"بسم الله الرحمن الرحیم" #قسمت_هفتم📚🖇 #تکراری_تلخ باید سر یه سری کلاس میرفتم تا دوباره بیفتم رو غلتک. میدونی انگار این یک سال و چند ماه فاصله گرفتنه من از کلاس و پای درس اساتید نشستن، منو گنگ و گیج کرده بود، وااای دیگه هیچ سرفصلی برام یه دفتر باز نبود، قبلا تیتر ها برام کلیدهایی بودن که با دیدنشون کلی واژه و حرف تو ذهنم ردیف میشدن. میدونی تلخ قصه کجاست؟؟! اون دوستای نا دوستی که تو مباحثه ی علمی در اوج بی سوادی، تحلیل رفتن و فراموشی محفوظاتم رو میچسبوندن به بارداری و شیر دهی و شب بیداری و تا دلت بخواد حرفهای بی پایه و اساس رو وصله پینه میکردن به معلومات کج و کولشون و به خورد من میدادن!! چند ماه از این روزا میگذشت. باید اقرار کنم زمانی حس شیرین مادری که با تارو پود هر زنی در آمیخته رو منم داشتم، چقدر نفس گیر بود وقتی میخواستم تو مهد بذارمت و برم چهار دست و پا دنبالم راه میفتادی😭 مربی بغلت میکرد، روتو برمیگردوند و میبردت و من ضربان قلبم میرفت بالا میرفت بالا و من بزور از پله ها میرفتم بالا.. نفسم به شماره می افتاد و ازت دور میشدم، بین کلاسا با چه استرسی میومدم پیشت، شیشه شیر رو میذاشتم دهنت با دستات، مچ دستامو محکم می گرفتی، کدوم مادر میتونه بگه ، ترجمه ی نگاه و حتی حرکت های ریز جگر گوششو نمیفهمه؟؟ کدوم مادر؟؟ و من بودم که نادانسته بخاطر تشویق های غلط بقیه داشتم احساسمو سرمی بریدم و خودمو میزدم به نفهمی 😭چشمات رو ازم بر نمیداشتی، تو هم تجربه کرده بودی که اومدنم دوام نداره بخاطر همین هر بار، هربار، هربار تمام تلاشتو برای نگه داشتن من کنار خودت انجام میدادی، تمام تلاشت با تمام وجود کوچیکت، با چشمات، با ضربان قلبت با دستای کوچیکت ، با همه توانت.... 😭 ....... از سرویس پیاده شدم، صدیقه رو دیدم برای خونه خرید کرده بود با دو تا بچش داشت میرفت خونه * سلام ~ سلام مریم! * خوبی؟ ~ بیداره؟؟ * ها؟ اها، آره ~ حالش خوبه؟ * آره خستس ~ عجب! دست بچه هاشو گرفت و راه افتاد... ما داریم میریم از قم * عه! کجا؟ ~ کرمان، برای تبلیغ * چند ساله؟ ~ دو سال..... اگه قم میموندم نمیذاشتم دیگه این طفل معصومو اینجوری خسته کنی! * وای صدیقه اصلا حوصله بحث ندارم ~ عصر میام خونتون، میشه؟ * آره بیا ...... خوابوندمت رو تخت، آروم بودنت یکم غیر طبیعی بود، چک کردم تب نداشتی، گفتم حتما از خستگی زیاده، رفتم آشپزخونه، از دور شروع کردم باهات حرف زدن * فاطمه خانم انگار حسااابی امروز بهت خوش گذشت 😊گل مامانی، نفس مامانی.... ....... در خونه باز شد _ یا الله.... سلااام مریم خانم.... کو دختر بابا؟؟ اومد سراغت...... چند لحظه نگذشت که صدای خنده هات خونه رو برداشت بابات حساااابی سرگرمت کرده بود منم ناهارو ردیف کردم.... تازه یاد گرفته بودی با دیوار راه بری، تند تند میخوردی زمین و هر بار انگار یکی باباتو میزد، یجوری آخ میگفت قلبم ریش میشد * عه علی چته؟ _ مریم انگار فاطمه حالش روبراه نیستا، دیروز مسافت بیشتری میرفت * خستس از صبح تو مهد بازی کرده _ میبرمش بیرون یکم هوا بخوره ....... اومدم مای بی بیتو عوض کنم متوجه کبودی ساق پات شدم، انگار با پتک زده باشن تو سرم * علی!!! هی بچه خورد زمین ببین پاشو کبود شده!!! _ چی؟؟ ببینم!!! با ساق نخورد زمین!! بهت گفتم انگار یچیزیش هست!! *زمین نخورد که هی آخ و واخ میکردی؟؟ _ تا بلند میشد چند قدم بره می نشست ! دوبارم تا از پهلو اومد بیفته گرفتمش نخورد زمین!!! نکنه تو مهد اتفاقی افتاده مریم * مهد!! پس چرا به من نگفتن.... _ مریم...... مهد..... لااله الا الله.... ناهار آمادست؟ * آره.. _ ..... بده من فاطمه رو... بیا بابا..... بابا بمیره نبینه پای فاطمه ش کبوده.... بیا زندگی بابا..... ..... خیلی عصبی بودم خیلی....بعد ناهار تو و بابات خوابیدین و من از فرصت استفاده کردم تا بحثای صبح رو جمع بندی کنم..... عصر انقدر خسته بودم بدنم داغ میکرد! انگار جسمم جوش آورده بود! صدای زنگ در اومد... * بله... ~ منم صدیقه.... ادامه دارد..... قسمت بعدی به زودی... 🪴

بسم الله الرحمن الرحیم #قسمت_هفتم📜 #قند_پهلو📚🖇 منتظر تمام شدن این روزهای سخت بودم. سختی از لحاظ جسمی و روحی ؛ هم باید دردهای ماه های آخر رو تحمل می کردم ، اون استخون دردها ، اون بدخوابی ها... با این تفاوت که مادرای دیگه با امید منتظر بدنیا اومدن بچه هاشون بودن که با اومدنشون تمام درد و رنج ها رو از یاد مامانشون ببرن❤️ اما من ..... 😔😔 موضوعی که این سختی رو چند برابر می کرد بی اطلاعی مادرم بود. چون حتی بعد از عمل و دوران نقاحت هم چیزی به ایشون نگفتیم. اصرار می کردن بریم برای خرید سیسمونی. و من هر بار با یک بهانه طفره می رفتم. یک ماهی از این مساله گذشت و من منتظر سفر تابستانی برادرم بودم. چون از زمان عمل مادرم خیلی میگذشت حتما حالشون بهتر میشد. و البته حضور بچه ی برادرم❤️ از دست دادن این نوه رو براش آسون تر می کرد. * داداشی می خوام یه موضوعی رو باهات در میون بذارم . ☆بگو آبجی * میشه بریم پایین که تنها باشیم ؟ ☆ بریم ☆ پسرم مریضه ، دکترها میگن ممکنه زنده به دنیا نیاد . ☆ یعنی چی مریضه ؟ مشکلش چیه ؟ * از جزئیات چیزی نپرس چون خودم هم نمی دونم . فقط خواستم بهم کمک کنی، آخه مامان هنوز از این موضوع بی خبره . راستش جرات نکردیم بهش حرفی بزنیم . همش میگه چرا نمیرید برای خرید سیسمونی؟! نمی خوام وسایلی بخرم که بعدش بشه آیینه دق . فکر کنم الان بهترین فرصته که همه چیو بفهمه 😔😔 ...... روزها گذشت تا اون اتفاق خیلی خاص افتاد . 🌺🌺