خلاصه: #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 دیانا دختری از قشر ضعیف جامعه که برای آزاد کردن برادرش از زندان مجبور به مسابقات موتور سواری غیر قانونی میشه، هیچکس نمیدونه اون دختره اما طی یکی از مسابقاتش اتفاقی براش میفته که کل مسیر زندگیشو عوض میکنه و...

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت1 «دیانا» مشغول پوشیدن دستکش های مخصوص بودم، صدایش آمد. - ببین طرف ایرانی نیست، از ترکیه اومده، انگار که موتور سوار به دنیا اومده. دیانا پول زیادی روت شرط بستم ها! کلاه کاسکت همیشگی ام را بر سر می‌گذارم. - خیالت راحت باشه، دیانا نمی‌بازه! شیلد کوچک را پایین می دهم و مطمئن هستم دیگر صورتم کامل پوشانده شده. گویی از حرفم مطمئن شد که فاصله گرفت و روی صندلی منتظر شروع مسابقه نشست. هندل میزنم و موتور مشکی رنگم روشن می شود. جایگاهم را دور میزنم و روی خط شروع مسابقه ترمز می کنم. من باید برنده شوم، به هر قیمتی که شده حتی جان دادنم. موتور مدل بالایی کنارم ترمز کرد که فهمیدم همون رغیب ترکیه‌ای‌ست. با صدای سوت داور سریع گاز را زیر دستم فشار میدهم و بدون در نظر گرفتن جانم دنده ها را پشت سر هم جا به جا می کنم. با سرعت سرسام آوری میراندم، او هم دقیقا کنار موتورم با دقت میراند. سر اولین پیچ موتور هر دویمان هم زمان خم کردیم در حدی که کمی از زانویم روی زمین نشست.

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت2 دوباره موتور را به حالت اولیه برگرداندیم. گاهی او از من جلو میزد و گاهی من از کنارش میگذشتم. نزدیک خط پایان رسیدیم، گاز را تا آخر فشار دادم تا زودتر از او به خط برسم اما هر دو هم زمان روی خط رفتیم. ترمز کردم. زیر لب لعنتی نثارش کردم. علی آقا جلو آمد. - تو که گفتی نمیبازی؟ بدون اینکه کلاه را از سرم بردارم آهسته طوری که فقط خودش بشنود لب زدم: - نباختم! صدای فرهاد، همان کسی که روی این پسر آلمانی شرط بسته بود، بلند شد. - بازیکن من نمیتونه الان دوباره مسابقه بده، کار داره. نتیجه مسابقه‌ی امشب بمونه برای فردا شب! پوزخندی زدم. مرده شور خودت و بازیکنت را ببرن. علی آقا سری تکان داد. - باشه مشکلی نیست. گاز را زیر دستم فشردم.صدای قیژ لاستیک ها بلند شد. آن قدر عصبی بودم که نفهمیدم چگونه خودم را سالم به خانه رساندم. موتور را خاموش کردم و کلاه را از سرم در آوردم. تمام همسایه ها خواب بودند. در آهنی و کوچک را باز کردم و موتور را به داخل حیاط هول دادم و گوشه‌ای کنار اتاق خودم، جک را پایین دادم. - رسیدن بخیر! از صدای ناگهانی اش کمی ترسیدم. - به آقا رحمان، هنوز بیرونی که. سیگار در دستش را بالا آورد که پوزخند زدم. - سیگار بعد از نعشگیته؟ چشمانش که از زور خماری روی هم میفتاد را میبنند و با خنده کرختش میگوید: - فهمت رو قربون دلبر! از کلمه‌ی دلبر کشداری که می گوید ادعای اوق زدن را در می آورم.

