نیست‌در‌مذهب‌این‌سلسله‌هرگزدستی خالی‌ازپنجرہ‌فولادرضا‌برگردد..🥲💔 #شـٰاه‌خراسآن @majnoon_alheydar

‏‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌با لباسِ جهاد ؛ هر کاری عبادت است و چه زیبا روزهایتان وقفِ خدابود.🥲🌱 #شھیدانہ @majnoon_alheydar

بیا‌ ؛ آرام دلهـا♥️. #آقا‌ی‌من

بعضیا دارن حسینیه معلیٰ رو می کوبند می‌دونی چرا ؟ چون یک برنامه شاد هست در ماه مبارک شعبان . #برانداز_بی‌عقل

آره اینارو پخش نمی‌کنند چون فقط بد ِ پلیس هارو میگفتن . #پلیس‌مردم‌دوست @majnoon_alheydar

____________🤍

ولادت جوون امام حسین مبارکمون باشه . جوون حسین ، منم جوونم ! #آقا_علی_اکبر

این فیلم نشون دهنده و سند هست که پلیس ایران مزدورِ فیلمی که نشون میده پلیس ایران درحال شکنجه سخت بچه ها با برف است 🔞فیلم حاوی صحنه‌های دلخراش است😂😂 اینارو هیچ وقت تو هیچ رسانه ای پخش نمیکنند.چون از نظر برعندازای بی عقل مون پلیس های مردم دوستمون خیلی بد هستن و همیشه بدِ پلیس هارو میگن. خدا خیرشون بده .ان شاءﷲحاجت شون روا بشه. یکی از پلیس ها میگفت:«و ما تا خود صبح بیدار می مونیم تا امنیت تو کشور برقرار باشه و بدون اینکه خودی نشون بدیم میگم اللهم الرزقنا شهادت فی سبیلﷲ»🥲🤌🏻🥺🥀 صد رحمت به پلیس های امروزی. پلیس های قدیم و ساواکی ها خیلی وحشی بودند. #پلیس‌مردم‌دوست @majnoon_alheydar

حرم علی بن موسی الرضا یادش بخیر پارسال روز میلاد امام حسین صبح به سمت تهران حرکت کردیم و عصر با قطار تهران_مشهد راهی مشهدالرضا شدیم و صبح میلاد علمدار کربلا رسیدیم.🥺🥰❤️‍🩹 @majnoon_alheydar

دودِ ایـن شَـهر مَـرا از نَـفس انداخته است به هـوای حـرمِ #کرب‌وبـلا محتاجم (کسانی که اربعین رفتن کربلا این حال و هوا رو تجربه کردند🥺🥀) #عزیزم_حسین #اللهم_الرزقنا_کربلا #اللهم_ارزقنا_کربلا_به_حق_الحسین_ع

