💠 با خود مهربان باش | باکلاس باش 📍امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: «العالم من عرف قدره» عالم کسی است که قَدر خودش را بداند و مولوی بر طبق فرمایش امیرالمؤمنین علیه السلام می گوید: قیمت هر کالایی را می دانید و با این حال اگر قیمت خود را ندانید احمقانه است: قیمت هر کاله می‌دانی که چیست قیمت خود را ندانی احمقیست ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: «إنَّ أَنْصَحَ النَّاسِ لِنَفْسِهِ أَطْوَعُهُمْ لِرَبِّهِ وَ إِنَّ أَغَشَّهُمْ لِنَفْسِهِ أَعْصَاهُمْ لِرَبِّهِ» خیرخواه ترین و نیک خواه ترین مردم نسبت به خودش(کسی که خودش را خیلی دوست دارد) مطیع ترین آدم ها در برابر پروردگار است و خیانت کار ترین افراد نسبت به خود معصیت کارترین افراد در برابر پروردگار است؛ یعنی معصیت خودزنی و گناه دشمنی با خود است. "أنصح" از "نصح" به معنای خالص است و لذا به خیرخواهی خالصانه نصیحت گفته می شود و"أغش" از "غش" به معنای خیانت است هیچ دشمنی به دشمنی نکند آنچه را مرد بی خرد با خود آدم های گنه کار آنچه که با خود می کنند هیچ دشمنی با آنها نمی کند چون از عقل تهی و خالی اند. ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍شهید مطهری می گوید: منشأ بیشتر گرفتاریهای هر کسی خود اوست و هر کسی نسبت به خودش از بالاترین دشمنان خودش است(با خودش خصمانه رفتار می کند): «اعْدی‏ عَدُوِّک نَفْسُک الَّتی بَینَ جَنْبَیک»(ده گفتار ص ۶۵) دشمن به دشمن آن نپسندد که بی‏‌خرد با نفس خود کند به مراد هوای خویش‏ و بلکه به نص قرآن همه ی گرفتاری های انسان به خودش بازگشت دارد: «مَا أَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ و مَا أَصَابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ» و اگرچه همه ی آنها به اراده ی حضرت دوست باشد: سرِ ارادتِ ما و آستانِ حضرت دوست که هر چه بر سرِ ما می‌رود ارادتِ اوست ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: «قد خرقت الشهوات عقله» شهوات عقل انسان را خراب می کند چنانچه لباس فرسوده و خراب می شود. و چون شهوات در جدال با عقل پیروز گردند بر منزلگاه عقل می نشینند و لباس تازه ای را از جنس شهوت تن آدمی می کنند: «قَدْ خَلَعَ سَرَابِيلَ الشَّهَوَاتِ». و حال آنکه گناه از پوستین تن آدمی نیز عبور می کند و به پوست بدن او رسیده و این پوست را پاره و پاره می کند: «وَ اقْتَرَفَ فَاعْتَرَ» که "اقترف" از "اقتراف" است و یک معنایش از ریشه ی "قرف" است و عرب به کندن پوست درخت "قرف" می گوید؛ امیرالمؤمنین علیه السلام ارتکاب گناه را با واژه ی "اقتراف" بیان می فرماید‌؛ یعنی کسی که گناه می کند پوست خودش را با گناه می کَند و خودش را در معرض آسیب قرار می دهد. ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍پس باکلاس باش! و بزرگ بدار خودت را نسبت به هر پَستی و گناهی: «اكرم نفسك عن كل دنيه و ان ساقتك الى الرغائب فانك لن تعتاض‏ بما تبذل من نفسك عوضا» که آنچه از دست می دهی نمی تواند برابری کند با آنچه از حقارت خود بدست آوردی..... https://eitaa.com/noornama

