🏡🏡🏡🏡 #پارت97 گچ بچه هاى مدرسه توموئه هیچوقت روى دیوارهاى مردم یا آسفالت خیابانها را خطخطى نمى کردند. علت آن نیز این نکته ساده بود که در مدرسه خودشان جایى براى این کار داشتند. طى ساعات موسیقى در سالن اجتماعات، مدیر مدرسه، به هریک از دانش آموزان تکه گچ سفیدى مى داد. آنها مى توانستند گچ به دست، هرجا دوست دارند بنشینند و یا دراز بکشند، و منتظر بمانند. وقتى همه آماده مى شدند، مدیر مدرسه نواختن پیانو را شروع مى کرد. درحالى که او پیانو مى نواخت، دانش آموزان ریتم نتهاى موسیقى را به صورتى که احساس مى کردند، روى کف سالن نقاشى مى کردند. نوشتن با گچ روى چوب صاف و قهوه اى رنگ خیلى لذتبخش بود. در کلاس درس توتو چان فقط ده نفر دانش آموز داشت. به این ترتیب، هنگامى که روى کف سالن اجتماعات پخش مى شدند، هر کس سطح زیادى براى نوشتن نتها در اختیار داشت و لزومى نداشت به فضاى مربوط به شخص دیگر تجاوز کند. آنها نیازى به خطوط حامل براى نوشتن نتها نداشتند، زیرا صرفا ریتم آنها را یادداشت مى کردند. در مدرسه توموئه، هر نت براى خودش اسم خاصى داشت که بچه ها پس از مشورت با مدیر مدرسه انتخاب کرده بودند. این نام ها چنین بود: به همین دلیل آنها نتها را به خوبى یاد گرفته بودند و این کار برایشان لذتبخش بود. این کلاسى بود که آن را خیلى دوست داشتند. اینکه با گچ روى کف کلاس بنویسند ابتکارِ مدیر مدرسه بود. کاغذ براى نوشتن چنین نتهایى به صورت آزاد، تا آن اندازه بزرگ نبود و از تخته سیاه هم نمى شد استفاده کرد. مدیر فکر مى کرد کف سالن اجتماعات تخته سیاه بزرگى است که بچه ها مى توانند نتها را به هر اندازه که مى خواهند و با سرعت دلخواه روى آن بنویسند. علاوه بر این، دانش آموزان مى توانستند هنگام نوشتن نتها، از موسیقى لذت ببرند. بعد از درس موسیقى هم مى توانستند عکس هواپیما یا عروسک یا هر چیز دیگرى را روى زمین نقاشى کنند. بعضى اوقات، بچه ها نقاشى هاى خود را مخصوصا ادامه مى دادند تا به نقاشىهاى بچه هاى دیگر بپیوندد و به این ترتیب تابلوهاى بزرگى تشکیل مى شد. هنگام استراحت بین ساعات موسیقى، مدیر مدرسه کنار آنها مى آمد و ریتمهایى را که بچه ها کشیده بودند، بررسى مى کرد و درباره کار بچه ها نظر مى داد. مثلاً مى گفت: «کارت خوب است»، و یا: «این نت پرچمــ پرچم نبود، بلکه پرش بود.» آنگاه بعد از اینکه کار بچه ها را در زمینه نت بردارى تصحیح مى کرد، دوباره پیانو مى نواخت تا بچه ها دوباره نت را کنترل کنند و با ریتم موسیقى آشنا شوند. مدیر مدرسه هرقدر هم که گرفتار بود، اداره این کلاس را به شخص دیگرى واگذار نمى کرد و براى برگزارى آن حتما خودش حاضر مى شد. تا آنجا هم که به بچه ها مربوط مى شد، این کلاس بدون وجود آقاى کوبایاشى هیچ لذتى نداشت. پاک کردن کف سالن پس از پایان این درس، کار سختى بود. در ابتدا، کف سالن را با تخته پاک کن پاک مى کردند و سپس همه دست به دست هم مى دادند تا با استفاده از کهنه و لتّه آن را کاملاً پاک کنند. به این طریق، دانش آموزان مدرسه توموئه مى فهمیدند که پاک کردن دیوار یا کفى که کثیف شده باشد، تا چه حد مشکل و طاقت فرساست. به همین دلیل هرگز دیوار یا جاى دیگرى را به جز کف سالن اجتماعات خط خطى نمى کردند. گذشته از این، کلاس موسیقى هر هفته دوبار تشکیل مى شد و درنتیجه بچه ها فرصت کافى داشتند تا هرقدر دلشان مى خواهد نقاشى و خط خطى کنند. دانش آموزان توموئه درباره اینکه چه نوع گچى بهتر است، چگونه باید گچ به دست گرفت، چگونه آن را در دست چرخاند تا بهتر بنویسد، و از شکستن آن جلوگیرى کرد؛ به متخصصانى واقعى تبدیل شده بودند. هر کدام از آنها یک خبره گچ شناس بود. #داستان #ژاپن #مدرسه_تحولی #توتوچان @pajoheshmoalem