😂😂😂😂

همه خوابیدن ولی من بیدارم😩😂

#رمان_نائله #part28 از شهر اميديه كه خارج شدیم، تا چشم كار ميكرد، بيابان بود. چادرهای موقت ارتش برای استقرار نيروها در اطراف مراكز بهره برداری و تلمبه خانه ها به چشم ميخورد. اين چادرهارا پس ازتهديد جدی اعتصاب كاركنان شركت نفت كه از يك ماه گذشته آغاز شده بود، بر پا كرده بودند. شاه اصرار داشت صادرات نفت ادامه يابد تا در سطح بين المللی وضعيت داخلی كشور را عادی جلوه دهد. استقرار نيروهای نظامی در نقاط مهم شركت نفت، زمانی آغاز شد كه تعدادی ديگر از كاركنان شركت طی اطلاعيه ای تصميم به فراگير كردن اعتصاب گرفتند. كاركنان خارجی- كه اغلب آمريكايی بودند- از تعطيلات تابستانی برگشته بودند، اما هنوز ادامه فعاليت شركت نفت مشخص نبود. من و يدالله از كنارتلمبه خانه ای بزرگ گذشتیم. _اين مركز جمع‌آوری نفت خام است. از اين جا كليه مخازن نفت به جزيره خارك پمپاژميشود. +انفجار اين ايستگاه امكان پذير نيست، مگر اين كه يكی از كاركنان اين مركز را با خودمان همراه كنيم. _بايد از رضا كمك بخواهيم. اين مردهمه امكانات خود را در اختيار موحدين قرار داده است. يدالله دور زد. يك بار ديگر از جلو ايستگاه پمپاژ گذشت. حصاری كه دور آن كشيده بودند، نفوذناپذير بود. لوله‌های ضخيم فولادی چون مار در سينه زمين كنار هم قرار گرفته بودند و تا چشم كار ميكرد، ادامه داشت. اميدی نداشتم بتونم از اين طريق كاری انجام بدم، اشاره كردم كه به شهر برگردند. اگر آنها چند طرح برای كمك به اعتصاب شركت نفت انتخاب كرده بودند، معتقد بودم، تمام قضايا به اهواز ختم ميشه. حضور نظاميان در شهر كوچك اميديه كاملا محسوس بود. در حالی كه به دو طرف خيابان نگاه ميكردم،گفتم: +پل گريم پس از مجروح شدن مسترلينگ بسيار فعال شده است.وقتی ما کرمان بودیم .بقیه اعضای موحدین تونستن مسترلینگ رو به درک واصل کنند. _امشب تكليف همه چيز روشن خواهد شد. +اين بيابانها مرا خسته كرده. پس از برگشت از كرمان بيشترين وقتمان را روی مناطق نفت خيز گذاشته ايم. _اگر صادرات نفت قطع بشه، خستگی فراموشت ميشه. نگاهی به يدالله انداختم و با بی ميلی گفتم: +برگرد اهواز. ادامه دارد.....

