زبان شارع، نه زبان امضاء است و نه زبان تأسیس
زبان شارع، زبان انحلال #ظرفیت‌های_متفاوت در جهت #توحید است
#زبان_شارع، « #زبان_انحلال » است.
یعنی شارع مقدس ظرفیت‌های متفاوت را در یک جهت واحد -که ما از آن جهتِ واحد به توحید تعبیر می‌کنیم- منحل می‌کند.
از جمله #علامت‌های_فقیه این است که می‌تواند بحث را با ظرفیت‌های مختلف آغاز کند؛
یعنی می‌تواند #نقطه_شروع_بحث خود را در عمق‌های مختلف و راجع به #ظرفیت‌های_مختلف طراحی و برنامه‌ریزی کند.
مدرسه تمدنی بینات
@wsti_ir
#مسئله_فقه_البیان_چیست؟
قبل از اینکه به تبیین تفصیلی ساختار مباحث فقه البیان بپردازیم؛
مروری مجدد بر تبیین مسئله و دغدغه فقه البیان خواهیم داشت.
به بیان اول:
دغدغه #فقه_البیان تبیین ابعاد مختلف #زبان_شارع است.
به عبارت دیگر
ادله‌ای مانند #عدم_الردع شارع
و امتناع تخاطب در صورت تاسیس را علیل می‌دانیم
و معتقدیم شارع ضمن تاسیس یک زبان ویژه برای تفاهم،
تفاهم عمیق‌تری نسبت به #زبان_عرف با همه اعصار برقرار کرده است.
در #فقه_البیان ابعاد این تاسیس مبارک زبانی را شرح می‌دهیم.
(زبان شارع امضائی است یا تأسيسي؟)
به بیان دوم:
موضوع #فقه_البیان بررسی ۱۳ دسته از روایات و آیات مرتبط با #تاسیس_زبان توسط شارع است.
اگرچه شارع در همه مجالس گفتگوییِ خود اشاره‌ای به قواعد زبانی نکرده است ولی در طول دوره تشریع این قواعد زبانی را تبیین نموده است.
به عنوان مثال
قواعدی مانند ظرفیت، مقایسه، مُکث و... در بیان #قواعد_زبانی_مورد_تاکید_شارع بوده است.
(بررسی آیات و روایات روشی)
به بیان سوم:
در فقه البیان به دنبال کشف روشمند معقولیت مطرح در آیات و روایات هستیم.
رعایت قواعد فقه البیان
به درایه و تدبر عمیق در وحی
و #کشف_معقولیت آن ختم می‌شود
و جامعه را از تکیه به #دستگاه‌های_فلسفی ناقص بی‌نیاز می‌کند.
(چگونه معقولیت شارع را کشف و بیان کنیم؟)
مدرسه تمدنی بینات
@wsti_ir