8.03M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🍃🥀می گویند: اگر خدا برای خانواده‌ای رحمت بخواهد به آن ها دختر عنایت میکند. رحمت خانه های پدر پیشاپیش روزتون مبارک 🌸
پیشاپیش روز دخترای با حیا و فاطمی که معنای واقعی دختر رو نشان میدن مباررررک❤️🌷🍃
#الّلهُـمَّ‌عَجِّــلْ‌لِوَلِیِّکَـــ‌الْفَـــرَج
✾ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
حـاجـتــღ ࢪوا بـاشـےد🤲
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
↬@masirsaadatee↫
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
⚜️ ڕاه ســعــادتـــ ⚜️
📘 #از_آدم_تا_خاتم 📖 📝 #پارت_چهل_و_ششم 🔻 #حضرت_صالح_علیه‌السلام 🌸ای خدای خالق بی نقص و عیب 🍃ای
📘 #از_آدم_تا_خاتم 📖
📝 #پارت_چهل_و_هفتم
🔻 #دعوت_قوم_ثمود_به‌خداپرستی
🌸از خداوند سزای داوری
🍃 یافت صالح منصب پیغمبری
🌸شانزده بگذشته بود او را ز سال
🍃گشت پیغمبر ز سوی ذوالجلال
🔹در آن هنگام #خداوند صالح را در حالی که #شانزده_سال بیشتر نداشت و از این جهت که
👈🏻 نسبت به همه آنان #برتر و
👈🏻 از جهت حلم #بهتر و
👈🏻 از جهت عقل #برگزیده‌تر از ایشان بود
✨به #پیامبری برگزید.✅
🔸 صالح #از_همان_آغاز_پیامبری شروع به #ارشاد_مردم کرد، و آنان را به #توحید و #عبادت خدای یکتا #دعوت_کرد🗣️
و در جهت ارشاد آنان چنین خاطرنشان کرد؛
🍃✨ #خدای_یکتا شما را از #خاک خلق کرده و به وسیله شما زمین🌎 را #آباد ساخته است✔️ و شما را روی زمین جای داد و #نماینده_خویش ساخته است و #آشکار و #نهان نعمتهای خود را بر شما #جاری کرده است.✅✨
↩️سپس آنان را #دعوت کرد که#بت_پرستی🗿 را #کنار_بگزارند و خدای یکتا را ستایش کنند،
☝🏻 #زیرا بت مالک نفع و ضرری نیست❌
و شما در هر چیز #محتاج به #خدای_یکتا هستید.✅
🔹 #صالح ارتباط خویشاوندی و قرابت خود را با آنان، خاطرنشان کرد و گفت؛ 🍃✨شما، #قوم و #فرزندان_قبیله من هستید و من خیر و #مصلحت شما را می خواهم و #نیت سوئی در دل ندارم،✋🏻 سپس صالح از آنان خواست از خدا #طلب_آمرزش کنند🤲🏻 و از #گناهی که مرتکب شده اند #توبه نمایند، ✔️✨
↩️زیرا خدا به آنکس که او را #بخواند نزدیک است و درخواست #سائلین را پاسخ می دهد و هرکس به سوی او بازگردد #اجابتش می کند و #توبه او را می پذیرد.✔️
🔹صالح سخنان خود را به #صراحت بیان کرد و آنها را #ارشاد نمود ولی دلهای آنان در پرده و #حجاب نخوت قرار گرفته بود و چشمهایشان در رؤیت آیات خدا #ناتوان شده بود☹️
↩️ لذا #رسالت_صالح را #منکر 😑شدند و دعوت او را به باد #تمسخر😏 گرفتند و سپس او را #سرزنش کردند و گفتند؛
👥 صالحی که #از_عقل_سرشار و #از_رأیی_صائب برخوردار است غیرممکن است که این #دعوت و #کلمات از او زده شود.😏
🔸 #مخالفین_صالح، او را مخاطب قرار داده و گفتند
👥:ای صالح، ما بیش از این تو را #روشنفکر و #صاحب_نظر می دانستیم. آثار خیر از سیمای تو #هویدا و #علائم_رشد_اجتماعی و #فکری در تو #نمودار بود.✅