#رمان_نائله #part29 بعد مشغول کتاب خواندن شدم داستان«مردی از ربذه» رو میخوندم.به شخصیت ابوذر غبطه میخوردم.به اهواز که رسیدیم .یدالله گفت: _امشب میریم خونه رضا +اما من کلبه ابوذر در برهوت ربذه را به آن خانه شیک کوی کوروش ترجیح میدم. یدالله با تبسم برگشت سمتم و گفت: _متوجه منظورت نمیشم حسین. چیزی نگفتم . _خستگی من از بیابان های امیدیه به خاطر موفق نشدن هست.هنوز دوسوم کارکنان شرکت نفت سرکار خودشون حاضر میشوند. +اما ابوذر هیچ گاه از تبعید در ربذه شکایتی نکرد . مگر در دل،زیرا خستگی او برای دشمن یک موفقیت بزرگ به حساب می آمد و میتوانست بر اراده یاران امیرالمؤمنین(ع)بتازد. یدالله وارد کوی کوروش شد.خیابان خلوت بود،مردی سیاه چرده با دشداشه سفید کنار کیوسک نگهبانی نشسته بود.نگاهی به سر و وضع مون کرد و زیر لب چیزی گفت.یدالله سرشو برد جلو و اون مرد با لبخند همیشگی یدالله ،مارو شناخت ومیله رو زد بالا و اجازه عبور رو داد.کوش کوروش محل اسکان کارکنان ارشد شرکت نفت بود.کوی کوروش فضای سبز و درخت هایی که در محوطه به چشم میخورد،اونجا رو محل امنی برای زندگی جلوه میداد.ویلا هارو یه جور دیگه نگاه میکردم"انها فکرمیکنند نفت ارث پدرشون هست.اگر ابوذرها به ربذه تبعید نمی شدند و حکومت امیرالمؤمنین(ع)برای مدتی دوام میافت،شاید امروز از این همه تبعیض رنج نمیبردیم.اگر نتوانیم عدالت اجتماعی را در حکومت اسلامی تعریف کنیم،حتی در صورت پیروزی انقلاب ،بازهم شاهد بی عدالتی میشیم.نمیدانم چرا هر روز گستره ی جدیدی از ولایت فقیه به رویم گشوده میشود" وارد خانه رضا شدیم . سلام و علیکی کردیم،همسررضا با سینی چای ازمون استقبال کرده بود .چای رو که تعارف کرد رفت اتاق ،روی مبل نشستم از شدت خستگی چشام باز نمیشد ولی به زور نگه میداشتم .صدای تایپ که به گوشم خورد .گفتم: +هنوز تمام نشده؟ رضا گفت: _تا دم دمای صبح ،نزدیک هزار تا نسخه چاپ میکنیم.نه من و نه همسرم هیچکدوممون تا حالا چنین کارهایی انجام ندادیم.کم کم داریم مسلط میشیم. +به آبروی امام حسین(ع)مارو ببخشین .شرمنده ایم. در این چند ماه زندگی شما بخاطر گروه موحدین به هم ریخته. _نه خواهش میکنم . اختیار داری سیدجان.ماخودمون این کار رو قبول کردیم. آمدن من از آمریکا تنها به خاطر پیوستن به انقلاب بود.یک سال سرگردان بودم.اگر با شما آشنا نمیشدم،کم کم از شرکت نفت هم بیرون میزدم،آن ها نسبت به افراج خارج تفکر خود عمل می کنند.زود حساس میشوند. +بزارید به همسرتون کمک کنیم.دست تنها هستن. هرسه مون وارد اتاق شدیم.همسررضا پشت ماشین تایپ بود و کند تایپ میکرد.درقسمت دیگر یک دستگه تکثیر قرار داشت که اطرافش کاغذ های زیادی پخش شده بود.یدالله پشت دستگاه رفت و با دست مشغول چرخاندن دسته چرخان دستگاه شد.هر دوركه دسته می چرخيد، يك ورق روی كاغذهای ديگر قرار ميگرفت. خواهر رضا يكی از دانشجويان فعال انجمن اسلامی دانشگاه اهواز بود كه در آنجا با خانم حسين زاده همكاری ميكرد. رضا را خواهرش به گروه موحدین معرفی كرد و از دو ماه گذشته كه با افراد گروه آشنا شد، خيلی زود با هم جوش خوردند. رضا درانجمن اسلامی آمريكا و كاناداعضوی شناخته شده بود. يك اتومبيل شورلت قهوه ای رنگ مقابل منزل ايستاد. از جا پريدم،اما رضا بي اعتنا گفت: _اين مرد هر روز با يك قيافه وارد كوروش ميشود. مردی با عينك دودی، كت و شلوار سرمه ای و كراواتی بلند از اتومبيل پياده شد. قبل از پياده شدن كلت خود را كه مخصوصا روی صندلی جلو قرار داده بود، برداشت و در غلاف كمرش گذاشت. معزالدین با شيوه ای وارد كوروش ميشدكه نه تنها نگهبان شكی به او نميكرد، بلكه با احترام به او اجازه ورود ميداد.معزالدين خوشرو واردمنزل رضا شد. عينكش رو كه برداشت، زد زير خنده وگفت: *فكر نميكردم به روزي بيفتم كه مجبور شوم از اين لباسها بپوشم. سراپاي معزالدين را براندازكردم و گفتم: +اگر موهايت بور می بود،دست كمی ازاين آمريكايی ها نداشتی. معزالدين گره كراوات را كمی شل كرد و در حالی كه كتش را بيرون مياورد، گفت: *شما را به خدا سر به سرم نگذاريد. برويد سركار خودتان. رضا از كمد رختخواب بسته ای را بيرون آورد و جلومون گذاشت. _امروز چارت تشكيلاتی شركت نفت را پيدا كردم. ادامه دارد.....

