من واقعا این آمار رو دوست دارم. این جمع کوچیک خودمونی رو. و حتی اگر کوچیکتر هم بشه استقبال می‌کنم. امروز یک‌سالگی چنله و unbelivabley موقع استارتش ما با صد و بیست تا شروع کردیم، و الان طی این یه سال فقط این‌ مقدار بهمون اضافه شده؛ می‌دونید چرا این آمار رو دوست دارم؟ این افرادی که این‌جان، واقعی‌ان. می‌دونن ممکنه من هفته‌ها هیچی نگم، ولی این‌ها می‌مونن. ویومون نسبت به آمارمون خیلی خوبه. براتون کشش داره( لااقل این‌جوری نشون می‌دین!) و هستید، و موندین، و این خانواده رو زیادی دوست دارم، خیلی دوست دارم. ماها درگیر نشدیم. درگیر بازی نشدیم؛ شماها موندین و من مثل والد یه بچه‌ی ناخلفی که تنها بچه‌ی اون فرده، پای این چنل موندم. بارها به صاحب اون اکانت گفتم، مثل یه بچه‌ی ناقصه با این تایتل که اون تنها بچه‌ی اون والده، هرغلطی می‌کنه، انواع خلاف، سربه راه نیست، ولی این تنها ثمر اون فرده و نمی‌تونه ازش دست بکشه:))). [همین الان یه لفت دیگه داشتیم😁😁]. هیچ‌گاه کسی نپرسید، هیچ‌گاه این سوال پیش نیومد که دلیل نام‌‌گذاری لینکمون چی بود(الان پرایوتیم)؟؟ well، از طرفی خوش‌حالم که لااقل تلاشم رو کردم که اون معنی پشتش رو توی دل کلمه‌ها، حروف‌، نواها، آوازها، ویدیوها، واگویه‌ها، اطلاعات اضافی و چرت و پرت‌هایی که این‌جا می‌پروندم، بذارم. حتی به صاحب اون اکانت عزیز، سپرده بودم نحوه‌ی جمله‌سازی‌ها چجوری باشه که دیوارهای سست و لغزون این کتاب‌خونه، کمتر دچار تنش برشی و کرنش بشه. دسته‌ای از احساساتم رو این‌جا گذاشتم که نمی‌تونم هرگز، ولو برای لحظه‌ای بی‌خیالشون بشم و یا ترکشون کنم. درسته بی‌مهری دیده و کم لطفی ولی خب خودم بهش محبت ورزیدم. پا به پاش رفتم و برگشتم. شاید احتمالا بخشی از این پاره‌ها اصلا قابل درک نباشه، شاید احتمالا بسیاری از کلمه‌های پیچیده شده توی قالب نت‌ها و جمله‌های سخت اصلا معنی‌ای برای توی مخاطب نداشته ولی خوندی و تامل کردی و اجازه بده خوش‌بین باشم که نشستی و فکر کردی من چه منظور یا منظورهایی می‌تونستم داشته باشم، من چه هدفی می‌تونستم داشته باشم و یا چگونگی چینش این کلمه‌ها و لغات برای توهم جذاب بوده و این سلیقه و برخورد به خصوص با موسیقی. افرادی این‌جا بودن که دیگه نیستن، نه توی زندگی من و نه حتی خیال. و دیگه نمیشه تصور کرد بودنشون چه طعمی داشت یا می‌تونست داشته باشه(این احتمالا اولین بار باشه که این‌قدر صریح دراین خصوص زبون باز می‌کنم). راستش نخواسته بودم حتی برای دقیقه‌ای این‌جا از نفس بیوفته. نمی‌خواستم تموم بشه، خسته اگر شد، بشینه گریه کنه، فکر کنه و pull itself up ولی جا نزنه و نره که بره. من دوست داشتم این‌جا همون آخرین امید بمونه. ته اون نقطه‌ای که مریض‌هایی مثل ما بهش می‌گن برخاستن مجدد. امید مریضی‌ای بود که من و تو درگیرش شدیم بیش از اندازه ولی بازهم برخاستیم. این‌جا آخرین امید ما شد. دلم می‌خواد برای دونستن بیشتر برای شنیدن بیشتر و فهمیدن و درک بیشتر، این‌جا بمونین باهام. باهم بیشتر گریه کنیم، بخندیم، لبخند بزنیم، جشن بگیریم یا عزاداری کنیم. باهم بیشتر به کشف کلمات و ناشناخته‌ها بریم؛ دوست دارم باهم زندگی کنیم. 1403/09/16 #روشن‌ترین_رنگ_لحظه‌ها #ریوجی #عبور_از_روز #Song

