1_1989547504.mp3
5.01M
#این_که_گناه_نیست 39
✅برای ازدواج آماده ای؟
✅برای تربیت یک نسل که بتونه تا ابدیت خوشبخت زندگی کنه، چی؟
تو تا تهِ قیامت
در قبال همسر و فرزندانت، مسئولی!
❌عدم آمادگیِ تو، گناهه ها
حـاجـتــღ ࢪوا بـاشـےد🤲
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
↬@masirsaadatee↫
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
⚜️ ڕاه ســعــادتـــ ⚜️
از سفیر ابلیس🔥 تا سفیر پاکی🌸 فصل پنج📚 نام این فصل: برو دنبال شبهاتت... #قسمت_چهلم حالا بعضی ها زور
از سفیر ابلیس🔥 تا سفیر پاکی🌸
فصل پنج📚
نام این فصل: برو دنبال شبهاتت...
#قسمت_چهل_و_یکم
اول خدا...
بعد از اینکه خدارو باور کردی باید در مورد قیامت کتاب بخونی و تحقیق کنی تا باورت بشه روز حساب کتابی در کاره!
بعد از اینکه به قیامت ایمان آوردی کم کم باید به این فکر کنی که خدا برای هدایت ماها پیامبر فرستاده و بری داستان همه پیامبرا رو بخونی...
بعد باید در مورد آخرین پیامبر خدا حضرت محمد (ص) تحقیق و بررسی کنی و اطلاعات خودتو بالا ببری!
بعدش باید معجزه پیامبرو بخونی...
یعنی: قرآن!
بعد از خوندن قرآن میرسه به امام ها و باید بپذیری خدا به پیامبر دستور داده بعد خودت امام علی رو جایگزین کن...
اینجا اختلاف اهل سنت و شیعه هست...
خیلی باید تحقیق کنی و اصلا تعصب نداشته باش...
برو تا میتونی کتاب بخون و تحقیق کن.
نباید تعصب داشته باشی.
بعد کم کم درمورد همه امام ها اطلاعات کسب کن و در انتها میرسی به امام زمان و باز هم تحقیقات.
کل این فرایند شاید یه سالم نشه...
ولی من بهت قول میدم آنچنان اعتقاداتت قوی میشه که هیچکس نمیتونه برات شبهه درست کنه.
من همه این مسیرو قبلا رفتم. راستشو بخوای خیلی اعتقاداتم محکمه. خیلی.
بچه ها ؟
از من منابع نخواید... ازت خواهش میکنم به خدایی که وظیفه هدایتت رو داره ایمان بیار. چیزی که منو هدایت کرد قرار نیست تورو هدایت کنه. هدایت هر کسی متفاوته...
تو فقط بخواه که ری استارت بشی...
بقیه رو خدا درست میکنه.
✍🏻نویسنده: #داداش_رضا
ادامه دارد...
حـاجـتــღ ࢪوا بـاشـےد🤲
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
↬@masirsaadatee↫
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
⚜️ ڕاه ســعــادتـــ ⚜️
📘 #از_آدم_تا_خاتم 📖 📝 #پارت_هشتادو_هشتم 🔻 #فرزندان_یعقوب_علیه_السلام 🔹یعقوب دارای #12_فرزند و آن
📘 #از_آدم_تا_خاتم 📖
📝 #پارت_هشتادو_نهم
🔻 #نسبت_عیص_و_یعقوب_علیه_السلام
📝نوشته‌اند؛
چون #ابراهیم به سن #کهولت رسید به « #لعاذر» که #سرپرستی_خانواده او را به عهده داشت سفارش کرد که برای پسرش اسحاق از کنعانیان که در فلسطین بودند همسری🧕🏻 انتخاب نکند❌
↩️و #همسر_او_را_ازمیان عشیره و فامیل خود او انتخاب کند✔️
👤 و «لعاذر» نیز #طبق_وصیت_ابراهیم « #رفقه» دختر🧕🏻 « بتوئیل بن ناحور» را برای وی به همسری گرفت✔️
و خداوند از وی #دو_پسر🧑 به اسحاق عطا نمود به نامهای #عیص و #یعقوب که هر دو در یک زمان با همدیگر به دنیا آمدند.✔️
🧔🏻 #اسحاق👈🏻 #عیص را بیشتر از یعقوب دوست میداشت💕