#رمان_نائله #part30 _امروز چارت تشکیلاتی شرکت نفت را پیدا کردم.فردا قبل از ورود كارمندان بايد آن را در جای خودش قرار دهيم.سپس آلبوم بزرگی را كه عكس های زيادی به ترتيب، زير يكديگر چيده شد بود، باز كرد. زير هر عكس اسم و مسئوليت صاحبان عكس نوشته شده بود. در رأس آنها، عكس پل گريم بود كه زير عكس مسترلينگ قرار گرفته بود. روی عكس مسترلينگ يك علامت قرمز كشيده بودند. زير عكس پل گريم، عكس دو آمريكايی ديگر و يك ايرانی ديده ميشد كه اسمش بروجردی بود. او نقش زيادی در شناسايی انقلابی های شركت نفت داشت. او از طريق جاسوسان خود، كليه مراكز شركت را زير نظر داشت. اصرار اين مرد نسبت به ادامه فعاليت كاركنان و جلوگيری از گسترش اعتصاب، كارساز بود و حتی در مواقعی پل گريم پاره اي از دستورات خودرا از طريق او اجرا ميكرد. توضيحات رضا برای ما نفر بسيار جالب بود. +ما در انتخاب اشتباه نكرده ايم. از فردا دست به كار خواهيم شد. او حتی اطلاعيه های ما را به تمسخر گرفته است. پل گريم مرد جسوری است. اگر او را بزنيم، تكليف بقيه كاركنان خارجی روشن خواهد شد. معزالدين به رضاگفت: *منتظر خواهيم ماند كه شما كليه اسناد را سر جای خود قرار دهيد. _هنوزهيچ فردی دربخش كامپيوتر به اعتصاب نپيوسته. آنهاهنوزبويی از كارهای من نبرده اند، اما گمان ميكنم با اعدام پل گريم همه چيز عوض شود. اين چند آمريكايی که در بخش کامپیوتر كارميكنند، به كلی روحيه خود را می بازند. آنها منتظر فرصتی هستند كه ايران را ترك كنند. *بهتر است محتويات پشت خانه را از خاك بيرون بكشيم. بايد برای اعدام پلگريم آماده شويم. معزالدين اين حرف را زد و به رضا اشاره كرد تا در اتاق تكثير به كار خود ادامه دهد. باوجود آن همه فعالیت ما در کوی کوروش هیچ کسی شک نکرد که یکی از ویلاها مخفی گاه موحدین باشه.من و معزالدین از خانه بیرون اومدیم ولی یدالله موند و تا دم دمای صبح مشغول تکثیر اعلامیه بود. صبح رفتم دانشگاه یه کمی کار تو دانشگاه داشتم که باید انجام میدادم!ظهر برگشتم خونه ، از وقتی که از کرمان برگشتیم خونه نرفته بودم. بالاخره بعد از بیست روز تو خونه پیدام کردن.یاد حرف مامان افتادم که میگفت"حسین جان همیشه با خانواده"آروم خندیدم و در رو زدم. مهدی پسر آقامصطفی در رو باز کرد. _سلام عمو،پس کجایی؟ با لبخند گفتم: +سلام آقامهدی خوبی عموجان؟ _ممنون بعد دستامو باز کردم دوید سمتم و بغلش کردم . _عمو یه چیز بگم؟ +بگو مهدی جان. _عموعلی از سربازی برگشته .میگه سربازیم تموم شده. با تعجب گفتم: +سیدعلی برگشته؟ _آره . بین خودمون باشه .فکرکنم فرار کرده. با خنده گفتم: +باشه ادامه دارد.....

بسم رب المهدی

از دست این ایتا ....