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت3 از مو های جوگندمی‌اش خجالت نمی کشد که سن پدرم را دارد. بیچاره زنش آسیه خانم که مجبور به تحمل چنین آدمی‌ست. در را روی هم میبندم و کلاه را به دیوار آویزان می کنم. چند ماهی‌ست که من به این موتور و این کلاه مشکی وابسته شده بودم، بعد از تصادف پدر و مادرم تمام خرج و مخارج خانه را داداشم فراهم می کرد. من را به مدرسه فرستاد و نمی گذاشت آب در دلم تکان بخورد. اواخر دی ماه بود، در همان روز بارانی که به خانه می آمد وسط راه، در خابان های پر از مه چند پسر را که قصد مزاحمت به حوریه دختر همسایه‌یمان که برادرم عاشقش بود را میبیند، عشقی که به او داشت در آن لحظه و آن جا کار دستش می دهد و با آن ها دعوا راه می اندازد و همین هین چاقو می کشد و یکی از آن ها را می کشد. هیچ وقت آن روز را فراموش نمی کنم. امتحانم را خوب داده بودم و تا خانه یه قل دو قل می آمدم. از سنم که هجده سالم بود خجالت نمی کشدم و در دلم عروسی بود. باران انقدر باریده بود که مقنعه و مانتویم خیس خیس شد، چتری هم نداشتم که روی سرم بگیرم اما مهم نبود. فقط می خواستم به خانه برسم و غذای خوشمزه‌ای برای برادرم که تا چند ساعت دیگر بر میگشت بپزم. کلید را در قفل چرخاندم و وارد حیاط کوچک و باریکمان شدم، در کمال تعجب دیدم که در خانه باز است.

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت4 با ترس و لرز که نکند دزد باشد در خانه را باز می کنم که برادرم را با لباس غرق در خون و نشسته وسط خانه میبینم. قلبم از جا کنده شد که نکند زخمی شده. در را بستم و سمتش دویدم. پیراهن سفیدش که رد لکه‌های خشک شده خون رویش خودنمایی می کرد را در مشتم گرفتم تا زخمش را پیدا کنم و مانع خونریزی‌اش شوم و همزمان گریه کردم. - داداش چی شده؟ کجات زخمی شده؟ تصادف کردی! بی روح و با چشمانی که نیمه باز نگاهم کرد. - کشتمش! دستم روی پیراهنش صابت ماند. - کیو؟ بی جان تر از قبل گفت: - می خواستن حوریه رو اذیت کنن، کشتمش! انگار برق سه فاز به من وصل شد که عقب رفتم و روی قالی رنگ و رو رفته‌یمان نشستم. - چی... چیکا... چیکار کردی؟ بی حرف فقط نگاهم میکرد. چشمان اشکی‌ام به لب هایش بود که بگوید دروغ گفتم، بگوید حرفش شوخی بوده و اغوشش را به رویم باز کند و با خنده مسخره‌ام کند اما هیچ چیز آن گونه که من می خواستم نبود. تقه‌ای به در حیاط خورد و سپس صدایی که اعلام کرد پلیس است و خانه تحت محاصره قرار گرفته. آن قدر صدایش بلند و‌گوش خراش بود که قلبم تکه و پاره شد، دستم را روی گوش هایم گذاشتم و میان گریه داد زدم: - نه، نه! هر دو دستم را گرفت و با صدایی لرزان گفت: - مواظب خودت باش! باشه؟ هق هق زدم که عصبی‌تر شد. - با توام دیانا! تو نبود من مواظب خودت باش.

