست بپرهیزند. همچنین به آنها بگو به یکدیگر روی آورند و با هم دیدار کنند، چرا که این کار باعث تقرب به من است. و نباید خود را به تفرقه‌انداختن و آزار یکدیگر مشغول کنند، زیرا من با خود عهد کرده‌ام که هر کس چنین کند و یکی از دوستانم را برنجاند، از خدا بخواهم که در دنیا او را به شدیدترین عذاب دچار کند و در آخرت نیز از زیانکاران باشد. و به آنها بگو: خداوند به نیکوکارانشان بخشیده و از بدکارانشان درگذشته است، مگر کسی که شرک ورزد یا به یکی از دوستانم آزار برساند یا در دل برای او بدی بخواهد؛ زیرا خداوند او را نمی‌بخشد تا اینکه از کار خود بازگردد. اگر توبه کند (بخشیده می‌شود)، وگرنه روح ایمان را از قلبش بیرون می‌کشد و از ولایت من خارج می‌شود و بهره‌ای در ولایت ما نخواهد داشت. و من از این حال به خدا پناه می‌برم.» 📚ترجمه از دیپ‌سیک

💢امام رضا و جمعه آخر ماه شعبان حَدَّثَنَا تَمِيمُ بْنُ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ تَمِيمٍ اَلْقُرَشِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي أَبِي قَالَ حَدَّثَنِي أَحْمَدُ بْنُ عَلِيٍّ اَلْأَنْصَارِيُّ عَنْ عَبْدِ اَلسَّلاَمِ بْنِ صَالِحٍ اَلْهَرَوِيِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي اَلْحَسَنِ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى اَلرِّضَا عَلَيْهِ السَّلاَمُ فِي آخِرِ جُمُعَةٍ مِنْ شَعْبَانَ فَقَالَ لِي يَا أَبَا اَلصَّلْتِ إِنَّ شَعْبَانَ قَدْ مَضَى أَكْثَرُهُ وَ هَذَا آخِرُ جُمُعَةٍ مِنْهُ فَتَدَارَكْ فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ تَقْصِيرَكَ فِيمَا مَضَى مِنْهُ وَ عَلَيْكَ بِالْإِقْبَالِ عَلَى مَا يَعْنِيكَ وَ تَرْكِ مَا لاَ يَعْنِيكَ وَ أَكْثِرْ مِنَ اَلدُّعَاءِ وَ اَلاِسْتِغْفَارِ وَ تِلاَوَةِ اَلْقُرْآنِ وَ تُبْ إِلَى اَللَّهِ مِنْ ذُنُوبِكَ لِيُقْبِلَ شَهْرُ اَللَّهِ إِلَيْكَ وَ أَنْتَ مُخْلِصٌ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لاَ تَدَعَنَّ أَمَانَةً فِي عُنُقِكَ إِلاَّ أَدَّيْتَهَا وَ لاَ فِي قَلْبِكَ حِقْداً عَلَى مُؤْمِنٍ إِلاَّ نَزَعْتَهُ وَ لاَ ذَنْباً أَنْتَ مُرْتَكِبُهُ إِلاَّ قَلَعْتَ عَنْهُ وَ اِتَّقِ اَللَّهَ وَ تَوَكَّلْ عَلَيْهِ فِي سِرِّ أَمْرِكَ وَ عَلاَنِيَتِكَ وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اَللّٰهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اَللّٰهَ بٰالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اَللّٰهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْراً وَ أَكْثِرْ مِنْ أَنْ تَقُولَ فِيمَا بَقِيَ مِنْ هَذَا اَلشَّهْرِ اَللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ قَدْ غَفَرْتَ لَنَا فِي مَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِيمَا بَقِيَ مِنْهُ فَإِنَّ اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى يُعْتِقُ فِي هَذَا اَلشَّهْرِ رِقَاباً مِنَ اَلنَّارِ لِحُرْمَةِ شَهْرِ رَمَضَان. تمیم بن عبدالله بن تمیم قرشی نقل کرده است که پدرش از احمد بن علی انصاری و او از عبدالسلام بن صالح هروی روایت کرده که گفت: در آخرین جمعه ماه شعبان بر ابوالحسن علی بن موسی الرضا (علیه السلام) وارد شدم. ایشان به من فرمودند: ای اباصلت! بیشتر ماه شعبان گذشته و این آخرین جمعه آن است. پس در باقی‌مانده این ماه، کوتاهی‌های گذشته را جبران کن و بر آنچه به تو مربوط است تمرکز کن و آنچه به تو مربوط نیست را رها کن. زیاد دعا کن، استغفار کن و قرآن بخوان. از گناهان خود به سوی خدا توبه کن تا ماه خدا (رمضان) در حالی که خالصانه به سوی خدا روی آورده‌ای، به استقبالت بیاید. هیچ امانتی را در گردن خود باقی نگذار، مگر اینکه آن را ادا کنی، و هیچ کینه‌ای در دل خود نسبت به مؤمنی نداشته باش، مگر اینکه آن را از دل بزدایی، و هیچ گناهی را که مرتکب شده‌ای باقی نگذار، مگر اینکه از آن توبه کنی. از خدا بترس و در آشکار و نهان بر او توکل کن، و هر کس بر خدا توکل کند، خدا او را کافی است. همانا خداوند به هر چیزی که اراده کند، دست می‌یابد و برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است. و در باقی‌مانده این ماه زیاد بگو: «خدایا! اگر در گذشته شعبان ما را نبخشیدی، در باقی‌مانده آن ما را ببخش» زیرا خداوند تبارک و تعالی در این ماه بندگان بسیاری را به احترام ماه رمضان از آتش جهنم آزاد می‌کند. 📚عیون اخبار الرضا علیه السلام 2: 51

