بسم الله الرحمان الرحیم رمان: رد خون ژانر: عاشقانه، جنایی، معمایی، غمگین نویسنده: نگین مرزبانی رمان های تمام شده: دردسر شیرین من 1 و 2، زندگی به طعم آلبالو مقدمه: دفتر خاطراتم را باز می کنم. برگه هایش را ورق میزنم، لا به لای هر برگه رد خون است. دستم روی لکه های خشک شده به حرکت در می آید و یکباره روی یک لکه بزرگ که تقریبا نصف صفحه را دربرگرفته می ایستد. انگار دستم خونی می شود. با وحشت دستم را بالا می آورم و نگاهش می کنم. خون دستم را قرمز کرده بود. از شوک بیرون می آیم... می خندم، قهقهه می زنم اما پر از درد... دردی که تا ابد همراه من و سایه به سایه با من میاید. #رد_خون👣🩸 #پارت1 *** «راوی» - حالا نوبت توعه که چشم ببندی دیلا. دختر بچه موهای بلندش را پشت گوشش فرستاد و باشه ای گفت. دستش را به دیوار زد و سرش را به آن تکیه داد و‌ چشم بست. - یک، دو، سه، چهار... پسر بچه با عجله از اتاق خواهرش بیرون رفت و زیر تخت اتاق خودش قایم شد. بخاطر ملافه های جدید و بلند تخت کسی متوجه حضورش زیر تخت نمی شد. صدای خواهرش که با گفتن « اومدم» به گوشش رسید. از استرس لبخندی زد. - دیلا، دیاکو؟ بیاین پایین نهار حاظره. دختر بچه به جای خودش و برادرش جواب داد: - چشم مامان الان میایم. اول بذار داداشم رو‌ پیدا کنم. پشت بند حرفش داخل اتاق برادرش شد. - الان پیدات می کنم. و با همان خنده های شیرین و دخترانه اش ریز خندید. پشت در را گشت و سپس به سمت کمد رفت و درش را باز کرد. پسر بچه در دلش خندید و خوشحال از اینکه هنوز خواهرش نتوانسته او‌ را ببیند. یک لحظه نگاهش به در افتاد که یک جفت کفش مردانه و مشکی جلوی در اتاقش بود. پدرش که امروز خانه نبود پس این مرد کیست؟ دختر بچه رویش را برمیگرداند و‌ با دیدن مردی که سر تا پا سیاه پوشیده و با یک ماسک و کلاه صورتش را پوشانده است وحشت زده جیغ کشید. مرد سریع دستش را جلوی دهان دختر گذاشت و دختر بچه بیهوش روی دستش افتاد. پسر بچه که از جیغ خواهرش و این حضور ناگهانی این مرد ترسیده بود آرام ملافه روی تخت را کنار زد و فقط با یک چشم از زیر تخت بیرون‌ را نگاه کرد. دست مرد یک ساعت بزرگ و کنار مچ‌ دستش حروفی نوشته شده بود که خواندش برای او‌ که کلاس اول بود خیلی سخت بود. ترسیده ملافه را رها کرد و‌ خودش را عقب کشید. از ترس به سکسکه افتاده بود و وحشت زده دستش را روی دهانش گذاشت تا مبادا صدایش را بشنود. صدای قدم های محکم مرد خبر از رفتنش میداد ولی پسر بچه همچنان دستش را روی دهانش گذاشته بود و گریه می کرد. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

احمد‌عارف‌ چه‌ قشنگ‌ میگه‌ : ‹‌مراقب‌ خودت‌ باش‌‌ دیگر‌‌ هیچ‌ مادری‌ تو‌‌را‌ به‌‌ دنیا‌ نخواهد‌ آورد . .! 💜🐲🐾

. هرگز حسرت یه روز از زندگیت رو نخور روزهای خوب به تو شادی، روزهای بد به تو تجربه، بدترین روزها به تو درس، و بهترین روزها به تو خاطره میدن…🌱 • @storyas