🧕🏻 و #رفقد به👈🏻 #یعقوب بیشتر علاقه داشت.💕
🔸 #عیص پس از اینکه بزرگ شد به نزد #عمویش_اسماعیل رفت و #دختر_او_را که نامش « #بسمة» بود به همسری برگزید،✔️
🔹 و #یعقوب نیز برای ازدواج به مسافرت راهی شد تا به نزد #دائی_خود « لیان بن بتوئیل» رفت و #دخترش « #لیا» را به همسری گرفت✔️
↩️ و وقتی که «لیا» از دنیا رفت، خواهر او « #راحیل» را به همسری برگزید.✔️
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
🔻 #علت_مسافرت_یعقوب_به
#سوی_دایی_خود
🔹 #یعقوب پیش پدرش اسحاق رفت و گفت؛
✨ پدر جان #شکایت عیص برادر خود را نزد تو آورده‌ام،
☝🏻و از زمانیکه #پیشگویی کردی که ↘️
🔻 #نسل_پاکی👨👩👧👦 به من عطا میشود و
🔻 #مال_فراوانی بدست می آورم
↩️ به من #حسادت_میکند و با #زخم_زبان متعرض من میگردد😟 و به من #طعنه میزند
☝🏻 تا جایی که
#رفاقت ما👈🏻 #فراموش_شده و
#محبت برادریمان👈🏻 #گسسته_شده است.😔
🔸 #اسحاق که از جدایی و تیرگی روابط دو برادر غم انگیز شده بود😔 به یعقوب گفت؛
✨ ای نور دیده من، می‌بینی که دیگر پیر شده‌ام و مرگ بزودی گریبان‌گیر من میشود.
😥 #میترسم که پس از مرگ من، برادرت به مخالفت علنی با تو بپردازد و با حیله گری زمام تو را بدست گیرد.
👈🏻 پس #چاره_کار تو این است که به سرزمین «فدام آرام» در خاک عراق #رهسپار_گردی و به نزد دایی خود بروی و یکی از دختران🧕🏻 او را به همسری بگیری.
🤲🏻 #امیدوارم که زندگی تو شیرین تر از برادرت گردد و خدا تو را با دیده حمایت بنگرد و با عنایت خود تو را حفظ نماید.
ادامه دارد....
_☀️ 🌤️ 🌥️ ☁️ _
حـاجـتــღ ࢪوا بـاشـےد🤲
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
↬@masirsaadatee↫
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
⚜️ ڕاه ســعــادتـــ ⚜️
🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت285 من و ساره و علی وارد آسانسور شدیم. علی گفت: –فردا باید برای یه سری ک
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت286
بین ساره و نادیا نشستم. غرق فکر بودم و دلخور از دست علی، لشکر فکر و خیال آن چنان رژه‌ای در پادگان ذهنم می‌رفتند که صدای پایشان اجازه نمی‌داد صدای دیگری بشنوم.
نادیا با ضربه‌ای که به پهلویم زد متوقفشان کرد.
صورتم را به طرفش چرخاندم.
سعی کرد لبخند بزند.
به ساره اشاره کرد و پچ پچ کرد:
–این تو اتاق ما می خواد بمونه؟
سرم را به علامت مثبت تکان دادم.
لبش را گاز گرفت.
–این جوری که من مجبورم برم بالا پیش مامان بزرگ بخوابم. نمی شه یه امشب رو بره بالا؟ دلم می خواد امشب پیش تو باشم.
من هم زیر گوشش آهسته گفتم:
–خب تو هم بمون، سه تایی راحت تو اتاق جا می شیم.
دستم را فشار داد.
–ازش میترسم.
نوچی کردم و لبم را به دندان گرفتم.
–آخه قیافش...
صدای زنگ گوشی پدر ساکتش کرد.
پدر با لبخند رو به مادر گفت:
–رستا پشت خطه.
مادر زود گوشی را از دست پدر گرفت.
–اِ...، به هوش اومد؟ از بس بیچاره نگرانه.
بعد از احوالپرسی‌های مادر و رستا، مادر با خنده گفت:
–خدا رو شکر، چند بار به رضا زنگ زدم گفت هنوز نیاوردنت تو بخش، نگرانت بودم.