آیا چارچوب زندگی‌ات را خودت آگاهانه انتخاب کرده‌ای؟ می‌دانم طراحی آگاهانه تمام چارچوب‌های زندگی نه در توان ماست و نه شاید مطلوب، اما تعیین مهم‌ترین ویژگی‌های آن به یقین در حیطه‌ مسؤولیت ماست. 🔹اگر پانصد سال پیش به دوستان مشهدیت میگفتی من فردا صبح عازم تهران هستم تا ظهر اندکی کار دارم، انجام می‌دهم و شب حرم امام رضا دوباره زیارتت می‌کنم، به کل حرفایت بی معنا و مهمل به نظر می‌رسید؛ اما امروز که در دنیایی زندگی می‌کنی که سرعت یکی از مشخصه‌های اصلی آن است این حرف‌ها عادی است و برای مردم استبعادی ندارد. آنچه این حرف‌ها را بی‌معنا و گوینده آن را دیوانه یا عاقل می‌کند چیزی است که نامش را چارچوب می‌گذاریم. چارچوبی که تمام جزئیاتِ زندگی معنای خود را وام دار آن هستند. 🔹وقتی در تعامل با افراد یا مکاتب یا ادیان واژه‌هایی برایت مبهم می‌شوند یکی از عوامل آن همین تغییر چارچوب‌هاست مثل کسی که در دنیای پانصد سال پیش با مؤلفه‌های دنیای مدرن صحبت کند یا بالعکس. 🔹«ماه مهمانی خدا» در دنیایی که از جمله ویژگی‌های بارز آن حذف یا بی‌توجهی به ادمه حیات پس از مرگ و اولویت دادن به جسم و بی توجهی یا حذف روح است، مبهم و حتی مسخره به نظر می‌رسد. اما اگر چارچوب را عوض کنیم و زندگی پس از مرگ را به تعبیر قرآن بهتر و پاینده‌تر بدانیم، روح و صفات برتر انسانی را در کانون توجه خود قرار دهیم آنگاه نه تنها «ماه مهمانی خدا» را لبریز از معنا خواهیم دید بلکه ضرورت وجود آن را به خوبی درک خواهیم کرد. 🔹از مهم‌ترین انتخاب‌های متأسفانه ناخوآگاه ما انتخاب همین چارچوب‌هایی است که قرار است درون آن نفس بکشیم و جزئیات زندگی خود را طراحی کنیم. 🔹تعیین چارچوب زندگیمان را به دست رسانه‌ها، مشهورات زمانه، رسم و رسومات و ناخودآگاهِ خود نسپریم که در آن صورت به قول قرآن مانند بوته‌ای بی‌ریشه خواهیم بود که قرار و ثباتی برایمان متصور نیست و زود باشد که قاعده قطعی «إنّک مَیّتٌ و إنّهم مَیّتون» بر ما تطبیق شود و کارمان را یکسره کند. 🔻به قول آن استاد عزیز کسی که به وجود روزهای هزار ساله باور ندارد، ضرورتی برای درک شب‌هایی به ارزش هزار ماه نمی‌بیند. @mahdavi_arjmand

