‌ عمر و أبي‌بکر چند بار، هم به دست خودشان و هم با توسیطِ دختران‌شان، به رسول‌الله (صلی‌ الله علیه و آله) سَـمّ دادند. ‌‌و ایشان در نهایت با سمّ‌ِ آن دو ملعونه‌ به شهادت رسیدند. ‌ اللهم العنهما و ابنتیهما لعناً وبیلا و عذّبهما عذابا شدیدا یستغیث منه أهل النار بالنار ‌‌

‌ اگر خودتان ترک‌زبان هستید، در شهر ترک‌زبان هم زندگی می‌کنید، فارسی را هم خوب بلد نیستید، چه نیاز یا رجحان‌ای دارد که با فرزندتان فارسی صحبت کنید؟ امروز بچه توی سوپرمارکت به پدرش گفت: پدر، به من از این‌ها [جعبه‌ی شانس] بخر. منظورش این بود که برای من از این‌ها بخر. نمی‌دانید با چه زحمت‌ای توانستم جلوی خنده‌ام را بگیرم. پدرش هم گوریل‌هیکل بود، اگر می‌فهمید دارم به آن‌ها می‌خندم، درجا به پانزده قسمتِ نامساوی تقسیم‌ام می‌کرد. ‌خدا رحم کرد. ‌

‌ شَأنِ رسمیّت از این قوم مخواه آفرینشْ سرِ بی‌دَستار است خنده‌ی چِرک مَخواهی از ما شیر اگر شوخ شود کفتار است ‌‌

‌ وقتی به کسی دروغ می‌گوییم، خصوصا به کسی که با ما سلوک و عشرت و صحبت‌ای دارد، از فامیل و آشنا و دوست و همکار و غیرهم، و او دروغِ ما را می‌پذیرد، یعنی قصه به‌نوعی پیش می‌رود که انگار دروغِ ما را باور کرده است، بهتر است به‌عنوانِ یک عاقلْ این احتمال را در نظر بگیریم که شاید دروغِ من را فهمیده باشد، شاید کیاستِ او بیش از مهارتِ من در دروغ‌گویی باشد، شاید فهمیده و نخواسته خجل‌ام کند لذا به روی خودش نیاورده، شاید از دروغِ من به جوابِ واقعی رهنمون شده و اصلِ قصه را فهمیده. این احتمال را در نظر بگیریم که همیشه عاقل‌تر از ما و زرنگ‌تر از ما و کریم‌تر و متخلق‌تر از ما بسیار در این عالَم هست. و وقتی این احتمال را در نظر گرفتیم، کمترین ثمره‌اش این می‌شود که دیگر به مخاطب‌مان فعلاً و قولاً إصرار نخواهیم کرد که دروغِ ما را باور کرده و بلکه مَشی و کنش‌های آتی‌اش را بر آن استوار کند. انسان واقعاً موجود عجیب‌ای است.

‌ فـلـیُـبـلّـغ الشاهدُ الغائبَ ‌

‌ طی شد ایامِ برومندیِ ما در سختی همچون آن دانه که در زیرِ قدم سبز شود ‌

‌ هركس به آن‌كه لائقِ خوبى نيست خوبى كند، به خوبى و احسانِ خود ستم كرده است. ‌

‌ در سرابْ آبِ خضر می‌جویی ای وفا جُسته در زمانه‌ی ما ‌

‌ ‌سبحانَ مَن‌ خلَق البَهْتيٖمي ‌

‌ زاهد اَر راه به رندی نَبَرَد، معذور است؛ عشقْ کاری‌ است که موقوفِ هدایت باشد (حافظ)

‌ «فَاجْعَلْنِی یَا مَوْلٰایَ مِنْ هَمِّکَ» ‌

جاری بر جانِ جمیلِ شاه‌ الشعراء استاد عسکر شاهی اردبیلی (حفظه‌ الله‌ تعالی) ‌

‌ آنچه جالب است، این است که اینها عباراتِ محی‌الدین ابن عربی است. ‌

‌ «شهادت» فضیلت است. پیامبرِ ما، أفضل الأنبیاء است؛ نمی‌شود پیامبری فضیلت‌ای داشته باشد و پیامبرِ ما فاقدِ آن باشد. یحییٰ و اسماعیلِ صادق‌الوعد و بسیاری از أنبیایِ بني‌إسرائیلْ شهیداً از دنیا رفته‌اند. ‌پیامبرِ ما نیز در راهِ خدا، و به دستِ خبیث‌ترین مخلوقاتِ خدا، شهیداً و مسموماً از دنیا رفت. لعنة الله علیهما و علَی ٱبنتَیهما. ‌‌

‌‌فایلِ مکتوبِ یک جلسه از جلساتِ درسِ خارجِ «فقهِ هنر» استاد: یکی از مشاااااهیرِ حوزه‌ی علمیه‌ی قم المقدسة اگر این درسِ خارج است، بنده شخصاً قادر هستم (خارج که سهل است) درسِ کهکشان برگزار کنم. ‌‌