ما امتحان‌ها رو به گند نمی‌کشیم. ما گند رو در امتحان، بقچه می‌پیچیم!!!

J'étais censé t'aimer mais j'ai vu l'averse J'ai cligné des yeux, tu n'étais plus la même Est-ce que je t'aime? J'sais pas si je t'aime Est-ce que tu m'aimes? J'sais pas si je t'aime ------------- I was supposed to love u ,but I saw the rain I blinked my eyes and u weren't the same Do I love u? I don't know if I love u Do u love me? I don't know if I love u #Song

سه شنبه‌ها از سخت‌ترین روزهای هفته‌ست برام. وقتی بعد از ده ساعت حضور سر کلاسها و حتی برگزاری کلاس خودم، آخرین دقایق سه شنبه میشه، وقتی هفته‌ی آموزشی تقریبا برام تموم میشه و حالا وقت نفس کشیدن و ذخیره انرژیه، توی اتوبوس که می‌شینم، فقط دلم می‌خواد تموم سروصداهای مردم بخوابه و چشمام رو بندم و از موسیقی‌ام لذت ببرم. بادزم رو نویزکنسل کنم و تا مطهری فقط به این نوا گوش بدم و بخشی از خستگی‌ام رو در کنم. امروز بعد از این هفته‌ی پرتنش، نشستم و کل مسیر برگشت متلذذ شدم از زیبایی‌های غروب سه شنبه و نت‌های آمیخته به شادی‌های کوچک و بزرگ نهفته توی این نوا. به لبخند و جادوی این نوا اجازه دادم تموم روحم رو در بگیره و من رو پر کنه و خستگی‌ام رو از تنم بیرون کنه. توی موج‌های ناگهان و یواش ترکیب انواع نت‌ها، خودم رو غرق می‌کردم و نیازی به نجات داده شدن نبود؛ چون این غرق شدگی، عین حیات مجدد بود؛ عین اکسیری که برای ادامه‌ی حیاتت بهش محتاجی. همه‌ی نقطه‌های کور هفته‌ات رو پر می‌کنه و به سمت یه امیدغیرواقعی هدایتت می‌کنه تا صدای بشارتی که در درونت فریاد می‌کشه رو بهتر بشنوی و قدر لحظه‌هایی که داری روی زمین خدا، این نفس رو زندگی می‌کنی، بدونی. شما هم بشنویدش و توی مسیرش غرق بشید. 1403/09/20 #Song #عبور_از_روز

~^/.

