🔰تمنای مهربانی خدا را در خودت بیدار کن، تا خدا جوابش را بدهد 🔰قرآن بخوان تا احساس نیازت به محبت خدا بیدار شود! 🌀#چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۲) ⭕یک راه برای درک نیاز به مهربانی خدا این است که «خدا به ما محبت کند» ⭕وقتی مزۀ محبت خدا را بچشی تازه می‌فهمی که چقدر به آن نیاز داشتی! ⭕خدایا، برای اینکه به مهربانی تو احساس نیاز کنم بهترین کار این است که خودت الان به من محبت کنی! 🔰خدایا، تو وقتی به من محبت می‌کنی، من آدم می‌شوم! آن‌وقت دیگر برای درک مهربانی تو نیازی به سیر و سلوک ندارم! ⭕پاسخ خداوند به درخواستِ محبت از سوی ما: ۱- من در زندگی و الهامات ذهنی‌ات، محبتم را به تو می‌رسانم، فقط این تمنا را در خودت بیدار کن! ۲- من به تو محبت کرده‌ام؛ بیا قرآن بخوان و محبت من را ببین و بچش! ⭕قرآن، زبان محبت و مهربانی خداست! ⭕چه‌کار کنیم موقع قرآن‌خواندن، خطاب‌های مهربانانۀ خدا را درک کنیم؟ ___________________ #علیرضا_پناهیان 💠چرا معمولاً رابطۀ ما با خدا رابطۀ تمنای مهربانی نیست؟ چون اساساً ما خودمان را نیازمند مهربانی خدا نمی‌دانیم، بلکه خودمان را صرفاً نیازمند منافع می‌دانیم؛ منافع دنیوی و اخروی! خودمان را نیازمند رفع بلا می‌دانیم؛ بلاهای دنیا و آخرت. خودمان را نیازمند رسیدن به فوائد می‌دانیم؛ فوائد مادی یا معنوی، لذا رابطۀ با خدا در این وسط گم شده است؛ اصل این رابطه را باید کشف کرد. 💠جالب اینجاست که تمام بلاهای دنیا برای این است که ما به کشف این رابطه سوق پیدا کنیم! خدا در متن بلاها و مشکلات، به ما نشان می‌دهد که «ببین؛ هیچ‌کسی دوستت ندارد! البته غیر از من!» ولی ما می‌رویم درِ خانۀ خدا و می‌گوییم: «خدایا چرا هیچ‌کسی مرا دوست ندارد؟! کاری کن که یک کسی ما را دوست داشته باشد!» اتفاقاً خدا یک‌طوری دورِ تو را خلوت می‌کند که تنها بمانی و به طرف خودش بروی! 💠فلسفۀ ابتلائات دنیا این است که انسان احساس تنهایی کند، بعد که احساس تنهایی کرد، تمنای همراهیِ خدا بکند، وقتی تمنای همراهیِ خدا کرد، تمنای مهربانی او را بکند؛ نه تمنای اینکه خدا او را در این تنهایی کمک کند تا یک سرگرمی‌ای پیدا کند! انگار خدا می‌فرماید: «من تو را از سرگرمی‌هایت جدا می‌کنم تا سرگرمیِ تو، خودم بشوم! تو چرا دوباره یک چیزی دیگری از من می‌خواهی؟ چرا دنبال یک سرگرمی دیگری هستی؟!» 💠نه‌تنها فلسفۀ ابتلائات الهی، بلکه فلسفۀ دستورات خدا هم این است که ما این رابطه را کشف کنیم! خدا به ما دستوراتی داده است، مثلاً اینکه «غرق این‌طور لذت‌ها نشو، فلان‌جاها صبر کن و...» مدام دارد کاری می‌کند که تو با کمک این دستورها، از دنیا بِبُری! تکالیف و تقدیرات الهی دور همدیگر جمع می‌شوند تا عملیات «دل‌بریدن ما از دنیا» و «دلبستگی به خدا» را برای ما پیش بیاورند! ولی معمولاً دلبستگی به خدا اتفاق نمی‌افتد که در این صورت، اگر دل‌بریدن از دنیا هم رخ بدهد، فوقش آدم تبدیل به یک فرد بدعُنُق، متوقع و تلخ می‌شود! 💠اگر یک آدم دین‌دار، دلبستگی به خدا را جای دنیا نگذارد و با خدا از تنهایی بیرون نیاید و تغذیه‌اش محبت و مهربانی خودِ خدا نباشد، او هم زندگی‌اش سرد است و دلش سنگ است و قسی‌القلب است، فقط فرقش با دیگران این است که در کانال دین‌داری افتاده و فعلاً جنایت نمی‌کند. اما با این نوع دین داری کردن، برای دیگران الگو نخواهد بود. 👈 ادامه مطلب در پست بعد👇👇 @Panahian_text

