. امّا خب، ﺩﺭﺩِ ﻏﻢِ ﻫِﺠﺮِ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﮕﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺑَـﻬـﺮِ ﻫـﻼﮎِ ﻣَـﻦِ ﺑﻴـﭽـﺎﺭﻩ ﺩﻋـﺎ ﮐﺮد ‌

... یادش بخیر، گاهی بعد از وضوء و قبل از تکبیرِ نماز، در همان حال که داشتم آستین‌های بالازده‌ام را مرتب می‌کردم و سجاده را پهن می‌کردم، چیزهای موزونی زیر لب زمزمه می‌کردم. یک‌بار مادرم (زادها الله عافیة) فرمود: بالا، اولار دا اذان اقامه‌ن دی؟ (عزیزم، این چیزها که زمزمه می‌کنی، اذان و اقامه‌ات هستند؟) حالا بعد از گذشتِ حدودِ دو دهه، اذان و اقامه‌ام نه، ولی تعقیبات‌ام‌ شده است همین‌چیزها؛ که اینجا زمزمه‌شان می‌کنم. چَتین‌دی منیم آدام اولماقیم 😕 ‌

‌ عدالت‌خواهی گزینشی وقتی در زمانِ شیخین به اهل‌البیت (علیهم‌السلام) ظلم شد، مسلمان‌ها چیزی نگفتند و از کسی هیچ اعتراضی شنیده نشد، ولی وقتی عثمان روی کار آمد و بیت‌المالِ همان مسلمان‌ها را حیف‌ومیل کرد، ناله‌ی عدالت‌جویی سر دادند و نهایتاً هم او را در کنج خانه‌اش کشتند. ‌(کما فی الحدیث)

‌‌ خدا حفظ کند استاد بزرگوار و عزیزم شیخ جعفر حسینی نقده‌ای زیدعزه را. وقتی بناب بودیم، در محضرش منطق می‌خواندیم. مکرّر می‌فرمود: هرکس صغری و کبری را بپذیرد ولی ملتزم به نتیجه نباشد، احمق است؛ نمی‌شود مقدمات را پذیرفت ولی نتیجه‌ای را که حاصلِ آن مقدمات است انکار کرد؛ در تاریخ ثبت است که وقتی حکومت به امیرالمؤمنین علیه‌السلام رسید، هنگامِ تقسیمِ بیت‌المال، به طلحه و زبیر همان‌قدر پرداخت کرد که به نوکران‌ِ آن دو و هکذا به همه‌ی مسلمین پرداخت کرده بود (سه دینار) گفتند: به ما همان سه دیناری را می‌دهی که به غلامانِ ما می‌دهی؟ عمَر به ما پانزده‌هزار دینار، و عثمان هجده‌هزار دینار می‌داد. آقا فرمود: پیامبر چقدر می‌داد؟ هر دو ساکت شدند. مجدداً فرمود: سنّتِ پیامبر برای پیروی‌شدنْ سزاوارتر است یا سنّت عمر و عثمان؟ به‌ناچار گفتند: سنّت پیامبر. فرمود: و پیامبر بالسَّـویّـة تقسیم می‌کرد. گفتند: آری، ولی ما از بزرگان هستیم و مسأله‌ی ما فرق می‌کند و... . یعنی با اینکه صغریٰ و کبریٰ را پذیرفتند، با اینکه قبول کردند که سنت پیامبر را باید تبعیت کرد و ایشان هم مساوی تقسیم می‌کرد، ولی نتیجه را، که پس من هم باید به مساوات تقسیم کنم و شما حق اعتراض ندارید، قبول نکردند و به آخه و امّا و ولی پرداختند. ‌‌

