ادامه مجموعه #عشق_مشترک💕 👇👇👇

🌱 الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها... مجموعه #عشق_مشترک💕 #قسمت_سیزدهم هر روز صبح، چشمم را به این امید باز می کردم که خبری از خواستگاری به گوشم برسد، ولی غروب که میشد، هیچ خبری نبود و این، انتظار هر روزه ی من شده بود. در تقسیم نگاه هایم بین دیدنی های اطراف، بیشترین سهم برای انگشتر نشانم بود. روی چشمانم می گذاشتم و به خودم وعده می دادم کمی هم صبر کن بالأخره این فراق به پایان می رسد. من این فراق را تجربه کرده ام. این بار که طولانی تر از دفعه ی پیش نشده. امروز نشد، خب فردا. فردا هم روز دیگری است که با انتظار رنگش میکنم. از چشم به راهی هم روزهای زیادی میگذشت. طاقتم تمام شده بود. تصمیم گرفتم بروم سراغ منصوره خانم. او حتما می دانست دلیل طولانی شدن این انتظار را. همان طور که توقع داشتم، با مهربانی تحویلم گرفت و کلی خبرداشت برایم. می گفت خبرهای خوش، اما من بیش از هر چیزی دلم می خواست از حالش باخبر شوم. اول بشنوم حالش خوب است. خیالم که آسوده شد، خبرهای خوش بشنوم. با آب وتاب برایم تعریف می کرد که واسطه ی خیر شده اند و با حسین آقا به منزل خاله رفته اند. مفصل هم، با دست پخت خاله گوهر پذیرایی شده بودند. اما این واسطه گری خیلی مؤثر نبوده است. حرف شان هم این بوده که مهدی خودش هنوز درآمد ندارد، باید مطمئن شوند توانایی اداره ی یک زندگی و خانواده را دارد و بعد آستین هایشان را بالا بزنند و بروند خواستگاری. با شنیدن حرف هایش دل سرد شده بودم از لحظه شماری. با خودم فکر می کردم چند ماه باید بگذرد تا او بتواند روی پای خودش بایستد و تا کی چشمان من باید حرکت عقربه های ساعت را دایره وار دنبال کند تا روز موعود برسد. حالم خوب نبود. هرچه اصرار کرد برای ناهار بمانم، نپذیرفتم و راه افتادم به سمت منزل. از کنار گل فروشی که عبور می کردم، با حسرت به جوانی نگاه میکردم که دسته گل زیبایی سفارش داده بود. پوزخندی به خودم زدم و زیرلب گفتم «باش تا صبح دولتت بدمه.» جوان از گل فروشی بیرون آمد و از مقابلم گذشت. با دیدنش تمام دنیا روی سرم آوار شد. این داماد خوشبخت، مهدی بود که داشت با گل سفارشی اش به سمت ماشین می رفت. حیران مانده بودم. این همانی است که چند روز پیش برای من نشان آورد و حالا برای دختر دیگری نشان می برد؟ به هر زحمتی بود، برگشتم تا از منصوره بپرسم. مهدی هرشب به حسین آقا سر میزد. این که کوچه را با چه وضعی طی کردم، برایم کاملا عادی بود. صحنه ای که دیده بودم، مرا وامیداشت زودتر از جریان با خبر شوم. درست حدس زده بودم. مهدی داشت میرفت خواستگاری، اما نه منزل ما. نمیدانم چطور در این شهر شلوغ گم شد. دستانم را سایه بان میکردم تا از دوردست او را ببینم. اما آن چه می دیدم سراب بود و بس. حالا باید برای دل تنگی هایم فاتحه می خواندم و هیچ کس نبود برایم سنگ قبری سفارش دهد. او چه می دانست من با خیالش نفس می کشیدم... ادامه دارد... 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃 🦋ماجرای پر فراز و نشیب ازدواج #شهید_مهدی_حسینی و بانو #زهرا_سلیمانی_زاده به قلم بانو #شیرین_زارع_پور و روایتگری بانو سلیمانی زاده همسر شهید/برش هایی از کتاب #تمنای_بی_خزان 🔺کپی از مجموعه ممنوع است، در همینجا بخوانید🔻 @mahdihoseini_ir