ان شاالله به زودی...

🔻اعمال شب قدر و چند تذکر 🔹️روایات بی‌شمار، معتبر و بی‌تردید اسلامی در اهمیت شب قدر در تراث ما وجود دارد. این روایات گفته‌اند که این شب (سه شب) را به دعا و توبه و خواندن نماز و قرآن بگذرانیم. با توجه به سنت شب‌زنده‌داری و کیفیتی که در عصر و کشور ما وجود دارد، چند نکته را عرض می‌کنم. ۱. عبادتی که در آن قرآن را مقابل خود باز می‌کنیم و می‌گوییم «االلّٰهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِكِتَابِكَ الْمُنْزَلِ وَ مَا فِيهِ‌، وَ فِيهِ اسْمُكَ الْأَعْظَمُ الْأَكْبَرُ، وَ أَسْمَاؤُكَ الْحُسْنىٰ وَ مَا يُخَافُ وَ يُرْجىٰ أَنْ تَجْعَلَنِي مِنْ عُتَقَائِكَ مِنَ النَّارِ» و سپس حاجات خود را از خدا می‌خواهیم، سندی صحیح دارد. در برخی نسخه‌های روایت، این عبادت در کل دهۀ دوم (الثلث الثانی من شهر رمضان) و در برخی نسخه‌ها در سه شب (ثلاث لیال من شهر رمضان -گویا شب‌های قدر-) سفارش شده است. ۲. عبادت دیگر که معمولا در فرهنگ عصر ما پس از عبادت اول انجام می‌شود، «قرآن به سر» است. در روایتش نیامده است که قرآن در حالت باز روی سر باشد؛ ولی چون ما این عمل را پس از عمل قبل -که در آن قرآن باز شده- انجام می‌دهیم، همان قرآنِ باز را روی سر می‌گذاریم که البته وجه و دلیلی ندارد. بهتر است قرآن را ببندیم و بعد روی سر بگذاریم. لازم است بدانیم این عمل دوم (قرآن به سر)، بر اساس روایت از اعمال شب قدر نیست. بلکه عملی است که برای ادای قرض و دفع ظلم حاکمان توصیه شده؛ آن هم پس از دو رکعت نماز با کیفیتی خاص. https://eitaa.com/tavanerejal

معروف بودن، ثروت و مکنت مالی، عبادت‌های خاص و پر سروصدا، حالات معنوی ویژه و آثار علمی فراوان، تشییع جنازه‌ی شلوغ، همگی می‌توانند ارزشمند باشند، اما هیچ‌کدام به‌تنهایی عاقبت‌به‌خیری را تضمین نمی‌کنند؛ بلکه گاهی ممکن است نجات در مسیر مخالف این ها باشد. در حدیثی آمده است: «عَن أَبِي عَبدِاللهِ ع قالَ: قالَ اللهُ عَزَّ وَ جَلَّ: إنَّ مِن أَغبَطِ أَولِيائِي عِندي، عَبدًا مُؤمِنًا ذَا حَظٍّ مِن صَلاحٍ، أَحسَنَ عِبادَةَ رَبِّهِ، وَ عَبَدَ اللهَ فِي السَّرِيرَةِ، وَ كَانَ غامِضًا فِي النّاسِ، فَلَم يُشَر إِلَيهِ بِالأصَابِعِ، وَ كَانَ رِزقُهُ كَفافًا فَصَبَرَ عَلَيهِ، فَعُجِّلَت بِهِ المَنِيَّةُ، فَقَلَّ تُراثُهُ وَ قَلَّت بَواكِيهِ.» (الکافی، جلد 2، صفحه 141) ترجمه: امام صادق (ع) فرمودند: «خداوند فرموده است: از خوشبخت‌ترین و مورد غبطه‌ترین بندگان من، بنده‌ای است که بهره‌ای از صلاح برده باشد، عبادتش را نیکو انجام دهد و در خلوت مرا بپرستد. او در میان مردم گمنام است و کسی به او اشاره نمی‌کند. روزی‌اش در حد کفاف است و بر آن صبر پیشه می‌کند. اجلش زود می‌رسد، میراث چندانی از خود باقی نمی‌گذارد و گریه‌کنندگانش اندک‌اند.»