می‌دونید از دید شمای مخاطب، یحتمل این‌جور به نظر برسه که چقدر آخه، چقدر و تا کی قراره هی بیایی بگی تک به تک خطوط و نت‌های این نوا/آواز، تو رو در خودش غرق کرده؟... Well، حق باشماست؛ ولی خب انگار نه من و نه شما تونستیم هیچ‌وقت خودمون رو از حقیقت قایم کنیم. زندگی همه‌مون، روزانه پر از لحظه‌های رنگارنگه، یکی‌مون بهش توجه می‌کنه، یکی‌مون ازش رد می‌شه. ما مریض‌ها، ما می‌شینیم برای هرلحظه‌ش رویا می‌بافیم. بعد عزیزم، بعدش دردناکه که این نخ‌ها رو باید با دست‌های خودت باز کنی. این‌که چرا به این‌کار ادامه می‌دی، به‌خاطر اینه که خودت رو بتونی به روزهای بعد بکشونی. امید داری، امید داری. انتظار کشیدن برات مفهوم زندگی شده. ولی متوجه نبودیم که این انتظار ما رو از پا درآورد. هرسری نخ‌ها رو دوباره دور دوک پیچیدیم، و دیگه این‌قدر این رشته‌ها باز و بسته شدن که وسط پیچیدن دور دوک، پاره می‌شن توی دستت. برای اون لحظه‌هایی که نخ‌های رویاهای بی‌شمارت توی دست‌هات پاره شدن، برای اون لحظه‌ها، این آواز رو سر می‌دم. متاسفم که نمی‌تونم، متاسفم که فقط تونستم ابراز تاسف کنم. می‌خوام بفهمی که deep down in my heart واقعا می‌خواستم که به سرانجام برسه، ولی مثل تمام اون آرزوهای برآورده نشده‌ی کودکی، بازهم شکست خوردم. دقیقا چون همیشه ask for too much و درس عبرت نمی‌گیرم. کاش... کاش می‌شد پای این ساختمون سست، نشست و گریه سر داد عزیزم. کاش می‌شد گریه‌هامون این foundation رو خراب‌تر نمی‌کرد و اون رو استحکام می‌بخشید. من تلاش کردم، می‌دونی، حرف تلاش رو نزدم، واقعا تلاش کردم جلوی ریزش رو بگیرم ولی هردومون طاقت از دست داده بودیم که الان روی آواره‌ها نشستیم و به این آواز گوش می‌دیم. I can't save us, my Atlantis, we fall; We built this town on shaky ground. #روشن‌ترین_رنگ_لحظه‌ها #ریوجی #Song

God, I wonder where ur. #Tuneful

I'm impassioned by this song. That was great when I heard so is in the same bout with me:))). #Song

.//. #Song

از روی پل هوایی دانشگاه داشتم رد می‌شدم تا بیام سوار اتوبوس بشم، دم غروب بود و دوباره مثل تموم روزهای قشنگ پاییز و زمستونی اون صورتی مخصوص لای ابرها معلوم بود، من نمی‌خوام توصیف کنم محیط پیرامونم رو می‌خوام بگم اون لحظه مثل هر روز دیگه‌ای که از دانشگاه دارم برمی‌گردم و روی پل هوایی راه می‌رم به تو فکر می‌کنم. به این‌که چقدر دلم برات تنگ شده، چقدر دلم می‌خواست می‌تونستم گوشیم رو از جیبم بیرون بکشم و شماره‌ات رو بی‌دغدغه و بدون هیچ فکر و خیالی بگیرم و باهات از روزی که گذروندی حرف بزنم. صدات رو بشنوم و بدونم امروز چی‌کارها کردی. بعد تو بگی تو چه خبر؟ بعد من بگم دلم برات تنگ شده، بگم دلم برای حرف زدن باهات پر می‌زد، بگم هنوز لحظه‌هام پر از توئه. ولی خب چندثانیه‌ای به ابرها خیره می‌شم و بعد میام پایین توی ایستگاه می‌شینم و کتابم رو درمیارم شروع به خوندن می‌کنم. تموم حرف‌های رد و بدل شده‌ی تو سرم توی متن کتاب دفن می‌کنم، توی اون نتی که توی سرم پخش میشه، خاک می‌کنم و رد می‌شم. مثل همه‌ی لحظاتی که نیستی. ما عادت کردیم من و تو عزیزم که داری این پیام رو می‌خونی، ما عادت کردیم به از دست دادن‌های لحظه‌ها، به این نگاه‌های خیره، به همه‌ی احساساتی که توی سرمون باید قایم می‌کردیم و همچنان به اون حیات ادامه می‌دادیم بدون ذره‌ای برون ریزی. این‌جا جاش نیست ولی با شنیدن خبر فوت مادربزرگش، قلبم لرزید. این‌که نتونسته حتی تا سوم مرحومه، بمونه و باید می‌اومده این‌جا؛ با اون حالت دیدنت، با اون رنج و سوگ توی چشم‌هات... سید، من یکی از ناب‌ترین لحظات زندگیم رو با تو گذروندم و الان دلم می‌خواد بدونی که عمیقا توی این سوگ کنارت هستم و باهات همدردی می‌کنم. لطفا مرحمت بفرمایید فاتحه‌ای قرائت کنید. 1403/10/03 #عبور_از_روز #روشن‌ترین_رنگ_لحظه‌ها #ریوجی #Song