دیشب نیم ساعت زحمت کشیدم بقیه پارت 30 رو نوشتم ولی ایتا خراب شد و پیام رو حذف کرد🤯🤯🤯🥴

#رمان_نائله #part31 با مهدی رفتیم خونه.با خوش رویی وارد خونه شدم . باصدای بلند گفتم: +سلام علیکم. با صدای من بچه ها اومدن سمتم .سعی میکردم عمو و دایی خوبی برای بچه ها باشم. یه احوال پرسی گرمی با اعضای خونه کردم و نشستم و به پشتی تکیه دادم.تا نشستم بچه ها دویدن سمتم که باهاشون بازی کنم. منم تو بازی کم نمیذاشتم و با قلقلک میرفتم سراغشون،بعضی موقع ها بچه هارو میبردم بیرون و براشون خوراکی و این جور چیزا میخریدم. با بچه ها نزدیک یه ساعت بازی کردم خسته که شدم گفتم: +بچه ها من که از نفس افتادم شما چی؟ هادی پسر سیدحمید گفت: _عمو میشه بعدا بازی کنیم؟ +آره چرا که نه بچه ها که رفتن.به فکر فرو رفتم.اصلا تمایلی نداشتم درمورد کارهام با کسی حرف بزنم.خانواده منو هنوز یه نوجوون شیرین زبان و دوست داشتنی تصور میکردند.در حالی که من الان 21 سالمه."بگذار مرا همان طور كه دوست ميدارند، تصور كنند. اگر بفهمند كه الان با خود سلاح حمل ميكنم، چه تصوری از من خواهند داشت. تا كی بايد قاری قرآن ميموندم؟ من جهاد را از قرآن یاد گرفته ام. شايد آنها مرا برای مجلس ختم انعامی ميخواهند كه بی خطر است."سیدعلی به فرمان امام از پادگان فرار کرده بود.تو دلم تحسینش کردم.سیدحسن و سیدکاظم تو گروه منصورون بودند و من تو گروه موحدین.اگه میدونستم سیدکاظم دنبال تعقیب بروجردی؛مرد شماره دو شکرت نفت هست .شاید الان با آرامش بیشتری با خانواده بودم.من حتی تصور نمیکردم که سیدکاظم مسلح هست."چرا من نبايد از آرامش خانواده بهره ای ببرم؟ اونها تو خيال خود مرا ماجراجو ميپندارند. تفاوت من با سیدكاظم توهمين است. اون از من آرامتر به نظرميرسه. نميدونم كاظم باگروه منصورون چی كار ميكند، اما به آرامش اون غبطه ميخورم. شايد اگر ميتونستم مثل آقاعلي زندگي و حتي مبارزه ام را آرام دنبال كنم، اكنون از كانون گرم خانواده بيشتر لذت ميبردم. نميدونم،شايد جای اين كه مبارزه اسير من باشه، من اسيرش شده ام. مگه تو بيابان اميديه، صحرای ربذه را مرور نكردم تا بلكه ابوذر را درك كرده باشم؟ابوذر دركلبه خود چه آرام باهمسر پيرش ميزيست. حتی نگران غصب شدن خلافت امام علی(ع) نبود، چون تبعيد او به ربذه، به خاطر اعتراض او به كنار گذاشتن امیرالمؤمنین(ع) بود. من در ميان خانواده علم الهدی چه جايگاهی دارم؟"بلند شدم و رفتم پیش مامان ، نگرانیم بخاطر مامان تو کرمان بیهوده بود.مامان سرمو بوسید و رفتم پیش خدیجه سادات ،خدیجه سادات و زهره سادات بیشتر با من راحتتر بودند تا بقیه برادران،با خدیجه سادات شوخی میکردم.فکرمو خالی کردم تا با لبخند به کانون گرم خانواده بپیوندم.تا مینشستم بچه ها از سر و کوله ام بالا میرفتند. زهره دختر خدیجه سادات گفت: _دایی حسین.دولا شو ،خودت گفتی میتونی سه نفری مارو سواری بدی. دولا شدم و زهره و فاطمه و مریم نشستن روی کمرم.معصومه که چهارساله اش بود گفت: _دایی،پس من چی؟ نگاه پاك و معصوم دختر چهار ساله كه بهم خيره شده بود، منو به خودم آورد. ازاين كه بچه های بزرگتر اجازه نميدادند اون هم واردبازی بشه،دلخور شدم. ياد دختر سرهنگ سروری افتاد."اكنون اون دختر با چه كسی زندگی ميكنه؟ اگر هنگام اعدام پدرش صدمه ای بهش ميرسيد، الان نميتونستم به محبت پاك اين بچه ها پاسخ بدهم." معصومه رو هم کولم کردم .چهار نفری سوارم شده بودند(🤣😅) همهمه تو خانه فروكش كرده بود. هر كس به كار خودش مشغول شد. مادر نهار مفصلی درست کرده بود.نهار قورمه سبزی بود. زهره اومد کنارم ،ناراحت بود. نشوندمش روی زانوم و گفتم: +نبینم زهره کوچولوی من ناراحت باشه.کسی ناراحتت کرده؟ ادامه دارد.....

