﷽ ____________________ دختر همسایه‌مان هر روز داستان(استوی)تازه میگذارد توی صفحه‌اش. خانه‌شان طبقه اول ساختمانی است که ما طبقه چهارمش. موزيک ویدئوت را دختر همسایه گذاشته بود آقای یراحی. بعد وقتی رفتم نانوایی آمده بود از هایپر سر کوچه ژامبون بخرد. مثل همیشه زیر لب سلام کردیم بهم. ده بار شنیدمت. صد بار پس و پیش رفتم. پی چیزی می‌گشتم. اهل شمالم. هوای آنجا بد نیست. ساکن تهرانم، هوای اینجا اغلب زرد است و کبود. انگار یکی با کفش گلی پا گذاشته باشد توش. تابلوی خطر غرق شدن را زیاد دیده‌ام. اعلامیه پسر‌ها و دختر‌های جوان را زیاد دیده‌ام. از آنها که روش با فونتی دفرمه می‌نویسند "حلالم کنید"، زیاد دیده‌ام. نه که عاشقی و آغوش و بوسه و اعتراف سرم نشود‌! نه! پیدا نمی‌شدم توی موسیقی تازه شما. لباس‌هام خیس شده، چسبیده بود به تنم. دختر همسایه یک استوری دیگر گذاشت. ایستاده بود لب ساحل. باد موهاش را در هوا تکان می‌داد. قشنگ بود. تاب می‌خورد. با طراوت و براق. من موهام را گوجه‌ای بسته بودم زیر روسری سیاه. گفتی هوا را صاف کن و "صاف" را سه بار تکرار کردی. دلم میخواست هوا را صاف کنم با بودنم‌. یکی در من آهنگ شما را شنید و یکهو غریبه شد، با شهرش، با دریا، با دخترهمسایه‌‌اش. من هوا را صاف نمیکردم چرا؟ من آن کفش گِلی توی آسمان تهران بودم؟ سایز کفشم چند؟ شبیه من چند تا؟ موج گوله شد زیر پام و نزدیک بود کله پا شوم. چرا نبودم بین کلمات شما؟ روسری‌م را امسال خریده‌ام. دو ماه پیش‌. پشت ویترین لباس‌های محرمی. ببین گِلی نیست!؟ یکی در من از طناب قرمز فاصله گرفته است. گفتی روسری‌تو در بیار و یکی در من می‌رود که از خط خطر بگذرد. هر چه سوت میزنند بها نمی‌دهم. ولوم موزیک را میچسبانم به سقف. دوباره صدات را پس و پیش می‌کنم. هیچ‌جایی نیستم. انگشتام می‌لرز‌د؛ مثل همیشه وقتِ اضطراب شدید. گفتی برقص و صدای توی گلوم، با همه توان اندامش را لرزاند. گفتی بغض و دریای زیر پام عن قریب بود که اقیانوس شود. خواندی "موهاتو باز کن بذار غرق بشن تو موهات" و مطمئن شدم غریق نجات هم نمی‌فرستی برایم. من کدام نقطه‌ی کدام کلمه‌ات بودم؟ امروز دختر همسایه‌مان خبر دستگیری‌ات را داستانِ صفحه‌اش کرده‌ بود. دلم نسوخت؟ خوشحال شدم؟ معلوم است پی هر چیزی می‌گشتم توی شعرت الا دستگیریت. دختر همسایه را کم می‌بینم. حتما داستان تازه‌ای می‌گذارد فردا. او هم به غرق کردنم فکر میکند؟ به اینجای شعر که می‌رسد صداش را بالاتر می‌برد یا پایین تر؟ _روسری‌تو باز کن، بذار غرق بشن تو موج موهات. #خرق_عادت @nnaasskk