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت5 محکم پلک هایم را روی هم فشردم تا از گذشته‌ی شومم فاصله بگیرم اما هنوز هم آن دستبند نقره‌ای رنگ، روی مچ دست دانیال مقابل چشمانم بود. نفس عمیقی کشیدم تا کمی حالم بهتر شود. از آن روز تقریبا هشت ماه می گذرد و من فقط یک سال وقت داشتم تا پول آزادی‌اش را جور کنم. خانواده آن پسر آدم های بی پولی بودند و من با هزار خواهش و التماس توانستم وقت یک ساله بگیرم تا پولشان را بدهم و آن ها برادرم را اعدام نکنند. خانه را فروختم و یک اتاقک در حیاط یکی از منطقه‌ های پایین شهر گرفتم. چهار اتاقک در یک حیاط بود و من مجبور به تحمل نگاه های نفرت انگیز مردان معتاد آن خانه ها بودم. هنوز به دانیال نگفته بودم که خانه قبلی‌مان را فروختم، نمی خواستم در آن چهار دیواری سلول لعنتی دل نگران من باشد. ماهیتابه را روی گاز گذاشتم، تنها تخم مرغ باقی مانده را از یخچال بیرون آوردم‌ و درونش شکستم. با اینکه میلی به خوردن نداشتم اما ناچار چند لقمه خوردم و با هزار فکر و‌ خیال برای فرداشب به خواب رفتم. *** - دیانا بسته ها آماده‌ست! از روی میز بلند شدم و بسته های پیتزا را داخل مکعب قرمز رنگی که به موتور بسته بودم، گذاشتم و درش را بستم. - آدرسشون رو روی پاکت نوشتم، با دقت بخون. باشه‌ای گفتم و کلاه مشکی رنگم را سرم کردم‌. حلیمه خانم زن مهربان و آشپز محشری بود. با اینکه مغازه‌ی کوچک پیتزا فروشی داشت اما همیشه سرش شلوغ بود. به خاطر پیتزاهای خوبش از بالا شهر هم سفارش داشت. قبل از حرکت به آدرسش نگاه کردم، وسط شهر بود. موتور را روشن کردم و راه افتادم، آن قدر خیابان های تهران را گشته بودم که تقریبا بیشتر جاهایش را میشناختم اما فقط دو بار به بالا شهر رفته بودم آن هم برای تحویل سفارش به مشتری ها.

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت6 در چراغ قرمز ایستادم. ماشین مدل بالایی که چهار دختر داخلش بودند دقیقا کنارم ترمز کرد. صدای آهنگش گوش را کر می کرد وشیشه‌های ماشین تا آخر پایین بود. به جز راننده، سه تای دیگر در حال غِر دادن بودند. در دل پوزخندی به حال خوبشان زدم. منتظر چراغ بودم که سبز شود. - هی آقا پسر؟ خوشتیپ، با توام! به سمت صدا برگشتم که همان دختر ها بودند. - از موتورت خیلی خوشم اومده، میبریم دور دور؟ آن سه تای دیگر خندیدند که راننده گفت: - خیلی ریزه میزه‌ای مطمئنی پسری؟ باز هم حرفی نزدم. - انگار باید پول بریزیم تو حلقش تا زبون باز کنه! دوباره هر چهار نفر زیر خنده زدند. امروز اصلا حال مسخره بازی نداشتم. تا چراغ سبز شد گاز دادم و از آن ها فاصله گرفتم. پیتزا را تحویل دادم، فقط یکی مانده بود که مال منطقه‌ی بالا شهر بود. ان چقدر کوچه پس کوچه‌هایش را گشتم که آخر توانستم پیدایش کنم. خانه دوبلکس دو طبقه با در آهنی بزرگ. کسی نیست بگوید آخر لعنتی تو با این همه پولداری کجا و سفارش پیتزا از پایین شهر کجا! دستی به لباس های پسرانه‌ام کشیدم، کلاهم را مرتب‌تر کردم. نمی خواستم بدانند دختر هستم. پیتزا را برداشتم و آیفون را فشردم، عقب ایستادم تا پیتزا را در دستم ببیند و مجبور به حرف زدن نباشم. - کیمو «کیه؟» وا! این دیگر چه زبانی‌ست؟ پیتزا را بالا آوردم که ببیند. در بزرگ و آهنی با صدای تیک باز شد. نکند انتظار دارد من پیتزا را به خدمتش ببرم؟

