بس کن دلقکعلی.

ـ pov: تأثیر هم‌نشین حتی سرباز مسلح بی‌زبون کنارِ راننده رو هم از ماتریکس خارج می‌کنه.

‌

تو دنیایی که همیشه نویسنده ناشناسه و بازیگر معروف، با من از هیچی حرف نزن.

آدمیزاد وقتی از جَوی بیرون می‌آد تازه می‌تونه بفهمه که واقعیت چیه. واقعیت ابعادِ خیلی زیادی داره و اکثرِ مواقع چیزی که ما می‌بینیم و درش زندگی می‌کنیم، فقط برش کوتاه و کوچیکی از یک‌هزارم چیزیه که باید هزار بُعدش رو باهم دید. به احتمال خیلی زیاد، جوری که الان فکر و زندگی می‌کنیم، فقط رسوبِ چندسال اخیره که دور تا دور محیط ذهن و زندگی‌مون رو گرفته. راهِ رسیدن اکسیژن از بیرون، دیدن واقعیت، فقط با یه فاصله گرفتن بزرگ باز می‌شه. خیلی بزرگ.

این میزان از خورشیدی بودن و شب کارا نبودن رو آفتابگردون هم نداره.

این‌جوری که باید با غروب خورشید بخوابم و با چهچهه مرغ سحر بیدار شم، شاید فرجی شه تموم کنم.

No filter, no editing.

دنیا هیچ انصافی برای ترس‌های ما قائل نیست، اهمیتی به غم‌ها و شرایط‌مون نمی‌ده و بدون ذره‌ای مراعات همه‌چیز طبق چیزی که باید پیش می‌ره. و من، نمی‌تونم در برابرِ انقدر بی‌رحمانه بودن‌ش بغضم رو بپوشونم و حتی بیشتر از این محکم باشم.

شاید اگه آینده‌ای نبود، این‌همه با بعد و اگر روبه‌رو نبودیم.

نمی‌دونم.

"گذشتم ازت، نگاه کن منو؛ نه حالم بده نه چشمم تره:"

"این‌که دوستم نداشتی، برام اهمیت نداشت:"

"به اختیار قضای زمان بباید ساخت که دایم آن نبود کاختیار ما باشد:"

"صبح پا می‌شم همه‌شو می‌خونم:"

‌

بعد از هفت ماه: بیرون کشید.

حقیقتاً زندگی یه‌جوری شده که هر وَرش رو می‌گیرم از یه‌جا دیگه بیرون می‌زنه. نمی‌دونم از کجای این‌همه ناتمومی و بی‌نظمی شروع کنم، از رنگ هایلایت فلان قسمت که به باقی نمی‌آد، از درس‌هایی که به بودجه نرسیده و جزوه‌ش رو ننوشتم، از صدتا نسخه کوفت و زهرماری که مشاور پیچیده، با کدوم ظرفیت، با کدوم وقت، چه گِلی بگیرم، از کجا بگیرم، چه‌طور بگیرم، از کی بگیرم، گگگ.

چه‌چقدر تو بدبختی دانش‌آموز، چقدر.

به قول دایناسور؛ از لحاظ روحی نیازمندِ هیجانی‌ام که پسره تو تنهادرخانه تجربه کرده.