ما تو را برای #مقابله با حوادث احتمالی روز مبادا #ذخیره می دانستیم تا #ظلمت این حوادث با #نور_عقل تو #روشن و مشکلات ما با #رأی_صحیح تو مرتفع شود.👌🏻
↩️ ولی افسوس که اکنون به #هَذیان_گویی افتادی و #حرفهای_بیهوده می زنی❗️این چه کاری است که از ما می خواهی⁉️و ما را از #عبادت خدایان پدران خود #منع می کنی و #انتظار_داری عقایدی را که با آن بزرگ شده ایم کنار بگذاریم⁉️
↩️خلاصه ما به تو #اطمینان_نداریم. ما #خدایان پدران خویش را به خاطر تو رها نمی کنیم و هرگز متمایل به #هوس و #کجروی تو نمی شویم. 😑
🔹صالح قوم را از مخالفت با خویش #برحذر داشت و رسالت خود را در میان آنان آشکار ساخت،✔️
#نعمتهای_خوب_خداوند را به خاطرشان آورد و از #عذاب و #غضب خدا آنان را بیم داد و #برای_رفع_هرگونه_شبهه به ایشان گفت؛
🍃 من در دعوت خود #نفعی برای خود در نظر نگرفته‌ام✋🏻
🍃 و انتظار #سودی ندارم،✋🏻
🍃 و عاشق #ریاست نیستم،✋🏻
🍃 و #مُزدی از شما نمی خواهم،✋🏻
مُزد من به عهده #پروردگار جهانیان است.✅✨
ادامه دارد......
#بنت_الزهرا
_☀️ 🌤️ 🌥️ ☁️ _
حـاجـتــღ ࢪوا بـاشـےد🤲
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
↬@masirsaadatee↫
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
⚜️ ڕاه ســعــادتـــ ⚜️
🌸🌸🌸🌸🌸🌸 برگرد نگاه کن پارت80 آن روز گذشت و خبری از ساره نشد. در این یک هفته شاید روزی ده بار صفحه
🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت81
–زبونت رو گاز بگیر، جوون مردم. یه دور از جونی چیزی بگو. مگه جون آدمها سیب‌زمینیه همینجوری میگی مرده، زندس
البته بد هم نمی‌گفت ولی اگر خدایی نکرده اتفاقی برای امیرزاده افتاده باشد چه؟ دلم نمی‌آید حتی به آن فکر کنم. تمام دلخوشی‌ام این است که بالاخره روزی می‌بینمش.
حتی اگر بشود از دور. به همین راضی‌ام.
اگر اتفاقی برای او بیفتد درمن همه چیز میمیرد.
چند ساعتی از ظهر گذشت ولی خبری از ساره نشد.
پنجره‌ی اتاق را باز کردم. هوا ابری بود. مثل چشمان من.
طاقت در خانه ماندن را نداشتم.
لباس پوشیدم و پیامی برای ساره فرستادم.
به سالن که رفتم مادر پرسید:
–کجا میری؟
–میرم یه قدمی بزنم، هوا خوبه.
نادیا از آشپزخانه فریاد زد.
–وایسا منم میام.
گیره‌ی شالم را از جلوی آینه‌ی کنار در ورودی برداشتم.
–تو پیازت رو سرخ کن.
نادیا کفگیری که دستش بود را داخل ماهی‌تابه رها کرد و بلند گفت:
–مامان، این چند دقیقه دیگه آماده میشه، منم با تلما برم؟
مادر کت سفید رنگی که روی پایش بود را کناری گذاشت و بلند شد.
–باشه برو، ولی امدی شام با توئه‌ها، من باید این کار جواهر دوزی رو تا فردا تحویل رستا بدم.
–باشه، چشم.
نادیا اصلا منتظر نشد من حرفی بزنم در عرض چند دقیقه مانتو و سویشرتش را پوشید و شال به دست کنارم ایستاد.
با تعجب نگاهش کردم.
–شما با سونیک نسبتی داری؟ منظورم اون موجود آبیه هست.
–من که نه، ولی سونیک خودشو چسبونده به ما.
–آهان.