#رد_خون👣🩸 #پارت2 «آنیسا» کلید را در قفل در چرخاندم و داخل شدم. طبق معمول بابا در اتاق کارش بود. کوله را کنار مبل انداختم. مقنعه را از سرم کندم و روی مبل افتادم. از خستگی حتی نمی توانستم چشمانم را باز نگه دارم. می دانستم الان که بابا بیاید سرزنشم می کند که چرا با لباس های دانشگاه روی مبل نشستم. همیشه همینطوری بود، حساس و مرتب... درست برعکس من که اگر به خاطر سخت گیری های بابا نبود همیشه شلخته و نامرتب بودم. با صدایش دست از بررسی کردن شخصیتش برداشتم. - باز بدون عوض کردن لباس هات روی مبل افتادی؟ لای پلکم را باز کردم و دوباره بستم. - وای باز گیر نده بابا! خیلی خستم. از فرو رفتن مبل فهمیدم کنارم نشست. - وقتی لباس هات رو عوض کنی و یه دوش بگیری دیگه خستگیت میپره. تازه اینجوری هم بو عرق نمیدی! با حالت مسخرگی چند بار بو کشیدم. - بویی نمیاد. شما حساس شدی. دوباره سرم را به مبل تکیه دادم. - چرا اتفاقا میاد. بوی یه دختر شلخته و نامرتب غرغرو. برو لباس هاتو عوض کن شام بخوریم. با هزار اکره از جا بلند شدم و کوله ام را برداشتم و به اتاق رفتم. لباس هایم را کندم و همه را روی تخت انداختم. بلوز کوتاه صورتی که جلویش یک خرگوش سفیدی داشت با شلوار همرنگش را پوشیدم. کش موی سفید خرگوشم را برداشتم و پس از شانه کردن موهایم آن ها را به دو قسمت تقسیم کردم و داخل کش فرستادم. از داخل آینه چشمم به حلقه تک نگین در دست چپم افتاد و با یادآوری فلانی و شب نامزدی لبخندی روی لبم نشست. همین که از اتاق خارج شدم بوی ماهی کبابی مشامم را قلقلک داد و صدای قار و قور شکمم راه افتاد. بابا که روی تراس کوچک در حال درست کردن ماهی بود کمی صدایش را بالا برد. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت233 آرکان در آغوش آتاناز غرق خواب بود و به همراه دخترش صندلی جلویمان نشسته نشسته بودند. از پشت شیشه به فرودگاه نگاه کردم. - از دوریشون ناراحتی؟ سمتش چرخیدم. - لازم نیست غصه بخوری. هر وقت بخوای میارمت ایران. مانند بچه ها اشکم را با پشت در پاک کردم. - تو شاید ولی آقای نظری نمیذاره. اخمش درهم شد. - نظری غلط کرده، مگه دست اونه! از لفظش خندیدم. - یادم رفته بود که از دستور تو پیروی میکنه. انکار که چیزی یادش آمده باشد دستی میان موهایش کشید و کلافه گفت: - آره ولی مرتیکه این ترکیه رفتنت رو باهام هماهنگ نکرده بود. ولی قرار نیست تا آخر عمر بمونیم. چند سال دیگه برمیگردیم ایران. پیش خانواده ات. تا اون‌موقع ما هم یه خانواده کوچیک محسوب میشیم. پشت بند حرفش چشمکی نثارم کرد که دلم لرزید و نگاه دزدیدم. همین که هواپیما شروع به حرکت کرد دست هایم اسیر دست مردانه اش شد و با اطمینان خاطر چشم بستم و برای اتفاق های تلخ گذشته جفتمان را بخشیدم. ما هر دو‌ اشتباه کرده بودیم، گرچه خطا هایمان فرق داشت اما هر کدام یک سر از این طناب را کشیده بودیم و‌ او‌ را به گره ای کور تبدیل کرده بودیم. با حرف زدنمان و برطرف کردن هر سوتفاهم پیش آمده باعث شد یک‌ گره از طناب باز شود و‌ کم کم این طناب آزاد شد. حال من و‌ آیهان و آرکان کوچولو یک خانواده کوچک سه نفره بودیم که باید از این جای مسیر را طور دیگری با زندگی برخورد داشته باشیم. پایان... #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