#رمان_نائله #part32 _نه دایی جون.مگه قرار نبود برام عروسک بخری؟ +بلندشو برم یه چیزی بیارم. زهره از زانوم بلند شد.رفتم اتاق و زیپ ساکمو باز کردم .عروسک رو از ساک در آوردم و به زهره دادم. زهره هم خوشحال شد و بالا و پایین میپرید. من از زهره خیلی خوشحال شدم.بقیه بچه ها هم اومدن .خواهرزاده میگفتن«دایی پس ما چی؟»برادرزاده ها میگفتن«عمو ما اینجا کشکیم؟یا برگ چغندر که برامون چیزی نخریدی؟»🤣😂 بچه هارو دور خودم جمع کردم و قران و رحل رو برداشتم. +ما باهم قول و قراری داشتیم مگه نه؟قرار بود شما هرکدومتون یک سوره کوتاه از قرآن حفظ کنید منم بهتون جایزه بدم.درسته؟ بچه ها با دسته جمعی با صدای بلند و کشیده گفتن: _بسم الله. حواسم به مامان بود که داشت منو نگاه میکرد . زیرلب گفت«بعد بیست روز برگشته خونه و داره با بچه ها سر و کله میزنه .وقتی هم گله میکنم میگم چرا دیر به دیر میای. میگه کار دارم،کار دارم. این کار یعنی هیچ وقت تمومی نداره.» با خنده ی من،مامان خندید و رفت به کارهاش برسه.بچه ها یکی یکی شروع کردن به خوندن قرآن . یه لحظه حواسم پرت شد که معصومه گفت: _دایی حسین،تمام شد.حواست کجاست؟حالا نوبت جایزه است. به خودم اومدم و گفتم : +نظرتون چیه بریم موتور سواری؟ بچه ها یکصدا میگفتند«عالیه،بریم»رفتیم حیاط و موتور رو روشن کردم.یکی یکی با حوصله سوارشون میکردم و یه دور کوچه رو میگشتیم.من بیشتر از بچه ها لذت میبردم .انگار برگشتم حسین 4،5 ساله که عاشق موتور گازی بود.باصدای سیدحسن رفتیم . نهار رو خوردیم . بچه ها رو دور خودم بسیج کردم و گفتم: +هر کدومتون یه وسیله بردارید و سفره رو جمع کنید. یه ساعت بعد از خونه زدم بیرون . به ضلع شرقی رود کارون رفتم و فکر میکردم"درهر صورت ما بايد مراكزنظامی اهواز رو مورد حمله قرار بديم. اين خيابان منتهی به ساختمان سه گوشی است كه منزل تيمسار شمس تبريزی اونجاست. محل مناسبی برای درگيری است."موقعی که دلم میگرفت میرفتم رود کارون ،صبح ها یه دور رود کارون رو میدویدم . تا فکرم آزاد بشه.بخاطر کف پام ،تو خونه جوراب میپوشیدم .صدای یه بی سیم توجهمو به خودش جلب کرد.چشمم به یه چیپ ارتشی افتاد،کسی دوروبرش نبود. "اين بيسيم ميتونه وسيله خوبی برای گرفتن اطلاعات ازبرنامه های فرماندارنظامی باشه. پس چراكسی اين جانيست؟" كمی جلوتر رفتم. يكی از پشت بيسيم صدا ميزد. _سیمرغ.سیمرغ. پس کدوم گوری رفته اید پدر سوخته ها؟ "اگه برش دارم و تو تاریکی فرار کنم عالی میشه" از بیسیم صدا اومد. _آن دو نفر رو دستگیر نکردید؟با شما هستم سیمرغ.به هر قیمتی که شده باید آن دونفر رو دستگیر کنید. یهو یه صدایی میخکوبم کرد. *ایست....ایست پا به فرار گذاشتم. *مگه با تو نیستم . ایست...ایست... وایستادم. افسری جوان اومد سمتم و گفت: *کجا فرار میکردی؟ +چرا فرار کنم؟ *پس چرا میدویدی؟ +من ترسیده بودم قربان.داشتم میرفتم منزل که شما دنبالم فرار کردید. افسره میخواست آزادم کنه که یه نفر پشت بیسیم گفت: _سیمرغ آن دونفر رو دستگیر کردید؟ افسره مکثی کرد و گفت: *بله قربان.یکیش تو چنگ ماست. فهمیدم که اگه دستگیر بشم دیگه رهام نمیکنند.آروم اسلحه مو بیرون آوردم و انداختم تو رود کارون.بعد رفتم سراغ یکی از ماشین ها. *کجا؟هنوز با تو کار داریم.تو تظاهرات اعلامیه پخش میکنی.ها؟سوار شو ببینم. +اعلامیه؟قربان اشتباه گرفته اید. *ببین خر خودتی. کاری نکن دستور بدم به رگبار گلوله ببندنت. افسر هولم داد و تو ماشین نشست. ادامه دارد.....