کفشهایم را که می‌پوشیدم دیدم نادیا هنوز شالش را سرش نکرده.
–بریم دیگه.
اشاره‌ایی با شالش کردم.
–ببخشید شما تازه وارد کشور ما شدید خبر ندارید. یکی از قانونهای کشور ما اینه که اون شال بی‌صاحب رو سرت کنی نه رو دوشت بندازی. تو اروپا بهتون یاد ندادن به قانون هر کشوری باید احترام بزارید و اگر نزارید نشون دهنده‌ی بی‌فرهنگی شماست؟
نگاه متعجبش را به شالش انداخت.
–عه، این اینجا چیکار می‌کنه؟ من فکر کردم رو سرمه.
همین که خواستیم وارد آسانسور شویم، مادر در آپارتمان را باز کرد.
–دخترا برگشتنی یه ماست کوچیکم بخرید. بعد هم در را بست و رفت.
–نادیا تو پول داری؟
–نه، همه رو دادم به تو دیگه.
–کارتم را درآوردم.
–البته اندازه‌ی یه ماست خریدن توش هست.
–آبجی جان، آخرین بار کی ماست خریدی؟ فکری کردم و گفتم:
–یادم نمیاد چطور؟ پوزخندی زد.
–به خاطر قیمتش گفتم، نریم اونجا ضایع بشیم، اول یه موجودی از کارتت بگیر.
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
برگرد نگاه کن
پارت82
همین که کمی قدم زدیم نم‌نم باران شروع به باریدن کرد.
نادیا گفت:
–شانس مارو نیومده بارون گرفت.
لبخند زدم.
–خیلی خوبه که، کارت را به طرفش دراز کردم.
–من میرم پارک سرکوچه تو برو ماست رو بخر بیا بریم.
باتردید نگاهی به کارت انداخت.
–چقدر توشه؟
–دیگه اندازه‌ی یه ماست هست.
به پارک رسیدم باران کمی تندتر شد. سرم را بالا گرفتم. قطرات باران
به سرعت روی صورتم می‌نشستند.
دلم او را می‌خواست، کاش میشد کنار هم زیر باران قدم میزدیم.
بغض گلویم را گرفت. شنیده‌ام زیر باران دعا مستجاب می‌شود.
چشمهایم را بستم و از ته دل برایش دعا کردم.
صدایی حواسم را پرت میکرد. چشمهایم را که باز کردم متوجه شدم.
صدای زنگ گوشی‌ام است.
ساره بود. از یک طرف خوشحال شدم از طرفی استرس به سراغم آمد.
فوری جواب دادم.
–چی شد ساره؟ حالش خوبه؟
–بدک نیست، بیمارستانه،
–یعنی چی؟
یعنی حالش بد شده بستریش کردن.
با شنیدن این حرف قلبم تیر کشید.
–وای خدایا، کدوم بیمارستان؟
اونشو دیگه نمی‌دونم.
–باشه قطع کن، باید خودم بهش زنگ بزنم.
فوری تماس را قطع کردم. دستهایم می‌لرزیدند، مثل همان بارانی که می‌بارید اشک می‌ریختم. آنقدر نگران و پریشان بودم که دیگر به این فکر نکردم که کار درستی می‌خواهم بکنم یا نه.
تلفنش آنقدر بوق خورد که دیگر داشتم از جواب دادنش ناامید میشدم، ولی در لحظه‌ی آخر با صدای ضعیف و کم جانش جواب داد.
–سلام. بالاخره زنگ زدید.
اصلا انتظار شنیدن ابن حرف را نداشتم، پس او چشم به راه زنگ من بود. برای همین گربه‌ام شدید‌تر شد.
–سلام. شما حالتون بدتر شده؟
با صدایی که انگار از ته چاه می‌آمد گفت:
–شما به خاطر من گریه می‌کنید؟
جوایش صدای هق هقم بود.
–شنیدن صدای گریتون حالم رو بدتر می‌کنه. نمی‌خواهید حالم خوب بشه؟
درجا ساکت شدم.
