وایسا پای کار اباعبدالله بگو بالاخره پای روضه‌ات درست میشم 😭😭😭 @Mohamadrezahadadpour

رفیق! پای کار امام حسین علیه السلام هستی؟ این شبها نوکری میکنی؟ کفش سینه‌زن‌ها را جفت کردی؟ لیوان و نایلون و ظروف یکبار مصرف نذری را از خیابون و کوچه‌ها جمع و جور کردی؟ بالای سردرخونه‌ات نوشتی این خانه عزادار حسین است؟ مراقب چشم و زبونت هستی؟ به پسر و دخترای اون مدلی که اومدن هیئت، نیش و کنایه نزنیا #محرم #دهه_محرم #فصل_همدلی #جبهه_متحد_انقلاب ✍ کانال #حدادپور_جهرمی @Mohamadrezahadadpour صفحه ویراستی: https://virasty.com/Jahromi/1720503970771549485

#ارسالی_مخاطبین سلام وقتتون بخیر🌺 امیدوارم خوب واقعی باشین. شرمنده م مزاحمتون شدم🌺 اول اینکه ایام عزاداری آقا امام حسین (ع) رو بهتون تسلیت میگم. عزاداریهاتون قبول. التماس دعا🌺 حاج آقا راستش هرچی خودمو کنترل کردم گفتم یه ذره قصه جدیتر شه بعد بیام بنویسم نتونستم. خیلی وقت بود کانالتون رو نتونسته بودم چک کنم به خاطر امتحاناتم کلی پیام دارم که برمیگردم میخونم، برا همینم نتونستم رمان قبلیتون و بخونم. قضیه انتخابات اینا که پیش اومد، با کانال شما میرفتم جلو. میخوندم پیاما رو، به خانواده میگفتم حاج آقا اینجوری گفتن. میگفتن کی؟ بعد حالا من مینشستم توضیح میدادم و کانالتونو نشونشون میدادم. الان اینجوریه که میگن ببین چه خبره به ما هم بگو. خدا خیرتون بده🌺 قسمت اول رو نصف شب میخوندم، اون قسمتی که جناب محمد حرصی بودن از دست خواهرشون رو خوندم بعد چند وقت بین گریه خندیدم. خیلی خندیدم. خواهرای جناب محمد رو دوس دارم. ازشون یه حس جالب میگیرم. ملیحه خانوم خیلی با مزه ن. بقیه خواهراشونم دوس دارم ولی یه حسی بهم میگه (شایدم خودتون گفتین🌺) ملیحه خانوم آبجی کوچیکه ن. نجمه خانومم سوتی بامزه ای دادن. تصورش جالب بود. واقعا خواهر برادرن. خدا حفظشون کنه🌺🌺 اون قسمت که مادر جناب محمد از حج برمیگردن با جناب محمد حرف میزنن رو خیلی دوس داشتم. خیلی قشنگ بود. وای. عمه ی جناب محمد منو یاد عمه های خودم میندازن. خیلی عمه ن. مخصوصا همون عمه شون که گوسفند رفته تو شکمشون. من با این تیکه هم خیلی خندیدم. قلم جالبی دارید🌺🌺🌺 تو کمتر نویسنده ای دیدم که تو سبکهای مختلف کتاب بنویسن و اونقدر جالب به تصویر بکشن فضا رو. راستش اگه نمیدونستم شما نویسنده ی کتاب نه، و مممحمد ۲ هستید فک میکردم، نویسنده ی یه قسمتایی از نه، و مممحمد ۲، خانوم ن. آخه از یه دیدی دیدید بعضی قسمتا رو، آدم تعجب میکنه. منظورم گفتگوهای خانوماست🌺 نمیدونم چرا وقتی خانواده ی آقا محمد اینا رفتن خواستگاری اونقدر ذوق کردم. ناخودآگاه یاد وقتایی افتادم که آقا پسرای فامیل میخواستن ازدواج کنن، بعد خب اکثرا خواهر ندارن. سر جلسه خواستگاری، معمولا جای خواهر آقا داماد بودم. ماه دختر یا گل پسراشونم که به دنیا میومدن، مادرشون میگفتن فلانی عمه تونه. الان خواهرِ برادری نیستم متأسفانه. ولی خب دیشب یهو حسِ خواهر بودن بهم دست داد. مثل وقتایی که یه عروس خانوم آقا داماد میرن سر خونه زندگیشون ذوق کردم و دعای خوشبختی و عاقبت بخیری. صفیه خانوم خیلی ماهن. همینطور خانواده شون. وقتی از حجب و حیاشون حرف زدن مادرِ آقا محمد، خیلی قشنگ اومد به نظرم. دوس داشتنا قدیمترا چقدررر پاک بوده واقعا. حواسشون به نگاهشون هم بوده. حتی اینکه شیطنتشون یواشکی نگاه کردن عکس عروس خانوم بوده، خیلی پاک و قشنگه. الان نوجوونامون، بعضیاشون، چه دختر، چه پسر، خیلی خیلی خیلی معذرت میخوام ازتون، گند زدن به هرچی عشق و دوس داشتنه. الان، وقتی آقا داماد میرن خواستگاری عروس خانوم، هدف، آشنا شدنِ خانواده ها با همه. در حقیقت میخوان فامیلای آقا داماد و عروس خانوم، همو ببینن، همین. خودشونم که میرن تو اتاق حرف بزنن، اینجوریه که: وای باورم نمیشه دارمت عشقم وای منم همینطور نفسم...... درسته با به اصطلاح ازدواج مدرن، یا هرچی که میگن بهش. دو طرف همو میشناسن. ولی این عشقای آتیشیِ قبلِ ازدواج، تهش تبدیل میشه به ازت متنفرمِ بعدِ ازدواج. میدونم، استثنا هم وجود داره قطعا، ولی کم ندیدم از این چیزا. بعضیا رو این میمیرم برات ها و تا ابد کنارتم ها، خیلی حساب کردن. ولی به قول یه عزیزی، همش همون شام در خدمت باشیم و تعارفهای ایرونیاست، که متأسفانه بعضیا به گفتنش عادت کردن. یه دبیر دینی داشتم چند سال پیش، که دبیر قرآن مون هم بودن. ایشون برای بچه های مدرسه، حکم مشاور و دبیر عربی و زبان و ریاضی رم داشتن. فوق العاده صبور بودن و من جز یه بار، ازشون عصبانیتی ندیدم. که خب اون یه بارم حقم بود. یه بار ازشون پرسیدم عزیز یعنی چی؟ گفتن در زبان عربی عزیز یعنی شکست ناپذیر. وقتی به کسی میگیم عزیزم، یعنی تو قلبمون شکست ناپذیره و جاشو به کسی نمیدیم. و همه مونم دروغ میگیم. راستش یکی از تلخترین حرفایی بود که شنیدم. با فکر کردن به بعضی عشقای الان یاد این جمله شون میوفتم. و فک میکنم که الان جمله ی دوستت دارم هم، یه همچین اوضاعی داره و هستن کسایی که از یکی متنفرن ولی بنا به هر دلیلی، عاشقتم و دوستت دارم یه لحظه م از دهنشون نمیوفته. قدیما اگه شیطنتی هم بود، تهِ تهش چهار تا sms با این گوشی کوچولوها بود. یا زنگ زدنای یواشکی. ادامه پیام مخاطب👇

