#حدیث امام رضا (علیه‌السلام): خدا رحمت کند کسی را که این امر ولایت ما را زنده می‌سازد. پرسیده شد امر شما چگونه زنده می‌شود؟ فرمود: علوم و معارف و احادیث ما را فرا گرفته و به دیگران بیاموزد؛ زیرا مردم اگر با زیبایی‌های سخنان ما آشنا گردند از ما پیروی خواهند نمود. (بحارالانوار، ج 2، ص 30)

مباحث معرفتی و تربیتی اسلامی و فلسفۀ اسلامی در طول تاریخ با شیطنت‌های ظالمین و ستمگران و فراعنه‌ها زمان مواجه شد که محروم‌کردن ما از اهل بیت (علیهم‌السلام) و زندانی‌کردن آن‌ها یکی از آن ظلم و ستم‌هاست. طوری که حتی امید اینکه کسی به آن‌ها دسترسی پیدا کند، هم وجود نداشت. این‌طور جا افتاده بود که اولاً مسائل معرفتی و مسائل فلسفۀ اسلامی دست‌نیافتنی است، ثانیاً اگر کسی هم بخواهد دسترسی پیدا کند، تعداد خیلی کمی از مسلمانان میلیاردی می‌توانند دسترسی داشته باشند؛ درحالی‌که مسائل معرفتی توحیدی، روح زندگی و حق اولیه همۀ انسان‌ها است. معارف توحیدی چه با نگاه فلسفی که یک بُعد را در انسان باز می‌کند، چه با نگاه معرفتی تربیتی که بُعد وسیع‌تر دیگری دارد، حق اولیۀ هر انسانی است که باید به آن برسد؛ نه اینکه در یک حجاب زندانی شود تا جایی که امید دسترسی به آن نباشد.

پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) می‌فرماید: «كُلُّ مَولودٍ يولَدُ عَلَى الفِطرَةِ؛ يَعني عَلَى المَعرِفَةِ بِأَنَّ اللّهَ عز و جل خالِقُهُ». هر مولودی بر فطرت متولد می‌شود؛ يعنى بر معرفت به اينكه خداوند، خالق او است. (الكافي، ج2، ص13، ح4)

پس معرفت به خداوند، حق اولیۀ هر انسانی است.

در این کانال تلاش می‌شود با نقل احادیث اهل بیت (علیهم‌السلام) این حق اولیۀ انسان تبیین شود؛ ان‌شاءالله https://eitaa.com/misagh_ba_ghalam

#حدیث پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله): «ما أخلَصَ عَبدٌ للّهِ عز و جل أربَعينَ صَباحًا إلاّ جَرَت يَنابيعُ الحِكمَةِ مِن قَلبِهِ عَلى لِسانِهِ» بنده خداى عزّ و جلّ خويشتن را چهل روز براى خدا خالص نكرد؛ مگر آنكه چشمه‌هاى حكمت از دلش بر زبانش جارى گشت. (بحارالأنوار، ج۶۷، ص۲۴۲)

#حدیث #امیرالمومنین (علیه‌السلام) «مَن شَغَلَ نَفسَهُ بغَيرِ نَفسِهِ تَحَيَّرَ في الظُّلُماتِ، و ارتَبَكَ في الهَلَكاتِ» هركه خود را به چيزى جز [تربيت و تزكيه] نفْسِ خويش مشغول دارد، در تاريكي‌ها سرگردان شود و در هلاكت‌ها دست و پا زند. (غررالحکم، ج1، ص656) #توضیح اصلاً ما کاری جز این نداریم که همۀ موجودیت زندگی‌مان از توجه به نفس‌مان به بیرون ظهور کند. هر مقدار که منهای توجه به نفس‌مان به چیز دیگر و به بیرون توجه کنیم، بریدۀ از توجه به نفس‌مان باشیم، می‌فرماید در تاریکی‌ها حیران و سرگردان شده و اصلاً در هلاکت‌ها فرو رفته‌ایم؛ این‌ها #قواعد و #فرمول است. https://eitaa.com/misagh_ba_ghalam

#توضیح مثلاً یک نفر دوچرخه‌سوار روی دو چرخ راه می‌رود، اینکه یکدفعه نمی‌شود، آن‌قدر قوای وجودش را در این ریل روی دوچرخه به کار می‌اندازد تا خودش تنظیم قوا می‌کند؛ یعنی روی آن دوچرخه، آن لحظه که نشسته و می‌راند، همۀ قوا و عضلات و فکر و... در آن دوچرخه‌راندن شکل گرفته ‌است؛ آن است که کار را پیش می‌برد؛ وگرنه مثلاً یک پهلوان جهانی که یک‌بار هم سوار دوچرخه نشده است، با همۀ قدرت قهرمانی‌اش و عضلاتش، همان بار اول زمین می‌خورد؛ زیرا روح و روانش در این ریل و این حرکت شکل نگرفته است. یک بچۀ ضعیف‌الجثۀ دوازده ساله روی آن دوچرخه پریده است، یک دستی هم می‌رود؛ این‌قدر این قوا و نفس و عضلات و همۀ وجودش را در این ریل مرتب به کار گرفته است که الآن شکل گرفته‌ است. آن شکل، خودش او را می‌برد. کسی که در #مراقبه و #محاسبه دائماً در ریل #کنترل_هوای_نفس حرکت می‌کند، دائماً آن را کنترل می‌کند، #شهوت_گفتن که می‌آید، زود بنایش بر این است که باید او را بزند؛ #شهوت_نگاه را بزند، #شهوت_فکر را بزند، #شهوت_خیال را بزند؛ جایی می‌خواهد برود، چیزی می‌خواهد بخورد، اصلاً بنایش بر این است که هرچه شهوت می‌شود، کنترل کند و نگذارد؛ در یک ریل خاص مرتب خودش را تربیت می‌کند. نفسی که روی یک چرخ به آن شگفتی می‌رود، این چه عظمتی در وجودش باز خواهد شد، حکمت از آن ظهور و بروز می‌کند. چرا؟ زیرا انسان یک انسان دیگری می‌شود؛ قوا و استعدادها و مراکز مشاعر درک حقایق، عمق دیگری پیدا می‌کند؛ استعدادهای فوق‌العاده‌ای باز می‌شود و آن‌ها این حقایق را می‌گیرند. دیگری تا بخواهد ببیند این چیست، نمی‌تواند و نمی‌فهمد؛ لذا حضرت می‌فرماید: «مَن شَغَلَ نَفسَهُ بغَيرِ نَفسِهِ». هرکس اشتغالاتش از طریق غیر نفس خودش باشد، از طریق اشتغال به نفس ظهور و بروز نکند، منهای این باشد، می‌فرماید: «تَحَيَّرَ في الظُّلُماتِ و ارتَبَكَ في الهَلَكاتِ». https://eitaa.com/misagh_ba_ghalam