–بهم قول میدید خوب بشید؟
مکثی کرد و گفت:
–تمام سعی‌ام رو می‌کنم. شما که اینقدر نگرانید چرا زودتر زنگ نزدید؟ فکر کردم دیگه حالم براتون مهم نیست.
–من فقط نخواستم مزاحم زندگیتون بشم.
–کدوم زندگی؟
بلافاصله بعد از این حرفش سرفه‌هایش شروع شد، آنقدر شدید که با یک عذر خواهی تلفن را قطع کرد، و من دوباره با باران درآمیختم.
تا آمدن نادیا حسابی خودم را خالی کردم.
با شنیدن صدای نادیا لبخند زورکی زدم و به طرفش رفتم.
–بریم خونه؟
کلاه پالتوام را روی سرم کشید.
–خیس خالی شدی که.
–ماست خریدی؟
کارت را به طرفم گرفت.
–آره بابا بیا بریم، توام با اون کارتت آبروم رفت.
–چرا؟
یه ماست برداشتم و دوتا کلوچه، موجودیت فقط ماست رو متقبل شد. تو مثلا حقوق بگیری؟ تا سر برج میخوای چیکار کنی؟
زمزمه کردم.
–خدارو شکر که کارت متروم تا سر برج شارژ داره.
–با اون میشه ماست خرید؟
پشت چشمی برایش نازک کردم.
–اصلا حقته؟ از کیسه خلیفه میری واسه خودت کلوچه میخری؟ کی گفت غیر ماست چیز دیگه بخری؟
پوزخند زد.
–خلیفه؟ والا کیسه‌ی شما در حد این کارتن خوابا هم نیست چه برسه خلیفه. چه خودشم تحویل میگیره، نترس فعلا که هیچی نخریدم. ورشکست نشدی.
حرفش لبخند بر لبم آورد.
به خانه که رسیدیم برای امیرزاده پیام فرستادم و اسم بیمارستان و بخشی که در آن بستری بود را پرسیدم.
کوتاه و مختصر جواب داد.
همین کارش نگرانترم کرد و مصمم شدم که فردا هر طور شده به دیدنش بروم. ولی مگر بیماران کرونایی ملاقاتی داشتند.
دوباره دست به دامان ساره شدم.
وقتی از تصمیمم آگاه شد گفت که فردا با هم به بیمارستان برویم تا ببینیم کاری می‌تواند بکند یا نه.
فردای آن روز یک ساعت زودتر از ساعتی که ساره گفته بود جلوی در بیمارستان حاضر شدم. همه جا شلوغ بود مردم با استرس در رفت و آمد بودند، یکی دوتا از مریضها را دیدم که در گوشه‌‌ایی افتاده‌اند و نای حرکت ندارند.
وقتی علتش را از نگهبان پرسیدم گفت که تخت خالی نیست که آن بیمارها را پذیرش کنیم.
ساره که آمد گفت:
–باید یه نقشه‌ایی بچینیم که از اونجا بتونی بری داخل بعد در راهرویی را نشانم داد. بعدش دیگه آسونه.
قیافه‌ی نگهبانی که آنجا ایستاده بود را نگاهی انداختم، به نظر مهربان نمی‌آمد.
ساره سری چرخاند و گفت:
–من سر نگهبان رو گرم می‌کنم تو رد شو برو، تو راه هم حرف کسی رو گوش نکن فقط خودت رو به اتاقش برسون، ببینش و بیا.
اشاره‌ایی به نگهبان کردم.
–آخه تو چطوری میخوای حواس این رو پرت کنی؟
مطمئن گفت:
–اینجا چون اورژانسه، یه کم شلوغ‌پلوغه، کار سختی نیست فقط تو سریع عمل کن. بعد به طرف خانمی که سخت سرفه میکرد رفت، صحبت کوتاهی با او کرد و دستش را گرفت و به طرف نگهبانی آورد.
نگهبان رو به ساره گفت:
–واسه بستریه؟
–ساره جواب مثبت داد.
–خانم ببرید یه بیمارستان دیگه، به ما گفتن اینجا جا نیست.
لیلافتحیپور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
💖برگرد نگاه کن 💖
#پارت83
ساره شروع به داد و بیداد کرد، چند نفر دورش جمع شدند. با صدای بلند میگفت، اینا مسلمون نیستن، این زن داره میمیره، آخه این چه مملکتیه و...