👈ادامه مطلب بحث: 🌀 #چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۲) 💠حالا چه‌کار کنیم که مهربانی خدا را ببینیم و درک کنیم؟ یک راه برای اینکه احساس نیاز به مهربانی خدا در ما افزایش پیدا کند این است که خود خداوند متعال به ما مهربانی کند! 💠یک راه نجات ما این است که اول خدا به ما محبت کند! در مناجات شعبانیه می‌خوانیم: «إِلَهِي لَمْ يَكُنْ لِي حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ إِلَّا فِي وَقْتٍ أَيْقَظْتَنِي لِمَحَبَّتِك» خدایا، من هیچ‌وقت زور نداشتم از معصیت تو جدا بشوم، مگر وقت‌هایی که تو با محبت خودت، مرا بیدارم کردی! یعنی تو وقتی به من محبت می‌کنی، من آدم می‌شوم، پس اول خودت به من مهربانی کن تا من آدم بشوم! این خیلی مناجات فوق‌العاده‌ای است! 💠خدایا من می‌خواهم به مهربانی تو احساس نیاز کنم، بهترین کار چیست؟ این است که خودت الان به من محبت کنی! دیگر نمی‌خواهد ما راهِ دور برویم و سیر و سلوک کنیم! 💠یکی از جواب‌های خدا این است که: «باشد؛ من در زندگی و در الهامات ذهنیِ تو، محبتم را به تو می‌رسانم، فقط تو این را از من تقاضا کن و این تمنا را در خودت بیدار کن، تا جوابش را بدهم» یکی دیگر از جواب‌های خدا هم این است که: «من به تو محبت کرده‌ام، محبت من در قرآن کریم و در زبان قرآن، برای تو رایگان است، بیا قرآن بخوان و محبت من را ببین و بچش! قرآن بخوان تا احساس نیازت به محبت من بیدار شود!» 💠قرآن، زبان محبت و مهربانی خداست! کسی که زیاد قرآن بخواند و درست بخواند، این ارتباط را برقرار می‌کند. اهل‌بیت(ع) توضیح داده‌اند که اگر این مسیر را به‌درستی طی کنیم چه فایده و برکتی برای ما دارد و اگر این مسیر را درست طی نکنیم، چه ضرری برای ما دارد. 💠امام صادق(ع) می‌فرماید: «مَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ وَ لَمْ يَخْضَعْ لِلَّهِ وَ لَمْ يَرِقَّ قَلْبُهُ وَ لَا يُنْشِئُ حَزَناً وَ وَجَلًا فِي سِرِّهِ فَقَدِ اسْتَهَانَ بِعِظَمِ شَأْنِ اللَّهِ تَعَالَى وَ خَسِرَ خُسْرَاناً مُبِيناً» (مصباح‌الشریعه/28) کسی که قرآن می‌خواند باید یک خضوعی برای خدا و یک رقت قلبی و یک حزنی در دلش بیاید و یک ترسی در درونش پدید بیاید. اگر کسی قرآن بخواند و این اتفاق‌ها برایش نیفتد، هم خسران کرده است؛ یک خسران آشکار! و هم به شأن پروردگار توهین کرده است! 💠همان‌طور که می‌دانید نماز هم در واقع نوعی قرآن‌خواندن است(البته به‌اضافۀ چندتا کارِ دیگر) قرآن‌خواندنِ واجب، در نماز است و بقیۀ قرآن‌خواندن‌ها مستحب است. حالا اگر ما نماز بخوانیم و این چند اتفاق برای ما نیفتد، همین روایتِ فوق، دربارۀ ما هم صدق می‌کند و خطرِ این هست که قساوت قلب در ما ایجاد بشود. 