. بله، صدای دهل از دور خوش است. و گمان‌ام باید استغفار کنم، بابتِ ترجیحِ واجب بر أوجب؛ که -بالبداهة- واجد الواحدة، أحسنُ حالاً است از فاقد الحُسنَیَین ‌

‌ صلی الله علیک یا رسول الله ‌

‌ «علی بهشتِ من است از خدا خواسته‌ام پیش از او بمیرم» ‌‌

‌ رحمة للعالمین صلی الله علیه و آله: ... و يقول اللّه تعالى لملائكته: «يا ملائكتي، أُنظُروا إلى أَمَتي فاطمة سيدة إمائي قائمة بين يديّ ترتعد فرائصها من خيفتي، و قد أقبلَت بقلبها عبادتي، فأُشهِدُكم أنّي قد آمنتُ شيعتَها من النّار». و إنّي لمّا رأيتها ذكرتُ ما يُصنَع بها بعدي؛ كأنّي بها و قد دخل الذلُّ بيتَها، و انتهكت حرمتُها و غصبت حقها و منعت إرثها و كسرت جَنبها و أَسقَطت جنينَها و هي تنادي «يا محمّداه»، فلا تُجاب، و تستغيث فلا تُغاث. فلا تزال بعدي محزونةً مكروبة باكية، فتذكر انقطاعَ الوحي من بيتها مرة و تتذكر فراقي أخرىٰ، تستوحش إذا جَنَّها اللّيلُ لِفَقد صوتيَ الذي كانت تستمع إليه إذا تهجّدتُ بالقرآن. ثم تَرىٰ نفسَها ذليلةً بعدَ أن كانت في أيّام أبيها عزيزة، فعند ذلك يُؤنِسُها اللّهُ -تعالى ذكره- بالملائكة، فنادَتها بما نادت به مريمَ بنتَ عمران فتقول «يا فاطمة، إنّ اللّهَ اصطفاكِ و طهّركِ و اصطفاكِ على نساء العالمين». ‌ . صلّی اللهُ علیک یا رسول الله، و علی أهل بیتک المظلومین ‌‌

. پیامبر فرمود: [وقتی فاطمه در محراب‌اش برای نماز حاضر می‌شود] خدا به فرشتگان‌اش می‌فرماید: «ای فرشتگانِ من، نگاه کنید به بنده‌ام فاطمه، که بانوی زنانِ مؤمن است، بر درگاهِ من ایستاده، و مَفصَل‌های‌اش از ترسِ من به لرزه افتاده، و با تمامِ قلب‌اش به عبادتِ من رویْ آورده؛ پس شاهد می‌گیرم شما را بر اینکه من قطعاً مأمون خواهم کرد شیعیانِ او را از آتشِ جهنّم». و من الآن که به فاطمه نگاه کردم، به یاد آوردم آن ظلم‌هایی را که بعد از من در حق‌ّ‌ِ او خواهد شد. گویا همین الآن او را می‌بینم که ذلّت به خانه‌اش داخل شده و او را هتک حرمت کرده‌اند و حق‌اش غصب شده و ارث‌اش را از او منع کرده‌اند و استخوانِ پَهلویَ‌اش شکسته است و جَنین‌اش را سِقط کرده است، و او در همان حالْ فریاد می‌زند «ای محمد، به فریادَم بِرس» ولی جوابی نمی‌شنود، و کمک می‌جوید و کسی به دادَش نمی‌رسد. و مُدام اینگونه محزون و مصیبت‌زده و گریان خواهد بود بعد از من؛ که گاهی به انقطاعِ یک‌باره‌ی وحی از خانه‌اش فکر می‌کند [و غصه می‌خورَد]، گاهی [شهادتِ من و] دوری از من را به یاد می‌آورَد؛ هنگام‌ای که تاریکیِ شبْ فرا می‌رسد، إحساسِ ترس می‌کند، چون [دیگر همانندِ أیام‌ای که زنده بودم،] صدای قرآن‌خواندنِ من هنگامِ شب‌بیداری‌های‌ام را نمی‌شنود. سپس [بعد از این‌همه فکر و خیال‌ها،] خودش را ذلّت‌یافته‌ای می‌بیند، [که] بعد از صاحبِ عزّت بودن در روزگارِ پدرش [به این ذلت افتاده است]؛ در این هنگام [که أفکار و غصه‌های متعدد بر او هجوم آورده‌اند و قلب‌اش پُر شده است از غم و ماتم و مرورِ مصیبت‌ها،] خداوند -که یادش در قلب‌های‌مان بلند باد- مأنوس می‌کند او را با ملائکه، پس او را صدا می‌زنند با عبارت‌ای که مریمْ دخترِ عمران را با آن [تعابیر و عناوین] صدا زدند؛ پس [به او] خواهند گفت: «ای فاطمه، خداوند قطعاً تو را برگزید و پاکیزه گردانید و برتری داد تو را بر تمام‌ِ زنانِ همه‌ی أدوار». ‌‌

◾️ انتشار نخستین‌بار 🏴 امام حسن، احیاءکننده نهضت اسلام روایت دیده نشده‌ای از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای درباره دوران مبارزات امام حسن مجتبی علیه‌السلام 💻 Farsi.Khamenei.ir