#رد_خون👣🩸 #پارت3 - بابا جان میز رو بچین منم الان میام. چشمی گفتم و دو بشقاب روی میزگذاشتم. برنج را در دیس کشیدم و بعد از آوردن آب و لیوان بابا هم با ماهی ها آمد. غذا درست کردنش محشر بود مخصوصا ماهی کبابی هایش عطر و طعم خاص خودش را داشت. چقدر جای مامان در لحظه هایمان خالی بود. بابا که آمد از افکارم دست کشیدم و برای حضورش خدا را شکر کردم. ماهی ها را در دو بشقاب گذاشت و پشت میز نشست. - بشین تا از دهن نیفتاده. نشستم و کمی برنج کشیدم. - امروز دانشگاه چطور بود؟ با یادآوری سخت گیری امروز استاد اشتهایم کور شد. - بد، خیلی بد. متعجب دست از غذا خوردن کشید. - چرا؟ استاد این ترممون خیلی سختگیره. هر روز کلی جزوه و سوال. دیگه همه مون رو خسته کرده، اصلا کاری کرده همه کسایی که باهاش درس برداشتیم به غلط کردن بیفتیم. سری تکان داد. - معلومه کارش خوبه. شاکی گفتم: بابا! خندید. - شوخی کردم بابا جان. غذاتو بخور تا از دهن نیفتاده. از مهراد چه خبر؟ با دهان پر جواب دادم. - اونم خوبه. فردا بعد از دانشگاه میاد دنبالم میریم بیرون شام میخوریم. میخوای باهامون بیای؟ - یه پرونده سنگین دارم نمیتونم بابا جان، شما خوش باشید. شام که خوردیم از بابا تشکر کردم و به اتاقم رفتم. باید برای امتحان فردا درس میخواندم. جزوه ها را بالا و پایین میکردم اما معنی هیچ کدام از کلمات را نمی فهمیدم. به صندلی تکیه دادم و کلافه نفسم را بیرون داد. گوشی ام زنگ خورد. با دیدن اسمش لبخند عمیقی روی لبم نشست و تماس را وصل کردم. - سلام به خانم دکتر خودم. - سلام . #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

#رد_خون👣🩸 #پارت4 - خوبی چرا صدات گرفته؟ - هوف نپرس مهراد امروز استاد پدرمونو در آورد. شروع کردم به گفتن تمام اتفاقات امروز و گله و شکایت از رشته ای که انتخاب کرده بودم. تمام مدت گوش میدادو گاهی آرام میخندید. حرفم تمام که شد جمله اش مانند آب روی آتش بود. - قربون خانمم بشم که اینقدر امروز اذیتش کردن. دیگه چیزی نمونده که راحت بشی یکم دیگه صبر کنی میام میگیرمت فلنگو بستیم و دیگه درس و دانشگاه تمام! - نه دیگه قرارمون این بود تا وقتی که من دانشگاهم تموم نشه عروسی نکینم. - قرار بی قرار! اصلا فکر این دل صاحب مرده منو کردین که چطوری سه سال دیگه تحمل کنه و از عشقش دور بمونه؟ نکردین دیگه! دلم برایش قنج رفت. بیصدا خندیدم. - شما که هر روز میای منو میبینی، دیگه تحمل کردن نداره. - اگه هر روز نبینمت که دق می کنم. - منم! نفسش را آه مانند بیرون داد. میدانستم که حسابی اذیت شده. حق داشت، باز هم خیلی مرد بود که این دو سال را به پایم مانده بود اما این شرط، شرط بابایی بود و مهراد هم با تموم وجود این شرط را پذیرفته بود. - فردا میام دانشگاه دنبالت. میگم بابا خونه ست؟ - آره چطور؟ - چند بار زنگ زدم جواب نداد. - حتما گوشیشو سایلنت کرده، گفت یه پرونده سنگین داره. - آها. باشه شب بخیر فردا میبینمت. - شب تو هم بخیر. انگار انرژی را به تک تک سلول هایم تزریق کرده بودند که اینگونه سرحال مشغول مرور درس و جزوه ها شدم. *** با خسته نباشید استاد انگار همه از زندان آزاد شدیم. وسایل را در کوله ام انداختم که ترانه سمتم آمد. - بریم بوفه یه چیزی بخوریم؟ زیپ کوله را بستم و روی دوشم انداختم و همزمان که بلند شدم گفتم: - نمیتونم، با مهراد شام قرار دارم. - ای بابا شما که هر روز با هم بیرونین. یکمم برای من وقت بذار. -فردا شب چطوره؟ بریم سینما؟ ذوق کرد. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