#رمان_نائله #part33 #زینب چند روزی بود که از رقیه خبری نداشتم.نمیدونم چراکلاس نهج البلاغه رو تشکیل نمیدند.تو خونه دلم گرفته بود. زنگ زدم به رقیه و بهش گفتم که امروز بیاد رود کارون. ساعت 4آماده شدم و رفتم رود کارون .بعد چند دقیقه رقیه اومد.سلام و احوال پرسی گرمی کردم و گفتم: +کم پیدایی رقیه؟اصلا نیستی.کجایی؟ خندید و گفت: _والا زینب جان این چند روز به شدت سرم شلوغ بود. +چرا؟ _برام خواستگار پیدا شده؟ با ذوق گفتم: +جدی؟ _آره +خب . بگو ببینم این شاه دوماد کیه که دلتو برده؟نظرت چیه؟مثبت یا منفی؟ _آقایدالله هست. از دوستای محمدعلی.جوابم مثبته.پس فردا عقدمونه با تعجب گفتم: +همین یدالله خودمون؟که تو سازمان موحدین فعالیت میکنه؟ _اره. بغلش کردم و بهش تبریک گفتم. _زینب یه چیزی بگم . قبول میکنی؟ +آره چرا که نه.حالا چی هست؟ _سازمان موحدین قصد داره عضو زن داشته باشه تا بتونند بعضی از فعالیت هارو به عهده ما بزارند.تو میای تو سازمان موحدین؟ +آره میام.تا پای جان برای ایران. لبخندی زد و گفت: _باشه فقط یه چیزی؟ +چی؟ _باید با یکی از پسرهای سازمان موحدین ازدواج کنی. با تعجب گفتم: +ازدواج کنم؟ _آره. +با کی باید ازدواج کنم؟ _نمیدونم.من که با یدالله ازدواج میکنم.برای محمدعلی هم دخترعموم فاطمه رو در نظر گرفتم.درمورد توهم باید خودت تصمیم بگیری. +باشه مبارکتون باشه.به پای هم پیربشید. _ممنونم. +راستی رقیه یه چیزی؟ _چی؟ +چرا کلاس نهج البلاغه رو تشکیل نمیدن؟ _زینب،استادعلم الهدی تقریباچند روز میشه کرمان بوده. الانم که برگشتن ، ساواکی ها دستگیرش کردن. با تعجب گفتم: +کجا دستگیرش کردن؟ _همینجا. +خانواده اش میدونند؟ _آره . ادامه دارد.....

