حتی یکی که بعد هیئت بیاد دنبالمون چی؟ همونم نداریم.

حالا دیگه آینه هم شکسته و حتی قهرمان توی آینه هم به چهل تکه ناموزون تبدیل شده.

اینکه از من میپرسی خوبی؟ وقتی بهت میگم که نه خوب نیستم، مجبورم اون ترحم هارو، اون سوالایی که وای چیشده چرا خوب نیستی و اینکه داری سعی میکنی بزور کاری کنی حالم خوب بشه رو تحمل کنم. پس ترجیح میدم بگم آره عزیزم من خیلی خوبم. تا بری، دور بشی و من بتونم دوباره غرق بشم.

از بیست و چهار ساعت، سی و شیش ساعتشو دلم تنگ شده.

دلم میخواد بی‌فکر باشم. هرچی راه ارتباطیه رو بزنم از این زهرماری پاک کنم و خاموش بندازمش یگوشه، در اتاقو ببندم پتو رو بکشم رو سرم و فقط دیگه به هیچ چیز و هیچ کس فکر نکنم. تا فقط برای چند لحظه سرم از "ای کاش ها/ اگه ها/نشد ها" خالی بشه.

"بغض های نشکن"

زهرا میگفت تو مشکلت اینه که بقیه رو نمیبینی، چشماتو بستی روی همه و بعد انتظار دیده شدن داری، اول چشمات رو باز کن تا شاید بلاخره دیدی، شاید بلاخره از این قفسی که توش گیر افتادی رها بشی. چقدر زهرا راست میگفت و چقدر من عاجزم که حتی نمیتونم چشمام رو باز کنم، حتی الان که خیلی دیر شده.