دوستان ببخشید دیشب قسمت بعدی مجموعه گذاشته نشد. برای جبران امروز زودتر منتشر کردیم، بخوانید🍏 ادامه مجموعه #عشق_مشترک💕 👇👇👇

🌱 الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها... مجموعه #عشق_مشترک💕 #قسمت_چهاردهم از اینکه هر روز بروم سر کلاس و از درس چیزی نفهمم، از خودم خجالت می کشیدم. مشارکتم در درس و بحث به صفر رسیده بود. همکلاسی هایم هم متوجه حالم شده بودند. راست گفته اند که رنگ رخساره خبر می دهد از سر درون. رنگ پریده ی من گویای احوال ناخوشم بود. مثل هر روز درس که تمام شد، آمدم بیرون. ولی این بار روبه رویم مثل روزهای قبل، یکنواخت و تکراری نبود. ایستاده بود جلوی در حوزه و داشت نگاهم می کرد. در همان اولین نگاهش قلبم و علائم حیاتی ام ریخت به هم. لحظه ای مات ایستادم و نگاهش کردم. به هم ریخته بود. چشمانش مثل همیشه آرامش نداشت. انگار خسته بود. به خودم نهیب زدم که من حرفی با او ندارم. حرف هایش را قبلا شنیده ام. چقدر با وعده هایش دل خوش شده ام. راهم را کج کردم که بروم. آمد جلویم ایستاد. پاهایم همراهی ام نمیکرد. هرچه میگفتم باید برویم و ماندن جایز نیست، انگار چسبیده بودند به زمین. با صدایی آرام گفت «می خوام باهاتون حرف بزنم.» این جا حقش بود هرچه فریاد داشتم سرش بزنم، ولی باز هم دلم نیامد. گفتم «حرفی هم مانده؟» دستش را مقابلم گرفت تا مانع رفتنم شود. گفت «خیلی حرف ها مونده که باید بشنوی» پوزخندی زدم و گفتم «مثلا چی؟» به سمت ماشین دعوتم کرد و گفت «میرسونمتون، حرف هام رو تو راه بشنوید.» عقل حکم میکرد آخرین حرف هایش را هم بشنوم و احساسم میگفت نباید بمانم و یک بار دیگر بازی بخورم. در کشمکش عقل و احساس بودم که دوباره گفت «بشینید توی ماشین صحبت کنیم.» سعی کردم عصبانیتم را پنهان کنم و بدون اینکه نگاهش کنم، سوار ماشین شدم. لحظاتی در سکوت گذشت، ولی این سکوت با همیشه متفاوت بود. با تمام سکوت هایی که از سال های نوجوانی همراهی مان کرده بود در حالی که دلهایمان، لحظه ها را با هم سپری می کردند. دلم می خواست زودتر شروع کنم به حرف زدن. سکوت را با صدایی بغض آلود شکستم : - میتونم بپرسم چرا این کار رو کردی؟ - یعنی نمیدونی؟ - یعنی باید بدونم؟ - میخواستم حسم رو درک کنی. بفهمی. - حس شما چی بود اون وقت؟ لبخند تلخی زد و در حالی که سوئیچ را می چرخاند تا ماشین را روشن کند، به آینه نگاه کرد. - حس بیتابی. حس یه قلب آشوب. حس به مسافر بی رمق. حس یه آدمی که به یه امید رفته مأموریت و تمام لحظه هاش رو به یاد اون امید گذرونده. حس غربت. اینها را گفت کمی ساکت شد و ادامه داد «از این حسها دیگه.» متوجه منظورش شده بودم. بغضم داشت میترکید ولی کلی زحمت کشیدم تا خودم را کنترل کنم. باز این غرور آمده بود سراغم و دلم نمی خواست حس تازه ای به احساساتش اضافه شود؛ آن هم حس شکستن من! خوب موفق شده بود انتقام بگیرد، حسابی حالم جا آمده بود. خیلی بیشتر از آن چه انتظار داشت، زده بود به هدف. حرفی نزدم و راه افتاد. بین راه حرف هایش را هم می زد. - من فقط خواستم محبتت رو تلافی کنم. خواستم مثل من، توی اون لحظات قرار بگیری. بعد منو خوب بفهمی. فکر میکنم حالا حال منو درک کردی، اما حال تو کجا و حال من کجا. تو سنگ تموم گذاشتی تو بی معرفتی، اما من.... آه سردی کشیدم و هیچ نگفتم. متوجه آهم که شد، گفت «به دلیل دیگه هم داشت. مامان و بابا موافق نبودن خیلی، خواستم ببرم شون خواستگاری، حالا منتظر جواب من هستن که زنگ بزنن خونه ی عروس خانوم!» با شنیدن کلمات آخرش، دنیا روی سرم آوار شد. احساس پشیمانی می کردم از این که خواسته بودم برای آخرین بار حرف هایش را بشنوم. ای کاش نمی پذیرفتم و میگذاشتم هرطور می خواهد، تصمیم بگیرد. دلم سوخته و خاکستر شده بود. چه باید به او میگفتم؛ هیچ! من نمی خواستم مجبور به انتخابش کنم. خودش باید تصمیم میگرفت. رسیده بودیم سر کوچه. بدون اینکه حرف هایمان صورت جلسه شود، از ماشین پیاده شدم و چقدر منتظر بودم حسن ختام جلسه همان بشود که می خواستم، ولی آخرین کلمه اش فقط خداحافظ بود. همین! این تلخ ترین خداحافظی بود که در تمام عمر کوتاهم کشیدم. کم و بیش از خانه ی خاله خبرهایی میرسید که خاله راضی به وصلت با خانواده ای است که برای خواستگاری به آنجا رفته اند. مهدی برای اینکه موافقت مادر و پدرش را برای رسیدن به خواسته اش ترغیب کند، مجددا متوسل به حسین آقا شده بود. این بار هم حسین آقا و منصوره خانم برای جلب نظر خاله گوهر؛ راهی منزلشان شده بودند. این رفت و آمدها بالاخره کار خودش را کرد و قرار اولین خواستگاری گذاشته شد.❣ ادامه دارد... 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃 🦋ماجرای پر فراز و نشیب ازدواج #شهید_مهدی_حسینی و بانو #زهرا_سلیمانی_زاده به قلم بانو #شیرین_زارع_پور و روایتگری بانو سلیمانی زاده همسر شهید/برش هایی از کتاب #تمنای_بی_خزان 🔺کپی از مجموعه ممنوع است، در همینجا بخوانید🔻 @mahdihoseini_ir

