#ولایت_مُطْعِم_ماسوی ☘«وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا ، إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا » از القاب خاصه و استأثاری حضرت علی بن ابیطالب علیهماالسلام، «امیرالمومنین» است. امیر از مصدر مَیْر به معنای طعام اخذ شده است؛ « يَا أَبَانَا مَا نَبْغِي هَذِهِ بِضَاعَتُنَا رُدَّتْ إِلَيْنَا وَنَمِيرُ أَهْلَنَا », پس امیر، طعام دهنده را می گویند. « الفقر سواد الوجه فی دارین » ، ممکنات عین الفقر به حق متعال و خالقشان می باشند و این مُهر فقر بر ناصیه ی جمیع مخلوقات حک شده است. و مسکین کسی است که فقر او را از حرکت باز داشته است و کسی را گویند که سوال ننماید و اسیر گرفتار در بند و زندان است. جمیع مخلوقات از این سه حال خارج نیستند. علی ، امیرالمومنین و المومنات و امیر المخلوقین است. یعنی حقیقت ولایت بر اساس حرکت حبیّه ی تکمیلی ، طعام و رزق دهنده به کل موجودات است. آن هم مطلق طعام؛ چون طعام محلّی به الف و لام شده است، هم طعام ظاهری مسانخ با نشئه ی ظاهر را شامل میشود و هم طعام باطنی معنوی مسانخ با عالم امر را. ☘علی، نقطه آغاز وجود نکته ششم ، ص ۱۷☘ #ح_م #علی_نقطه_آغاز_وجود #غدیر_سند_ولایت_علی