آیت الله العظمی مرعشی نجفی بارها می فرمودند شبی توسلی پیدا کردم تا یکی از اولیای خدا را در خواب ببینم. آن شب در عالم خواب, دیدم که در زاویه مسجد کوفه نشسته ام و وجود مبارک مولا امیرالمومنین(علیه السلام) با جمعی حضور دارند. حضرت فرمودند: شاعران اهل بیت را بیاورید. دیدم چند تن از شاعران عرب را آوردند. فرمودند: شاعران فارسی زبان را نیز بیاورید. آن گاه محتشم و جند تن از شاعران فارسی زبان آمدند. فرمودند: شهریار ما کجاست؟ شهریار آمد. حضرت خطاب به شهریار فرمودند: شعرت را بخوان! شهریار این شعر را خواند: علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را **** دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين به علي شناختم به خدا قسم خدا را **** به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را **** مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را **** برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را **** بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا **** بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب که علم کند به عالم شهداي کربلا را **** چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را **** نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را **** بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت که ز کوي او غباري به من آر توتيا را **** به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را **** چو تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را **** چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را **** «همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را» **** ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا آیت الله العظمی مرعشی نجفی فرمودند: وقتی شعر شهریار تمام شد از خواب بیدار شدم چون من شهریار را ندیده بودم. فردای آن روز پرسیدم که شهریار شاعر کیست؟ گفتند: شاعری است که در تبریز زندگی می کند. گفتم: از جانب من او را دعوت کنید که به قم نزد من بیاید. چند روز بعد شهریار آمد. دیدم همان کسی است که من او را در خواب در حضور حضرت امیر(علیه السلام) دیده ام. از او پرسیدم: این شعر «علی ای همای رحمت» را کی ساخته ای؟ شهریار با حالت تعجب از من سوال کرد که شما از کجا خبر دارید که من این شعر را ساخته ام؟ چون من نه این شعر را به کسی داده ام و نه درباره آن با کسی صحبت کرده ام. مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی به شهریار می فرمایند: چند شب قبل من خواب دیدم که در مسجد کوفه هستم و حضرت امیرالمومنین(علیه السلام) تشریف دارند. حضرت, شاعران اهل بیت را احضار فرمودند: ابتدا شاعران عرب آمدند. سپس فرمودند: شاعران فارسی زبان را بگویید بیایند. آنها نیز آمدند. بعد فرمودند شهریار ما کجاست؟ شهریار را بیاورید ! و شما هم آمدید. آن گاه حضرت فرمودند: شهریار شعرت را بخوان! و شما شعری که مطلع آن را به یاد دارم خواندد. شهریار فوق العاده منقلب می شود و می گوید: من فلان شب این شعر را ساخته ام و همان طور که قبلا عرض کردم. تا کنون کسی را در جریان سرودن این شعر قرار نداده ام. آیت الله مرعشی نجفی فرمودند: وقتی شهریار تاریخ و ساعت سرودن شعر را گفت, معلوم شد مقارن ساعتی که شهریار آخرین مصرع شعر خود را تمام کرده، من آن خواب را دیده ام. ایشان چندین بار به دنبال نقل این خواب فرمودند: یقینا در سرودن این غزل, به شهریار الهام شده که توانسته است چنین غزلی به این مضامین عالی بسراید. البته خودش هم از فرزندان فاطمه زهرا(سلام الله علیها) است و خوشا به حال شهریار که مورد توجه و عنایت جدش قرار گرفته است. @majnoon_alheydar

جریان شعر علی ای همای رحمت

کاش ماهم مثل شهریار مورد عنایت و توجه امیرالمؤمنین قرار بگیریم.🥰🥺