نادیا گفت:
–ما دوباره خاله شدیم.
پرسیدم:
–راستی، مریم و مهدی کجا هستن؟
–تو خونه، پیش محمد امین. الان حسابی کچلش کردن.
مادر به عقب برگشت و گوشی را به طرفم گرفت.
–بیا تلما، رستا می خواد با خودت حرف بزنه.
همین که گوشی را گرفتم و سلام کردم رستا شروع به گریه کرد.
–خدا رو شکر که صدات رو می شنوم. موقعی که دردم گرفت خیلی گریه می‌کردم ولی نه از درد، به خاطر تو. باور می کنی از استرس تو، اصلا درد رو نفهمیدم.
من هم گریه‌ام گرفت. با همان حال گفتم:
–پس این ماجرای من یه خاصیتی هم داشته.
خنده و گریه‌اش در هم آمیخت.
پرسیدم:
–حالا این دختر ما شکل کیه؟ زشته یا خوشگل؟
–باور می‌کنی ندیدمش؟ تا به هوش اومدم از رضا فقط حال تو رو پرسیدم. وقتی گفت مامان اینا اومدن دنبالت، گفتم اول با تلما حرف بزنم بعد بچه م رو ببینم.
–ببخش رستا، همه تون رو اذیت کردم.
–واسه جبرانش تا مدت ها باید پوشک بچه م رو عوض کنی.
خنده‌ام گرفت.
–وای نه، من فقط می‌تونم لباسش رو عوض کنم.
رستا هم خندید.
–هنر می‌کنی، حالا واسه تو دارم صبر کن از این جا بیام خونه.
داخل کوچه که پیچیدیم مادر رو به پدر گفت:
–جلوی مسجد وایسا، حاج خانم رو هم برداریم. راهی نیست بچه‌ها پیاده میرن خونه.
پدر نگاهی به مسجد که چند متر بیشتر با ما فاصله نداشت انداخت.
–الان که دیگه مسجد باز نیست. حتما رفته خونه.
–دیروزم همین وقت شب بود اومد خونه، خانم صدفی بهش گفته تا هر وقت خواستی می تونی بمونی.
پرسیدم:
–مامان بزرگ تو مسجده؟
پدر پایش را روی ترمز گذاشت.
–از وقتی شنید چی شده رفته تو مسجد بست نشسته.
مادر هم بغض کرد.
–تو رو از دعای حاج خانم داریم. امروزم از نماز صبح تا حالا اون جاست. من که نتونستم، ولی عمه‌هات براش غذا بردن.
پدر گفت:
–اون تو سنی نیست که بخواد این همه فشار رو تحمل کنه، به اونم خیلی سخت گذشت.
مادر با نفرت گفت:
–خدا باعث و بانیش رو...
روبه نادیا گفتم:
–برو پایین من برم صداش کنم.
نادیا نگاهش را بیرون داد.
–در مسجد که بسته س.
همان موقع در مسجد باز شد و مادربزرگ با آن چادر گل گلی‌اش جلوی در مسجد ظاهر شد.
پدر گفت:
–بیچاره پیره زن، دو روزه خواب و خوراک نداره.
از ماشین پیاده شدم.
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸
برگرد نگاه کن
پارت287
مادر بزرگ با دیدن من دست هایش را به سوی آسمان بلند کرد و چیزی را زمزمه کرد.
به طرفش دویدم و خودم را در آغوشش
رها کردم.
گریه‌ام گرفت، شاید دلتنگی از دست علی را این طور می‌خواستم جبران کنم. مادر بزرگ هم گریه کرد و قربان صدقه‌ام رفت.
مادر بزرگ کنار ساره نشست و من و نادیا چون تا خانه راهی نبود، پیاده رفتیم.
به کمک نادیا ساره را روی مبل تک نفره نشاندیم.
همه‌ی خانواده‌ام دلشان برای ساره می‌سوخت و ترحم آمیز نگاهش می‌کردند به جز مادربزرگ.
به آشپزخانه رفتم و کمی فرنی برای ساره درست کردم و خواستم خودم در دهانش بگذارم که قاشق را از دستم گرفت و خودش غذایش را خورد.
خدا را شکر کردم که حداقل این کارها را می‌توانست انجام دهد. البته چندان تمیز هم نمی خورد.