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸همیشه برتری‌ها با ویژگی‌ها گره خورده هست؛ به عبارت دیگر برتری یک گزینه نسبت به دیگر گزینه‌ها بر اساس ویژگی‌ یا ویژگی‌هایی است که در آن گزینه جمع شده است و دیگر گزینه‌ها تمام یا برخی از آن‌ها را ندارند. 🔸بر این اساس با این سؤال مواجهیم که برتری شب قدر از دیدگاه قرآن برا اساس کدام ویژگی یا ویژگی‌هاست؟ 🔸در سوره قدر دست‌کم سه ویژگی برای شب قدر بیان شده است: 1. با اینکه در یک کفه‌ ترازو هزار ماه و در کفه دیگر شب قدر قرار داده شده باز هم زبانه‌ی ترازو به نفع شب قدر پایین آمده است. 2. شب قدر، ملائکه و روح که کارگزاران عالم هستند برای تنفیذ یا اجرا یا ارائه یا تعین برنامه (با توجه به اختلاف تفسیری موجود) نازل می‌شوند؛ نکته‌ مهم، ارتباط آن تنفیذ، اجرا، ارائه یا تعیین برنامه با سرنوشت انسان است. 3. سلامت این شب تا طلوع فجر دیگر ویژگی این شب است. در اینکه سلامت برای کیست و یا نسبت به چیست ابهام وجود دارد. نکته‌ محکم اسناد سلامتی به خود شب قدر است و این بدان معناست که سلامتی مراسمی که در این شب برگزار می‌شود از تمام آفات و مشکلات و نقایص تضمین شده است و هیچ خللی به هیچ معنایی در این مراسم الهی (تنزل ملائکه و روح و همان تنفیذ و اجرا و...) ایجاد نمی‌شود. 🔻بنابراین لااقل از جمله علل اهمیت شب قدر، اجرای مراسمی ویژه و در نهایت سلامت توسط کارگزاران الهی مرتبط با تمام امور است. توجه به عجز انسان و بسط ید الهی به گستره‌ یمحوالله ما یشاء و یثبت ایجاب می‌کند برای تغییر برنامه به نفع خودمان به قدرت لایزال الهی و رحمت بی‌کران او تکیه کنیم و قلب و جوارح خود را در پیشگاه او و دستوراتش فرمان‌بردار کنیم تا او به فضل و رحمت خود برنامه را به نفع ما تغییر دهد. و الحمد لله رب العالمین. @mahdavi_arjmand

💢خیال آسوده ابلیس آدمی در ورطه‌ی خودشیفتگی، لغزش‌های خویش را به نسیان می‌سپارد و کردار نیکِ خود را، هرچند اندک، بزرگ می‌انگارد. این دو خصلتِ ناپسند، چونان دو فرزندِ نامشروع، بر آتشِ خودپسندی او می‌افزایند و او را در دامی می‌افکنند که رهایی از آن دشوار است. این چرخه معیوب، شیطان را آسوده خاطر می‌کند و او را به یکسره شدن کار انسان مطمئن می‌سازد. َفِي الْخِصَالِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجَّاجِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قَالَ إِبْلِيسُ إِذَا اسْتَمْكَنْتُ مِنِ ابْنِ آدَمَ فِي ثَلَاثٍ لَمْ أُبَالِ مَا عَمِلَ فَإِنَّهُ غَيْرُ مَقْبُولٍ مِنْهُ إِذَا اسْتَكْثَرَ عَمَلَهُ وَ نَسِيَ ذَنْبَهُ وَ دَخَلَهُ الْعُجْبُ. از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: ابلیس گفت: «چون در سه چیز بر فرزند آدم چیره شوم، دیگر باکی ندارم که مشغول به چه عملی می‌شود؛ زیرا هر چه کند از او پذیرفته نمی‌شود: هنگامی که عمل نیکِ خود را زیاد شمارد و گناهش را فراموش کند و دچار خودپسندی (عُجب) شود.