ادامه مجموعه #عشق_مشترک💕 👇👇👇

🌱 الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها... مجموعه #عشق_مشترک💕 #قسمت_پانزدهم عقربه های انتظار داشت به لحظه های وصال نزدیک می شد. الان اگر کسی میپرسید بهترین ماه سال چه ماهی است، حتما میگفتم «شهریور». برای من فصل شکفتن، بود. مگر کسی می توانست از گرمای هوا در شهریور، شکایت کند؟ توصیف می کردم روزهای وصال شهریور را، فصل شکوفه و باران و میوه های آبدار و رویش درختان و مجموعه ی اضداد. نگاهم رنگین کمان شده بود، به میل خودم، سبز و آبی و نیلی و سرخ و سرخ و سرخ.... به عشق، رنگ سرخ میزدم. التهابش را بارها لمس کرده بودم. شیرینی ها و تلخیهای فراقش را. حالا دیگر ثانیه شمار ساعت، روی لحظه های عاشقی ام توقف کرده بودند و نشان مهدی میان انگشتان من بیش از گذشته میدرخشید. فقط خدا را شکر میکردم که برایم این لحظه های نورانی را رقم می زند. همسرم بشود، همراه و هم یارش می شوم. پابه پایش برای ثبت عاشقانه های بندگی خدا با او رکوع می روم و قنوت میگیرم به شکرانه ی این احسان خدا. تا محرم بشویم، برایش خواهم گفت دیروز و امروز و فردایم بوده است. از بی تابی های روزانه و شبانه ام خواهم گفت، از لرزه هایی که در فراقش بر جانم افتاده بود، از اشک های پنهان شبانه ام، از هجوم خیالش و از بی خوابی های مکررم، از کتاب عاشقانه ای که برگ برگ صفحاتش را برای او پر کردم تا پس از لحظه ی وصال، تقدیمش کنم تا اولین خواننده ی گلبرگ های شقایق فام کتابم باشد، از لاله هایی که در اثر هر قطره ی اشکم در میان دشت انتظار روئیده بود.... چقدر حرف داشتم برایش بگویم... ادامه دارد... 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃 🦋ماجرای پر فراز و نشیب ازدواج #شهید_مهدی_حسینی و بانو #زهرا_سلیمانی_زاده به قلم بانو #شیرین_زارع_پور و روایتگری بانو سلیمانی زاده همسر شهید/برش هایی از کتاب #تمنای_بی_خزان 🔺کپی از مجموعه ممنوع است، در همینجا بخوانید🔻 @mahdihoseini_ir

ادامه مجموعه #عشق_مشترک💕 👇👇👇

🌱 الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها... مجموعه #عشق_مشترک💕 #قسمت_شانزدهم میان گل و شیرینی که برای مراسم خواستگاری آورده بود، یک بغل اقاقیا موج می زد، داشت بهترین ساعات عمرمان رقم می خورد. می خواستیم تجربه ی با هم بودن را آغاز کنیم. هیچ وقت آن قدر خوشحال ندیده بودمش. حس میکردم دارد روی ابرها راه می رود و روی زمین نیست. داشت حلقه ی مهر ما با چهارده سکه و هفتاد و دو شاخه گل لاله به رسم عدد ماندگار شهدای کربلا، بسته می شد. قرار گذاشتیم سفری هم سفر مسیر شهدا شویم و گل ها را تقدیم محضرشان کنیم، تا برایمان رقم بزنند که رنگ شهدا زندگی کنیم و پررنگ باشند در تمام روزهای حیات مان. لحظات محرمیت مان را در حالی نظاره می کردیم که هیچ از او نپرسیده بودم حال زندگی اش چطور است؛ درس می خواند یا وضعیت کارش یا حتی رشته ی تحصیلی اش. دانستن هیچکدام برایم در درجه ی اهمیت نبود. من مهدی را میخواستم با نجابت چشمانی که حس میکردم با هر لباسی که می پوشد رنگش هم تغییر می کند، سبز و قهوه ای و عسلی. با غیرت و مهربانی اش، با سربه زیری و وظیفه شناسی اش. با تمام خلقیات و روحیاتی که هنوز آشنا نبودم و می خواستم بشناسمش. لحظات با هم شدن ما در حالی رقم می خورد که هردویمان روزه بودیم و داشتیم با بندگی خدا آغاز می کردیم پیمان یکی شدن را. روحمان پیوند می خورد و ما از این پیوند، روی زمین بند نبودیم. وقت صحبت و خلوت رسیده بود. زیر نگاه بزرگ ترها خلوتی کوچک برایمان سایه بان زدند تا از چشم انداز آینده با هم سخن بگوییم. من از او، فقط خودش را می خواستم و درخواست دیگری نداشتم. صادق بودنش را می خواستم. مثل هر دختر دیگری که از همسرش انتظار دارد تا همیشه زندگی، با او روراست باشد. می خواستم تا نفس میکشم، صدای نفس هایش را کنارم احساس کنم. وجودش روشنی بخش خانه ی آرزوهایم باشد. با هم بمانیم تا لحظه های آخر فرصتها. آرزوهایم زود به سرانجام رسید. شب تا صبح کنارم ماند و من از تمام دلتنگی هایم برایش گفتم. هیچ دغدغه ای نبود. حس میکردیم دنیا دارد بر مدار ما می چرخد. من از این دنیای بیکران خدا، برای خودم جز مهدی هیچ سهمی نمی خواستم. حالا که لطف بی مثالش شامل حالم شده بود، چه می خواستم دیگر. هر دو به رسم ادب، سجده ی شکر کردیم و پیمان بستیم قدر تمام لحظه های با هم بودن را قاب کنیم، بزنیم به دیوار دلمان. جلوی چشمان مان باشد، تا احسان بی حد و حصر خدای مهربان در حق مان را یادمان نرود. ادامه دارد... 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃 🦋ماجرای پر فراز و نشیب ازدواج #شهید_مهدی_حسینی و بانو #زهرا_سلیمانی_زاده به قلم بانو #شیرین_زارع_پور و روایتگری بانو سلیمانی زاده همسر شهید/برش هایی از کتاب #تمنای_بی_خزان 🔺کپی از مجموعه ممنوع است، در همینجا بخوانید🔻 @mahdihoseini_ir

