کسانی هستند که چشم امید به دشمن دوخته‌اند و خیال می‌کنند با دوستی و کوتاه آمدن در برابر دشمن اجنبی می‌توانند به زندگی آرام‌تر و دنیای آبادتری برسند. آیا این دسته از آدم‌ها این آیه شریفه را نشنیده یا نخوانده‌اند که می‌فرماید: وَ لَن تَرْضَىٰ عَنكَ الْيَهُودُ وَ لَا النَّصَارَىٰ حَتَّىٰ تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَىٰ. (1): يهود و نصارى هرگز از تو راضى نمى شوند تا آنكه از آيينشان پيروى كنى بگو: مسلماً هدايت خدا فقط هدايت [واقعى] است. به راستی چرا یک عده بر روی این پافشاری دارند که با امتیاز دادن به دشمنان و امضای توافقاتی که ما را زیر بار تعهدات گسترده می‌برد، می‌توانیم به زندگی بهتری برسیم؟! مگر نه این است که آیۀ قرآن می‌فرماید که آن‌ها هیچ‌گاه از ما راضی نخواهند شد مگر اینکه همه چیزمان را با آن‌ها معامله کنیم و از ناموس و شرف و غیرت و دینمان دست‌برداریم و در یک کلمه بردۀ آنان باشیم و مطیع اوامر شیطانی و دینی شویم که تحریف‌شده و با ظهور نبی مکرم اسلام صلی اللّه علیه وآله وسلم تاریخ آنان منقضی شده است؟! دنبال چه هستیم که همش می‌خواهیم به این کنوانسیون و آن معاهده بپیوندیم؟! این کنوانسیون‌ها تا به حال چه نفعی برای ما داشته است؟ آیا تحریم‌ها و دشمنی‌ها را کمتر کرده یا بیشتر؟ این نشست و برخاست‌ها و بگو بخندها تا حالا چه گُلی بر سر اقتصاد و تولید ما و خودشان زده است؟ آیا وقت آن نرسیده که راجع به فلسفه نام‌گذاری این سال از سوی مقام معظم رهبری دامت برکاته به «جهش تولید» قدری بیشتر تأمل کنیم؟ پی‌نوشت: 1) بقره، آیه 120 #متن_کورنا #چشم_امید_به_اجنبی #کورنا_ویروس