فکر می‌کنم برای یه همچین لحظاتی از یه همچین شبی، بهترین نوایی که نیاز داشته باشی توش غرق بشی و سفر کنی توی تموم لحظه‌های عبوری‌ از 2024، همین باشه. همون نوایی که بهش نیاز داری وقتی گوله گوله اشک‌هات روی گونه‌ات بریزه از ته دلت، لبخند روی لبات جاگیر شده باشه. همون نوایی که بهت بشارت بهار رو بده و مین‌وایل تو رو به مبارزه دعوت کنه. همونی که یادآور آموخته‌های شکستت باشه و امید بده برای برآورده شدن آرزوهای توی دلت، مشروط به تلاش و پشتکار. همونی که دلت بخواد فرداهات رو قشنگ بچینی، همونی که دوست داشته باشی حین شنیدنش زمانت رو از دست بدی و متحیر بشی چجوری تو رو توی خودش ایمرس کرده. عزیزم، سال نوی میلادی‌ت مبارک؛ دلم از هرلحظه‌ای توی این زندگی بیشتر برات تنگ شده و بند به بند این رشته‌های پاره شده رو به امید واهی ترمیم، گره می‌زنم چون من آدم دست کشیدن نیستم. برای تموم فرداهایی که باهم می‌سازیم، امشب به این نوا گوش بدین، سال نوی میلادی‌تون مبارک🔥🎄. 12/25/2024 ‍‍‍‍‍------------- باید دیشب می‌فرستادم ولی شرایطم مهیا نبود، با چشم‌پوشی از دیرکرد، به این پست نگاه کنین. #عبور_از_روز #روشن‌ترین_رنگ_لحظه‌ها #ریوجی #Song

برید چهارراه دیالمه و مضیف دله سفارش بدید. یک تصمیم شاهکار برای تجربه‌ی مزه‌ی تکرار نشدنی. (هم پیاله‌شدن با تو) 1403/10/6 #عبور_از_روز

Use that brain, propel yourself toward the future where ur dreams have taken place. #Fact_time #Small_hint

Love it. #Tuneful

But ur the artist of your life, make that paint real. #Eye_catching

هرکس که گرفتار نگردد به کمندی در قیدِ غمت حالِ گرفتار ندارند... #خواجوی_کرمانی #سبزینه_های_خیال

حالا این‌جا فقط داره جنبه‌ی ریاضیاتی‌ش رو بیان می‌کنه، ولی حتی داخل سیالات و سایر علوم مهندسی هم عددی به نام عدد اویلر، فرمول و معادلاتی به نام اویلر(ایضا اولر خطاب میشه) هم داریم. یعنی دقیقا جایی نبوده که این بشر دست نذاشته باشه و یه کشف جدید رخ نده. #Jfyi #University #Fact_time

Long time u haven't seen my uni, huh? #University

The moment I started listening to that, I felt myself at the middle of the texture as if I'm free to even sing with her. As if I was playing that guitar with my whole heart. In a way, u'd say I wasn't listening, I was living it. *Give it a chance to enchant u, trust me. #Song

I think u might like this video. #University #Jfyi

.Happy new year / چیزی مابین 12/31/2024 و 01/01/2025 #عبور_از_روز

عه چیز منظورم همون حول حالنا الی احسن الحال بود.