#رد_خون👣🩸 #پارت5 - عالیه پس انتخاب فیلم و بلیط گرفتن با من! گوشی ام که زنگ خورد باشه ای گفتم و عجله از دانشگاه خارج شدم. سوار دویست و شش آلبالویی رنگش نشسته بود. چند تا از دخترای دانشگاه نگاهش میکردندو جلویش عشوه می آمدند اما آنقدر حواسش پی گوشی اش بود که متوجه نشد. با حرص جلو رفتم و در مقابل نگاه حیرت زده یشان سوار شدم. سرش را بلند کرد و با دیدنم چشمانش برق زد. - سلام. - سلام خوشگل خودم. - میشه زودتر بریم؟ - چرا چی شده. با حرص به دختر ها نگاه کردم که هنوز ایستاده بودند و به ما نگاه می کردند. رد نگاهم را که گرفت انگار متوجه ماجرا شد که سریع ماشین را به حرکت درآورد. - حسودیت شد؟ جمله اش را در قالب خنده گفت اما نگاه جدی ام را که دید خنده اش را قورت داد. - دو ساعته اونجا وایسادن بر و بر نگات می کنن. انتظار داری حسودی نکنم؟ لبخند رضایت روی لب هایش جا خوش کرد. - مگه مهمه؟ چشم من که جز تو کسیو نمیبینه. از حرفش سر ذوق آمدم که خودش هم تک خنده ای کرد. همین که رسیدیم بدون معطلی پیاده شدم. - ده دقیقه ای آماده میشم. میای بالا؟ ترمز دستی را کشید و کمربندش را باز کرد. -آره. خونه منتظرت میمونم. کلید انداختم.بابایی که لپ‌تاپش را روی پایش گذاشته بود و با یک دست ماگ سفید مخصوص خودش را در دست داشت، با صدای در سرش را بالا آورد. - سلام آق بابا. در جوابم سرش را تکان داد. - سلام بابایی خسته نباشی. تشکر کردم و مشغول درآوردن بند کفشم شدم که مهراد هم داخل شد و سلام داد. - سلام آقای سعادت. بابا لپ‌تاپ و قهوه اش را روی میز گذاشت و بلند شد. - سلام پسرم خیلی خوش اومدی. جلو رفت و مردانه دست دادند. کفش های اسپرسم را همانجا رها کردم و با عجله به اتاقم دویدم. - ده دقیقه ای آماده میشم. صدای پر از اعتراض بابا بلند شد. - آرومتر نیفتی! #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

#رد_خون👣🩸 #پارت6 دستی در هوا تکان دادم. - مگه بچه ام. لباس هایم را با مانتو سبزو شلوار کرمی عوض کردم. موهایم را باز کردم و این بار بافتمش.شال نسکافه ای را هم سرم کردم و آرایشم را پررنگتر کردم. کیف کوچک همرنگ شالم را برداشتم و از اتاق بیرون رفتم. - مهراد اصلا تنهایی کاری نمی کنی باشه؟ راجبش هم با هیچکی حرف نمیزنی. همان لحظه به جمعشان پیوستم. - تنهایی چیکار نکنه؟ هر دو دسپاچه شدند و بابا با لبخند ساختگی گفت. - چیزی نیست بابا جان. زودتر برید که شب شد. مهراد از جایش بلند شد و از بابا خدافظی کرد. من هم برای بابا بوسی فرستادم که در هوا قاپیدش و روی قلبش گذاشت. قربان صدقه اش رفتم که خدایی نکند را در جوابم می گوید. - حتما شام بخوری بابایی. - برو بابا جان خیالت راحت. برای داشتنش خدا را شکر می کردم. بعد از مامان، علاوه بر وظایف پدر بودنش مانند یک مادر مواظبم بود، پای حرفم می نشست مسؤلیت کار های خانه را به دوش می کشید و من حتی یک نیمرو درست کردن هم بلد نبودم. مهراد تمام طول مسیر را در فکر بود. طوری که حتی صدای بلند ضبط ماشین هم نتوانست او را دنیایش دور کند. به رستوان که رسید خودش صدای ضبط را کم کرد. ماشین را به نگهبان داد تا پارک کند. دستم را دور بازیش حلقه کردم و با هم داخل شدیم. صندلی را برایم بیرون کشید. خودش هم رو به رویم نشست. هنوز چهره اش غرق فکر بود. دیگر نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. - مهراد چیزی شده؟ به وضوع رنگش پرید. - نه، چی شده؟ - نمیدونم انگار تو فکری، مشکلی هست؟ - نه. داشتم به این فکر می کردم که بعد ازدواج چند بار دیگه میتونیم با هم بیایم اینجا. نگاهی به دور تا دور رستوران انداخت. - آخه میدونی اینجا برام خیلی خاصه. اولین آشناییمون، اولین شاممون، خواستگاریمون همه چی اینجا بود. به یاد گذشته لبخند میزنم. اولین باری که مهراد را دیدم اینجا بود. او و دوستش روی این میز بودند و من و ترانه هم روی میز کناری آنها غذا خوردیم. چند روز بعد فهمیدم مهراد ترم آخر پزشکی همان دانشگاه است که من درس میخوانم و این شد شروع آشناییمان. - حالا که بهش فکر می کنم این رستوران شاید خیلی اتفاق ها بوده. مثل عشق در یک نگاه من. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