‌‌ ای نسیمِ عصر، خوشبو می‌رسی از کدامین منزل و کو می‌رسی؟ می‌فزاید از تو جان‌ها را طرَب تو مگر می‌آیی از مُلکِ عرب؟ تازه گردید از تو جانِ مبتلا تو مگر کردی گذر از کربلا؟ می‌رسد از تو نَویدِ لا تَخَف می‌رسی گویا ز درگاهِ نجف بارگاهِ مرقدِ سلطانِ دین حیدرِ صفدر، أمیر المؤمنین حوضِ کوثر، جرعه‌ای از جام او عالَم و آدمْ فدای نام او یا رب، اُمّیدِ «بهائی» را برآر تا کند پیشِ سَگان‌اش جان نثار ‌

‌ باید از ایران‌خودرو و سایپا شکایت کنیم، اما نه بخاطر افتضاح‌بودن کیفیت خودروهایشان، بلکه به این دلیل که پا در کفشِ ما آخوندها کرده‌اند؛ یادِ خدا و مرگ را قرار بود ما در دل‌های مردم زنده نگه داریم، نه شرکت‌های خودروسازی. (تصاویر مربوط به امروز، روستای میلکی شهرستان پارسیان هرمزگان)

. خیال‌ات را شبی در خواب دیدم گمان بردم مگر روزِ وصال است خیال‌ات گفت با من: ای خردمند، خیال است این، خیال است و خیال است ‌

‌ با هر ملاکی حساب کنیم و از هر حیث بنگریم، بیچاره‌ترین و ترحم‌انگیزترین و بی‌نواترین موجودی که خدا خلق کرده است بشری است که از صاحب و مولیٰ و مالک خودش محروم است. عمری به درازای عمر نوح می‌خواهد که فقط بنشینیم و صبح و شام بر غربت خودمان گریه کنیم. ‌‌

. این را عرض کردم تا بگویم ما باید یکدیگر را زیاد مراعات کنیم. رواداری و حلم‌مان را زیادتر کنیم. در سلوک با دیگران مدارات‌مان را بیشتر کنیم. ما تربیت نشده‌ایم. ما یاد نگرفته‌ایم. ما پر از نقص و عیب‌ایم. پر از ضعف‌ها و ناتوانی‌هاییم. کسی به ما زندگی‌کردن نیاموخته. کسی در حل مشکلات‌مان یاری‌مان‌ نکرده. با آزمون و خطا جلو رفته‌ایم و پدرِ بابای‌مان درآمده. پر از محرومیت‌ها و جهالت‌هاییم. از همدیگر انتظار پیامبربودن نداشته باشیم. به‌خاطر خدا، برادران و خواهران و هم‌نوعان‌مان را بیشتر مراعات کنیم. خطاهای‌شان را بپوشانیم و به‌جای مچ‌شان دست‌شان را بگیریم. ‌

‌ خدایا قسمت‌ و حکمت‌ات را شکر، نمردیم و جفتک‌پراکنیِ جنبش اصیل منطقه را هم دیدیم. شاید باورش سخت باشد که همین یک‌سال‌پیش سرِ همین‌ها از سوی هم‌لباسان‌مان چه توهین‌ها و شماتت‌ها و توجیه‌ها که نشنیدم؛ این طالبان همان طالبان نیست، این‌ها خیلی فرق کرده‌اند، خیلی گل و بلبل و ناز و به‌به شده‌اند. تحویل بگیر آقای تحلیل‌گر برتر. این هم طالبانِ تغییرکرده. چه خوب گفته‌اند پدران‌مان: *ـُخ *ـُخ‌ دی، یاش یا قوروسو یوخدی. طالبان همان طالبان هستند. یک‌عده وحشیِ شپشوی زبان‌نفهمِ جلّاد. که اگر الآن مثلا به امریکا لشکر نمی‌کشد یا بر فرانسه اعلان جنگ نمی‌کند، صرفا به این دلیل است که قدرت‌اش را ندارد. پس هر روزی که بتواند با هر کشوری بجنگد و تصرف کند، قطعا به فردا موکول‌اش نمی‌کند ‌ ‌