💠آدم چطوری می‌تواند با قرآن‌خواندن، رقّت قلب پیدا کند؟ اساساً کِی آدم رقت قلب پیدا می‌کند؟ وقتی که مهربانی ببیند! اساساً کِی آدم یک دل‌گرفتگی قشنگ پیدا می‌کند؟ وقتی که مهربانی ببیند؛ خصوصاً اینکه در تنهاییِ خودش و فوق شایستگی‌اش و فوق تمنای خودش، مهربانی ببیند! خصوصاً از کسی مهربانی ببیند که حقی به گردن او ندارد و حتی به او اهانت کرده و معصیتش را کرده است! 💠در چه شرائطی قرآن بخوانم تا لطف خدا را در آیات قرآن لمس کنم؟ چه‌کار کنم که موقع قرآن‌خواندن این اتفاق‌ها برایم بیفتد؟ در ادامۀ روایت می‌فرماید: «فَقَارِئُ الْقُرْآنِ مُحْتَاجٌ إِلَى ثَلَاثَةِ أَشْيَاءَ...» آدم موقع قرائت قرآن سه تا کار انجام بدهد تا این اتفاق قشنگ برایش بیفتد؛ با یک قلبی پر از خشوع، درِ خانۀ خدا بیاید، و بدنش هم فارغ باشد (مثلاً شکمش پر نباشد، زیاد گرسنه نباشد، زیاد خوابش نیاید و...) و یک جای خلوت برای قرآن خواندن گیر بیاورد، آن‌وقت اگر با خشوع، قرآن بخواند، شیطان فرار می‌کند! 💠کسی که موقع قرآن‌خواندن نکات فوق را رعایت کند، روح و سِرّش با قرائت قرآن به خدا انس می‌گیرد و در چنین شرائطی، خطاب‌های مهربانانۀ خدا را درک خواهد کرد و شیرینیِ حرف‌زدن خدا با بندگان صالحش را می‌فهمد! (وَجَدَ حَلَاوَةَ مُخَاطَبَاتِ اللَّهِ تَعَالَى عَزَّ وَ جَلَّ عِبَادَهُ الصَّالِحِين ) این مرحلۀ اول است. در مرحلۀ دوم چه اتفاقی می‌افتد؟ «وَ عَلِمَ لُطْفَهُ بِهِم» و لطف خدای متعال را به بندگان صالحش می‌فهمد. 💠یعنی آدم وقتی قرآن می‌خواند مهربانی و لطف خدا را می‌بیند! منتها آدم باید یک‌مقدار آرام بگیرد، یک‌مقدار دل خودش را آماده کند، اسباب و علل مزاحم را کنار بزند، اگر در ذهنش مشکلی آمد، آن را کنار بزند، این مشکلات و حاشیه‌ها(اعم از خوشی‌ها و ناخوشی‌ها) که در نظرت می‌آید، برای این است که ببینند آیا حواست پرت می‌شود یا نه؟ اینها جزء بازی دنیاست! هم خوشی‌ها و هم ناخوشی‌ها، فلسفه‌شان این است حواس آدم را پرت کنند! مراقب باش که حواست پرت نشود، آن‌وقت از قرائت قرآن، لذت می‌بری! و چه لذتی بالاتر از این؟! 🚩مسجد امام صادق(ع)- ۹۷.۰۳.۱۸ 📢صوت در: @Panahian_mp3 @Panahian_text

🔰درک مهربانی خدا نیاز به فکر دارد 🔰متنِ فکر ما می‌تواند «قرآن» باشد 🌀#چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۳) ⭕درک مهربانی خدا یک پایۀ مهم برای بندگی و ارتباط با خداست ⭕با «فکرکردن» می‌توانیم بفهمیم که خدا چقدر به ما مهربان است؛ متن فکرِ ما هم می‌تواند «قرآن» باشد ⭕یکی از جاهایی که آدم می‌تواند مهربانی خدا را لمس می‌کند؛ موقع «قرآن‌خواندن» است ⭕قرآن و اهل‌بیت(ع) مظهر رحمت و مهربانی خداوند هستند ___________________ #علیرضا_پناهیان 💠 درک مهربانی خدا یک پایۀ مهم برای بندگی و ارتباط با خداوند متعال است ولی اگر آدم بخواهد ظاهر‌بین باشد و دنبال مهربانی‌های خیلی واضح و گل‌درشت بگردد و صرفاً بر اساس منافع زودرسِ خودش قضاوت کند، درک مهربانی خدا برایش دشوار خواهد بود. 