بسم الله الرحمن الرحیم 🔸مقدمات برگزاری مراسم شب قدر توسط کارگزاران الهی (ملائکه) و مدیر ایشان (روح) در حال طی شدن است و به زودی بزرگترین و مهم‌ترین مراسم تشریفات الهی آغاز می‌شود. 🔸ربطش به ما هم مشخص است؛ چیزی است در مایه‌های تعیین و ابلاغ کلیات و جزئیات برنامه یک‌سال آینده؛ مرگ و حیات، رشد و غیّ، ایمان و کفر، عافیت و بلا، سلامت و مرض، غنا و فقر، امنیت و ترس، جنگ و صلح و... 🔸چه کنیم تا برنامه بیشترین و باقی‌ترین نفع را برای ما داشته باشد؟ خداوند متعال به تصریح قرآن دوست و سرپرست کسانی است که در مقابل حقایق سر تعظیم فرود می‌آورند (ولی المؤمنین) و دشمن کسانی است که چشم خود را بر حقایق می‌بندند و آن را انکار می‌کنند (عدو للکافرین) بنابراین از مهم‌ترین صفاتی که باعث تغییر برنامه به نفع ما می‌شود ایمان است و از مهم‌ترین صفاتی که باعث تغییر برنامه به ضرر ما می‌شود کفر است. 🔸چالش اصلی برای کسی که زمان را از دست داده و قلبی سرشار از ایمان برای چنین شبی آماده نکرده، رسیدن به گوهر ایمان در این فرصت اندک است. شاید بگویید جوهر اصلی ایمان تصمیم به پذیرش و اقرار به حقایق است که می‌توان در لحظه به سرانجامش رساند. تصمیم را می‌توان در لحظه گرفت اما کسی که تصمیم ما را صحت سنجی می‌کند دانای سر و اخفی است (سر امور پنهانی است و اخفی بر اساس روایات امور پنهانی است که خود شخص نیز از آن مطلع نیست) با این حال نمی‌توان خیلی روی تصمیم‌ها حساب باز کرد؛ مخصوصاً با تجربه‌ای که امثال بنده در تصمیم‌هایشان دارند 🔻به نظر قاصر بنده راهی آرامش‌بخش‌تر از دعا و تکیه به کسی که در وصف خود گفته «یمحوالله ما یشاء و یثبت و عنده ام الکتاب» و ما را مخاطب ساخته و فرموده: یا عبادی الذین اسرفوا علی أنفسهم لا تقنطوا من رحمة الله، إن الله یغفر الذنوب جمیعا؛ إنه هو الغفور الرحیم (از جمله آیاتی است که می‌توانیم بدون تردید خودمان را مخاطب آن بدانیم) نداریم. والحمد لله رب العالمین @mahdavi_arjmand

هیچ بنده ای نیست که من بخواهم از او حساب بکشم جز این که بدهکار شده و هلاک می شود. (کافی 2: 314) چی خیال کردیم ما...

سنجه علم لزوما مو شکافی مسائل پیچیده نیست؛ فهم مسائل ساده اما بنیادین است. مثلا همین که بفهمیم آخرت زندگی واقعی است و دنیا بازی و سرگرمی.

زمانی باختیم که دنبال کسایی راه افتادیم که حتی نمی‌توانند مگس بیافرینند! تازه اگر مگس هم ازشون بدزده توانایی پس گرفتن ندارند!