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت7 زیر لب فحشی نثارش کردم و با حرص طول حیاط نسبتا بزرگش را طی کردم. زیر شیلد زیاد نمی توانستم چیزی را ببینم. شیلد کلاه را بالا دادم. عجب جای با صفایی بود، تا به حال این همه زیبایی ندیده بودم. حیاطش پر بود از گل و درخت، حوض کوچک، استخر بزرگ که روبه‌روی خانه بود و تاب آهنی زیر درخت کاج. خوش به حال دختر این خانه. در بهشت زندگی میکنند و خود نمی دانند. چند تقه به در چوبی قهوه‌ای زدم. پسر جوان و خوشتیپی در را باز کرد. با دیدنش برای چند ثانیه ماتم برد که بشکنی جلویم زد. به خودم آمدم و پیتزا را مقابلش گرفتم. سرش را کمی عقب برد و کسی را مخاطب قرار داد. - آیهان پیتزا سپارش ای تن مِ؟ «آیهان تو پیتزا سفارش دادی؟» صدای بم و مردانه‌ای آمد. - اِوت. «آره» و سپس پسر خوش هیکلی پشت سرش قرار گرفت. هیکل چهار شانه و مردانه‌، با صورت خوش فرم و چشمانی آبی. مات زیبایی‌اش شدم.از چهره‌هایشان مشخص بود که ایرانی نیستند. و از کلمه‌ی آخرش فهمیدم که اهل ترکیه «استانبول» است. اصلا متوجه رفتن پسر اولی نشدم. جلو امد و پیتزا را از دستم گرفت و تازه فهمیدم که با نگاه خیره‌ام چه سوتی دادم. زیر لب گفتم: - الان چه جوری بهش بفهمونم که چقدر پولشه؟ با حرف زدنم سریع نگاهم کرد. انگشت شصت و اشاره‌ام را به هم مالیدم. - ریال. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت8 چهار انگشت دست راستم و چهار انگشت دست چپم را مقابل صورتش گرفتم و با لحن کشداری گفتم: - هشتاد هزار... تومان. کیف پولش را بیرون آورد. - وای اگه پولش ریال نباشه چه خاکی تو سرم بریزم. پول ترکیه که به حلیمه خانم بدم که پوست از سرم میکنده. با دیدن ده هزاری هایی که از کیفش بیرون آورد نفس آسوده‌ای کشیدم. با همان لبخند ژکوندی روی لبش پول را به دستم داد. - حالا طوری میخنده انگار حالیشه من چی میگم، با این قیافه خوشتیپ و جذابش. پول را از دستش گرفتم. صد تومان بود. - شیطونه میگه این اضافه رو برای خودت بردار ببر دیانا اما حیف دزدی بهم نمیاد. بیست تومان پولش را پس دادم. - ممنون. در جوابش لبخندی زدم. خواستم عقب گرد کنم که تازه متوجه حرفش شدم. او به من گفت «ممنون». یعنی تشکر کرد؟ یعنی ایرانی بود؟ وای خدای من! با شرم ساری به عقب نگاه کردم که با همان خنده در را بست. لبم را گاز گرفتم. این چه کاری بود دیانا! مشتی به سرم‌ زدم که کلاه در سرم‌جا به جا شد و صدایم آخی گفتم. تا برگشتم فقط به سوتی که داده بودم فکر کردم و خودم را لعنت فرستادم. جلوی مغازه پارک کردم. ساعت دو ظهر بود و حلیمه خانم غذایش تمام شده بود. همیشه این وقت روز را دوباره به درست کردن پیتزا مشغول می شد. چند مشتری هنوز منتظر غذایشان بودند. بدون اینکه کلاه را بردارم پیش حلیمه خانم رفتم. - میخوای کمکت کنم؟ مشغول پهن کردن خمیر پیتزایش بود. - آره دستت درد نکنه، اون قارچ ها رو تفت بده. کلاه را از سرم کندم و روسری کوچکی به موهای کوتاهم بستم. اجاق را روشن کردم و قارچ های خرد شده را داخل تابه انداختم و زیرش روغن ریختم. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت9 سوال بی هوایش مرا از جا پراند. - نرفتی دیدن دانیال؟ - نه. سرم شلوغه. - فردا لازم نیست بیای، برو یه سر بهش بزن ببین چیزی کم و کسر نداره. بقیه مواد را هم کنارم گذاشت که تفت بدهم. همه را داخل تابه خالی کردم. - چشم. بعد چند مین زیرش را خاموش کردم و بقیه کار ها را به خودش سپردم. تا غروب کمکش کردم، چند بار هم سفارش های مشتری ها را رساندم. شام را با هم در مغازه خوردیم و در حال بستن در مغازه‌اش بود. روی موتور نشستم. - می خوای برسونمت؟ - نه خاله جان. من رو این موتور بشینم از ترس سکته می کنم، خودت میدونی که! می خندم و کلاه را در سرم محکم کردم. - اما من عاشق سرعتم. گاز میدهم که لحظه‌ی آخر صدایش به گوشم می رسد که داد میزد: - آروم تر برو خدایی نکرده نیفتی. نمی داند... نمی داند من هر شب سر جانم شرط می بندم. نمی داند که هر شب بیشتر از این سرعت می روم و هر لحظه ممکن است از روی آن پرت شوم و اشهدم را بخوانم، نمی داند و دل نگران است، مانند مادری برای فرزندش، خاله‌ای برای خواهر زاده‌اش... اگر امشب را ببرم تقریبا بیشتر پول آزادی برادرم فراهم است اما اگر ببازم، باید با دست های پوشالی از فضایشان فاصله بگیرم. تا رسیدن به جایی که برای مسابقه تهیه کرده بودیم، در فکر و خیال بودم. #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel

⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒⛓🍒 ⛓🍒⛓🍒 🍒⛓🍒 ⛓🍒 🍒 #زندگی_به_طعم_آلبالو 🍒 #پارت10 علی آقا با دیدنم جلو آمد. - کجایی چرا این قدر دیر کردی؟ رقیبم زودتر از من جا خوش کرده بود. - من به موقع اومدم. شما زود اومدین. سری تکان داد. - برو تو جایگاهت. دور زدم و کنار موتورش روی خط شروع ایستادم. برگشت و‌ نگاهم کرد، او هم کلاه مشکی داشت، نمیتوانستیم صورت یکدیگر را ببینم. اما زیر آن تاریکی نگاه نافذش را حس کردم. پایم را روی جا پایش گذاشتم و پای دیگرم روی زمین بود، با تکان دادن دستشان گاز دادم و موتور با سرعت از جا کنده شد. سرعتمان متوسط بود و موتور ها کنار هم می رفتند، نزدیک اولین پیچ که رسیدیم سرعتم را کم کردم، نمیدانم چه شد که کنترلش از دستم خارج شد و قبل از افتادنش خودم را پرت کردم. موتور به گوشه‌ای پرت شد و من روی زمین چند قلط زدم. تن و بدنم کمی درد گرفت، اما پایم گز گز می کرد و از دردش چند لحظه نفس در سینه‌ام حبس شد. او هم با دیدن چپ شدنم ایستاد و سریع دور زد و کنارم آمد. زیر کلاه با صدای بُم و مردانه‌اش پرسید: - خوبی؟ زانوی شلوارم کمی پاره شد، درد امانم را بریده بود، نمی توانستم بیشتر از آن حرف نزنم و هویتم را مخفی کنم. دستش را جلو آورد که پایم را ببیند که پسش زدم. - به من دست نزن! کلاه را از سرم کندم و موهای کوتاهم روی صورتم ریخت. با دیدنم پر از بهت گفت: - تو... تو دختری؟ روسری کوچکی که روی موهایم را پوشانده بود، مرتب کردم و بدون پاسخ به جوابش دستم را به آرامی روی پایم کشیدم. - آخ پام، فکر کنم شکسته. وای! #کپی_ممنوع_پیگرد_قانونی_دارد @negin_novel