💠مهربانی خدا یک‌مقدار پیچیده است و یک‌مقدار نیاز به فکر دارد. امام صادق(ع) می‌فرماید: اولی‌الالباب(صاحبان خِرَد) با فکر شروع می‌کنند، آن‌وقت با تفکر، به محبت خدا می‌رسند. «إِنَّ أُولِي الْأَلْبَابِ الَّذِينَ عَمِلُوا بِالْفِكْرَةِ حَتَّى وَرِثُوا مِنْهُ حُبَّ اللَّه» (کفایه‌الاثر/257) 💠چگونه محبت خدا را بفهمیم؟ یک راهش تفکر است. اما دربارۀ چه چیزی فکر کنیم؟ دربارۀ «نعمات الهی» و «فلسفۀ خلقت» فکر کنیم. هرچقدر دربارۀ این موضوعات فکر کنیم، به چیزی جز مهربانیِ خدا نمی‌رسیم! 💠مثلاً به این فکر کنید که چرا رسول خدا(ص) یا امام زمان(ع) هر روز (هر هفته) پروندۀ اعمال ما را می‌بینند؟ آیا نعوذبالله بیکار هستند یا می‌خواهند سرکشی و تجسس کنند؟! آیا این تکلیفِ اداریِ ایشان است و مجبورند هر روز پروندۀ ما را ببینند و امضا کنند؟! آیا خودشان مایل نیستند اما خدا دستور داده و ایشان هم دارند تحمل می‌کنند؟! نعوذبالله! پس چه دلیلی دارد؟ جز محبت ایشان به ما دلیل دیگری ندارد! چون ایشان نگران ما هستند، دوست دارند پروندۀ ما را ملاحظه کنند؛ مثل پدری که پروندۀ تربیتی یا آموزشیِ فرزندش را مطالعه می‌کند. اگر روی این مسائل فکر کنیم، به نتایج خیلی خوبی می‌رسیم. 💠اگر کسی بتواند خودش با تفکر، به این نتیجه برسد که «خدا او را دوست دارد» خوش به سعادتش! همچنین اگر در مجالسی شرکت کند که در آن مجالس، فکرِ او را به این سمت، هدایت کنند، باز هم خوش به سعادتش! البته همیشه هم خوب نیست که آدم گوش بدهد (مستمع باشد)، بعضی‌وقت‌ها هم آدم برای فکرکردن، خوب است بنویسد؛ یعنی خودش شروع کند به نوشتن چیزهایی که به ذهنش می‌آید تا همان مسائلِ عمیق را یکی‌یکی به‌دست بیاورد. انگار این نوشتن، ذهن آدم را بیشتر درگیرِ موضوع می‌کند. 💠یک مقاطع و جاهایی هست که آدم مهربانی خدا را لمس می‌کند؛ یکی از این مقاطع، موقع «قرآن‌خواندن» است؛ البته قرآن‌خواندن با فکر! یکی دیگر از این مقاطع، ذکر اهل‌بیت(ع) است؛ آن‌هم با فکر! یکی دیگر از این مقاطع هم «مهربانی‌کردن به دیگران» است؛ آن‌هم با توجه و نیت. 👈 ادامه مطلب در پست بعد 👇 👇 @Panahian_text

👈ادامه مطلب بحث: 🌀 #چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۳) 💠ما با تفکر، می‌توانیم بفهمیم که خدا چقدر به ما مهربان است؛ متنِ فکرِ ما هم می‌تواند «قرآن کریم» باشد. اگر متن فکر ما قرآن باشد، اتفاق‌های فوق‌العاده قشنگی برای ما می‌افتد. البته ادب شما در برخورد با قرآن و آمادگی شما برای مواجهۀ با آیات زندۀ قرآن، اثر بسیار بالایی دارد در اینکه مهر خدا را در قرآن بچشی! 💠از کجا بفهمیم خدا به ما مهربان است؟ با یک توجهِ خاصی قرآن بخوانیم؛ قرآن همین الان هم کلام خداست، قرآن همین الان هم اشاره‌های خداست برای ما! وقتی قرآن را باز می‌کنی، حس کن خدا واقعاً دارد با تو صحبت می‌کند، اشاره‌های قرآن را بگیر! 