مدام با دستمال کاغذی دور دهانش را پاک می‌کرد.
ما هم سر سفره نشستیم. با دیدن سفره و غذای حاضری که مادر برایمان در عرض چند دقیقه آماده کرده بود، اشک به چشم‌هایم آمد. از گرسنگی رو به مرگ بودم ولی دلم می‌خواست به خاطر این که در خانه هستم سجده‌ی شکر بگذارم.
مادر برایم لقمه‌ای گرفت.
–ببخش دخترم وقت نشد شام بذارم حتما خیلی گشنه‌ای؟ ان شاءالله فردا پلو درست میکنم.
محمد امین با لبخند نگاهم کرد.
–نگاه کن مامان به خاطر خبری که بهش دادی اشک تو چشماش جمع شده، معلومه خیلی گرسنگی کشیده‌ها...
مادر همان طور که لقمه را دستم می داد، گفت:
–الهی بمیرم، بخور جون بگیری دخترم.
نادیا خندید.
– آخه با نون و خیار کی جون گرفته که این دومیش باشه، بعد رو به محمد امین ادامه داد:
– بعد از این همه مدت اومده دیده همه چی عوض شده، شوکه شده.
مادر بزرگ با تعجب گفت:
–بسم‌الله! چی میگی تو دختر؟ کدوم همه مدت؟ دو روزم نشده. چیزی عوض نشده!
همه خندیدند.
مادر گفت:
–بچه‌ها شوخی می کنن حاج خانم.
نگاهی به ساره انداختم. دلم نمی‌خواست جلوی او کسی با من مهربانی کند. می‌دانستم حالا چقدر دلتنگ خانواده‌اش است.
همه مسیر نگاهم را دنبال کردند و نفسشان را بیرون دادند و در سکوت به خوردن شام مشغول شدند.
بعد از شام مادربزرگ سرش را کنار گوشم آورد و گفت:
–می گم، مادر، این دختره از بقیه خیلی خجالت می کشه، اگه بتونی بیاریش بالا پیش من، راحت تره‌ها.
با خوشحالی نگاهش کردم.
–آخه این جوری اذیت نمی شید؟
مادربزرگ لب هایش را بیرون داد.
–مگه می خواد رو دوش من بشینه، امشب باید برام قشنگ تعریف کنی ببینم چرا این بنده ی خدا یهو خود به خود این جوری شده؟
وقتی ساره را به طبقه‌ی بالا بردم و برگشتم نادیا با خوشحالی بغلم کرد و گونه‌ام را بوسید و آهسته گفت:
–حالا دیگه می تونم تو اتاق خودمون همه‌ی حرفام رو بهت بزنم.
محمد امین با لحن شوخی گفت:
–نادیا ولش کن، هی ماچ و بوسه راه انداختی، که چی؟ اون الان باید تو قرنطینه باشه، ممکنه کرونا گرفته باشه.
نادیا لب هایش را بیرون داد.
–مگه مسافرت بوده؟
–گروگان که بوده. خلافش خیلی سنگین‌تر از مسافرت رفتنه.
نادیا خندید و دستم را گرفت و به طرف اتاق کشید.
–پیه کرونا رو هم به تنم می مالم. فقط من حرفام رو بهش بزنم.
محمد امین هم خندید.
–دو روزه حرف نزدی داری منفجر می شی، نه؟ خدا به دادت برسه تلما، الان یه کاری می کنه که می ری تو حیاط می گی بیاید من رو گروگان ببرید تا از دست نادیا خلاص شم.
حتی لبخند هم نتوانستم بزنم. تمام فکرم پیش علی بود، هنوز هم کارش برایم عجیب بود.
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت288
وارد اتاق که شدیم اول گوشی‌ام را از شارژ در آوردم. روشنش کردم و آرام زمزمه کردم:
– صبرکن اول یه پیام بدم به علی ببینم چرا...
نادیا وسط حرفم پرید.
–ولش کن، بیا خودم دلیلش رو بهت می گم.
گوشی‌ام را روی زمین گذاشتم.
–مگه تو می‌دونی؟!
با ناراحتی سرش را به علامت مثبت تکان داد.
–پس چرا هیچی نمی گی؟!
