🏡🏡🏡🏡 #پارت15 درسهاى مدرسه توموئه تشکیل کلاس درس در واگن راه آهن کاملاً عجیب بود؛ اما ترتیب نشستن دانش آموزان نیز عجیب ترش کرده بود. در مدرسه قبلى توتو چان، هر دانش آموز جاى خاصى براى نشستن داشت؛ اما در این کلاس هرکس، هروقت هر جا را که دوست داشت، براى نشستن انتخاب مى کرد. توتوچان پس از مدت درازى فکرکردن و سنجیدن جاهاى مختلف، تصمیم گرفت در کنار دخترى بنشیند که بعد از او وارد کلاس شده بود. این دختر، لباسى به شکل پیشبند با نقش خرگوشى با گوش هاى بسیار بلند پوشیده بود. بالاخره، غیرعادى ترین جنبه این کلاس ها، نوع درس هایى بود که در آنها تدریس مى شد. مدارس دیگر، غالبا، برنامه مشخصى برحسب ساعات درس دارند. مثلاً ساعت اول درس زبان ژاپنى است. در این ساعت، همه این درس را یاد مى گیرند؛ ساعت بعد ممکن است زنگ حساب باشد و همه باید حساب کار کنند. اما در این مدرسه، برنامه کاملاً متفاوت بود. در آغاز ساعت اول، معلم فهرستى از همه مسائل و سؤالات مربوط به درس هایى را که باید مطالعه و پاسخ داده مى شدند، فراهم مى کرد و سپس مى گفت: «حالا کار را با هر موضوعى که خودتان دوست دارید، شروع کنید.» به این ترتیب، فرقى نمى کرد هر دانش آموز ساعات درس را با مطالعه ژاپنى یا ریاضى آغاز مى کرد یا هر چیز دیگرى که به آن علاقه بیشترى داشت. امکان داشت دانش آموزى در حال نوشتن انشاى خود باشد؛ اما نفر پشت سرش علاقمند به فیزیک و در حال جوشاندن مایعى روى چراغ الکلى. به این ترتیب، هر لحظه امکان داشت در یکى از کلاس ها، انفجار یا آتش سوزى رخ دهد. این شیوه آموزش، آموزگاران را قادر مى ساخت دانش آموزان را درحالى که کلاس به کلاس بالاتر مى رفتند، زیر نظر گرفته و موضوعات مورد علاقه و همچنین شیوه تفکر و یا شخصیت آنها را کشف کنند و دیدى واقع بینانه نسبت به دانش آموزان خود پیدا کنند. دانش آموزان نیز از اینکه درس را با کارهاى مورد علاقه خود آغاز کنند، استقبال مى کردند. این واقعیت که براى کار روى موضوعاتى که علاقه زیادى به آنها نداشتند، همه روز را وقت داشتند، باعث مى شد به طریقى در طول روز این موضوعات را نیز مطالعه و بررسى کنند. چنین آموزشى عمدتا حالت مستقل داشت و دانش آموز آزاد بود هر وقت لازم باشد سراغ آموزگار برود و مشورت کند. همچنین، هرگاه دانش آموزى درخواست مى کرد، آموزگار نزد او مى آمد و موضوع را آنقدر توضیح مى داد تا دانش آموز آن را کاملا ًبفهمد. آنگاه به دانش آموز تمرینات بیشترى داده مى شد تا به تنهایى روى آنها کار کند. این آموزشى بود به معنى واقعى کلمه، و در نتیجه هیچ دانش آموزى موقع توضیح معلم بى تفاوت باقى نمى ماند. دانش آموزان کلاس اول، هنوز، به مرحله مطالعه مستقل نرسیده بودند؛ اما آنها نیز مجاز بودند مطالعه خود را با هر درسى که به آن علاقه داشتند، آغاز کنند. برخى از روى الفبا رونویسى مى کردند، عدهاى نقاشى مى کردند، دیگران کتاب مى خواندند، و یا به ورزش ژیمناستیک مى پرداختند. دخترى که پهلوى توتو چان نشسته بود، از قبل الفبا را بلد بود و آنها را در دفترش مى نوشت. #داستان #ژاپن #مدرسه_تحولی #توتوچان @pajoheshmoalem