💜💫 •تلاش کن واسه چیزی که میخوای آدمی که دوسش داری شرایط دلخواهِت جایی که میخوای باشی و … از هرچیزی که حس میکنی تو زندگیت باارزشه ساده دست نکش ! که حتی اگه آخرشم نشد تو از اینکه بی تفاوت نبودی نسبت بهش پیشِ خودت و وُجدانت سربلند باشی…!•💙🫶🏻 @storyas

#رد_خون👣🩸 #پارت6 منوی رستوران را از روی میز برمیدارد. - زیر زیرکی حواسم بهت بود، بیشتر از صد تا نگاه بود. چینی به بینی ام دادم. - خب که چی؟ ناراحتی خانم به این خوشگلی نسیبت شده؟ منو را روی میز می گذارد. - من غلط بکنم. اصلا تا آخر عمرم نوکرشم هستم. چی سفارش بدم، همون همیشگی؟ با لبخند سرم را کج کردم. - همون همیشگی. به پیشخدمت اشاره میزند. دو پیتزای مخلوط با سالاد سزار و پنیر زیاد سفارش می دهد. تا آوردن غذا صحبت از دانشگاه بود و استاد های سختگیرش. با دقت به حرف هایم گوش میداد. از سختی های رشته پزشکی می گفتم و او هم همدردی میکرد و چقدرخوب بود حرف زدن با کسی که برای آرام کردنت با صبوری برایت حرف میزد. بااینکه چند وقت دیگر ازدواج می کردم اما دلم نمیخواست بابا را تنها خانه بگذارم. همین که غذا خوردیم برگشتیم. - راستی فردا شب با دوستم میرم سینما. در حال چک کردن پشت سرمان از آینه ی ماشین بود. خیابان را دور زد. - خوش بگذره! میخوای بیام برسونمت. - نه خودم میرم. با عشق نگاهم کرد و من از این نگاهش چقدر ذوق می کردم. شیشه را پایین دادم. باد موهایم را از زیر شال بیرون کشید و به رقص آورد. دستم را از شیشه بیرون بردم. سرعتش زیاد بود و دستم را به عقب هل میداد. نفسم از هوای تازه پر شد. چقدر شب ها خیابان ها را دوست داشتم. رسیدیم. خدافظی کردم و خواستم پیاده شوم که صدایم زد. - آنیسا؟ - جانم؟ شال نامرتبم را روی سرم مرتب کرد. - خیلی دوست دارم. خیلی مواظب خودت باش. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

