🔸 #امام_حسین(ع) درمانگر بیماری #مرگ_اراده امت
⚪️ بزرگ‌ترین بیماری‌های امت اسلام در عصر ائمه علیهم السلام بیماری شک در حقانیت رهبر الهی و برنامه‌های او بود که با واقعه سقیفه بذر آن ایجاد شده بود. این شک تا آنجا تنومند شد که در دوره امام حسن(علیه‌السلام) به‌حالتی بیمارگونه تبدیل شد که دیگر حتی با فداکاری هم درمان نمی‌پذیرفت و برای امام حسن(علیه‌السلام) مقدر شده بود تا بیماری شک در امت اسلام را درمان کند. در کنار این رسالت امام حسن علیه السلام، مقدر بود که امام حسین(علیه‌السلام) بیماری بزرگ دیگری را درمان کند و آن، بی‌ارادگی در عین روشنی راه بود.
⚪️ اگر کوفیان در حالی که می‌گریسته‌اند حسین(علیه‌السلام) را کشته‌اند، پس این خطر بزرگ هست که ما هم به‌همان بدبختی دچار شویم... یعنی حسین(علیه‌السلام) را بکشیم در حالی که بر او گریه می‌کنیم. گریستن به‌این معنا نیست که ما از قاتلان حسین(علیه‌السلام) نیستیم، بنابراین عمر بن‌سعد هم گناهی نکرده ، چون او خود نیز به‌شدت بر حسین(علیه‌السلام) گریست.
⚪️ بنابراین گریه به‌تنهایی ضامن نیست، عاطفه به‌تنهایی ضامن نیست تا ثابت کند صاحب عاطفه در موقعیتی قرار ندارد که امام حسین(علیه‌السلام) را یا اهداف امام حسین(علیه‌السلام) را بکشد. باید آزمود، باید تأمل کرد، باید اندیشید، تا بلکه مطمئن شویم که ما از قاتلان حسین(علیه‌السلام) نیستیم. همین که امام حسین(علیه‌السلام) را دوست بداریم، همین که ایشان را زیارت کنیم، همین که بر ایشان بگرییم، همه اینها کارهای ارزشمندی است، این کار ارزشمند، لازم است ولی کافی نیست تا ثابت کند که ما در قتل امام حسین(ع) همدست نیستیم.