پتویی که دستش بود را روی زمین پهن کرد.
–مامان و بابا ازش خواستن.
ابروهایم بالا رفت.
–یعنی امشب اونا بهش گفتن تنها بره خونه؟
روی پتو نشست و زانوهایش را در بغلش جمع کرد.
–اونا بهش گفتن کُلّا بره و...
چهار دست و پا به طرفش رفتم و رو به رویش نشستم.
–کلا بره؟ یعنی چی؟ کجا بره؟
نگاهش را به زانوهایش داد و با مِن و مِن گفت:
–یعنی...یعنی.. دیگه نباشه، یعنی مامان اینا دیگه نمی خوان تو رو بهش بدن.
اخم‌هایم در هم شد.
–چی؟! مگه چی شده؟!
شانه‌ای بالا انداخت.
–دیگه می‌خواستی چی بشه؟ گروگان که بردنت، آبرومون که رفت، از استرس و نگرانی مردیم و زنده شدیم. تو رو بهش بدن که فردا یه بلایی سرت بیاد؟ اینا اصلا معلوم نیس...
با بغض حرفش را بریدم.
–این حرفا چیه؟! چرا آبرومون رفته؟! کسی چیزی گفته؟
بغض کرد.
–آره، نمونه ش عمه کوچیکه. وقتی شنید چی شده به مامان گفت:
–دختر بیچاره رو دادی به یه خانواده ی مشکل دار؟
هینی کشیدم.
–چه ربطی داره؟
–خب هر کی باشه این جوری فکر می کنه دیگه؛ مخصوصا وقتی فهمیدن علی آقا با هلما قبلا زن و شوهر بودن، بیشتر آبرو ریزی شد. می دونی که قرار نبود کسی بفهمه علی آقا قبلا زن داشته.
عمه چقدر از داماد عمو جلال تعریف کرد. می گفت دخترشون رو به چه آدم خوبی شوهرش دادن. خلاصه کلی خون به جیگر مامان شد.
با دست هایم صورتم را پوشاندم.
–ای وای، علی همه‌ی اینا رو فهمید؟
–اهوم. وقتی علی آقا اومد این جا عمه هم بود. بابا از علی پرسید چرا گذاشتی اون زنه دخترم رو ببره. اون گفت یه مرد قوی هیکل همراهش بود که زورش بهش نرسیده. بابا وقتی این رو شنید غیرتی شد و حرفایی به علی‌آقا زد که نباید می زد. علی آقا، بیچاره هی به بابا می گفت آروم تر حرف بزنید مهمون تو خونه س ولی بابا...
حرفش را بریدم.
–خب حالا چرا جلوی عمه حرف زدن؟
–جلوی عمه نبود، تو حیاط بودن ولی اون قدر صداشون بلند بود که همه می شنیدن.
–ولی علی که مقصر نیست. اون بیچاره کلی هم کتک خورد.
دوباره گوشی را برداشتم.
–بهش زنگ بزنم ببینم...
نادیا گوشی را از دستم قاپید.
–آبجیِ من، ساعت رو دیدی؟ نزدیکه دو نصفه شبه، بذار واسه فردا.
دوباره گوشی را از نادیا گرفتم.
–نمی‌تونم تا فردا صبر کنم.
دستم را روی سرم گذاشتم.
–راستی من که شماره‌ی داداشش رو ندارم.
از نادیا پرسیدم.
–تو داری درسته؟ من خودم با اون گوشی بهت زنگ زدم.
نادیا لب هایش را گاز گرفت.
پوفی کردم.
–اصلا یه پیام به مادرش می دم، از اون می‌گیرم.
نتم را که روشن کردم.
چند پیام داشتم.
یکی از پیام ها از طرف علی بود.
زود بازش کردم.
–خانم خانوما رسیدید خونه؟ پیام را دو ساعت پیش فرستاده بود. با خودم گفتم شاید خواب باشد، با این حال برایش نوشتم.
–چرا بهم نگفتی چی شده؟ چرا امشب تنها رفتی؟
فوری جواب پیامم را داد.
–چرا نخوابیدی خانم خانوما؟
نوشتم.
–با شنیدن اون حرفا خواب از سرم پرید.
شکلک لبخند گذاشت و نوشت.
–پدر و مادرت فعلا عصبانی هستن، باید بهشون فرصت بدیم.