. صبحتون بخیر 🥰🌱... الهی یه حالِ خوش از تـــــهِ دل🤲🏻🤍 #صبحتون_زیبا🌱 • @storyas

#رد_خون👣🩸 #پارت7 خندیدم و لب هایم را غنچه کردم و بوس فرستادم.تظاهر کرد در هوا گرفتش و دستش را بوسیید. ضربان قلبم بالا رفت. هول شده خدافظی کردم که خندید. - فقط یه بوس بود دیگه. چرا سرخ و سفید میشی. لب گزیدم. - قربون خانمم برم. برو الان در و همسایه فکر بد میکنن. سرم را تکان دادم که پیاده شدم. اشاره زد که داخل بروم. همین که داخل آپارتمان شدم صدایش ماشینش آمد که دور شد. بدون سوار شدن آسانسور سرخوش پله ها را بالا رفتم. انگار هزار ولت انرژی در پاهایم جمع شده بود که باید یک طوری تخلیه اش میکردم. *** ترانه با خوراکی و بلیط ها جلوی در سینما منتظرم بود. - بجنب دیگه فیلم شروع شد. چشم غره ای رفتم. - اومدم دیگه. خواستم از کنارش رد شوم که بازویم را گرفت. متعجب ایستادم. - اومدم فیلم ببینیم جان من نکن! اون گوشیتو خاموش کن. بازویم را از دستش رها کردم. - سایلنته بابا. بی توجه به حرفم گوشی ام را گرفت و خاموشش کرد و داخل کیفش انداخت. - تا وقتی فیلم تموم نشه از گوشی خبری نیست. کلافه پوفی کشیدم که دستم را گرفت و دنبال خودش کشید. الحق که ترانه برای انتخاب فیلم سلیقه ی خوبی داشت. فیلم کمدی که تمام شد آنقدر خندیده بودیم که هیچ کداممان نمیتوانستیم روی پا بند شویم. تلو تلو خوران و با خنده از سینما بیرون آمدیم. - وای خیلی خوب بود، کلی کیف داد. نگاهی به نیم رخش انداختم که تقریبا خودش را آویزان بازویم کرده بود. - آره واقعا. حس می کنم روحیم به کل عوض شد. گوشی ام را از کیفمش بیرون آورد. - بیا! حالا هر چقدر که میخوای به مهراد جونت پیام و زنگ بزن. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

+🫐راهکار های ساخت و تقویت اعتماد به نفس : - درست لباس بپوشید. - مدام در حال آموزش دیدن باشید. - جسورانه و جذاب صحبت کنید. - مثبت فکر کنید، مثبت عمل کنید. - سرتون و گرم کنید تا منفی نبافید. - ورزش و مدیتیشن رو در برنامه اتون قرار بدین. - مطالعه زیاد داشته باشین. - مدام از دیگران ایراد نگیرین، خوش رو باشین. - مهارت هاتون رو به دیگران هم بیاموزید. - خودتون‌رو با قبل خودتون مقایسه کنید. - با افراد سطح بالا نشست و برخاست داشته باشید. ☆. @storyas

#رد_خون👣🩸 #پارت8 از هم خدافظی کردیم. اولین تاکسی که ایستاد سوار شدم. با فکر اینکه الان مهراد پیام داده خواستم گوشی را روشن کنم اما نشد. این لعتی هم برای شارژ تمام کردن وقت گیر آورده بود. کلافه پوفی کشیدم و گوشی را در کیفم انداختم. چاره ای جز صبر کردن تا رسیدن به خانه نبود. همین که کرایه تاکسی را حساب کردم با قدم های بلند خودم را به بالا رساندم. با کلید را باز کردم و سریع مشغول درآوردن کفش هایم شدم و در همان حال با صدای بلند بابا را صدا زدم. - بابایی؟ من برگشتم ها! کجایی شما. کفش هایم بدون مرتب کردن رها کردم و راهروی کوچک خانه را طی کردم با دیدن بابا که روی مبل نشسته بود و سرش را میان دو دستش گرفته بود با تعجب ایستادم. - بابا، حالت خوبه؟ سرش را بلند کرد. با دیدن چشمان قرمز شده اش وحشت کردم. - بابا؟ کیفم را زمین گذاشتم و سمتش دویدم. صورتش را با دستانم قاب گرفت. - بابا چت شده؟ حالت خوبه؟ میخوای بریم بیمارستان. بیحال سرش را به چپ و راست تکان داد و مچ دستم را گرفت و وادار به نشستم کرد از ترس و استرس انگار قلبم با سرعت هر چه تمام تر خون را به بدنم پمپاژ می کرد. - مهراد... ادامه حرفش را خورد. با ترس گفتم: -مهراد چی؟ گفتن برایش سخت بود. دهانش باز می شد و قادر به گفتن هیچ کلمه ای نبود. آب دهانش را به سختی قورت داد. - مهراد خودکشی کرده. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

