آهیسته و پیویسته🦖

«باید که فرو شویَد، دست از همه درمان‌ها».

«گویند مگو سعدی، چندین سخن از عشق‌ش می‌گویم و بعد از من، گویند به دوران‌ها...

نمُردیم و هوا بالأخره یه‌نمه سرد شد.

اصلا دو دقیقه نباش عزیزم.

جوری که صبح‌ها تو مسیر نه‌چندان هموار مدرسه به ماهیتِ زندگی و عجیب‌بودن آدمیزاد و مرحله به مرحله تکامل ذهن و این شدن‌ش و طوری که کوچیک‌ترین چیزها رو یاد می‌گیره و کم‌کم با زندگی وفق پیدا می‌کنه و می‌تونه شش صبح پاشه فرم بپوشه و آخرش چه‌طور می‌شه فکر می‌کنم و انقدر غرقم که چشمم درخت‌های محوِ خیابون رو هم نمی‌بینه، انگار مثلاً قراره از نتایج این تفکرات تمپلتون بهم جایزه بده.

عشق کردم، کلی زیبایی.

(کلی زیبایی که دوربینم از گرفتن چُلاغه و چشمم ازشون ناتوان.)

تمام زندگیم اینجوری‌ام که از تکه برگِ نارنجی شکسته‌ی درختِ گوشه‌ی پیاده‌رو هزارتا عکس دارم، از خودم نه.

پاییز عزیزم شروع شد.