بهت نگفتم چون نخواستم بعد از اون همه ناراحتی که کشیده بودی، دوباره اذیت بشی.
تایپ کردم:
–اصلا فکر نمی‌کردم کاری که هلما از من می‌خواست انجام بدم رو پدر و مادر خودم مجبورم کنن که انجامش بدم.
–هلما مگه ازت چی خواست؟
حرف های هلما و حوادثی که بعد از جداشدن از او برایم اتفاق افتاده بود را برایش نوشتم، البته با کمی سانسور.
دیگر از خستگی چشم‌هایم باز نمی شد.
آخرین پیامش این بود:
–گوشیت رو روی اذان صبح بذار تا برای نماز خواب نمونی!
من هم همین کار را کردم و دیگر همه جا تاریک شد.
با شنیدن صدای جیغ وحشتناکی چشم‌هایم را باز کردم و از جا پریدم
و با دیدن شبهه سیاه رنگی، در آن تاریکی ماتم برد.
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت289
به چند ثانیه نکشید که با روشن شدن چراغ اتاق توسط محمد امین ساره را بالای سرم دیدم و نفس راحتی کشیدم.
سر نادیا را در بغلم جا دادم.
از ترس نفسهای پشت سر هم می‌کشید.
–چیزی نیست نترس، ساره بود. ساره زل زده بود به گوشی‌ام و اشاره می‌کرد که خاموشش کنم.
صدای اذان از گوشی‌ام ساره را از خواب بیدار کرده بود و به پایین کشیده بود.
گوشی‌ام را خاموش کردم.
محمد امین به خاطر این که ساره حجاب نداشت به سالن رفت و با پدر که او هم از خواب پریده بود صحبت می‌کرد.
مادر با دیدن ساره پرسید:
–خودش تنهایی امده پایین؟
نگاه سوالی‌ام را به ساره دادم.
اشاره به بیرون از اتاق می‌کرد.
نادیا سرش را از آعوشم بیرون کشید و نگاهش را به پنجره داد و رو به ساره اعتراض‌آمیز گفت:
–اون صدای اذان مسجده، دیگه اون رو که نمی‌تونیم خاموش کنیم.
ساره شرمنده به نادیا نگاه کرد.
زمزمه کردم.
–داره عذرخواهی می کنه، دیگه توام لبخند بزن.
نادیا صاف نشست و رو به ساره گفت:
–اشکالی نداره، فقط دفعه‌ی بعد در بزن بعد بیا تو اتاق.
ساره دیوار را گرفت تا برود.
بلند شدم تا کمکش کنم.
نادیا پچ پچ کرد.
–بذار همون طور که اومده، همون طورم بره دیگه. انگار زیادم حالش بد نیست.
در چشمان نادیا بُراق شدم.
–پاشو وضو بگیر، همون خوب شد که بیدار شدی وگرنه با بدبختی باید بیدارت می‌کردم.
محمد امین در گوشه‌ی سالن سرش را تا جایی که می شد پایین گرفته بود و نماز می‌خواند.
با لبخند رو به ساره گفتم:
–امروز همه رو نماز اول وقت خون کردیا، وگرنه اینا رو باید با دمپایی بیدار می‌کردیم.
مادر بزرگ روی سجاده نشسته بود و قرآن می خواند. با دیدن ما قرآن را کناری گذاشت.
سلام کردم و گفتم:
–مامان بزرگ می گم کاش بشه به مسئول مسجد بگید یه مدت از بلندگوی مسجد اذان پخش نکنن، ساره می ترسه. منم دیگه برنامه‌ی گوشیم رو حذف می کنم.
مادربزرگ همان طور که ساره را برانداز می‌کرد از جایش بلند شد تا نماز صبحش را شروع کند.
–از این به بعد نمازای صبحمون رو به جماعت همین جا تو اتاق من می‌خونیم.
برای نمازای دیگه هم همگی می ریم مسجد، البته همراه ساره. توام نمی‌خواد چیزی رو حذف کنی، اتفاقا یه جوری تنظیمش کن که روزی پنج بار صدای اذانش بیاد.
ساره خودش را جمع کرد.
با حیرت گفتم:
–مامان بزرگ من می گم اون از صدای اذان می‌ترسه اون وقت شما می گید بریم داخل مسجد؟!