ادامه مجموعه #عشق_مشترک💕 👇👇👇

🌱 الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها... مجموعه #عشق_مشترک💕 #قسمت_هفدهم آن شب خیلی زود سپری شد. روز بعد، پیشنهاد داد برویم قدم بزنیم. از خانه زدیم بیرون. حالا که خیال مان از کنار هم بودن و برای هم بودن راحت شده بود، تازه یادمان افتاده بود از وضعیت هم باخبر شویم. دستم را گرفته بود و شانه به شانه ی هم از کنار پیاده روی شلوغ خیابان مولوی عبور می کردیم. به روبه رو چشم دوخته بودم. - مهدی از خودت برام بگو. - فکرنمیکنی دیرشده؟ هرچی از من می خواستی بدونی، باید قبل از خواستگاری میپرسیدی. سرم را به سمتش برگرداندم و آرام گفتم «حواسم به خودت بود. من خودتو می خواستم.» سرش را تکان می داد و می خندید. - خب دختر خوب، اگه همه ی دخترا مثل توشوهر کنن، میدونی چی می شه؟ و اینکه احساسم را در آن لحظه متوجه نمی شد، ناراحت شدم. - مهدی! - جانم. تسليم. از کجا بگم برات. من مهدی حسینی هستم. متولد سال ۵۹ و.... - مهدی جدی باش. این بار کمی لحنش جدی شد و گفت «چی می خواهی بشنوی؟ درباره ی درس و کار و اینها دیگه؟» سرم را به علامت تأیید پایین آوردم. رسیده بودیم به پارک محل مان. نشستم روی نیمکت. - آخیش! چقدر پیاده اومدیم. - زهرا، میدونی که من پاسدارم. - خب؟ - خب، یعنی من افتخار میکنم به این لباس سبز - منم افتخار میکنم توی این لباس می بینمت. دست هایش را پشت گردنش حلقه کرد و تکیه داد به نیمکت. - زندگی من با آدم های معمولی، با شوهر خواهر و برادرت و بقیه، کمی متفاوته. حدس می زدم از چه می خواهد بگوید و حدسم درست بود. - من مأموریت زیاد میرم. شهرهای مختلف و گاهی هم از ایران خارج می شم. سرم را انداخته بودم پایین و به حرف هایش بادقت گوش میکردم. اما نمیدانستم چرا حزن عجیبی از حرف هایش به دلم نشسته بود. شاید حالت او هنگام گفتن این جملات، در نزدیک ترین نقطه ای که کنارش نشسته بودم، به من منتقل می شد. حرف جدایی ها بود و ندیدن ها که از روز اول داشت صبور و آرامم میکرد تا آماده ام کند. ادامه دارد... 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃 🦋ماجرای پر فراز و نشیب ازدواج #شهید_مهدی_حسینی و بانو #زهرا_سلیمانی_زاده به قلم بانو #شیرین_زارع_پور و روایتگری بانو سلیمانی زاده همسر شهید/برش هایی از کتاب #تمنای_بی_خزان 🔺کپی از مجموعه ممنوع است، در همینجا بخوانید🔻 @mahdihoseini_ir

