✨🌱✨ احمد غلامی نویسنده کتاب «آدم‌ها»ست. جستجو در نت، همین چند خط را از او تحویلتان می‌دهد. اینکه متولد ۱۳۴۰ است و بیست ساله بوده که روزنامه‌نگاری را با روزنامه اطلاعات شروع‌کرده. متولد ساوه است و ساکن تهران. شغل پدرش طوری بوده که مدام به شهرها و روستاهای مختلف سفرمی‌کرده. احمدغلامی سربازی‌اش را در جنگ گذرانده و موضوع بیشتر کتابهاش همین جنگ است، دفاع مقدس. آثارش کم نیستند. "عشیره"، "کسی در باد زندگی می‌کند"، "فعلا اسم ندارد"، "کفش‌های شیطان را نپوش"، "این وصله‌ها به من می‌چسبد" و چندتایی دیگر و همین "آدم‌ها". آدم‌ها سال ۱۳۸۹، برنده‌ی جایزه‌ی بهترین مجموعه داستان از بنیاد گلشیری شده‌است. این کتاب مجموعه برش‌هایی از شخصیت انسان‌هاست. مثلا بخواهی پرونده شخصیت بسازی برای داستانت، بنشینی کم و زیاد آن آدم را ردیف کنی. علاقه‌ها، نفرت‌ها، ترس‌ها، جسارت‌ها، آرزوها، حسرت‌ها، غم‌ها، شادی‌ها، خوش‌آمدها، بدآمدها، خشم‌ها، مهرها و قهرها. آدم‌های احمدغلامی معمولی‌اند و بیشتر از آنکه با ویژگی‌های ماورائی مطرح شوند، پُرند از ترس‌ها، ضعف‌ها و شَرها حتی، مثل هر یک از ما. ۶۲ داستان از ۶۲ آدم که عناوینشان اسم همین شخصیت‌هاست. "حسن‌شلغم" "زهره" "اسی‌دزده" "پروانه" "ننه‌ دلشوره" "فرهاد" "جواتی" و مابقی آدم‌هایی که همین حوالی، دور و بر ما هستند. احمدغلامی، جایی در مورد کتابش گفته‌است: "هيچ ادعايي مبني بر داستان‌گونه بودن اين کتاب نداشتم و سعي داشتم تا مخاطب، داستان را با جرقه‌اي از طرف من، در ذهن خود ايجاد کند." بروید "آدم‌ها" بخوانید و لذت‌ببرید از شروع‌های جذاب و پایان‌های غیرقابل‌پیش‌بینی احمدغلامی در داستان‌هایش. #آدم‌ها #آقای_نویسنده #احمد_غلامی #کتاب_بخوانیم ✨🌱✨@mastoooor

. «حامد عسکری» شاعر است و بعد نویسنده. بعضی معتقدند اول و آخر شاعر است و کتابهای غیر شعرش هم لبریز شاعرانگی‌ست. دهم خرداد ۱۳۶۱، در شهر بم کرمان متولد شد. جایی که خیلی از ما با زلزله شناختیمش. حامد عسکری آنموقع دانشجوی حقوق قضایی در کرمان بود و با زلزله و از دست دادن ۴۷ نفر از خویشان و دوستانش، چنان زلزله‌ای در روحش نشست که انتقالی گرفت رفت تهران و سرنوشتش شاید از همین‌جاها متحول شد؛ آشنایی با نفیسه خانم که مجری جلسات ادبی دانشگاه بود و ازدواج با او، شرکت در محفل‌های شعر و ادب تهران و آشنایی با شعرای بزرگ، معروف شدنش و دعوت به صدا و سیما برای مجری‌گری برنامه‌ای در سال ۹۷ و شاید بسیاری فرصت‌های دیگر. حامد عسکری یک کویرزاده است و خودش معتقد است آن اقلیم هر کسی را شاعر می‌کند چنان که پدربزرگش هم شاعر بوده است. کتابهایش، «گدار»، «پری‌دخت»، «سرمه‌ای»، «پری‌شب»، «خانمی که شما باشید» و «خال سیاه عربی» هستند. «خال سیاه عربی» سفرنگاره حج است. حجی که همسرش از دستان رقیه خانم در دمشق گرفته، و او کتاب را به گل‌های ریز چادر نماز نفیسه تقدیم کرده است. سراسر کتاب، لبریز از تعابیر نو و شاعرانه است. خال سیاه عربی، استعاره از کعبه است بر صورت سفید مسجدالحرام. چنین زیبا و چنان دلربا. کتاب، برای آنها که حج را تجربه کرده‌اند حلاوتی