نگهبان به طرفش رفت تا بگوید که داد نزند و...
همان موقع من از فرصت استفاده کردم و از در رد شدم.
وارد بخش که شدم.
شماره‌ی امیرزاده را گرفتم.
با اولین بوق جواب داد.
نفس زنان گفتم:
–من امدم ببینمتون، الان تو بخشم، شماره اتاقتون چنده؟
–شما چیکار کردید؟ از اینجا برید خطرناکه.
–باشه میرم، براتون آب سیب آوردم بهتون میدم میرم.
شماره‌ی اتاق را که گفت دیدم چند قدم بیشتر با من فاصله ندارد.
وارد اتاق شدم، همانجا جلوی در، روی اولین تخت زیر ماسک اکسیژن بود.
چقدر نحیف و لاغر شده بود.
او با دیدن من با دست اشاره کرد که برگردم.
مثل مسخ شده ها جلو رفتم، کم‌کم اشکم بارید. بطری آب میوه را روی میز کنار تختش گذاشتم و همانجا ایستادم و فقط نگاهش کردم. او هم چشم از من بر‌نمی‌داشت. ماسک اکسیژنی که روی صورتش بود را برداشت. چشم‌هایش نم زد.
–به خاطر من، زودتر از اینجا برید.
پرستاری وارد اتاق شد با دیدنم شروع به غر زدن کرد.
–خانم اینجا چیکار می‌کنی؟ زودتر برو بیرون ببینم. چطوری امدی اینجا؟ ولی من فقط امیرزاده را می‌دیدم.
پرستار ایستاد ونگاهش را بین من امیرزاده چرخاند و آرامتر گفت:
–خیلی خب بیا برو، شوهرت نسبت به روز اول حالش بهتر شده، چند روز دیگه که امد خونه صبح تا شب بشین نگاش کن.
با شنیدن این حرف امیرزاده لبخند زد و من هزار رنگ شدم.
پرستار مرا به بیرون از اتاق هدایتم کرد.
به کنار در که رسیدم برگشتم و نگاهش کردم.
سرش را تکان داد و گفت:
–ممنون که امدی.
روی مبل نشستم و نگاهی به وسایل جواهر دوزی‌اش انداختم.
یک قوطی کوچک پر از سنگهای ریزو درشت. چند ریسه مروارید. چند قوطی هم پر از پولک و ملیله در رنگهای مختلف.
مادر از آشپزخانه آمد و روی مبل نشست و کت را روی پایش گذاشت و شروع به دوختن کرد.
–مامان کار سختیه؟
لبهایش را بیرون داد.
–سخت نیست، خیلی اعصاب و حوصله میخواد.
–درآمدش خوبه؟
–فکر کنم خوب باشه، رستا بهتر میدونه، حالا من که اینا رو کمک رستا انجام میدم. آخه مادرشوهرش سفارش گرفته دیگه تا سر ماه باید تحویل بدن، رستا به خاطر شرایطش زیاد نمیتونه بشینه، چندتاش رو من گرفتم کمکش کنم.
حالا چی شده؟ واسه چی می‌پرسی؟
–میخوام یاد بگیرم. شمام از رستا یاد گرفتید؟
–آره، البته اینا آسوناشه، خودش دیدی چه قشنگاش رو انجام داده؟
سرم را به علامت تایید تکان دادم.
یه بار رستا بهم گفت که درآمدش خوبه. گفت الان بازارش جا افتاده مشتری زیاده.
مادر دست از کار کشید.
–یعنی میخوای یاد بگیری کار کنی؟
–اهوم،
–پس درس و مشقت چی؟ این کار وقت میبره. تازه تو سرکارم میری که.
–خب، اگه این کارم بگیره و ببینم درآمدش خوبه، از اونجا میام بیرون.
مادر کت را کناری گذاشت و دقیق نگاهم کرد.
–آخه چرا؟ این کار چشم میخواد، سخته، آدم از کت و کول میوفته، کار به اون آسونی رو ول کنی بیای بچسبی به این؟
–امتحانش که ضرری نداره.
