از بیست و چهار ساعت، سی و شیش ساعتشو دلم تنگ شده.

دلم میخواد بی‌فکر باشم. هرچی راه ارتباطیه رو بزنم از این زهرماری پاک کنم و خاموش بندازمش یگوشه، در اتاقو ببندم پتو رو بکشم رو سرم و فقط دیگه به هیچ چیز و هیچ کس فکر نکنم. تا فقط برای چند لحظه سرم از "ای کاش ها/ اگه ها/نشد ها" خالی بشه.

"بغض های نشکن"

زهرا میگفت تو مشکلت اینه که بقیه رو نمیبینی، چشماتو بستی روی همه و بعد انتظار دیده شدن داری، اول چشمات رو باز کن تا شاید بلاخره دیدی، شاید بلاخره از این قفسی که توش گیر افتادی رها بشی. چقدر زهرا راست میگفت و چقدر من عاجزم که حتی نمیتونم چشمام رو باز کنم، حتی الان که خیلی دیر شده.

امید همونطور که نجات دهندست مرگبار هم هست و فرصت جدایی از آخرین وصله پینه هام بهتو ازم میگیره.

"و هربار که در آغوش کشیدمش تا توانستم اورا نفس کشیدم تا بویش را از خاطر نبرم"

تنها چیزی که الان میتونه حالمو خوب کنه حموم خونه خودمونه.