که اونم دو طرف خجالت میکشیدن حرف بزنن احتمالا. الان، اصلا همه چی یه جوری شده. همشم تقصیر فضای مجازیه. قدیما ویس نبود عکس نبود ویدیو کال نبود، آدما برای دیدنِ هم، ذوق داشتن. رابطه ها، از یه حدی فراتر نمیرفت. دلتنگیِ عاشق واسه معشوق، واقعی بود. نه مثل رمان و قصه ی لیلی و مجنون. نه، واقعی بود. هرکی دلتنگ بود، دلتنگیش جنس خودشو داشت. خیلی چیزا مثل الان نبود. طرف میومد عکس ۳×۴ اونی که دوس داره رو میذاشت تو کیف پولش نگاه میکرد اصلا. ولی مثل الان نبود که... بعد تازه همین عکسم با خجالت قایم میکرد نگاه میکرد. مادر آقا محمد گفتن عکس دختر خانوم، امانته. الان اکثرا عکساشونو میذارن پروفایلشون. اونم بدون حجاب. اصلا همه چی قدیما پاکتر بود. خیلی پاکتر بود. نمیگم زشتی نبود قدیم اصلا. بود. ولی الان جامعه یه جوریه آدمایی که میخوان پاک باشن مسخره میکنن. اینقدرم قشنگیایی که آدمو به گناه میکشونن، زیاده که آدم به خودش میاد میبینه خدایی نکرده غرق شده.. یه نمونه شم همین فضای مجازی.. نمیگم من پاکم و... ولی میترسم از روزی که گرفتار همین چیزایی شم که الان برام هولناک ن. پشتکار جناب محمد، قابل تحسینه. دمشون گرم. خدا عاقبت همه مونو بخیر کنه. 🌺🌺🌺🌺🌺 اللهم عجل لولیک الفرج🌺❤️

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_چهارم لحظاتی بعد، محمد و صفیه در یک اتاق سه در چهارِ معمولی که یک طرفش کمدهای قدیمی و یک طرف دیگرش آزاد بود نشسته بودند. سعید فرزند راضیه که خوابش برده بود، دمِ در خوابیده بود. به خاطر همین، محمد و صفیه آرام تر با هم حرف می‌زدند تا سعید بیدار نشود. محمد که ابتدا دست و پایش را گم کرده بود، کاغذی را که از قبل نوشته بود از جیب پیراهن سفید یقه آخوندی اش درآورد و با لرزش دستی که داشت چشم به آن کاغذ دوخته بود. صفیه روبروی محمد و با فاصله ای دو متری نشست. به جز صدای نفس های سعید که خوابیده بود صدا از کسی بیرون نمی‌آمد. تا اینکه محمد سرش را بالا آورد. اندکی خودش را کنترل کرد. نفس عمیقی کشید. شکمش را از هوا پر کرد. آرام زیر لب بسم الله گفت و شروع به حرف زدن کرد. محمد: «من ... اول خودمو معرفی کنم ... مممحمد هستم. طلبه حوزه علمیه. پایه پنجم تمام کردم و دارم میرم پایه ششم. اول شما شروع میکنید یا من شروع کنم؟» صفیه: «شما بفرمایید!» محمد: «میشه بدونم چه چیزایی برای شما در تشکیل زندگی و انتخاب همسر مهمه؟» صفیه که شاید آن لحظه انتظار سوال و جواب نداشت گفت: «من اخلاق خیلی برام مهمه. و این که مستقل باشه و به کسی وابستگی مالی نداشته باشه.» محمد گفت: «من از نوجوانیم کار کردم. سالهاست که پول توجیبی از کسی نمی‌گیرم و با همین شهریه حوزه میسازم. درسته کمه اما منم سطح انتظاراتم را در حد شهریه ام نگه داشتم.» صفیه گفت: «ینی قناعت میکنید. درسته؟» محمد گفت: «بله. قناعت میکنم. همه علما همین جوری بودند و هستند. با شهریه کم میسازن و خانم و خانواده ای انتخاب میکنند که مثل خودشون بساز باشه.» صفیه که با شنیدن کلمه علما انگار یاد چیزی افتاده باشد گفت: «شما میخواید فورا معمم بشین و منبر برین؟» محمد گفت: «من بیشتر به نوشتن و تحقیق و درس دادن علاقه دارم. الان میرم پایه ششم. حداقل تا پایه دهم معمم نمیشم. چطور مگه؟ نکنه شما با معمم شدن من مخالفین؟!» صفیه: «نه. مخالف نیستم. فقط چون خیلی عادت ندارم نمیخوام چند سال اول زندگیمون عمامه بذارین.» محمد گفت: «ولی در کل باید معمم بشم. از نظر شما که اشکال نداره؟» صفیه: «نه. شما همین جا درس میخونین؟ منظورم جهرمه.» محمد: «بابل درس میخوندم. ولی اگه قسمتم بشه میخوام بیام جهرم. چون به مادرم قول دادم که همین جا ازدواج کنم.» ادامه 👇👇

صفیه هم سری تکان داد و دیگر حرفی برای گفتن نداشت. علی الظاهر همه چیز تمام شده بود و خیلی خوب و معمولی داشت پیش میرفت و حتی همان لحظه میشد جلسه تمام شود اما محمد طوماری را که نوشته بود باز کرد و شروع به حرف زدن کرد. شاید به جرات میتوان گفت که آن دقایق، چکیده و معجونی از سه کتاب اخلاق در خانواده حاج آقای حسینی، حلیه المتقین علامه مجلسی و شرح احادیث نبوی حاج آقای ری شهری در خصوص همسر بود! حتی به بیان صفات پانزده گانه زن و شوهر مسلمان و انقلابی که خودش نوشته بود اکتفا نکرد و علاوه بر ذکر منابع و مآخذ سخنانش، از آینده اش گفت. از اینکه دوست دارد روزی پوزه هانتیگتون و شاگرد نحسش فوکویاما را به خاک ذلت بمالد. از اینکه دنیا قرار است به طرفی پیش برود و محمد اجازه نمیدهد به آن طرف برود. از اینکه اکثر علما و شاهان و بزرگان و رجال سیاسی و مذهبی دنیا به خاطر اشتباهی که در انتخاب همسر و یا تربیت فرزند کردند در محضر تاریخ سرافکنده هستند. از اینکه اگر قرار باشد روزی تصمیم بگیرد خارج از کشور باشد و به تحصیل یا تحقیق و یا تبلیغ مشغول باشد باید همسرش با او باشد. فقط مانده بود که از ظهور امام عصر و سِمت احتمالی که در آن روزگار شاید به او واگذار خواهد شد بگوید! از بس حرف زد. از بس همه خودِ مممحمدِ پر شورِ پر سودایش که کله اش بوی قرمه سبزی میداد پیش دختر زبان بسته و مظلوم برون ریز کرد، صفیه حرفش نمی آمد و فقط هر از گاهی، سرش را بالا می آورد و نگاهی از سرِ «چِشه بنده خدا؟ چرا اینقدر حرف میزنه؟ چه دلِ پر دردی داره بیچاره! حالا این میخواد تو زندگی هم اینقدر حرفای گنده تحویلم بده و حوصله ام سر ببره؟!» به چشمان محمد می انداخت و وقتی میدید محمد تازه موتورش روشن شده و بعید است تا قبل از نماز مغرب، حرفهایش تمام بشود دلش میسوخت. تا اینکه پس از نیم ساعت، با تق تق در، سخنرانی نغزِ محمد در مجمع عمومی سازمان ملل با موضوع میزان وابستگی آینده جهان اسلام به افکار بلند محمد رضا حدادپور جهرمی به دو پاره نامساوی تقسیم شد! محمد که یهو به خودش آمد، دید مادرش است. مادرش با لبخندی مهربانانه به آنها گفت: «اگه حرفاتون تموم شده، کاش زحمت کم میکردیم.» محمد لیوان آبی که در آن نزدیکی بود برداشت و یکی دو قلپ خورد و گلویی صاف کرد و با شیطنت خاصی گفت: «چشم مادر جان. الان سازمان ملل هستم. برگردم میام دنبالت با هم بریم خونه!» مادرش لبخندی زد و دید صفیه هم لبخند میزند. مادرش گفت: «حالا فکر من نیستی، فکر گوش و هوش و حوصله دختر مردم باش!» محمد و صفیه با هم خندیدند. مادر گفت: «جمع و جورش کن. تا سه چهار دقیقه دیگه بریم که خیلی مزاحمشون نباشیم.» مادر رفت و محمد رو به صفیه کرد و گفت: «خب کجا بودم؟» صفیه که دیگر حرفش نمی آمد گفت: «سازمان ملل!» ادامه 👇👇

از آن روز تا دو هفته بعد، خانواده صفیه سرگرم تحقیقات تکمیلی و البته ادامه کارهای درمانی میلاد در جهرم و شیراز بودند. تا اینکه محمد دلش طاق شد و به مادرش گفت: «کاش تلفن میزدی و کار را تمام می‌کردیم. الان دو هفته است که خبری از زنم ندارم. حتی نکرد یک تماس خشک و خالی بگیره و برای رفتنش به شیراز از جنابمان کسب اجازه کنه!» مادرش گفت: «والا خدا شفات بده! حس و حال خوشی داریا اما خدا خوبت کنه. هنوز نه به داره و نه به باره، به دختر مردم میگی زنم! البته اینم بگم ... بی خبر از هم نیستیم. چند روزی هست که برگشتند جهرم. اونا هم موافقند.» با این جمله مادر محمد، حس امید خوشایندی در محمد پدیدار شد و گفت: «مامان پس چرا چیزی نمیگی؟! خوبه والا! به جای من و خانمم، مامانامون برای هم زنگ میزنن و دل و قلوه میگیرن! خب کی بریم حالا؟ ادامه ماجرا چی میشه؟ بعله برون چی؟ عقد! عروسی! بچه! نوه! نتیجه! نمیره! ندیده! چیزی!» مادر لبخندی زد و همین طور که غذای روی گاز را مزمزه میکرد گفت: «با آقای صالحی و بابات حرف میزنم تا بریم بعله برون.» محمد با تعجب گفت: «دیر نیست امشب؟ فقط یکی دو ساعت تا مغرب مونده ها!» مادرش که دید پسرش با همان یکی دو جلسه دیدار با صفیه، همان ذره عقل و هوشی که داشت از دست داده، گفت: «نه خیر! کی گفت امشب؟! حالا فردایی ... پس فردایی ...» همان هم شد. پس فردای آن روز، هیئت بلندپایه خانه مادر محمد و اینها پس از بدرقه توسط خواهرانش برای مذاکرات نهایی راهی محله نیو کوشکک شدند. پدرش که همچنان تفکرات قدیمی در سر داشت و دلش میخواست سر به سر محمد و مادرش بگذارد، مرتب در راه میگفت: «آخر عمری باید پاشم برم دختر از کوشکک برای پسرم بگیرم! شش محله بالا! آخه بابات خوب ... ننه ات خوب ... همون محله خودمون مگه چش بود؟ دیگه اینقدر هم هر بار کرایه تاکسی نمیخواس بدی!» آقای صالحی که در حال رانندگی بود و آن زمان رِنو (چهارچرخی که با ایهام و استعاره به آن خودرو میگفتند. نه اینکه واقعا ماشین محسوب شود. اندکی از ژیان تپل تر و سر و شکلش مرتب تر!) داشت هر از گاهی از آینه به محمد و مادرش که عقب نشسته بودند نگاهی می‌انداخت و خنده میکرد. اما از یک جایی به بعد وقتی دید محمد و مادرش نظر خوشی از این شوخی های دِموده پدر محمد ندارند، خنده خود را خورد و به مسیرش ادامه داد. وقتی به خانه مادر صفیه رسیدند و وارد شدند، پدر محمد و پدر صفیه نشستند گوشه ای و مرتب برای هم چایی ریختند و خاطرات اجدادی خود را از احمدشاه قاجار شروع کردند و بدون اینکه خنده شان بگیرد، مو به مو اقدام به تحریف تاریخ کردند. آن جمع دو نفره، گل بود اما به سبزه آراسته شد. مادر باجناغ محمد که خجسته خانم نام داشت و بانویی بینهایت مهربان و خوش تعریف با لهجه آبادانی بود و ظاهرا سن و سالش از پدر محمد و پدر صفیه بیشتر اما سر حال تر بود، به آن ها پیوست و خاطرات آنها را به ورژن پلاسش ارتقا داد و چنان سرگرم حرف بودند که کسی باورش نمیشد آنها حتی رضاشاه ملعون را هم درست به خاطر ندارند. چه برسد به قَجَر و هَجَر! ادامه 👇👇

اما این طرف میدان، مذاکرات داشت به قاعده جفت پوچ برای محمد رقم میخورد. همه چیز به نوعی تقصیر یکی از دایی های صفیه بود. او که کارمند بازنشسته آموزش و پرورش بود و عبدالرحیم نام داشت، تخم لقِ 313 سکه تمام بهار آزادی را در دهان میثم شکسته بود و کاری کرده بود که آن روز تا غروب، میثم همه اش یاد یاران خاص امام عصر ارواحنا فداه بیفتد و روی عدد 313 تاکید نماید! هر چه صالحی می‌گفت آنها یک چیزی جواب می‌دادند. صالحی می‌گفت: «خب اگر به تعداد یاران است، یاران امام حسین 72 نفر بودند! چرا 72 تا سکه نباشد؟» عبدالرحیم جواب می‌داد: «انشاءالله ظهور نزدیک است.» صالحی می‌گفت: «آخه بزرگوار! بنظرتون امام عصر به این مهریه سنگین راضی هستند؟» عبدالرحیم میگفت: «اینا ... نگا به قیافه آقا محمد بکن! خودش هم راضی است.» محمد که آمپاس بود و نمی‌دانست چه عکس العملی باید به خرج بدهد خودش را کنترل کرد که هول نشود و با حالت خاصی از مودبانه که لحن آدم آرام است اما دندان هایش دارند روی هم کشیده می‌شوند گفت: «مرجع تقلیدم گفته اگر نمیتونی مهریه سنگین بپردازی، سنگین نبند! نمیخوام مهریه ای که میبندیم باطل باشه و از همین اول ...» خیلی بی ربط، عبدالرحیم جواب داد: «خدا به طول عمر مراجع معظم تقلید بیفزاید! راستی آقای صالحی شما شاگرد کدام مراجع بودید؟!» صالحی که دهانش از این چرخش کلام باز مانده بود، نگاهی به محمد کرد. دید محمد بیچاره چنان در آفسیادِ عبدالرحیم گرفتار شده که نمیداند اصلا موضوع چیست؟ خلاصه. سرتان درد نیاورم. شد همان 313 سکه تمام بهار آزادی! میزان مهریه سنگینی که در طایفه محمد سابقه نداشت و شاید صلاح نباشد عکس العمل خواهران محمد را پس از شنیدن خبرِ 313 سکه برایتان بازگو کنم. اما بدون شک بارها روضه رفته اید. مخصوصا روضه های جانسوز. از آنهایی که منبری ها معمولا در روضه هایشان وقتی به جایی میرسند که اهل بیت در دست عده ای گرفتار شده بودند میگویند «و سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مَنقَلَبٍ ینقَلِبونَ» بگذریم. برای همه‌شان علی الخصوص عزیزان دمِ بختشان آرزوی سلامتی و حُسن عاقبت داریم. والا. اما خداوکیلی میثم اینجوری نبود. نمیدانیم آن روز عبدالرحیم چه در گوشش خوانده بود که زوم کرده بود روی عدد 313. حتی وقتی میخواست به کسی بگوید فلان شماره را از مخابرات بگیر، به جای عدد 118 گفت 313 را بگیر! ادامه دارد... #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

ماها مسئول گزینش کربلا بودیم دو سوم یاران امام حسین رو رد میکردیم! #پیشنهاد_دانلود💯

هدیه زیبا و معنادار شیخ حسین به پزشکیان! فارغ از این‌که حضور پزشکیان در حسینیه هدایت ستودنی است، اما شیخ حسین مهم‌ترین داشته‌هایش را اهدا کرد. یعنی نشانه سال‌ها توسل و ندبه‌ام دست توست. حق هم همین است. داشته‌های انقلاب امروز دست پزشکیان است. این امانت هم ابزار قدرت است هم نیازمند صیانت. #ارسالی_مخاطبین

در این شبهای متعلق به ابی‌عبدالله الحسین علیه السلام، هم برای موفقیت چشمگیر رئیس جمهور منتخب؛ آقای دکتر پزشکیان دعا می‌کنیم و هم قول می‌دهیم اگر قدم و خدمتی از دستمان برای انقلاب و دولت ایشان و بهتر شدن حال مردم از دستمان بربیاید، حتما کوتاهی نکنیم. ✍ #حدادپور_جهرمی

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_پنجم شیخ عبدالعظیم فرقانی از علمای بسیار باصفا و لطیفی بود که روزگار به خودش دیده بود. روحانی مخلصی که مذهبی و غیر مذهبی به صداقت و درستی اش ایمان داشتند. ضمنا اینقدر در کارِ آخوندی اش مخصوصا اجرای صیغه عقد دقیق و حساس بود که مرحوم آیت الله حسین آقای آیت الهی معمولا با آشیخ عبدالعظیم صیغه های عقد جوانان شهر را جاری میکردند. آقای حسین آقا را که یادتان هست! همان سید جلیل القدری که محمد در کودکی اش او را در شب نیمه شعبان در حوزه علمیه جهرم دیده بود و لحظاتی را با او گفتگو کرده بود و دعا کرده بود که محمد از علما بشود. همان. سالها بود که مرحوم شده بود. روحشان با اجداد طاهرینش محشور باد. محمد علاقه داشت که شیخ عبدالعظیم صیغه عقد آنها را جاری کند. و چون شیخ عبدالظیم خدابیامرز، پدر بزرگ مهدی (شوهر ملیحه) بود، توانستند هماهنگ کنند و ایشان هم کریمانه پذیرفت و خانواده های محمد و صفیه در عصر روزی که شبش میلاد امام باقر علیه السلام بود به منزل محقر و باصفای آشیخ عبدالعظیم رفتند. آشیخ عبدالعظیم دورادور توسط مهدی جویای احوال طلبگی محمد بود و از علاقه زیادِ محمد به خودشان اطلاع داشت. وقتی محمد دست ایشان را بوسید و کنارشان نشست، فورا از درس و بحث و برنامه برای ادامه حیات علمی و این چیزها پرسید. محمد هم لذت میبرد از هم کلامی با آن عالم وارسته. به خودش که آمد، دید همان هفت هشت نفر مردی که در قسمت مردانه نشسته بودند، مبهوتِ صحبت های آنها شده اند. تا اینکه آقای صالحی و آشیخ عبدالعظیم چند کلمه ای حرف زدند. سپس محمد و آشیخ و پدر محمد و پدر صفیه و میثم وارد اتاق کوچکی شدند که خانم ها آنجا بودند. خانواده صفیه توانسته بودند میلاد را هم با خود بیاورند. پسر خیلی ساکت و خوش تیپی که سنش از محمد و صفیه بیشتر بود و وقتی محمد نگاهش میکرد، دلش برایش میسوخت که چرا یک جوان مثل سرو، تصادف کرده و وقفه قابل توجهی در زندگی اش پیش آمده؟ او هم با میثم وارد بخش زنانه شد و کنار مادرش نشست. خواهران محمد یک سفره عقد کوچک و زیبا و رنگارنگ انداخته بودند. محمد که دستپاچه شده بود، از لحظه ای که به کفش زنها رسید و هنوز وارد اتاق نشده بود مرتب در حال تمرین جمله «با اجازه امام زمان و بزرگترها بعله!» بود و مدام با خودش این جمله را تمرین میکرد. نگران بود که نکند موقعی که همه به لب و دهانش نگاه میکنند و منتظرند که «بعله» بشنوند، در گفتن این کلمات گیر کند و لکنتش باعث شود که آبرویش برود. محمد پشت سرِ آشیخ و صالحی و پدران و جلوتر از برادران صفیه وارد مجلس شد. مادرش که همچنان چادر سیاهش بر سر داشت و بخاطر حضور نامحرم، هیچ خانمی چادر رنگی اش را نپوشیده بود، از همان دمِ در، دست محمد را گرفت و به طرف صفیه برد و آنها را کنار هم نشاند. محمد به خودش که آمد، دید کنار دختری ساده و بی آلایش با چادری رنگی نشسته و قرار است سالها هم سِرّ و همسرش باشد. در سختی ها و خوشی ها. در سفر و حَضَر. در جوانی و پیری. تا آخرین لحظه عمر. هنوز محمد به خودش نیامده بود که دید ملیحه و راضیه، تور نازک و سفیدرنگی را بالای سر آنها گرفته و جمیله هم در حال سابیدن دو کله قند است. جمیله که نمیدانم آن لحظه چشمش به کی خورده بود و یا کدام نانجیب به ذهنش آمده بود که همان طور که قند میسابید گفت: «ایشالله به حق پنج تن آل عبا کور بشه چشم حسود و بخیل، صلوات ختم کن!» ملت هم مهلتش نداد و صلوات بلند ختم کردند. جمیله که دید صلوات قبلی که چاق کرده، مورد استقبال حضار قرار گرفته، باز هم گلویی صاف کرد و گفت: «برای سلامتی آقا داماد و عروس خانم عزیزمون و سلامتی بزرگترای مجلس و همچنین دور بودن چشم و گوشِ بخیل و نسناس از مجلسمون دوم صلوات بلندتر بفرست!» دوباره ملت زد زیر صلوات! ادامه 👇👇

در لا به لای صلوات ها خدیجه که شیطنتش گرفته بود سرش را به گوشِ محمد نزدیک کرد و آرام به او گفت: «زیر شلواریت با خودت آوردی کاکا؟» محمد هم که منظورش را فهمیده بود در حالی که تلاش میکرد جلوی خنده اش را بگیرد آرام به خدیجه گفت: «ها. زیرش پامه. فقط یه کاری کن داداشاش امشب منم با خودشون ببرن خونشون!» آشیخ شروع کرد. اول از پدر صفیه و پدر محمد اجازه گرفت. سپس شروع کرد اول از صفیه و بعدش از محمد وکالت گرفت. تا زمانی که آشیخ و بقیه مردها در جلسه بودند خانم ها مرحله به مرحله حتی وقتی اعلام کردند که عروس خانم وسط تابستانِ گرم و جهنمی جهرم رفته گل و گلاب بیاورد، فقط صلوات فرستادند. اما به محض اینکه صیغه جاری شد و آشیخ و بقیه مردها رفتند، خانم ها چنان کِل و هلهله کشدار و آبداری کشیدند که... نه. اینطور حق سخن ادا نمیشود. کلا خانم های نجیب جهرمی در مراسم عقد و عروسی عزیزانشان سنگ تمام میگذارند. یعنی با حفظ حیا و همه شئونات، اما وقتی خودشان هستند و نامحرمی در جمع نباشد، به قاعده شاید در یک جلسه دو ساعته، وسط واستونک هایی که میخوانند، حداقل سی چهل مرتبه کِل میکشند. حالا تصور کنید در یک طرفش داماد کسی باشد که تک پسر است و خواهرانش آرزو به دل داشتند که کاکای مظلومشان را در پیراهن دامادی ببینند. و در طرف دیگر، دختری باشد که مراسم عقد کنانش پایانی باشد بر دو سال رنج و مهنتی که شبها و روزهایش را به سختی سپری کرده بودند تا اینکه برادرشان سرِ پا شده بود. خب کِل کشیدن این جماعت، عین ذکر خدا و الحمدلله گفتن و سپاس گذاری با صدای بلند و مستانه بود. همه چیز خوب پیش رفت. محمد هم در گفتن جمله ای که نگرانش بود گیر نکرد و همین باعث شد که بیشتر به او خوش بگذرد. ضمنا خانواده صفیه یادشان رفته بود که حلقه داماد را بیاورند که آن هم مادر صفیه به همراه باجناق محمد که صادق نام داشت فورا رفتند و آوردند. حلقه در دست هم کردند. حلقه محمد که گشادتر از قطر انگشت انگشترش بود، مجبور بود که با انگشت شصتش آن را نگه داشته بود که نیفتند و گم نشود. عروس و داماد عسل در دهان هم گذاشتند. فرصتی شد و در وقتی که محمد فکر میکرد کسی حواسش نیست، زیر چشمی نگاهی به صفیه انداخت. دید صفیه مثلا خودش را به آن راه زده که محمد خجالت نکشد. محمد نگاهش را به اطراف چرخاند و ادای چشم چران های حرفه ای از خود درآورد که مثلا خیلی مهم نیست و توجهی ندارد که دید ملیحه و جمیله و خدیجه در گوشه ای نشسته اند و کاملا حواسشان به چشمان محمد است و دارند یواشکی به محمد نگاه میکنند. فقط محمد متوجه شد که ملیحه به جمیله و خدیجه گفت: «نگفتم. نگفتم داره این ور اون ور نگاه میکنه که مثلا یهو دوباره چشمش بخوره به صفیه خانم! من اینو میشناسم. بزرگش کردم.» این را گفت و سه نفری زدند زیر خنده. خدیجه چادرش را گرفت جلوی دهانش که مثلا کسی متوجه نشود و فقط محمد ببیند. به او اشاره کرد و گفت: «بوسش کن! کسی نمیبینه!» محمد دید که نه! آنها دارند میخندند و ایستگاهش را گرفته اند و دارند او را دست می‌اندازند. به خاطر همین مثلا به خاطر اینکه آنها کمی حسادت کنند، به صفیه نزدیک تر نشست و اولین جمله عاشقانه و زن و شوهری بین محمد و صفیه رد و بدل شد که محمد پرسید: «چه خبر؟!» ادامه 👇👇

صفیه هم که آن لحظه خواهرش و زن و دختر میثم داشتند سر به سرش میگذاشتند و اصلا انتظار این سوال را در آن لحظه نداشت لبخندی به لبهایش نشست و گفت: «سلامتی.» و این لبخند، اولین لبخند و این دیالوگ، اولین دیالوگ متاهلی آن ها بود. لحظه رفتن هر کسی به خانه خود شد. محمد یک چشمش به خانواده صفیه بود که بلکه خدا به دلشان بیندازد و بفرما بزنند و دعوتش کنند به خانه‌شان! و چشم دیگرش به مادر و خواهرانش بود که همه چیز را عادی جلوه بدهد و متوجه هول بودن او نشوند و انگار مثلا برای من فرقی نمیکند و حالا باشد برای بعدا و این حرفها! اما دید نه! خانواده صفیه داشتند سوار ماشین هایشان میشدند که محمد فورا خود را به صفیه رساند. هر دو ته لبخندی که مشخص نبود از سر شوق است یا خجالت، به لب داشتند. محمد گفت: «امشب ساعت هشت زنگ میزنم خونتون. لطفا خودت بردار که من روم نمیشه!» صفیه هم گفت: «باشه. منتظرم.» این را گفت و سوار ماشین شد و رفت. و خدا میداند محمد از آن لحظه تا ساعت هشت شب، چه حس و حالی داشت. حس و حال اولین تماس با یک جنس مخالف. که البته از عصر آن روز شده بودند زن و شوهر! تا آن زمان کسی به او نگفته بود منتظرتم. چه برسد به اینکه دختری باشد که قرار است دل ها بگیرند و قلوه ها بستانند. محمد از بیست دقیقه مانده به هشت پای تلفن نشسته بود. حساب همه چیز را کرده بود. حساب اینکه مسجد به کسی قول ندهد و آن شب با بچه ها قرار هیئت نگذارند. تا یک وقت اولین تماس عاشقانه و متاهلی آنها به هم نخورد. الا اینکه از ساعت یک ربع به هشت همه اقوام شروع کردند و به مادر محمد تماس میگرفتند و عقد تنها پسرش را به او تبریک میگفتند! محمد حساب اینجا را نکرده بود. بدون هیچ اغراق و بزرگ نمایی، از اقصی نقاط عالم از ساعت یک ربع به هشت شروع به زنگ زدن کردند. از شرق و غرب و شمال و جنوب و همه طرف. حتی اقوامی که محمد تا آن زمان اطلاعی از عدم انقراض نسلشان نداشت و همیشه فکر میکرد یا تمام شده اند و یا دیگر یادشان رفته قوم و خویش هستند! حالا مگر فقط یک سلام و علیک و تبریک و تشکر یک دقیقه ای و دو دقیقه ای بود؟ نه به قرآن! دختره کیه؟ چند سالشه؟ خوشکله؟ کدوم محله می‌شینند؟ خودش پسند کرد یا شماها براش گرفتین؟ همه خواهرای محمد پسندشونه؟ باباش چه کاره است؟ چه دارن؟ وضعشون چطوره؟ زود نبود برای محمد در این سن زن بگیرین؟ کدومشون خوشکلترن؟ امروز عصر خطبه خوندن؟ کیا بودن؟ طیفه اون ور چطور آدمایین؟ خلعت کی میارن؟ کوتاه نیاییا! زن کاکا مگه واسه دخترا و دومادات کم گذاشتی که الان به کم قانع باشی؟ خونشون هم رفتین؟ راستی 313 تا زیاد نبود؟ وووش چقدر مردم یه جوری شدن! به طلبه بدبخت رحم نکردن و 313 سکه بستند؟ شما چه کردین؟ حرف نزدین؟ خو چرا به ما نگفتین بیاییم چونه بزنیم؟ حداقل بشین یادِ محمد بده که گربه دمِ حجله بکشه ها! کی میخواین جشن بگیرین؟ الا زودی باشین! وووش چقدر دیر میکنین! و ... خب فقط مطرح کردن این سوالات و ده ها سوالات دیگر، خودش حداقل نیم ساعت طول میکشد چه برسد به این که مادر محمد عادت داشت بحث و تماس ها را جوری مدیریت کند که از آن غیبت بیرون نیاید و شأن و شخصیت خانواده تازه عروس در بالاترین سطحش حفظ شود. اما مادر محمد است دیگر! متین و آرام و بی حاشیه. حریف توصیه های خانمان سوز عده ای نمیشد. محمد چشمش به ساعت خشک شد. مرتب به مادرش اشاره میکرد که تمامش کن که قرار دارم! همان لحظه ملیحه وارد اتاق شد. دید محمد دارد مثل اسپند روی آتش بالا و پایین میپرد که مادرش تماس را تمام کند و دیگر کسی تماس نگیرد بلکه محمد بتواند به صفیه زنگی بزند و دلی از عزا درآورد و صدای تازه عروسش را بشنود. محمد در آن لحظه سرنوشت ساز دست به دامن ملیحه شد. البته برخلاف میلش! چون میدانست حداقل هفت هشت تا حال اساسی باید بعدش به ملیحه بدهد تا حسابشان یِر به یِر شود. اما چاره ای نداشت. به ملیحه گفت: «ملیحه به دادم برس! با خانمم ساعت هشت قرار دارم اما مامان همش پایِ تلفنه! یک دقیقه دیگه بیشتر نمونده به هشت! یه کاری کن!» ادامه 👇👇

ملیحه هم لبخندی زد و گفت: «بسپارش به خودم! اما به یه شرط!» محمد همیشه سرِ شرط و شروط ملیحه بیچاره بود. همیشه. با حالت درماندگی پرسید: «دیدی کارم پیشت گیره و میخوای اذیت کنی! چیه حالا؟ چه شرطی؟» ملیحه دست روی چیزی گذاشت که محمد تا هفتاد سال دیگر هم فکرش نمیکرد ملیحه چنین شرطی بگذارد! ملیحه گفت: «بشرطی که وقتی میخوای با خانمت حرف بزنی، منم بشینم پیشِت!» محمد که دهانش وا مانده بود گفت: «آخه این چه شرطیه بلا گرفته؟ دوره عقدتون چند دفعه من پیش تو و مهدی نشستم؟ من که گذاشتم و رفتم شمال تا شماها راحت باشین! ملیحه یه کاری کن! ساعت هشت شد! منتظرمه!» ملیحه که حقیقتا دلش برای محمد سوخت لبخند دیگری زد و گفت: «خُبالا. بسپارش به خودم.» ملیحه رفت بالای سر مادرش. مادر همین طور که گوشی تلفن دستش بود و با مردم حرف میزد، دید ملیحه بالای سرش ایستاده. ملیحه دستش را برد به طرف پریز تلفن! با سر به مادر اشاره کرد و مثلا اجازه گرفت که تلفن را از پریز بکشد. مادر که خنده اش گرفته بود، نگاهی به غریب الغربا انداخت و دید قرارش با خانمش دیر شده. با سر به ملیحه اشاره کرد و مثلا اجازه را صادر کرد. ملیحه هم قشنگ در یک حرکت، سیم تلفن را از برق کشید و همه چیز تمام شد. محمد که از این همه تدبیر و امید دهانش باز مانده بود، یکهو به وجد آمد و تلفن را از دست مادرش گرفت و با دو با خودش به اتاق کوچک بغلی برد. حالا مگر ملیحه ول کن بود؟ سیمِ ول کن ملیحه در اینگونه لحظات هیچ وقت به نفع محمد کار نمیکرد. مثل سایه دنبال سر محمد دوید و با خودِ محمد وارد اتاق شد. محمد سیم را به برق زد. نفس عمیقی کشید. تلفن را برداشت. کاغذی از جیبش درآورد. شماره منزل صفیه بود. شروع به گرفتن شماره کرد. و ملیحه، در فاصله دو سانتی متری، دقیقا زانو به زانوی محمد نشسته بود. محمد به چشمان ملیحه زل زد و پرسید: «تو نمیخوای بری بیرون؟» ملیحه هم خیلی عادی گفت: «شرطمون یادت رفت؟ هستم خدمتتون!» داشت زنگ میخورد. محمد برای بار آخر گفت: «ملیحه جان من برو بیرون! الان گوشی برمیداره!» ملیحه هم گفت: «حتی فکرشم نکن. میخوام کنارت باشم و یادت بدم چی بگی و چی نگی!» لحظه ای که بوقها تمام شد و تپش قلب محمد روی هزار و دویست و پنجاه و نه ضربان در ثانیه بود ناگهان در باز شد. مادر وارد اتاق شد و با همه مقاومتی که ملیحه به خرج میداد اما مادر از پشت سر، بازوی ملیحه را گرفت و با خودش برد بیرون! الان محمد بود و یک دنیا هیجان و یک صدای معصومِ دخترانه که گفت: «الو ...» همان لحظه گرفت. بی صاحاب جایی که نباید میگرفت، محمد را در آمپاس میگذاشت. هر چه محمد زور میزد که بتواند آرام و بدون لکنت بگوید «الو» نمیتوانست. صفیه که متوجه شده بود محمد است و شاید آن لحظه متوجه هول و هیجان و لکنت محمد هم شده بود، وقتی دید از آن طرف خط صدایی نمی‌آید، بعد از لحظه ای مکث، خیلی مهربان برای بار اول اسمش را به زبان آورد و گفت: «آقا محمد!» محمد هم دیگر نگویم. مثل اینکه یک سطل آب یخ روی سر و کله داغ کرده اش ریخته باشند، خیلی آرام و بدون لکنت گفت: «جانم ... سلام.» -سلام. خوبین؟ -قربان شما. شما خوبین؟ -تشکر. چقدر سر وقت! ماشالله. -جیگرم خون شد تا تونستم زنگ بزنم. از بس همه دارن تماس میگیرن و تبریک میگن. -منم همش استرس داشتم شما زنگ بزنی و اینجا اِشغال باشه. مکث کوتاهی و خنده ای و ... -خوبی؟ - ... ادامه دارد... #دلنوشته_های_یک_طلبه @Mohamadrezahadadpour

#بفرمایید_روضه میدونم دارم با ..... بازی می‌کنم و قطعا بسیاری نخواهند پذیرفت اما ... توکل بر خدا ⏰از شب ششم تا شب عاشورا 🪐 جهرم، شهرک انقلاب، مسجدالزهرا همراه با نماز مغرب و عشا سخنرانی با موضوع👇 *مردم* کیست؟ *ما* کیست؟ آیا ما و مردم دو تا چیز هست؟ چرا؟ آیا حکومت بر مردم، حق ماست؟ اگر *مردم* حکومت و دولت را به ما دادند، تا کجا با مردم کار داریم؟ تا کی؟ چرا یه مدت هست که وقتی درباره *تا کی* حرف میزنیم، پرونده سازی میشه؟ حالا اینا به کنار، اگر روزی بین ما و مردم شکرآب شد، تکلیف چیست؟ 👈 اگر این بحث را لازم میدونید، به همراه عزیزانتون تشریف بیارید که در این شبها در خصوص این موضوع گفتگو کنیم. ✍ کانال #حدادپور_جهرمی @Mohamadrezahadadpour

🌿🌿 #مممحمد۲ 🌿🌿 ✍️ نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی #قسمت_ششم روزهای خوشِ نامزدی آغاز شده بود. محمد پرونده تحصیلی‌اش را از حوزه فیضیه بابل به جهرم منتقل و خودش را برای پایه شش حوزه آماده کرد. همان روزهای نخست تاهلش بود که حاج محمد آقا با محمد تماس گرفت. -تبریک میگم. انشاءالله پای هم پیر بشین. -ممنون. دوس داشتم جهرم تشریف داشتید و دعوتتون میکردم. -برادر خانمت و خانواده‌ خانمت رو می‌شناسم. میثم خیلی بچه مسلمون هست و هنوز روحیه جبهه اش رو حفظ کرده. با خانواده خوبی وصلت کردی. بی حاشیه و حزب الهی. الهی شکر. -ممنون. دلم براتون تنگ شده. کی میتونم ببینمتون؟ -به حق چیزای ندیده و نشنیده! مگه کسی در دوران عقدش اصلا هوش و حواسش به بقیه هست که بخواد دلش تنگ بشه؟ -ای بابا. شما فرق میکنی! حتی این شبها سرِ ساعتی که برای خودم مشخص کرده بودم، سیر مطالعاتی که گفتید دنبال میکنم. -شوخی کردم. میشناسمت. خب برنامه‌ات چیه؟ تا کی جهرمی؟ -فقط یک سال. البته اگر خدا بخواد. در حدی که زندگیم شکل بگیره و بعدش پاشم بیام قم. -بسیار خوب. مراقب خودت باش. -زنده باشید. لطفا برامون دعا کنید. در یک سالی که محمد جهرم بود، ظهر در یک مسجد و یک دبیرستان پسرانه و شبها هم در مسجد خواجویی جهرم اقامه نماز جماعت داشت. جسته و گریخته مسئله شرعی هم میگفت و گاهی منبرهای کوتاهی میرفت. کت و شلواری بود اما موقع نماز و بیان مسئله شرعی و منبرک‌هایی که داشت عبا به دوش می‌انداخت. تا اینکه تصمیم گرفت موتور سیکلت بخرد. پولش اینقدر نمی‌رسید. ضمنا موبایل هم نداشت تا بتواند راحت‌تر با صفیه ارتباط بگیرد. این موضوع را با صفیه در هفته دومی که عقد بودند مطرح کرد. -به چهار جا بیشترین رفت و آمد را دارم؛ خونه شما و خونه مادرم و حوزه و مسجد. دو تا دبیرستان هم نماز و بیان مسئله دارم. هیچ کدومش بدون وسیله نمیشه. از طرف دیگه، خط و گوشی هم ندارم. هزینه خط و گوشی با هزینه موتور تقریبا برابر میشه. -ینی فقط یکیش میتونی انتخاب کنی. درسته؟ -آره. که البته ... نه ... پولم کمتر از ایناست. اگه موتور بخرم، همش نمیتونم نقد بدم. باید نصف بیشترش رو وام بگیرم. اگرم خط و گوشی بخوام بخرم، یا باید فقط خط بخرم یا گوشی. هر دوش نمیشه. -خب یه چیزی... من خط دارم. ینی داداشام واسم ثبت نام کردند اما گوشی ندارم. -ینی بنظرت داشتن تلفن همراه ضروری تره؟ خب اگه منم پولمو بدم گوشی، حداقل یکی از مشکلاتمون حله. -اره ولی ... بذار با مطهره صحبت کنم. چون گفت اگه آقا محمد خواست موتور یا چیزی بخره و وام و ضامن نیاز داشت، رو من و آقا صادق حساب کنه. ادامه 👇👇