از وقتی که خواندن و نوشتن آموختم و به متن علاقمند شدم، دریافتم که برای دریافت تامّ و تمام متن، بایستی که متن را فقط با صدای خودم بخوانم و بشنوم.
حتی اگر نگارنده‌ی متن، شاعر شعر یا خواننده‌ی آهنگی، می‌خواند، بایستی صدای خودم را با صدایش آمیخته می‌کردم تا دریافت بهتری داشته باشم.
حین تلاوت قرآن و ادعیه، حین پخش کتاب صوتی یا حین روایت یک داستان، اگر خواندن توامانم متوقف می‌شد خط را گم می‌کردم؛ یکهو به خودم می‌آمدم و می‌دیدم در ناکجا آبادِ تخیّلاتم سیر کردم و بی‌خبر بودم.
از سر کلاس ادبیات مدرسه گرفته تا وسط انجمن‌های ادبی، تا هر جایی‌که متن مکتوبی در دست بود و کسی جز من می‌خواندش، ناخودآگاه خواننده‌ی درونم برمی‌خاست و متن را از دستش می‌کشید و خودش می‌خواند تا لذّت بیشتری ببرد.
اوضاع همینطور بود تا اینکه صدای تو را صمیمی‌تر از صدای خودم دریافتم.
انگار دیگر گوشم به صدای خودم عادت کرده و هیچ متنی حتی با بهترین خواندنم تکانم نمی‌داد تا اینکه صدایت را شنیدم. صدایت تنم را بی‌متن تکان داد!
[صدای تو سبزینه‌ی آن گیاه عجیبی‌ست] که سهراب می‌گفت.
حالا از این قرار است که تا متن مکتوبی در دستی می‌بینم، مخاطب درونم بر‌می‌خیزد و متن را از دستش می‌کشد و به زور در دستان تو می‌گذار تا بخوانی. برای منی که برای متن خوب و بد زمین تا آسمان تفاوت قائل بودم حالا فقط کافی‌ست تو خواننده‌ی متنی باشی تا مخاطبش شوم.
تصوّر هم نمی‌کنی، متنی که با صدای تو می‌خوانم، چقدر تصویر می‌شود. شاید انکار کنی اما انگار تارهای صوتی‌ات که تکان می‌خورد، در هر پرده‌ای که بخوانی، متن، اکران و با چشم و گوش و دلم دریافت می‌شود.
صدای تو را از صدای خودم دوست‌تر دارم ای عشق!
#ب_ت