سرش را تکانی داد.
–شنیدم چی گفتی. الان یه ساعته، درست از وقتی من بلند شدم و قرآن می خونم اون آروم و قرار نداره. صدای اذان رو که شنید دیگه نتونست تحمل کنه، اون از چیزی نمی‌ترسه فقط خیلی بدش میاد.
اگر پاک بشه دیگه این جوری نمی شه.
ساره را سر جایش نشاندم.
–مامان بزرگ ساره دختره تر و تمیزیه، به الانش نگاه نکنین، فقط یه کم کاهل نمازه.
مادر بزرگ به ناخن های کاشته شده‌ی ساره که دیگر آثار زیادی از آن ها باقی نمانده بود اشاره کرد.
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت290
–بچه مسلمونِ مطهر و پاک از صدای اذون لذت می بره، مشکل اون تمیزی یا کاهل نمازی نیست. فردا بیا این جرما و چسبای باقی مونده رو با هم از روی ناخناش بگیریم. تمیزی با پاک بودن فرق داره دخترم.
–می دونم، منم منظورم همون بود. قبلا از خودش شنیدم که می گفت با ناخن کاشته شده هم می شه غسل انجام داد یا نماز خوند.
مادربزرگ نگاه عاقل اندر سفیهی خرجم کرد و نفسش را بیرون داد.
–مگه به گفتن اونه؟ تا حالا همین جرما نذاشتن پاک بشه. با این چسبا و جرما کسی پاک نمی شه. ناخنای پاهاش رو ببین، چرا اونا رو دیگه ناخن کاشته؟ این جوری بیچاره ناخن‌ها از کجا اکسیژن بگیرن.
نگاهم را به پاهای ساره دادم. بیشتر ناخن هایش افتاده یا شکسته بودند.
مادر بزرگ رو به ساره گفت:
–بعد از این که جرما رو گرفتیم، خودم دخترم رو می‌برم یه غسل اساسی کنه و پاک و مطهر بشه.
–شما ببریدش مامان بزرگ؟! شما که نمی‌تونید!
مادربزرگ لبخند زد.
–دیگه اون قدرا هم از پا نیفتادم. من فقط ساره رو روی چهار پایه زیر دوش می‌شونم و دوش رو می گیرم رو سرش، کاری نداره. اگه نگرانی توام بیا کمک.
فقط یادت باشه از فردا هر وقت رفت سرویس بهداشتی، یادش بندازیم وضو بگیره، همیشه وضو داشته باشه آرامش بیشتری می‌گیره...
آن قدر خسته بودم که دیگر حرفی نزدم و برای آوردن چادر و سجاده‌ام به طبقه‌ی پایین رفتم.
مهدی کوچولو چشم هایش را می مالید و در سالن راه می رفت. به طرفش رفتم و بغلش کردم.
سرش را روی شانه‌ام گذاشت و خواب آلود زمزمه کرد:
–مامانم رو می خوام.
مادر فوری به طرفم آمد.
–بچه رو بده من تا کامل بیدار نشده ببرمش تو اتاق بخوابونمش.
نزدیک ظهر بود که با سر و صدای بچه‌ها چشم‌هایم را باز کردم. نگاهم را به ساعت روی دیوار دادم. چیزی به دوازده نمانده بود. باورم نمی شد این قدر خوابیده باشم. از جا جهیدم و اول گوشی‌ام را چک کردم. یک زنگ از آزمایشگاه داشتم، حتما می‌خواهند دلیل غیبتم را بپرسند.
یک پیام هم از علی داشتم. فوری پیام را باز کردم.
–پدرت زنگ زد و گفت می خواد محمد امین رو بفرسته که تمام وسایلت رو از مغازه ببره، مثل این که تصمیمشون جدیه.
با خواندن پیامش رنگ از رخم پرید.
با شتاب بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم.
رستا از بیمارستان مرخص شده بود و مادر در گوشه‌ای از سالن برایش رختخواب پهن کرده بود.
چقدر دلتنگش بودم.
بغض گلویم را فشار می داد و از دست پدر ناراحت بودم.
رستا با دیدنم لبخند زد ولی خوشحال به نظر نمی‌رسید.
لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸🌸