✳️ #پاسخ_به_پرسش_ها پرسش در باره علت اختلاف در باره #امامت_پس_از_امام_صادق (ع) سلام و عرض ادب؛ استاد ممنون میشم به این پرسش پاسخ دهید. بعد از رحلت امام صادق ع ، پیروان ایشان حداقل 5 دسته شدند : 1- ناووسیه : در امام صادق ع توقف کردند و گفتند امامت در ایشان پایان یافت. 2- اسماعیلیه : که پیرو امامت اسماعیل فرزند بزرگ آن حضرت شدند که خود اسماعیلیه هم به خطابیه و قرامطه و فاطمیون و ... تقسیم شدند 3- شمیطیه : که به امامت محمد دیباج فرزند دیگر امام صادق ع معتقد شدند. 4- فطحیه : که پیرو عبدالله افطح فرزند دیگر امام صادق ع شدند. 5- موسویه : که پیرو امامت امام موسی کاظم ع شدند و از درون آن امامیه و سپس اثنی عشریه بوجود آمد. سوال این است که اگر نص قطعی از امام صادق ع در جانشینی خود وجود داشت ، پس چگونه اصحاب بزرگی چون زراره و دیگر اصحاب اجماع ، در مصداق امام بعدی دچار مشکل می شدند؟ توجه داشته باشیم که نص یعنی کلامی که دلالتش روشن و واضح و فارغ از تفسیر و تاویل باشد و آشکارا به همه رسیده باشد. پاسخ: مرحوم ثقة الاسلام کلینی در کافی شریف در «بَابُ الإِشَارَةِ والنَّصِّ عَلَى أَبِي الْحَسَنِ مُوسَى ع» شانزده روایت در زمینه تنصیص بر امامت امام کاظم (ع) نقل کرده که نشان می دهد تنصیص در این زمینه به طور کامل و صریح ارایه شده است: 1 - أَحْمَدُ بْنُ مِهْرَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ عَبْدِ اللَّه الْقَلَّاءِ عَنِ الْفَيْضِ بْنِ الْمُخْتَارِ قَالَ قُلْتُ لأَبِي عَبْدِ اللَّه ع خُذْ بِيَدِي مِنَ النَّارِ مَنْ لَنَا بَعْدَكَ فَدَخَلَ عَلَيْه أَبُو إِبْرَاهِيمَ ع وهُوَ يَوْمَئِذٍ غُلَامٌ فَقَالَ هَذَا صَاحِبُكُمْ فَتَمَسَّكْ بِه 2 - عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ الْخَزَّازِ عَنْ ثُبَيْتٍ عَنْ مُعَاذِ بْنِ كَثِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّه ع قَالَ قُلْتُ لَه أَسْأَلُ اللَّه الَّذِي رَزَقَ أَبَاكَ مِنْكَ هَذِه الْمَنْزِلَةَ أَنْ يَرْزُقَكَ مِنْ عَقِبِكَ قَبْلَ الْمَمَاتِ مِثْلَهَا فَقَالَ قَدْ فَعَلَ اللَّه ذَلِكَ قَالَ قُلْتُ مَنْ هُوَ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَأَشَارَ إِلَى الْعَبْدِ الصَّالِحِ وهُوَ رَاقِدٌ فَقَالَ هَذَا الرَّاقِدُ وهُوَ غُلَامٌ 3 - وبِهَذَا الإِسْنَادِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو عَلِيٍّ الأَرَّجَانِيُّ الْفَارِسِيُّ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجَّاجِ قَالَ سَأَلْتُ عَبْدَ الرَّحْمَنِ فِي السَّنَةِ الَّتِي أُخِذَ فِيهَا أَبُو الْحَسَنِ الْمَاضِي ع فَقُلْتُ لَه إِنَّ هَذَا الرَّجُلَ قَدْ صَارَ فِي يَدِ هَذَا ومَا نَدْرِي ( 2 ) إِلَى مَا يَصِيرُ فَهَلْ بَلَغَكَ عَنْه فِي أَحَدٍ مِنْ وُلْدِه شَيْءٌ فَقَالَ لِي مَا ظَنَنْتُ أَنَّ أَحَداً يَسْأَلُنِي عَنْ هَذِه الْمَسْأَلَةِ دَخَلْتُ عَلَى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ فِي مَنْزِلِه فَإِذَا هُوَ فِي بَيْتٍ كَذَا فِي دَارِه فِي مَسْجِدٍ لَه وهُوَ يَدْعُو وعَلَى يَمِينِه مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ ع يُؤَمِّنُ عَلَى دُعَائِه فَقُلْتُ لَه جَعَلَنِيَ اللَّه فِدَاكَ قَدْ عَرَفْتَ انْقِطَاعِي إِلَيْكَ وخِدْمَتِي لَكَ فَمَنْ وَلِيُّ النَّاسِ بَعْدَكَ فَقَالَ إِنَّ مُوسَى قَدْ لَبِسَ الدِّرْعَ وسَاوَى عَلَيْه فَقُلْتُ لَه لَا أَحْتَاجُ بَعْدَ هَذَا إِلَى شَيْءٍ 4 - أَحْمَدُ بْنُ مِهْرَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ مُوسَى الصَّيْقَلِ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّه ع فَدَخَلَ أَبُو إِبْرَاهِيمَ ع وهُوَ غُلَامٌ فَقَالَ اسْتَوْصِ بِه وضَعْ أَمْرَه عِنْدَ مِنْ تَثِقُ بِه مِنْ أَصْحَابِكَ 5 - أَحْمَدُ بْنُ مِهْرَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ يَعْقُوبَ بْنِ جَعْفَرٍ الْجَعْفَرِيِّ قَالَ حَدَّثَنِي إِسْحَاقُ بْنُ جَعْفَرٍ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِي يَوْماً فَسَأَلَه عَلِيُّ بْنُ عُمَرَ بْنِ عَلِيٍّ فَقَالَ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِلَى مَنْ نَفْزَعُ ويَفْزَعُ النَّاسُ بَعْدَكَ فَقَالَ إِلَى صَاحِبِ الثَّوْبَيْنِ الأَصْفَرَيْنِ والْغَدِيرَتَيْنِ يَعْنِي الذُّؤَابَتَيْنِ ( 5 ) وهُوَ الطَّالِعُ عَلَيْكَ مِنْ هَذَا الْبَابِ يَفْتَحُ الْبَابَيْنِ بِيَدِه جَمِيعاً فَمَا لَبِثْنَا أَنْ طَلَعَتْ عَلَيْنَا كَفَّانِ آخِذَةً بِالْبَابَيْنِ فَفَتَحَهُمَا ثُمَّ دَخَلَ عَلَيْنَا أَبُو إِبْرَاهِيمَ 👇👇👇

6 - عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيه عَنِ ابْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّه ع قَالَ قَالَ لَه مَنْصُورُ بْنُ حَازِمٍ بِأَبِي أَنْتَ وأُمِّي إِنَّ الأَنْفُسَ يُغْدَى عَلَيْهَا ويُرَاحُ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَمَنْ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع إِذَا كَانَ ذَلِكَ فَهُوَ صَاحِبُكُمْ وضَرَبَ بِيَدِه عَلَى مَنْكِبِ أَبِي الْحَسَنِ ع الأَيْمَنِ فِي مَا أَعْلَمُ وهُوَ يَوْمَئِذٍ خُمَاسِيٌّ وعَبْدُ اللَّه بْنُ جَعْفَرٍ جَالِسٌ مَعَنَا 7 - مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ عِيسَى بْنِ عَبْدِ اللَّه بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَرَ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّه ع قَالَ قُلْتُ لَه إِنْ كَانَ كَوْنٌ ولَا أَرَانِي اللَّه ذَلِكَ فَبِمَنْ أَئْتَمُّ قَالَ فَأَوْمَأَ إِلَى ابْنِه مُوسَى ع قُلْتُ فَإِنْ حَدَثَ بِمُوسَى حَدَثٌ فَبِمَنْ أَئْتَمُّ قَالَ بِوَلَدِه قُلْتُ فَإِنْ حَدَثَ بِوَلَدِه حَدَثٌ وتَرَكَ أَخاً كَبِيراً وابْناً صَغِيراً فَبِمَنْ أَئْتَمُّ قَالَ بِوَلَدِه ثُمَّ قَالَ هَكَذَا أَبَداً قُلْتُ فَإِنْ لَمْ أَعْرِفْه ولَا أَعْرِفْ مَوْضِعَه قَالَ تَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَوَلَّى مَنْ بَقِيَ مِنْ حُجَجِكَ مِنْ وُلْدِ الإِمَامِ الْمَاضِي فَإِنَّ ذَلِكَ يُجْزِيكَ إِنْ شَاءَ اللَّه 8 - أَحْمَدُ بْنُ مِهْرَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ عَنْ عَبْدِ اللَّه الْقَلَّاءِ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ ذَكَرَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع أَبَا الْحَسَنِ ع وهُوَ يَوْمَئِذٍ غُلَامٌ فَقَالَ هَذَا الْمَوْلُودُ الَّذِي لَمْ يُولَدْ فِينَا مَوْلُودٌ أَعْظَمُ بَرَكَةً عَلَى شِيعَتِنَا مِنْه ثُمَّ قَالَ لِي لَا تَجْفُوا إِسْمَاعِيلَ 9 - مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى وأَحْمَدُ بْنُ إِدْرِيسَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْمِيثَمِيِّ عَنْ فَيْضِ بْنِ الْمُخْتَارِ فِي حَدِيثٍ طَوِيلٍ فِي أَمْرِ أَبِي الْحَسَنِ ع حَتَّى قَالَ لَه أَبُو عَبْدِ اللَّه ع هُوَ صَاحِبُكَ الَّذِي سَأَلْتَ عَنْه فَقُمْ إِلَيْه فَأَقِرَّ لَه بِحَقِّه فَقُمْتُ حَتَّى قَبَّلْتُ رَأْسَه ويَدَه ودَعَوْتُ اللَّه عَزَّ وجَلَّ لَه فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع أَمَا إِنَّه لَمْ يُؤْذَنْ لَنَا فِي أَوَّلَ مِنْكَ قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَأُخْبِرُ بِه أَحَداً فَقَالَ نَعَمْ أَهْلَكَ ووُلْدَكَ وكَانَ مَعِي أَهْلِي ووُلْدِي ورُفَقَائِي وكَانَ يُونُسُ بْنُ ظَبْيَانَ مِنْ رُفَقَائِي فَلَمَّا أَخْبَرْتُهُمْ حَمِدُوا اللَّه عَزَّ وجَلَّ وقَالَ يُونُسُ لَا واللَّه حَتَّى أَسْمَعَ ذَلِكَ مِنْه وكَانَتْ بِه عَجَلَةٌ فَخَرَجَ فَاتَّبَعْتُه فَلَمَّا انْتَهَيْتُ إِلَى الْبَابِ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّه ع يَقُولُ لَه وقَدْ سَبَقَنِي إِلَيْه يَا يُونُسُ الأَمْرُ كَمَا قَالَ لَكَ فَيْضٌ قَالَ فَقَالَ سَمِعْتُ وأَطَعْتُ فَقَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّه ع خُذْه إِلَيْكَ يَا فَيْضُ 10 - مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِيرٍ عَنْ فُضَيْلٍ عَنْ طَاهِرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّه قَالَ كَانَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع يَلُومُ عَبْدَ اللَّه ويُعَاتِبُه ويَعِظُه ويَقُولُ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَكُونَ مِثْلَ أَخِيكَ فَوَاللَّه إِنِّي لأَعْرِفُ النُّورَ فِي وَجْهِه فَقَالَ عَبْدُ اللَّه لِمَ ألَيْسَ أَبِي وأَبُوه وَاحِداً وأُمِّي وأُمُّه وَاحِدَةً ( 1 ) فَقَالَ لَه أَبُو عَبْدِ اللَّه إِنَّه مِنْ نَفْسِي وأَنْتَ ابْنِي 11 - الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ يَعْقُوبَ السَّرَّاجِ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّه ع وهُوَ وَاقِفٌ عَلَى رَأْسِ أَبِي الْحَسَنِ مُوسَى وهُوَ فِي الْمَهْدِ فَجَعَلَ يُسَارُّه طَوِيلاً فَجَلَسْتُ حَتَّى فَرَغَ فَقُمْتُ إِلَيْه فَقَالَ لِي ادْنُ مِنْ مَوْلَاكَ فَسَلِّمْ فَدَنَوْتُ فَسَلَّمْتُ عَلَيْه فَرَدَّ عَلَيَّ السَّلَامَ بِلِسَانٍ فَصِيحٍ ثُمَّ قَالَ لِيَ اذْهَبْ فَغَيِّرِ اسْمَ ابْنَتِكَ الَّتِي سَمَّيْتَهَا أَمْسِ فَإِنَّه اسْمٌ يُبْغِضُه اللَّه وكَانَ وُلِدَتْ لِيَ ابْنَةٌ سَمَّيْتُهَا بِالْحُمَيْرَاءِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع انْتَه إِلَى أَمْرِه تُرْشَدْ فَغَيَّرْتُ اسْمَهَا 12 - أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِيسَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنْ صَفْوَانَ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ قَالَ دَعَا أَبُو عَبْدِ اللَّه ع أَبَا الْحَسَنِ ع يَوْماً ونَحْنُ عِنْدَه فَقَالَ لَنَا عَلَيْكُمْ بِهَذَا فَهُوَ واللَّه صَاحِبُكُمْ بَعْدِي 👇👇👇

13 - عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ سَهْلٍ أَوْ غَيْرِه عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْوَلِيدِ عَنْ يُونُسَ عَنْ دَاوُدَ بْنِ زُرْبِيٍّ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ النَّحْوِيِّ قَالَ بَعَثَ إِلَيَّ أَبُو جَعْفَرٍ الْمَنْصُورُ فِي جَوْفِ اللَّيْلِ فَأَتَيْتُه فَدَخَلْتُ عَلَيْه وهُوَ جَالِسٌ عَلَى كُرْسِيٍّ وبَيْنَ يَدَيْه شَمْعَةٌ وفِي يَدِه كِتَابٌ قَالَ فَلَمَّا سَلَّمْتُ عَلَيْه رَمَى بِالْكِتَابِ إِلَيَّ وهُوَ يَبْكِي فَقَالَ لِي هَذَا كِتَابُ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَيْمَانَ يُخْبِرُنَا أَنَّ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ قَدْ مَاتَ فَإِنَّا لِلَّه وإِنَّا إِلَيْه رَاجِعُونَ ثَلَاثاً وأَيْنَ مِثْلُ جَعْفَرٍ ثُمَّ قَالَ لِيَ اكْتُبْ قَالَ فَكَتَبْتُ صَدْرَ الْكِتَابِ ثُمَّ قَالَ اكْتُبْ إِنْ كَانَ أَوْصَى إِلَى رَجُلٍ وَاحِدٍ بِعَيْنِه فَقَدِّمْه واضْرِبْ عُنُقَه قَالَ فَرَجَعَ إِلَيْه الْجَوَابُ أَنَّه قَدْ أَوْصَى إِلَى خَمْسَةٍ وَاحِدُهُمْ أَبُو جَعْفَرٍ الْمَنْصُورُ ومُحَمَّدُ بْنُ سُلَيْمَانَ وعَبْدُ اللَّه ومُوسَى وحَمِيدَةُ 14 - عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيه عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَيْدٍ بِنَحْوٍ مِنْ هَذَا إِلَّا أَنَّه ذَكَرَ أَنَّه أَوْصَى إِلَى أَبِي جَعْفَرٍ الْمَنْصُورِ وعَبْدِ اللَّه ومُوسَى ومُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ ومَوْلًى لأَبِي عَبْدِ اللَّه ع قَالَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ لَيْسَ إِلَى قَتْلِ هَؤُلَاءِ سَبِيلٌ 15 - الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّه ع عَنْ صَاحِبِ هَذَا الأَمْرِ فَقَالَ إِنَّ صَاحِبَ هَذَا الأَمْرِ لَا يَلْهُو ولَا يَلْعَبُ - وأَقْبَلَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى وهُوَ صَغِيرٌ ومَعَه عَنَاقٌ مَكِّيَّةٌ وهُوَ يَقُولُ لَهَا اسْجُدِي لِرَبِّكِ فَأَخَذَه أَبُو عَبْدِ اللَّه ع وضَمَّه إِلَيْه وقَالَ بِأَبِي وأُمِّي مَنْ لَا يَلْهُو ولَا يَلْعَبُ 16 - عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا عَنْ عُبَيْسِ بْنِ هِشَامٍ قَالَ حَدَّثَنِي عُمَرُ الرُّمَّانِيُّ عَنْ فَيْضِ بْنِ الْمُخْتَارِ قَالَ إِنِّي لَعِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّه ع إِذْ أَقْبَلَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى ع وهُوَ غُلَامٌ فَالْتَزَمْتُه وقَبَّلْتُه فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع أَنْتُمُ السَّفِينَةُ وهَذَا مَلَّاحُهَا قَالَ فَحَجَجْتُ مِنْ قَابِلٍ ومَعِي أَلْفَا دِينَارٍ فَبَعَثْتُ بِأَلْفٍ إِلَى أَبِي عَبْدِ اللَّه ع وأَلْفٍ إِلَيْه فَلَمَّا دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّه ع قَالَ يَا فَيْضُ عَدَلْتَه بِي قُلْتُ إِنَّمَا فَعَلْتُ ذَلِكَ لِقَوْلِكَ فَقَالَ أَمَا واللَّه مَا أَنَا فَعَلْتُ ذَلِكَ بَلِ اللَّه عَزَّ وجَلَّ فَعَلَه بِه. درنگریستن در این روایات هیچ تردیدی باقی نمی گذارد که امام صادق (ع) از هیچ تلاشی برای معرفی فرزند خود موسی الکاظم به عنوان امام پس از خود دریغ نکرده است، حتی طبق روایت یازدهم در حالی که امام کاظم (ع) در گهواره بوده و طبق چند روایت دیگر در حالی که خردسال بوده به صورت مکرر اعلام شد که ایشان امام مردم پس از امام صادق است. با چنین معرفی آشکار دیگر جایی برای ادعای امامت اسماعیل یا عبدالله افطح باقی نمی ماند؛ زیرا اسماعیل در زمان امام صادق (ع) از دنیا رفت و با این وجود چگونه متصور است که او امام پس از امام صادق (ع) است. عبدالله افطح از آغاز مورد نکوهش امام صادق (ع) قرار داشت و فقدان دانش و انحرافات رفتاری جایی برای شبهه امام بودن او باقی نمی گذاشت. محمد دیباج هیچ گاه ادعای امامت نداشت تا گفته شود فرقه شمیطیه توسط او پدید آمده است. ناووسیه به خاطر جهل خودشان به انحراف گراییدند. موفق باشید. eitaa.com/alinasirigilani t.me/alinasirigilani https://chat.whatsapp.com/HBCIiMqqvOtIl4afxpDcHN www.maref.ir

✳️ #پاسخ_به_پرسش_ها پرسش در باره چگونگی #اثبات_انتساب_قرآن_به_خداوند سلام علیکم؛ عذر خواهم ، یک سوال دیگر هم از خدمت تان داشتم. اگر شخصی در اصل حقانیت و الهی بودن و از سوی خدا بودن قرآن یقین نداشته باشد ، با چه ادله ای از خود آیات قرآن میتوان به او اثبات کرد که ، قرآن کلام خداست و سندی بر نبوت حضرت رسول است؟ پاسخ: به صورت درس گفتار ضمیمه @alinasirigilani

‏عکس از صدرا علوی

✳️ #پاسخ_به_پرسش_ها پرسش در باره روایتی در زمینه حوادث پس از #شهادت_حضرت_امیر (ع) سلام استاد عزیز، اوقات به کام. سوالی داشتم که آیا ما در روایات شیعی چنین روایتی که در ذیل ارسال میگردد، درخصوص شهادت و نحوه خاکسپاری حضرت امیر (ع) داریم؟ این روایت را در مقاله ای مرتبط با تصویر ارسالی خواندم. مربوط به یک داستان معروف در مورد خلیفه علي (ع) است . گفته می شود که وی ترور خود را پیش بینی کرده است و به پسرانش ، حسن و حسین گفت: بعد از قتل او ، یک شتربان با شتري مي‌آيد با رسیدن آنها باید تابوت او را روی شتر بگذارند و راننده هر کجا که رفت دنبال کنند. پیش بینی های او به حقیقت پیوست: شتربان (ساربان) مرموزی که پوشش به سر داشت وارد شد و پسران خلیفه تابوت و شمشير معروف او ذوالفقار را بر روی شتر سواركردند. سپس آنها به دنبال شتر و راننده آن به صحرا رفتند. سرانجام آنها خسته از شتربان درخواست کردند كه متوقف شود و چهره خود را نشان دهد.او حجاب خود را بلند کرد و آنها پدرشان را ديدند که از مرگ برخاسته بود. علیکم السلام چگونگی شهادت حضرت امیر (ع) و تشییع ایشان به تفصیل در منابع روایی ما همچون بحار الانوار انعکاس یافته و چنین ماجرایی در آنها ذکر نشده است. به دو نمونه از روایات ذیل توجه شود: از یکی از خدمتگزاران حضرت امیرالمومنین درباره نحوه تکفین و تدفین آن حضرت چنین نقل شده است: «قَالَ حَيَّانُ بْنُ عَلِيٍّ الْعَنْزِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مَوْلًى لِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (ع) قَالَ‏: لَمَّا حَضَرَتْ أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ الْوَفَاةُ قَالَ لِلْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ (ع) إِذَا أَنَا مِتُّ فَاحْمِلَانِي عَلَى سَرِيرِي ثُمَّ أَخْرِجَانِي وَ احْمِلَا مُؤَخَّرَ السَّرِيرِ فَإِنَّكُمَا تُكْفَيَانِ مُقَدَّمَهُ ثُمَّ ائْتِيَا بِيَ الْغَرِيَّيْنِ فَإِنَّكُمَا سَتَجِدَانِ صَخْرَةً بَيْضَاءَ تَلْمَعُ نُوراً فَاحْتَفِرَا فِيهَا فَإِنَّكُمَا سَتَجِدَانِ فِيهَا سَاجَةً فَادْفِنَانِي فِيهَا قَالَ فَلَمَّا مَاتَ أَخْرَجْنَاهُ وَ جَعَلْنَا نَسْمَعُ دَوِيّاً وَ حَفِيفاً حَتَّى أَتَيْنَا الْغَرِيَّيْنِ فَإِذَا صَخْرَةٌ بَيْضَاءُ تَلْمَعُ نُوراً فَاحْتَفَرْنَا فَإِذَا سَاجٌ مَكْتُوبٌ عَلَيْهَا هَذَا مَا ادَّخَرَهَا نُوحٌ (ع) لِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فَدَفَنَّاهُ فِيهَا وَ انْصَرَفْنَا وَ نَحْنُ مَسْرُورُونَ بِإِكْرَامِ اللَّهِ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ فَلَحِقَنَا قَوْمٌ مِنَ الشِّيعَةِ لَمْ يَحْضُرُوا الصَّلَاةَ فَأَخْبَرْنَاهُمْ بِمَا جَرَى وَ بِإِكْرَامِ اللَّهِ لِأَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (ع) فَقَالُوا نُحِبُّ أَنْ نُعَايِنَ مِنْ أَمْرِهِ مَا عَايَنْتُمْ فَقُلْنَا لَهُمْ إِنَّ الْمَوْضِعَ قَدْ عُفِيَ أَثَرُهُ بِوَصِيَّةٍ عَنْهُ (ع) فَمَضَوْا وَ عَادُوا إِلَيْنَا فَقَالُوا إِنَّهُمُ احْتَفَرُوا فَلَمْ يَجِدُوا شَيْئا؛ حيان بن علي عنزى گويد: يكى از خدمتگزاران علي بن ابى طالب (علیه السّلام) براى ما روايت كرد هنگامى كه شهادت حضرت امير المؤمنين (علیه السّلام) فرا رسيد در آخرين لحظات زندگى در خطاب به حسنين (عليهما السّلام) فرمودند: هر گاه از دنيا رفتم مرا در تابوت بگذاريد و از منزل بيرون بريد، شما دنبال تابوت را بگيريد و قسمت جلو آن خود حركت خواهد كرد، هنگامى كه به غريين رسیدید سنگ بزرگ سفيدى را مشاهده خواهيد كرد كه از وى نورى مي درخشد، در كنار آن سنگ سفيد براى من قبرى حفر كنيد. راوى گويد: پس از اينكه حضرت امير المؤمنين (علیه السّلام) به شهادت رسیدند پیکر آن حضرت را از منزل بيرون برديم، در اين هنگام صداى همهمه ‏اى را مى ‏شنيديم تا آنگاه كه به ناحيه غريين رسيديم، پس از اين سنگ سفيدى را مشاهده كرديم كه نور از آن مى درخشيد، در كنار آن سنگ قبرى حفر نموديم و ناگهان مشاهده كرديم تخته سنگى هويدا گرديد كه در آن اين كلمات نوشته شده بود: اين قبرى است كه نوح (علیه السّلام) براى على بن ابى طالب (علیه السّلام) بنا كرده است. حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) را در كنار سنگ مزبور به خاک سپردیم و به طرف كوفه مراجعت نموديم و از اين كرامتى كه خداوند براى حضرت امير المؤمنين (علیه السّلام) فراهم كرده بود خشنود بودیم، در اين هنگام به گروهى از شيعيان برخورد كرديم كه در نماز بر جنازه حضرت شركت نكرده بودند، ما جريان كار را براى آنان تشريح كرديم‏ و اكرام و احسان پروردگار را درباره حضرت اميرالمؤمنين (علیه السّلام) براى آنها بازگو نموديم، آنان جواب دادند: ما هم بايد مانند شما از جريان اطلاع پيدا كنيم، به آنها گفتيم: طبق وصيت حضرت امير محل قبر آن بزرگوار را از انظار پنهان داشتيم، آنها به سخنان ما توجهى نكردند و به طرف غريين رفتند و ليكن هر چه كوشش كردند اثرى از قبر نيافتند.» 👇👇👇

در بحارالانوار درباره نحوه به خاکسپاری حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) آمده است: « وَ رُوِيَ‏ أَنَّهُ قَالَ الْحُسَيْنُ (ع) وَقْتَ الْغُسْلِ أَ مَا تَرَى إِلَى خِفَّةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ فَقَالَ الْحَسَنُ (ع) يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ إِنَّ مَعَنَا قَوْماً يُعِينُونَنَا فَلَمَّا قَضَيْنَا صَلَاةَ الْعِشَاءِ الْآخِرَةِ إِذاً قَدْ شِيلَ مُقَدَّمُ السَّرِيرِ وَ لَمْ يَزَلْ‏ نَتَّبِعُهُ إِلَى أَنْ وَرَدْنَا إِلَى الْغَرِيِّ فَأَتَيْنَا إِلَى قَبْرٍ عَلَى مَا وَصَفَ‏ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ (ع) وَ نَحْنُ نَسْمَعُ خَفْقَ أَجْنِحَةٍ كَثِيرَةٍ وَ ضَجَّةً وَ جَلَبَةً فَوَضَعْنَا السَّرِيرَ وَ صَلَّيْنَا عَلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ (ع) كَمَا وَصَفَ لَنَا وَ نَزَلْنَا قَبْرَهُ فَأَضْجَعْنَاهُ فِي لَحْدِهِ وَ نَضَّدْنَا عَلَيْهِ اللَّبِنَ؛ روایت شده که حضرت امام حسین (علیه السّلام) هنگام غسل فرمودند: آیا سبکی حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) را نمی بینی؟ حضرت امام حسن (علیه السّلام) فرمودند: اي اباعبدالله، با ما جماعتی هستند که ما را کمک می کنند. هنگامی که نماز عشاء آخر را خواندیم، جلوي تابوت بلند شد ما به دنبال آن رفتیم تا وارد غري (نجف) شدیم و کنار مقبره حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) همچنان که خود ایشان فرموده بودند رسیدیم در حالی که صداي بالهاي بسیار و سر و صدا می شنیدیم. تابوت را روي زمین گذاشتیم و بر ایشان آنگونه که به ما فرموده بودند نماز خواندیم و وارد مضجع شریف ایشان شده و حضرت را در آنجا گذاشتیم و خشتها را روي یکدیگر چیدیم.» eitaa.com/alinasirigilani t.me/alinasirigilani https://chat.whatsapp.com/HBCIiMqqvOtIl4afxpDcHN www.maref.ir

✳️ #پیام_همراهان_گرامی اظهار لطف یکی از دوستان همراه نسبت به مباحث کانال بالاترین سلام و تحیت بر بهترین استاد حضرت آیة الله نصیری بزرگوار وجودتان سلامت و تندرست باشد «حضرت استاد » ندیدم استادی این چنین ،با ظرافت اندیشه و لطافت روح و حسن بیان ومَنشی بلند با پشتکار خستگی ناپذیر در راه شناخت حقیقت دین برای جویندگان حقیقت این چنین جهادی تعلیم دهد ،دست مریزاد استاد نصیری فرزانه و محترم ،خداوند متعال برایتان بهترین پاداش را در دنیا و آخرت مقدر فرماید . برایم دعا بفرمایید بتوانم حق شاگردی را ادا کنم . شاگرد کوچکتان: ....

✳️ #پاسخ_به_پرسش_ها پرسشی در باره رابطه #علم_الهی با #اختیار_انسان سلام علیکم استاد بزرگوار. از محضر شما سوالی داشتم که اگر جواب بدهید بسیار ممنون می شوم. سوال این است که چگونه علم خداوند به غایت اشیاء مستلزم جبر نمی شود؟ ✅ پاسخ: علیکم السلام نخست باید دانست که تحلیل چگونگی رابطه میان صفت علم الهی و اختیار انسان از قرن ها پیش مورد بحث و گفتگو میان اندیشمندان و فلاسفه بوده است و شماری از آنان به خاطر عدم توان در حل نهایی آن دچار جبرگرایی شدند. زیرا اگر به اقتضای علم ازلی و حضوری خداوند همه رخدادها و جزئیات حوادث از جمله جزئیات رفتار آدمیان از آغاز تا پایان عالم برای خداوند معلوم بوده است، چگونه می توان آدمیان را مختار دانست. رباعی معروف و منسوب به عمر خیام ناظر به همین شبهه است: من مى خورم و هرکه چو من اهل بود مى خوردن من به نزد او سهل بود مى خوردن من حق ز ازل مى دانست گَر مى نخورم علم خداجهل بود برای حل این شبهه از دو روش بیان فلسفی و بیان تحلیلی کمک می گیریم: 1. بیان فلسفی؛ فلاسفه در تحلیل رابطه علم با اختیار انسان می گویند: علم تابع معلوم است نه این که معلوم تابع علم باشد؛ یعنی علم به معلوم خود نگاه می کند که هر جا می رود و هر چه انجام می دهد، همان را بازتاب می دهد. 2. بیان تحلیلی؛ نخست توجه داشته باشد که میان علم با اراده خلط نکنید؛ چگونگی رابطه اراده الهی با اختیار انسان پاسخ دیگری دارد. برای حل شبهه رابطه علم خداوند با اختیار انسان این جمله را در ذهن باورمند کنید: «علم هیچ گناهی ندارد و گناه علم تنها دانستن و پرده برداری است». برای روشن شدن دقیق ترپاسخ، سه حالت علم؛ یعنی علم به حال، علم به گذشته و علم به آینده را در قالب مثال مورد بررسی قرار می دهیم: یک: علم به حال جلوی خود یک آیینه شفاف بگذارید و در برابر آن به جست و خیز بپردازید یا چاقویی را در دست بگیرید و سیبی را دو نیمه کنید یا پوست آن را بکنید. در آیینه چه اتفاق می افتد؟ آیا جز آن است که آیینه تمام حرکات و سکنات شما را بدون هیچ کم و کاست بازتاب می دهد؟! آیا تا حال کسی با خود گفته است که چون آیینه جست و خیز مرا بازتاب داده من چنین کردم یا چون آیینه سیب را دو نیمه و پوست کنده نشان داد، من چنین کردم؟! پاسخ منفی است؛ زیرا به نیکی و به یقین می دانیم که آیینه هیچ گناهی ندارد و تنها گناه آن بازتاب واقعیت و پرده برداری از حقیقت است. جمله پیش را تکرار کنید: «علم هیچ گناهی ندارد و گناه علم تنها دانستن و پرده برداری است». دو: علم به گذشته مصاحب موسی؛ یعنی خضر (ع) به هنگام عبور از شهری که مردم آن دیار از دادن غذا به آنان دریغ کرده بودند، به ترمیم بخشی از دیوار شهر پرداخت و در پاسخ اعتراض موسی (ع) فرمود که در زیر آن گنجی برای دو یتیم پنهان شده که خداوند از این طریق خواست تا اثر آن گنج محو نشود: وَأَمَّا الْجِدَارُ فَكَانَ لِغُلَامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ وَكَانَ تَحْتَهُ كَنْزٌ لَهُمَا وَكَانَ أَبُوهُمَا صَالِحًا فَأَرَادَ رَبُّكَ أَنْ يَبْلُغَا أَشُدَّهُمَا وَيَسْتَخْرِجَا كَنْزَهُمَا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ وَمَا فَعَلْتُهُ عَنْ أَمْرِي ذَلِكَ تَأْوِيلُ مَا لَمْ تَسْطِعْ عَلَيْهِ صَبْرًا (کهف، 82 ) در حقیقت خضر با علم لدنی و باطنی پرده از گذشته برداشت و از وجود دو یتیم در شهر و برخورداری آنان از پدری صالح سخن به میان آورد. آیا در ذهن هیچ یک از ما خطور می کند که چون امروز خضر از این رخداد مطلع شده، آن دو فرزند یتیم شدند؟! جمله پیش را تکرار کنید: ««علم هیچ گناهی ندارد و گناه علم تنها دانستن و پرده برداری است». سه: علم به آینده یوسف (ع) به خاطر صفای باطن خود در خواب دید که خورشید و ماه و یازده ستاره در برابر او به سجده افتادند. این خواب که تعبیر آن از آغاز برای او و پدرش آشکار بود، چهل سال بعد به تحقق پیوست: « إِذْ قَالَ يُوسُفُ لِأَبِيهِ يَا أَبَتِ إِنِّي رَأَيْتُ أَحَدَ عَشَرَ كَوْكَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ (یوسف، 4) آیا تا کنون در ذهن کسی خطور کرده است که چون یوسف چنین خوابی دید، برادران به او حسادت کردند و آن همه رخدادهای تلخ و شیرین پیش آمد؟! جمله پیش را تکرار کنید: ««علم هیچ گناهی ندارد و گناه علم تنها دانستن و پرده برداری است». حال اگر هر سه زمان را در یک لحظه جمع کنیم و همه را در یک آیینه جمع کنیم و به عبارت روشن تر آیینه را چنان وسیع و فراتر از زمان بگیریم که همه رخدادهای گذشته، حال و آینده در یک لحظه و یک جا در آن بازتاب یابد، هم چنان داوری گذشته را خواهیم داشت و خواهیم گفت که آیینه هیچ گناهی ندارد و رخدادها با تمام حقیقت و هویت خود در آن بازتاب یافته اند. 👇👇👇

در باره علم الهی درست چنین تحلیلی تحقق دارد؛ یعنی علم الهی بسان آیینه ای فرازمان در برابر همه رخدادهای عالم قرار دارد و بر اساس «هو الاول و الاخر» همه عالم با همه رخدادها و همه جزئیات بی آن که در باره آنها مفهوم گذشته، حال یا آینده صادق باشد، در آن در یک لحظه و یک آن بازتاب یافته و می یابد. درست نظیر بازتاب آنیِ جست و خیز ما و دو نیمه کردن و پوست کندن سیب در آیینه. در چنین حالتی آیینه هیچ نقشی جز بازتاب هر آن چه در آن می تابد، ندارد. آن جمله مکرر پیشین را مجددا تکرار کنید: «علم هیچ گناهی ندارد و گناه علم تنها دانستن و پرده برداری است». با این تحلیل مصرع نخست خیام: «مى خوردن من حق ز ازل مى دانست» درست است، اما مصرع دوم مبتنی بر تحلیل ناصواب است: «گَر مى نخورم علم خدا جهل بود». زیرا او چون می می خورد، خداوند از ازل از آن آگاه است و می خوردن او گویا رفتاری است که اینک از او سرزده و در برابر آیینه علم الهی بازتاب یافته است. باری، چون آیینه صاف و زلال الهی بسان هر آیینه شفافی، هر گونه رخداد در برابر آن را به درستی بازتاب می دهد، می خوردن خیام در آن آیینه بازتاب می یابد و جهل در باره آن بی معناست. اما عدم امکان راهیافت جهل در علم الهی نه از آن جهت است که آیینه می خوردن او را بازتاب داده، بلکه از آن جهت است که آیینه با کمال صداقت می خوردن اختیاری او را بازتاب داده است. آیا آیینه علم الهی که وظیفه او بازنمایی و پرده برداری از حقایق است، در بازتاب می خواری مختارانه خیام دچار گناه شده است؟! خواجه نصیر چه زیبا پاسخ شبهه خیام را داده است: آن کس که گنه به نزد او سهل بود این نکته یقین بداند از اهل بود علم ازلى علّت عصیان بودن پیش عقلا ز غایت جهل بود. موفق باشید. eitaa.com/alinasirigilani t.me/alinasirigilani https://chat.whatsapp.com/HBCIiMqqvOtIl4afxpDcHN www.maref.ir

‏عکس از صدرا علوی

✳️#خارج_اصول جلسه (14) مباحث این جلسه: نقد دیدگاه اخباریان در انکار اجتهاد @alinasirigilani

✳️#خارج_فقه (جلسه 1014) مباحث این جلسه: ادامه بررسی صفات قاضی @alinasirigilani

قال الباقر عليه السلام : إذا وقع أمرنا و جاء مهديّنا عليه السلام كان الرجل من شيعتنا أجرى من ليث و أمضى من سنانٍ ، يطأ عدوّنا برجليه و يضربه بكفّيْه ، و ذلك عند نزول رحمة الله و فرجه على العباد. ☆☆☆☆☆☆ هرگاه امرما به وقوع پیوندد [دوران ظهور وحكومت قائم ما فرا رسد] و مهدىِ ما -که درود خدابراوباد- بيايد، شيعه ما از شير دليرتر و از سرنيزه برنده تر خواهد بود؛ دشمنِ ما را پايمال و با قدرت اوراسرکوب می کند و این هنگامی است كه رحمت و گشايش خدا بر بندگانش فرود می آید. بحار الأنوار : 2 / 190 / 22 .

✳️#خارج_فقه (جلسه 1015) مباحث این جلسه: حکم قضاوت در دوران حاکمیت ظلمه و در حالت تقیه @alinasirigilani

✳️#خارج_فقه (جلسه 1016) مباحث این جلسه: ادامه بررسی صفات قاضی @alinasirigilani

✳️#خارج_اصول (جلسه ۱۵) مباحث این جلسه: نقد دیدگاه اخباریان در انکار اجتهاد @alinasirigilani

✳️#خارج_اصول (جلسه ۱۶) مباحث این جلسه: ادامه نقد دیدگاه اخباریان در انکار اجتهاد @alinasirigilani

قال الصادق عليه السّلام : صلاة اللَيل تحسن الوجه و تحسن الخلْق و تطيب الريح و تدر الرزق و تقضى الدَين و تذهب بالهم و تجلو البصر. ☆☆☆☆☆☆ نماز شب، انسان را خوش سيما، خوش اخلاق و خوشبو می کند ؛ روزى را زياد و قرض را ادا می نماید؛ غم و اندوه را از بين می برد و چشم را روشنی می بخشد. ثواب الأعمال، ص 42

✳️#خارج_فقه (جلسه ۱۰۱۷) مباحث این جلسه: 1. تحلیل نهایی و نکات اصلی برگرفته از ده روایت باب شرایط قاضی 2. شرط ذکورت در قاضی (زن نمی تواند قاضی شود) @alinasirigilani

✳️#خارج_اصول (جلسه ۱۷) مباحث این جلسه: فلسفه علم اصول @alinasirigilani

قال رسول الله صلّي الله عليه و آله : ... المؤمن اذ قرء القرآن فتح الله عليه ابواب الرحمة و خلق الله بکل حرف يخرج من فَمه ملکاً يسبح له الي يوم القيامه. ☆☆☆☆☆☆ ...زماني که مؤمن قرآن تلاوت می کند ، خداوند درهای رحمت را به روی او می گشاید و به ازای هر حرفی که از دهانش خارج شود، فرشته ای خلق می کندکه برای وی تا روز قيامت تسبیح کند. بحار الأنوار، ج 92، ص 17