✍ عده ای از افراد #دکتر_مهدی_یاراحمدی_خراسانی   ✅ عده ای از افراد هر رفتار و گفتار دیگران را قضاوت می کنند و به تعبیری مو را از ماست مردم بیرون می کشند و از خود غافل می شوند. نقل از پیامبر اعظم(ص) حدیث ارزشمندی است که می فرماید: «خوشا به حال کسی که توجه به عیبش او را از توجه به عیب های مردم باز دارد.» یکی از خصوصیات مهم برای زندگی در #زندگی_اجتماعی قانون مداری و تکلیف گرایی آحاد جامعه است. ما نسبت به جامعه و سایر مردم تکالیفی داریم که باید نسبت به آن آگاه باشیم و دِین خود را ادا کنیم. ✅ حفظ احترام مردم، رعایت حدود قانون، مشارکت در اداره جامعه، مهربانی با مردم، حفظ محیط زیست شهری تنها بخشی از مهم ترین سرفصل های رفتاری و #مسئولیت_پذیری مورد نیاز برای زندگی اجتماعی است. در واقع جامعه زمانی در مسیر پیشرفت و توسعه قرار می گیرد که در ابتدا هر فردی جایگاه خود را بشناسد، به وظایف و حقوق خود آگاه باشد و نسبت به انجام تکالیف خود اهتمام ورزد. متأسفانه همان عده ای که بیشترین ادعا را دارند در عمل کمترین مشارکت را می نمایند. ✅ همان گروهی که به تمامی پدیده ها و رخدادهای محیطی انتقاد دارند، از زمین و زمان گلایه می کنند و به گونه ای ارادی یا غیرارادی امید مردم را کمرنگ می کنند افرادی هستند که کمترین مشارکت در اداره جامعه را دارند و در ادای وظایف خود نیز کوتاهی می نمایند. عوامل مؤثر بر #مشارکت_مردم در اداره امور جامعه امروزه یکی از مفاهیم عمده و اصلی یکپارچگی، همگرایی و توسعه پایدار به شمار می رود. مدیران و برنامه ریزان همواره سعی کرده اند تا با جلب مشارکت های مردمی به اهداف خود در زمینه اجرای طرح ها و برنامه ها به بهترین نحو ممکن نائل آیند. ✅ یکی از موارد مهم در این راستا که در قالب #فرهنگ_عمومی از آن یاد می شود حس مسئولیت و تعلق اجتماعی است که باید به صورت مستمر افزایش یابد. این امر اعتماد اجتماعی مردم به یکدیگر را افزایش داده و سبب ایجاد احترام و علاقه عمومی می گردد و شهر را به جایی بهتر برای زندگی تبدیل می نماید. جامعه همگرا یک رویکرد جامع و فراگیر برای توسعه اجتماعی پایدار است که چالش‌های عمومی را به فرصت تبدیل می‌کند این فرصت تنها در حالتی ایجاد می گردد که آحاد جامعه در ابتدا گفتار و عمل خود را با قواعد و اصول استاندارد تنظیم نمایند سپس به سایر مردم بپردازند. ✅ یک انسان عاقل، سالم، متوجّه و آگاه، عیب دیگری را جستجو نمی‏ کند؛ بلکه عیب خودش را جستجو کرده و خودش را اصلاح می‏ کند. وقتی به عیب دیگری برخورد می‏ کند، منشأیی برای تذکّر و توجه اوست. بعد که متذکّر شد، سراغ عیوب خویش خواهد رفت. در اینجا برای آدم سالم دو بحث ذکر می‏ شود: اول این که وقتی عیب او را دیدم و به عیب خودم منتقل شدم، اگر عاقل باشم، شرمنده می‏ شوم . خودم از خودم خجالت می کشم. کارم به اینجا نمی ‏رسد که دیگری را مفتضح کنم. از نظر نفسانی این حالت پیدا می شود. ✅ دیگری را دیدم که عمل زشتی کرده و منتقل می‏ شوم به عیب خودم و می ‏بینم که خودم هم مبتلا به این عیب هستم. خودم از خودم خجالت می‏ کشم، گرچه در پیش ‏روی این شخص عمل را انجام نداده باشم. یا می‏ بینم کسی رذیلۀ زشتی دارد، این مشاهده، برای من تنبّهی می ‏شود و ‏ سراغ خودم می‏ آیم و می بینم من هم دست به گریبان همین زشتی هستم. بعد خجالت می‏ کشم؛ نه اینکه عیب خود از یادم برود و عیب او را حفظ بکنم. #سلامت_نفس در حفظ احترام و آبروی دیگران است. 🔺 منبع: #هفته_نامه_نخست، 🔻 پنجشنبه ۱۹ مردادماه ۱۴۰۲، شماره ۹۷۴ #تحلیل_مسائل_روز #پایگاه_جامع_مدیریار www.modiryar.com @modiryar