بعد از این امیرزاده را دیدم و پرستار گفت حالش بهتر شده باید به تصمیممی که گرفته بودم عمل می‌کردم. چاره‌ایی نداشتم جز این که به محض پیدا شدن کار بهتر کافی شاپ را رها می‌کردم. به خاطر از هم نپاشیدن زندگی امیرزاده.
از فردای آن روز هر روز پیش مادر می‌نشستم و به دستش نگاه می‌کردم. گاهی هم مادر نخ و سوزن را به دستم می‌داد و میگفت:
–با نگاه کردن که یاد نمیگیری باید خودت سوزن دست بگیری و بدوزی.
یک روز یکی از بلوزهایم را آوردم و از نادیا خواستم که چند پروانه‌ی کوچک دورتا دور لبه‌ی پایین بلوزم نقاشی کند.
در خانواده‌ی ما تنها کسی که نقاشی‌اش خوب بود نادیا بود.
بعد خودم با سلیقه و میل خودم شروع به دوختن کردم.
البته نه فقط چواهر دوزی، تلفیقی از ربان دوزی و جواهر دوزی.
من در تابستان سال اول دانشگاهم در دور همی دوستانه ربان دوزی را از دوستانم یاد گرفته بودم.
بالهای پروانه را ربان دوزی کردم، و بدنش و دورتادور بالهایش را جواهر دوزی کردم، شاخک‌هایش را هم گلدوزی،
سعی کردم هارمونی رنگ ها را نیز رعایت کنم.
نادیا هر دفعه که به پیشرفت کارم نگاه میکرد ذوق زده میشد و تشویقم میکرد. کم کم او هم علاقمند شد و شروع به تمرین کرد.
با خودم گفتم شاید با انجام دادن این کارها کمتر به امیرزاده فکر کنم.
ولی در تمام مدتی که سوزن میزدم به او فکر می‌کردم و دلم تنگتر میشدم.
لیلافتحیپور
🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت84
وقتی کار لباسم تمام شد و همه‌ی پروانه‌ها دوخته شد، همه از کارم شگفت زده شدند. رستا گفت کار جدید و خلاقانه‌ایی است و بیشتر یک کار فانتزی است، گفت که مشتری پسند و امروزی است.
همین تعریفهایش باعت شد از آن روز تصمیم بگیرم هم از رستا فوت و فن‌ها و ریزه کاریهای کار را یاد بگیرم. هم برای خودم کار کنم.
جواهر دوزی روی لباس را دوست نداشتم. برای همین در یک حرکت خلاقانه و مدرن تصمیم گرفتم تابلو بدوزم.
باید از نادیا کمک می‌خواستم.
نادیا قبول کرد که طرحهای تابلو ها را نقاشی کند به شرطی که اگر تابلوها فروش رفت دستمزد بگیرد.
مادر گفت:
–تلما تابلوش گرون میشه‌ها، خیلی هم پرزحمته.
فکری کردم و گفتم:
–آخه اون چیزی که شما فکر می‌کنید نیست من که نمیخوام منظره بدوزم. یه تالبوی کوچیک که وسطش یه پروانه‌ی زیبا باشه همین.
مادر با تعجب گفت:
–عه! یعنی فقط یه پروانه وسط تابلو؟ قشنگ میشه؟
نادیا کف دستهایش را به هم کوبید.
–آره مامان، ماه میشه، فقط تلما روی قابشم طرح پروانه برجسته باشه‌ها رنگشم سفید باشه.
تحسین آمیز گفتم:
–آفرین! چه ابتکاری، چقدر قشنگ میشه‌ها.ولی مامان درست میگه گرون درمیادا، مشتریش رو از کجا بیاریم؟
–از همین فضای مجازی، تو شیک و تمیز بدوز من می‌فروشم.
نگاهی به مادر انداختم.
–مامان، واسه شروع کار فعلا پولی نداریم که وسایلش رو بخریم.
مادر بلند شد و به اتاق رفت.
بعد از چند دقیقه با کلی وسایل جواهر دوزی برگشت.