دارد و برای آنها که نرفته و ندیده‌اند، طراوتی. حامدعسکری یک هفته قبل از مُحرّم خودش را از مکه به ایران و بعد، محضر امام رئوف می‌رساند تا اِذن بگیرد و مشکی بپوشد برای ارباب بی‌کفن. درست مثل حالا که یک هفته مانده تا محرّم و ما اِذن می‌خواهیم از صاحب خال سیاه عربی و حجّت حیّ‌اش در زمین، برای نوکری اباعبدالله. #حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا #تنها_کتاب_نخون #با_کتاب_قد_بکش #کتاب_خال_سیاه_عربی‌ #آقای_نویسنده #کتاب_بخوانیم ✨🌱✨@mastoooor

. هوشنگ مرادی کرمانی معروف است. اینقدر معروف که لازم نیست بگوییم او را با "قصه‌های مجید" می‌شناسند. متولد 1323 در روستایی کوچک در کرمان است. تا پنجم دبستان در همان روستا و در کنار پدربزرگ و مادربزرگش زندگی کرده. مادرش را از دست داده و پدرش بیمار بوده و توان نگهداری‌اش را نداشته. اینها تجربه‌هایی هستند که در داستان‌های مرادی کرمانی سرریز کرده‌اند و به قول خودش به داستان‌هاش جان داده‌اند. خودش می‌گوید: " من وارد ادبیات کودک نشده‌ام، بلکه ادبیات کودک در من شکل گرفته‌است." هوشنگ مرادی کرمانی بعدتر به کرمان می‌رود و بعد هم تهران. کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی می‌گیرد و گویندگی رادیو و نوشتن در مطبوعات را تجربه می‌کند. سی ساله بوده که قصه‌های مجید را می‌نویسد. سال 1353. کتاب بچه‌های قالیبافخانه بیش از هر کتابی مشهورش می‌کند. داستان‌های زیادی از او به فیلم سینمایی تبدیل شده‌اند. «قصه‌های مجید» و «مهمان مامان»، از آنهایی است که در ذهن‌ها ماندگار شده‌اند. آثارش کم نیستند و در جشنواره‌های داخلی و خارجی جایزه گرفته و تقدیر شده‌اند. "معصومه"، "مهمان مامان"، "مربای شیرین"، "ته خیار"، "شما که غریبه نیستید"، "بچه های قالیبافخانه"، "خمره" و ده‌ها عنوان دیگر. خمره را در سال 1368 نوشته. داستان در روستایی کوچک اتفاق می‌افتد و ماجرا حول یک خمره آب در مدرسه روستا می‌چرخد. نویسنده در روستا بزرگ شده و تجربه زیسته خود را می‌نویسد. او زندگی روستایی را لمس کرده و حالا به وضوح به خواننده نشانش می‌دهد. مرادی کرمانی معتقد است "بشر اولیه قبل از این‌که نویسنده شود سینماگر بوده و از ابتدا دوست داشته تصویرگر باشد." شما از ابتدا تا انتهای داستان را می‌بینید و چنان روی تصویرها و دیالوگ‌ها سُر می‌خورید که نیازی به فکرکردن ندارید. ویژگی قلم هوشنگ مرادی کرمانی همین روان‌نویسی و ساده‌نویسی است. او از تجربه‌های زیسته خود می‌نویسد و برای نوشتن از جان مایه می‌گذارد. سال 1397، آخرین کتاب خود "قاشق چایخوری" را در نمایشگاه کتاب تهران رونمایی کرده و با دنیای نویسندگی خداحافظی می‌کند. بی‌شک، هوشنگ مرادی کرمانی یک قله در ادبیات فارسی است. خمره مرادی کرمانی را بخوانید و لذت ببرید از قلم روان و سراسر تصویر این نویسنده بزرگ. پ.ن: خواندن کتاب با امضای نویسنده‌ای چون هوشنگ مرادی کرمانی، شیرینی خاصی داشت که تاحال تجربه‌اش نکرده بودم. ممنونم #آقای_نویسنده #تنها_کتاب_نخون #با_کتاب_قد_بکش #کتاب_بخوانیم #هوشنگ_مرادی_کرمانی #خمره ✨🌱✨@mastoooor