﷽ _____ دیروز خودم را در کاخ گلستان دیدم. مرا موزه کرده‌بودند بی‌اینکه مرده باشم یا سالهای زیادی از مردنم گذشته‌ باشد. پشت شیشه بودم. دست زدن بهم ممنوع بود. کنار گلِ‌سر‌های چوبی دختر مظفرالدین‌شاه قاجار. کنار چپق‌های خاتم‌کاری شده. کنار سر‌های بریده نمایشیِ شهدای کربلا. این یکی را دلم نیامد نگذارم. عکس دوم است. برای ورق زدنش به تَر کردن نوک انگشت نیاز ندارید. صفحه‌های ما لمسی است. سردیسِ رئالی است. سرها کمی کوچک‌تر از حد معمولند، اما ساده‌اند و چشم‌ و ابروهایشان خوب از آب در آمده. من را با نام خودم موزه کرده بودند. زیرنویس یا توضیحات الصاق شده نداشتم. می‌شد داشته‌باشم. شاید چند سال بعد که بیایم کاخ گلستان چیزکی کنار نامم بنویسند؛ مشاطه، مطرب، نقال، قهوه‌خانه چی، روضه‌خوان حسینیه دولتی، چیزی! موزه را دوست دارم. "دارم" را منی می‌نویسم که تایپ می‌کنم. موزه را دوست داشتم. "داشتم" را منی می‌نویسد که دیروز پشت‌ شیشه‌ها حبس شده بود‌‌. دلگیر و دلتنگ که باشم موزه جواب است. قوی میکندم. زیاد و مکرر. مثل اینکه جهان را گذاشته باشد توی شیشه‌ای بزرگ و شفاف و بی‌رنگ تا من از راه برسم. مثل اینکه به خلیفه بودنم معتقد باشد. ابزار آلاتش اینجا و آنجا، این سال و آن سال همان است. برقی و براق و مینیمال شده، اما همان است. آدم‌هاش ولی نه. یادم می‌آورد آنکه دوپاست منم نه جهان. مرا گذاشته بودند توی تالار الماس. دست زدن بهم ممنوع بود. شما هم که بیایید خودتان را می‌بینید. توی همه موزه‌ها دست‌کم یک آینه کوچک هست. ما را موزه می‌کنند پیش از اینکه بمیریم یا سالهای زیادی از مردنمان گذشته باشد. #عادت @nnaasskk

﷽ ________________ جمعه‌ای رفته بودیم باغ پرندگان. زِل آفتاب گردش را شروع کرده‌‌بودیم. هنوز گرم بود وقتی به تابلوی خروج رسیدیم. پسرک از آفتاب‌گیر جلوی ماشین پرسید که چیست؟ گفتم جلوی آفتاب را میگیرد. گفتم می‌گذاریمش تا گرما کمتر بافتِ اجزای ماشین را خراب کند. صندلی‌های چرم ولی داغ و نازک‌تر از همیشه شده بودند. آب خریدیم با پشمک. چاووشی را چاق کردیم. نفر دومم گفت این باغ پرندگان گردوی بزرگ توخالی بود نه؟ خندیدم. هم نظر بودیم باز. سرم را به موافقت تکان دادم و پسرک را کشیدم بالاتر که پاش به پایین نرسد. بعد آهنگ‌های باب میلم را پلی کرد، تندتر رفت، ترافیک روان شد و باقلوا خرید. تمام راه نگاه پسرک میکردیم و می‌گفتیم "فلامینگوها چه پاهای بلندی داشتند نه؟" و رو به هم که "رحمت به باغ پرندگان اصفهان". باز نگاه پسرک می‌کردیم که " چه چشم‌های قشنگی داشتند عقاب‌های اخمو و عصبانی" بعد رو به هم که "چه غیر بهینه!" باز رو به پسرک که "اردک‌های گردن کلفت شنا می‌کنند!" و رو به هم که "چقدر بوی بد می‌داد". رسیدیم خانه. کولر را زدیم، دست و رو شستیم و بی که چیزی بخوریم از خستگی خوابمان برد. جمعه‌ای رفته بودیم باغ پرندگان. روزهایی در هفته هست که صبحش را بیهقی می‌خوانم. امروز یکشنبه است. شنبه اینستاگرامم آپدیت نشد. امروز شد. پیش از بیهقی چرخی در آن زدم. آدم بزرگ‌های درونم گفتند عجب گردوی بزرگ بی‌مغزی است این اینستاگرام. بعد همان‌ها رو به کودکِ درونم گفتند " ببین چه عکسی ثبت کرده فلانی!". آدم بزرگ‌‌ها با اشاره حرف می‌زدند که " کلمات بیهقی چه کم از این تکه خرده‌های کتاب‌ها دارد ؟" بعد به کودکم میگفتند " تیزر تاترش حرف نداشت، باید ببینیش"‌. آدم بزرگ‌هام لب‌هایشان آویزان که " فقط شنبه سری نزدم، این همه کلمه چرا؟ این همه عکس؟"، رو به کودکم: " این پیراهن چارخونه‌ی کلاسیک رو ببین!". بعد عکس‌های رنگی و سیاه و سفید و کلمه‌های کوتاه و بلند را ذخیره کردم برای وقتِ گل نی. آفتاب زد. اتاقم روشن است حالا، فیلترشکن را دیسکانکت کردم، نسکافه فوری را هم زدم. بیهقی را از آنجا که مدادم مانده بود، باز کردم. خوابم گرفته باز. و به این فکر می‌کنم چرا به پسرک نگفتیم شبیه همین اردک‌ها را آخرِ هفته پیش در مزارع شمال دیده؟ می‌خواستیم چه کنیم با نگفتن چیزی که بود؟ که در لحظه خوش بگذراند؟ از چه ترسیدیم که روتوش گذاشتیم؟ از اینکه همیشه دنیا را نصف و نیمه دوست داریم؟ از اینکه اینستاگرام را یک سوم دوست دارم؟ تقلا کردیم برای پنهان کردن چه؟ بوی بدِ برکه؟ چرا نگفتیمش برکه‌ی اردک‌ها بو میداد و برکه‌ی فلامینگو‌ها و غازها هم؟ #عادت