– اینا رو خریده بودم روی یکی از لباسای خودم بدوزمشون، حالا با اینا تابلو رو بدوزید ببینم چیکار می‌کنید، اگه خوب شد، واسه قاب گرفتنش یه کاریش می‌کنیم.
به گفته‌ی ساره چند روز از آمدن امیرزاده از بیمارستان گذشته بود و حالش هم بهتر شده بود. آنقدر دلتنگش بودم که گاهی خود به خود گریه‌ام می‌گرفت. هر بار دلم برای دیدنش بی‌تابی میکرد قراری که با خودم گذاسته بودم را برای خودم یادآوری می‌کردم. او باید به زندگی‌اش می‌رسید.
سر کلاس آنلاین بودم که پیامی از او دریافت کردم.
–سلام. حالتون خوبه خانم حصیری؟
با خواندن پیامش انگار قلب مرده‌ام جان گرفت. پس راست است که می‌گویند عشق مرده را زنده میکند. بیچاره دلم، که هر روز باید بمیرد و زنده شود. مگر نمی‌داند عشقش بی‌سرانجام است، مگر قول و قرارهای مرا با خودم نشنید؟ پس چرا نمیفهمد؟ چرا دوباره با خواندن پیامش شور می‌گیرد. دوباره دست و دلبازانه به تمام اعضای بدنم خون پمپاژ میکند. چرا باز هم چشم‌به راه است. خدایا چطور دلم را سربه راه کنم.
نمی‌دانستم باید جواب بدهم یا نه؟
با خودم گفتم اگر جواب ندهم فکر میکند که کرونا گرفته‌ام و زنگ میزند. پس مختصر و رسمی جواب بدهم بهتر است.
–سلام، بله من خوبم.
از روی عمد حالش را نپرسیدم.
فوری سین شد.
در نوار بالا پیام "در حال نوشتن" می‌آمد ولی پیامی دریافت نمیکردم.
انگار می‌نوشت و پاک میکرد.
آنروز دیگر پیامی از او دریافت نکردم.
بالاخره دوران قرنطینه تمام شد. و خروجی من از این دوران یاد گرفتن جواهر دوزی بود. تقریبا هر روز رستا به خانه‌مان می‌آمد و با هم کار می‌کردیم.
نادیا هم دیگر با نقاشی و دوخت و دوز سرگرم بود و کمتر سراغ تبلتش می‌رفت.
لیلافتحیپور
🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸
بگرد نگاه کن
پارت85
اولین روز بعد از قرنطینه که به سرکار می‌رفتم گویی مثل زندانی بودم که دوران محکومیتش تمام شده و حالا دیگر آزاد شده است.
با این که در روزهای قرنطینه وقت خالی نداشتم ولی باز هم قرنطینه برایم پر از دلشوره و دلتنگی گذشت. وقتی امیرزاده حالش بهتر شد دلشوره‌ام کوتاه آمد، ولی با دلتنگی چه می‌کردم که به هیچ صراطی مستقیم نبود.
درد دلتنگی را تا به حال اینطور سخت تجربه نکرده بودم. توقع زیادی نداشتم به راه دور دیدنش هم راضی بودم.
از مترو که پیاده شدم به آن طرف چهار راه رفتم. جایی دورتر از مسیر همیشگی‌ام. دیگر رد شدن از جلوی مغازه‌ی امیرزاده را برای خودم ممنوع کرده بودم.
نمی‌دانم خودم را قرنطینه کرده بودم یا او را.
راهم را دور کردم شاید او را هم از قلبم دور کنم.
ولی از همان فاصله دور نگاهم به دنبالش می‌گشت.
چشمهایم دیگر به اراده‌‌ی من نبودند. گرچه تصویر او همیشه جلوی چشمهایم بود نمی‌دانم چه‌طور باید به چشمهایم صبوری را یاد می‌دادم
خدایا حالاچه‌طور از آن سوی خیابان جمعشان کنم. انگار گاهی حریفشان نمی‌شدم و چاره‌ایی نداشنم جز این که مژه‌هایم را به هم کوک بزنم.
همین که حتی از داه دور روبروی مغازه‌اش قرار گرفتم، قلبم خودش را به در و دیوار قفسه‌ی سینه‌ام کوبید.
دلش آن مغازه، آن درخت چنار و او را می‌خواست.
تنها کاری که از پسش برآمدم به پاهایم التماس کردم که به راهشان ادامه دهند.
وارد کافی شاپ که شدم دیدم همه در آشپزخانه جمع شده‌اند.
آقای غلامی به همه سفارشهای لازم در مورد رعایت موارد بهداشتی و پوشیدن دستکش و اینجور موارد را توضیح می‌داد. اینبار موهایش را از ته تراشیده بود و این تعجبم را برانگیخت.
تا مرا دید گفت:
–حصیری، خانم نقره یه چند روزی نمیاد. میگه هنوز یه کم ضعف داره، تو کارش رو انجام بده.
"مثل این که تراشیدن موهایش با زبانش ارتباط مستقیم دارد، خیلی خودمونی شده بود."
قبل از این که من جواب دهم، آقا ماهان گفت:
–منم هستم، کمکش می‌کنم. شما خیالتون راحت باشه.
آقای غلامی نگاهم کرد.
با تکان دادم سرم جواب مثبت دادم.
مشتریها خیلی کم شده بودند همه از ترس کرونا کمتر بیرون غذا می‌خوردند. برای همین کار من سبکتر بود.
گرچه آقا ماهان تقریبا جای خانم نقره کارش را انجام می‌داد و به من اجازه‌ی کار نمیداد.
البته کافی‌شاپ نباید شروع به کار میکرد ولی نمی‌دانم آقای غلامی چرا تعطیل نمی‌کرد.
سفارش مشتری را روی پیشخوان گذاشتم.
–آقا ماهان مشتری دم نوش زنجبیل و دارچین میخواد.
نگاهی به کاغذ سفارش انداخت.
–از این به بعد فکر کنم سفارش دم نوشها زیاد بشه، زنجبیلمون تموم شده، یادم باشه بخرم.
کاغذ را به طرف خودم کشیدم
–پس شما برید خرید رو انجام بدید من خودم جای خانم نقره هستم.
کاغذ را به طرف خودش کشید.
–بین ناهاری میرم، حالا فعلا در حد چندتا دم نوش جواب میده.
نمی‌دانم چه اصراری داشت که حتما به من کمک کند.
نگاهی به سالن انداختم.
–آخه الان به جز این دونفر مشتری نداریم. من نیازی به کمک ندارم خودم از پسش برمیام.
با ناراحتی کاغذ را دوباره به سمتم هل داد.
–باشه. پس من میرم.
نگاهش از هزارتا بدو بیراه بدتر بود. یعنی این هم جای تشکرت است. یعنی تو محبت سرت نمیشود و تو احساس نداری و...
از محبتهایش خوشم نمی‌آمد، حس خوبی نداشتم.
لیلافتحیپور
🌸🌸🌸🌸🌸
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
یااباصالح المهدی ادرکنی🌤
🌤 #استغفار۷۰بند‌امیرالمؤمنین
#علیه_السلام
#بند۵
اللَّهُمَّ وَ أَسْتَغْفِرُکَ لِکُلِّ ذَنْبٍ یَدْعُو إِلَى الْغَیِّ وَ یُضِلُّ عَنِ الرُّشْدِ وَ یُقِلُّ الرِّزْقَ وَ یَمْحُو الْبَرَکَهَ وَ یُخْمِلُ الذِّکْرَ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اغْفِرْهُ لِی یَا خَیْرَ الْغَافِرِینَ.
بند ۵: بار خدایا ! از تو آمرزش میطلبم از هر گناهی که به سوی گمراهی می کشاند و از راه رشد دور می کند، و روزی را کم و برکت را از بین میبرد، میراث گذشته را نابود و نام آدمی را از خاطره ها میبرد، پس بر محمد و آلش درود فرست و این گونه گناهم را بیامرز ای بهترین آمرزندگان!
🌤اللهم عجل لولیک الفرج
#امام_زمان
حـاجـتــღ ࢪوا بـاشـےد🤲
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°
↬@masirsaadatee↫
°•○●°•🍃🌸🍃•°●○•°