#پیوست آیت الله جوادی آملی می گوید: هر كار خير يا شر انسان به خودش باز مي گردد، پس عبادات يا گناهان او به سود يا زيان خداي سبحان نيست: «اِن تَكفُروا أنتُم ومَن فِي الأرضِ جَميعاً» اطاعت از خدا و پيامبر، انسان را به خداي متعالي نزديك مي كند و اين قرب، كمالي است بر اثر اطاعت؛ حتي مزد رسالت پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم كه دوستي اهل بيت وي (عليهم‌السلام) است: «قُل لا أسألُكُم عَلَيهِ أجراً اِلاَّالمَوَدَّةَ فِي القُربي» پاداشي است به سود خود دوستداران: «قُل ما سَألتُكُم مِن أجرٍ فَهُوَ لَكُم». مخالفت با خداي سبحان و پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم نيز در حقيقت ظلم به خويشتن است. قرآن كريم سرپيچان از دستورهاي الهي و اوامر پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم را اسراف كننده بر نفس مي خواند: «قُل يا عِبادِي الَّذينَ أسرَفوا عَلي أنفُسِهِم» چون حقيقت ظلم به نقص باز مي گردد. كسي كه با گناه به خود ستم مي كند، به كمال خويش نقص وارد مي آورد. قرآن كريم در مورد دو باغي كه محصول كامل مي دادند و نقصي نداشتند، مي فرمايد: «كِلتَا الجَنَّتَينِ آتَت اُكُلَها ولَم تَظلِم مِنهُ شيئا» يعني از دادن ميوه هيچ نقصي نداشتند و كامل ثمر مي دادند، بنابراين گناهان نيز نقص مي آورند و راه تكميل اين نقصان توبه است. 📚 تسنيم، جلد 19

💠 غریب 📍امام باقر علیه السلام فرمود: «يَا كَامِلُ الْمُؤْمِنُ غَرِيبٌ الْمُؤْمِنُ غَرِيبٌ» ای کامل ! مومن غریب است مومن غریب است و کسی که غریب باشد از عام و خاص همنشین ندارد تا با او گفت و گو کند: محرم راز دل شیدای خود کس نمی بینم ز خاص و عام را و به ناچار مهر به دهان می زند و خاموش می شود: مُهر بر لب زده، خون می‌خورم و خاموشم و تو می بینی که گویا رنگ رخسارش تغییر کرده است: به طَرَب حمل مَکُن سرخیِ رویم که چو جام خونِ دل عکس برون می‌دهد از رخسارم این سرخی که در روی من می بینی و اگر می بینی صورت من گل انداخته، از شدت طرب و فرح نیست و بلکه این تصویر و انعکاسی از خون دل هایی است که خورده و می خورم و چه خون دلی تلخ تر از غربت و تنهایی و بی کسی؟ اینکه انسان خودش را وصله ی ناجور عالم ببیند و در هیچ کس درد دین نبیند و همه مست و مسحور دنیا طلبی باشند. هیچ کس از خدا نگوید، هیچ کس از خدا نشوند. همه سو هوس، همه سو هوا، همه بی خیال، همه خواب. نه کسی تو را درک کند، نه کسی با تو صحبت کند... ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍 چنین مومنی هر کجا برود طالب ندارد چون برخلاف عالمی حرکت می کند که جزء درد دنیا چیز دیگری نمی شناسند؛ گویی ساعت عالم به سویی می رود و او به سوی دیگری. و در این هنگام تصویری خلق می شود که در آن دو عکس ظاهر است و هر کدام نسبت به یکدیگر وارونه اند و اگر بخش باطل اکثر باشد، مومن غریب می شود، همانگونه که امام صادق علیه السلام در مقابل اظهار غربت محمد بن مسلم فرمود: «إن المؤمن فی هذه الدار غریب و فی هذا الخلق المنکوس» مومن در این خانه غریب و در میان خلق وارونه است! ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍مومن با مومن آرامش می‌یابد: «إنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَسْكُنُ إِلَى الْمُؤْمِنِ كَمَا يَسْكُنُ الظَّمْآنُ إِلَى الْمَاءِ الْبَارِدِو» و اگر مومنی نباشد او تنها می شود و این تنهایی و غربت ادامه یابد تا هیچ کس پیدا نشود و خداوند سبحان منافقان را شبیه مومنان می کند تا آنها از شدت غربت به وحشت نیفتند: «یا سماعه آمنوا علی فرسهم و أخافونی أما والله لقد کانت الدنیا و ما فيها إلا واحد یعبد الله ولو کان معه غیره لأضافه الله عزوجل إلیه حیث یقول: «إن ابراهیم کان أمة قانتا لله حنیفا و لم یکن و لم یک من المشرکین» فعبر بذلک ماشاءالله ثم إن الله آنسه بإسماعیل و إسحاق فصارو ثلاثة أما والله إن المؤمن لقلیل و إن أهل الکفر لکثیر أ تدری لم ذاک فقلت لا أدری جعلت فداک فقال صیروا أنسا المؤمنین یبثون إلیهم ما فی صدورهم فیستریحون إلی ذلک و یسکنون إلیه» سماعه بن مهران گفت، موسی بن جعفر فرمود: سماعه آنها در خانه هایشان آسوده هستند ولی مرا میترسانند و در ناراحتی قرار داده اند. بخدا قسم در این دنیا زمانی بود که بیش از یک نفر خدا پرست وجود نداشت اگر بیشتر از یک نفر وجود می داشت در این آیه او را هم اضافه می نمود. به ابراهیم میفرماید: «إِنَّ إِبْراهِیمَ کانَ أُمَّهً قانِتاً لِلَّهِ حَنِیفاً وَ لَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ» به راستی ابراهیم، پیشوایی مطیع خدا [و] حق گرای بود و از مشرکان نبود، مدتی به تنهایی صبر کرد بعد خداوند او را بوسیله فرزندش اسماعیل و اسحاق دلگرم نمود و سه نفر شدند بخدا قسم مؤمن کم است ولی کفار زیاد هستند میدانی علت آن چیست؟ گفتم: نه فدایت شوم. فرمود: آنها شبیه مؤمنین هستند و با ایشان رفت و آمد دارند و اسرار خود را با هم در میان می گذارند مؤمنین خیال میکنند اینها هم با آنها هم عقیده هستند دلگرم می شوند و با آنها مأنوس می شوند و متوجه تعداد کم خود نمی شوند. https://eitaa.com/noornama

#پیوست 📍علامه مجلسی در مورد روایت «إن المؤمن فی هذه الدار غریب و فی هذا الخلق المنکوس» می گوید: «في هذه الدار أي بين هذا الخلق غريب و إنما وصفهم بالنكس لأنهم انخلعوا عن الإنسانية فصاروا كالبهائم و الأنعام أو انقلبوا عن حدود الإنسانية إلى حد البهيمية أو هم منكوسو القلوب لا تعي قلوبهم شيئا من الحق أو هو كناية عن الخيبة و الخسران أو شبه أسوأ حالاتهم الروحانية بأسوإ حالاتهم الجسمانية أو أنهم لما أعرضوا عن العروج على معارج الكمالات الروحانية و قصروا نظرهم على الشهوات الجسمانية» یعنی در میان این خلق هم غریبی؛ و آنها را وارونه خواند، چون[بخش اکثر باطل] از آدمیت جدا شدند و مانند بهائم و چهارپایان گردیدند؛ یا از حدود آدمیت به مقام جانوری برگشتند؛ یا دلشان وارونه شده و چیزی از حق نمیفهمند؛ یا کنایه از نومیدی و زیانکاری است؛ یا بدترین حال روحی آنها را مانند کرده به بدترین حال جسمانی آنها؛ یا اینکه چون رو گرداندند از بالا رفتن به درجات کمالات روحانیه و تنها به شبهات جسمانیه نگرانند، گویا وارونه اند» 📚بحار ج ۶۴ ص ۲۴۶ 📍علامه مجلسی در مورد روایت آخر می گوید: «قوله(ع)صيروا أنسا أي إنما جعل الله تعالى هؤلاء المنافقين في صورة المؤمنين مختلطين بهم لئلا يتوحش المؤمنين لقلتهم» این سخن امام ع که می فرماید «صیروا أنسا» منظور آنست که خداوند متعال این منافقین را به مؤمنین شبیه ساخته تا با آن ها رفت و آمد داشته باشند و مؤمنین از تعداد کم خود وحشت نکنند

💠 نگاهی به محتوای نورنما در روز های گذشته: - قلب های سست - درد و رنج - پرواز - مکث کنید - می خواهم قلبم آرام گیرد... - بازگشت روزگار جاهلیت - نرم نرمک می رسد اینک بهار... - کم خرج و بسیار کمک کننده - با خود مهربان باش - غریب https://eitaa.com/noornama