﷽ ________________ من گفتم: «نصیحت زیادت کن.» گفت: «در دنیا چنان باش که غریبی در بیابانی، اندوهناک و غمگین، که بر شُرُفِ هلاک باشد و از همه جوانب ترس بر او محیط شده‌باشد و از دعا ساکن نشود و از گریه ملول نگردد. و از درازیِ امید بپرهیز! که آن آسایش نفْس و سلاحِ دشمن توست. و چون در بامداد آیی، با خود اندیشه مکُن که در نماز شام خواهی رسید و چون به نماز شام رسی، اندیشه مکُن که به بامداد رسی! چه، بدان دشمن را به هزیمت کنی و بر هوایِ خود غالب گردی. این است حجّت خدا بر تو. و من تو را بیاگاهانیدم.» #قاف @nnaasskk

﷽ ____________ سَيِّدِي، "غَيْبَتُكَ نَفَتْ رُقَادي" برای من صدق نمی‌کند هنوز... کاش می‌کرد. @nnaasskk

﷽ _______________ اگر تاریخ بیهقی در کتابخانه‌تان هست، بازش کنید. "فوت" گردِ رویش را می‌پَراند. دو خط ابتدایی فرو گرفتن علی‌قریب را بخوانید! بیهقی بلدست چطور قصه را بُگشاید. چطور صحنه را پهن کند جلوی چشم‌تان، چطور دیالوگ‌هایی کوتاه بنویسد و شخصیت‌هایی بزرگ را بپردازد‌. سر جایتان می‌مانید. خشک و بی‌حرکت. مدت‌ها بود از کتابی لذت نمی‌بردم. آبِ خنکِ رودخانه‌ست. هیچ به قصه‌های درهم پیچیده‌ی کم عمق نمی‌ماند. لذت اخیر را باید چشید. دیر یا زود باید چشید. همین. در هشت نشست بیهقی می‌خوانیم. شش تا هفتِ صبح روزهای پنجشنبه. پنجشنبه پیشِ رو اولین و پنجشنبه‌‌ای که دو آذر، آخرین جلسه نشست ماست. نام کله‌پزی‌مان گوگل‌میت است و مدیر جلسه آقای صاحبدلند. مشتاق به حضور اگر بودید با ایشان ارتباط بگیرید. @MRAJAS @nnaasskk

شده آتش‌کدهٔ فارس، خموش؟!... ✨شب شوق و شب وجد و شب پیدایش نور... راستی. من، عاشق اسمم هستم. @hornou هُرنو | روزنِ نورگیرِ سقف