#رد_خون 🩸 #پارت9 *** گاهی خوشبختی مانند همان گل رز قرمز است که از عزیزترینت هدیه میگیری، آن را درون گلدان شیشه ای میگذاری و هر روز آبش را عوض میکنی، با تمام وجودت ازش مواظبت می کنی قافل از اینکه گل است و عمرش کوتاه، هر چقدر هم نوازش کنی باز هم گلبرگ های قرمزش خشکیده میشود و فقط چند روز فرصت ماندن کنارش را داری» به قدری در مراسمش حالم بد شد که بابایی اجازه نداد پیش از این آنجا بمانم و روانه بیمارستان شدیم. این دومین سرم بود که در این دو روز روانه جانم میشد تا مرا سر پا نگه دارد. دیگر حتی جان نداشتم که تن خسته ام را به این طرف و آن طرف بکشانم، حتی توان مخالفت کردن با حرف های بابایی را هم نداشتم. قول داده بود بعد از مراسم مرا سر مزارش ببرد. سرم که تمام شد بالاخره از بیمارستان خارج شدیم. یک ساعتی از تمام شدن مراسم میگذشت و همه رفته بودند. بابایی ماشین را پارک و قبل از پیاده شدنم به کمکم آمد. دستش را زیر بازویم گرفت. در ماشین را بست و خم شد و از صندلی عقب چیزی برداشت. گل های گلایل سفید در دستش تیری میشود و قلبم را نشانه میگیرد. بعد از فوت مامان از این گل ها متنفر شدم. با کمک بابایی سرمزارش رفتیم. خاکش تازه تازه بود و میشد فهمید تازه خاک شده‌. بغض کردم، اشک در چشمانم جوشید اما فرو نمیریخت و دیدم را تار کرده بود. بابا کمکم کرد بنشینم. خودش هم خم شد و فاتحه ای خواند و رفت و داخل ماشین نشست. شاید فهمیده بود به این تنهایی احتیاج دارم تا با عشق خدافظی کنم. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

#رد_خون 🩸 #پارت10 دستم را میان خاک بردم و مشتی از آن را بالا آوردم و جلوی مشامم گرفتم. بو کشیدم، عمیق و پر از بغض... بوی خاک که در مشامم پیچید هق هق زدم و میان زجه اسمش را صدا زدم: - مهراد. نبود... نبود تا در جوابم جانم بگوید... نبود تا اشک هایم را پاک کند و دستم را بگیرد و به خانه ببرد... نبود تا غر بزند و بگوید اینجا کثیف است، چرا اینجا نشستی... نبود تا صدایش به زندگی ام امیدواری بدهد. خاک را بغل کردم، سهم من از عشق همین چند وجب خاک بود و بس! *** دو‌ روز بود که خودم‌ را در اتاق حبس کرده بودم. نه درسی و نه دانشگاهی... بابا این دو روز را سرکار نرفته بود و مدام بهم سر میزد و هر بار با سینی غذا داخل می آمد ولی یک ساعت بعد که برای بردن سینی می آمد‌ و‌ با غذای دست نخورده رو به رو‌ میشد باز هم‌ چیزی نمیگفت ولی آه عمیقی می کشید و سینی را میبرد. من هم تموم روز و شب را روی تخت رو‌ به روی پنجره ای که بابایی صبح ها پرده اش را کنار میزد و شب ها دوباره پرده را می کشید، به بیرون‌ نگاه میکردم. دیگر کاسه ی اشکم هم مانند گل های رز قرمز که آخرین گلی بود که از مهراد گرفته بودم، خشکیده بود. تقه ای به در خورد و بابایی داخل شد. برق را روشن کرد و‌ فضای تاریک اتاق کنار رفت. چشمانم را روی هم‌ گذاشتم و‌ خودم را به خواب زدم. @negin_novel