eitaa logo
نور علی نور
77 دنبال‌کننده
1.1هزار عکس
705 ویدیو
61 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
💠 مصادیق مختلف برتری جویی 🔻 آنچه مايه بدبختي، هلاکت و نابودي فرعون و قارون شد، همان استکبار و برتری‌جويي بود. البته مصاديق کوچک‌تر را نيز مي‌توان يافت. در روايات به طور خاص بر اين مسئله تکيه شده است؛ 🔸 در حديثي، اميرمؤمنان علي عليه السلام هنگام ذکر اين آيه، به يکي از مصاديق کوچک آن اشاره فرموده است: «ان الرجل ليعجبه ان يکون شراک نعله اجود من شراک نعل صاحبه فيدخل تحتها؛ گاه می‌شود که انسان از اين لذت می‌برد که بند کفش او از بند کفش دوستش بهتر باشد و به همين خاطر، داخل اين آيه می‌شود. سعد السعود، ص۸۸ و مجمع البیان ذیل آیه» چرا که اين هم شاخه کوچکي از برتري‏جويي است و با اين مثال حضرت، حکم مصاديق بزرگ‌تر به مفهوم اولويت مشخص مي‌شود. 🔹 اين برتری‌جويي خلاف عبوديتي است که طريق اصلي بندگي است. خداي متعال انسان‌ها را به عنوان خليفه و برگزيده آفريد و اين خلافت، فقط با عبوديت حاصل مي‌شود؛ چون در عبوديت، کانالِ ربوبيت وجود دارد. 🔸 حق تعالي اراده نداشته که شيطنت در عالم توسعه پيدا کند، منتها شيطان و ايادي شيطان -که نفس آدمي است- در مقابل ربوبيت حق تعالي و عبوديتي که او مي‌خواست، جبهه‌گيري کرد و بنا شد هر کسي که مي‌خواهد به باطن عبوديت يعني ربوبيت برسد، ايادي شيطان را کنار بزند و به ارتقا برسد.‌ ‌ ┄┅═✧❁••❁✧═┅┄ 🔺کانال رسمی نشر آثار حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری: 👉🏻 @nasery_ir ‌ ‌
✨ كسى كه در دوران جاهليت خويش ، يعنى قبل از و به هنگام ارتكاب معاصى با جواب مثبت دادن به خواسته ‏هاى خود در بزرگ كردن حجاب بين خود و خداى متعال كه همان «خود» يا «نفس» خويش است سعى نموده و به دست خود اين حجاب را پرورش داده است ، 🔹در مقام توبه و بازگشت بايد خلاف مسير گذشته را در پيش بگيرد و براى جبران گذشته ، به از ميان برداشتن اين حجاب بپردازد.✨ 🔸 او با توبه و بازگشت به ، و با روى آوردن به عبودى ، بايد به حكم عبوديت در طريق فناى «خود» حركت كند ، 🔹 و بايد با جهاد و رياضت در از ميان برداشتن رسوم خودى بكوشد. 🔸و اين با مخالفت با هواى خود ، و با مقدم داشتن خواست حقّ بر خواست خود خواهد بود. 🔹 يعنى بايد راه طاعت ازحقّ در پيش گيرد و با مجاهدت در طاعت ، به شكستن «خود» يا «نفس» بپردازد...... ✨ طاعت، یعنی مقدم داشتن خواست حقّ بر خواست خود... ✨ 📚 منبع ؛ کتاب مقالات جلد دوم ، صفحه ۱۲۹،حضرت استاد آیت الله محمد شجاعی ٰ رضوان الله علیه