ادامه مجموعه #عشق_مشترک💕 👇👇👇

🌱 الا یا ایهّا الساقی اَدِر کاَساً و ناوِلها که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکلها... مجموعه #عشق_مشترک💕 #قسمت_هجدهم(آخر) بزرگ ترها تصمیم گرفته بودند، مراسم عقد رسمی، دوم آذر سال ۸۳ انجام شود و نامش در شناسنامه ام ثبت شود. در این فاصله، فرصتی پیش آمد که خرید ساده ای بکنیم. با احترامی که برای خاله گوهر قائل بودم، به انتخاب لباس عروس، با سلیقه ی او احترام گذاشتم و حلقه ای هم به سلیقه ی من خریدیم. هماهنگی های لازم انجام شد و ما مهیا شدیم برای مراسم عقد. نگاه معنادارش در آن روز به من می فهماند که متوجه تغییراتم شده است. وقتی چادرعروسم را دید، کمی به هم ریخت. حس میکرد نازک است و امکان دارد لباس عروس از زیر چادر مشخص شود. پیشنهاد کرد دوتا چادر سر کنم و من با رضایت پذیرفتم. از این که این قدر حواسش به من بود و غیرت را در او میدیدم، احساس غرور می کردم. این همان حسی بود که از نوجوانی در من به وجود آمده بود. از همان زمانی که احساس می کردم بودنش قوت قلب من است. من احساس نیاز به یک حامی را روز به روز در خودم تقویت کرده بودم تا بتوانم به او تکیه کنم، طوری که هیچ وقت خم نشود. محکم و استوار بایستد برای فرداهای پیش رو. بعد از جاری شدن خطبه ی عقد، حرف های مهدی هم شروع شد. اصلاً امان نداشت و یک ریز حرف می زد. می خواست تلافی حرف نزدن های تمام این سال ها را یک شبه بپیچد و مثل هدیه ای، تقديم نوعروسش کند. نشاط و سرزندگی در تک تک جملاتش موج می زد و من چقدر به آینده مان دل می بستم. یک ماهی بود که خانواده هایمان را آماده می کردیم تا مراسم را بدون موسیقی و گناه برگزار کنیم. این موضوع، برای مهدی خیلی اهمیت داشت. در آستانه ی ورود به تالار، وقتی صدای موسیقی را شنیدیم، سر جایمان میخکوب شدیم. مهدی می دانست موضوع از کجا آب می خورد. برای همین به شدت ناراحت بود. با وجود برخورد با بچه هایی که این قضیه را به خواست خودشان مدیریت کرده بودند، کاری از دستش برنیامد. ما ناچار بودیم این مسئله ی بغرنج را تحمل کنیم تا مراسم تمام شود. جلوی در تالار، پسرخاله مصطفی ایستاده بود و چون می دانست مهدی از رقصیدن خوشش نمی آید، برای اینکه او را بخنداند، کمی رقصید و بعد، مهدی را در آغوش گرفت. مصطفی، از رازهای قلبی مهدی کاملا باخبر بود. برای همین، از این که ما به وصال رسیده بودیم، احساس رضایت میکرد. پایان💕 🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃🌿🍃 🦋ماجرای پر فراز و نشیب ازدواج #شهید_مهدی_حسینی و بانو #زهرا_سلیمانی_زاده به قلم بانو #شیرین_زارع_پور و روایتگری بانو سلیمانی زاده همسر شهید/برش هایی از کتاب #تمنای_بی_خزان 🔺کپی از مجموعه ممنوع است، در همینجا بخوانید🔻 @mahdihoseini_ir