💠هر آیه‌ای را که می‌خوانی، آن معنایی که در ذهنت می‌آید، در اختیار خداست، برداشت‌هایی که از آن آیه پیدا می‌کنی، در اختیار اوست، مهم نیست کجای قرآن را باز می‌کنی، حتی اگر تفأل هم به قرآن نزده باشی-بلکه نوبتی و به‌ترتیبِ صفحات، قرآن را بخوانی- خدا بلد است در آن صفحه‌ای که جلویت باز می‌شود، حرف‌هایش را-با اشاره- به تو بزند! او حرفِ خودش را با همان آیات، به تو می‌گوید. 💠رسول گرامی اسلام(ص) به حضرت سلمان می‌فرماید: وقتی مؤمن شروع می‌کند به قرآن‌خواندن، خدا شروع می‌کند با مهربانی به او نگاه‌کردن! «وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا قَرَأَ الْقُرْآنَ نَظَرَ اللَّهُ إِلَيْهِ بِالرَّحْمَة» (جامع‌الاخبار/ 39) مگر می‌شود خدا با مهربانی به آدم نگاه کند و آدم متوجه نشود و حس نکند؟! 💠شاید برایتان اتفاق افتاده باشد که در جایی-مثل اتوبوس- نشسته‌اید، یک‌دفعه‌ای برمی‌گردید و دوتا صندلی عقب‌تر را نگاه می‌کنید و می‌بیند یک کسی دارد به شما نگاه می‌کند! یا به یکی نگاه می‌کنید و او هم یک‌دفعه‌ای برمی‌گردد نگاه می‌کند! حالا ممکن است اسمش را «تله‌پاتی» بگذارند، اما بالاخره امواجی هست که اثر می‌گذارد. در برخی روایات هم اشاره‌ای به این مسئله شده است (ارواح، جنود مجنّده هستند) 💠پیشنهاد می‌کنم سیرۀ چهارده معصوم را دربارۀ قرائت قرآن ببینید. آیا ما بیشتر نیاز به نگاه مهربان خدا داریم یا پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع)؟! طبیعتاً ما-برای نجات خودمان- بیشتر به نگاه مهربان خدا احتیاج داریم، اما شما اصرار اهل‌بیت(ع) را برای قرآن‌خواندن ببینید! رفتارشان هنگام قرآن‌خواندن را ببینید! انگار سرگرمی ایشان در قرآن‌خواندن است! ببینید اهل‌بیت(ع) چقدر از قرآن، تغذیه می‌کردند، درحالی‌که ما بیشتر از آنها احتیاج داریم! 💠حضرت امام(ره) می‌فرماید: «انسان سالك را به طريق كلّى دو طريق است براى وصول به مقصد اعلى و مقام قرب ربوبيّت: يكى از آن دو-كه مقام اوّليّت و اصالت دارد- سير الى اللَّه است به توجّه به مقام رحمت مطلقه و خصوصاً رحمت رحيميّه-كه رحمتى است كه هر موجودى را به كمال لايق خود مىرساند- و از شعب و مظاهر رحمت رحيميّه بعث انبياء و رسل صلوات اللَّه عليهم است كه هاديان سُبُل و دستگير بازماندگانند...» (آداب‌الصلوه/66) یعنی غیر از قرآن، مظهر دیگر رحمت خدا، اهل‌بیت(ع) هستند. 💠و بعد می‌فرماید: «کتاب بزرگ الهی که از عالم غیب الهی و قرب ربوبی نازل شده و برای استفادۀ ما مهجوران و خلاص ما زندانیان سجن طبیعت و مغلولان زنجیر‌های پیچ‌درپیچ هوای نفس و آمال به صورت لفظ و کلام درآمده از بزرگ‌ترین مظاهر رحمت مطلقۀ الهیه است که ما کور و کرها از آن به هیچ‌ وجه استفاده نکرده و نمی‌کنیم!» (همان) 🚩مسجد امام صادق(ع)- ۹۷.۰۳.۱۹ 📢صوت در: @Panahian_mp3 @Panahian_text

🔰محبت اهل‌بیت(ع) راهی برای درک محبت خداست 🔰وقتی اهل‌بیت(ع) این‌قدر مهربانند، خدا چقدر مهربان است! 🌀#چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۴) ⭕درک مهربانی اهل‌بیت(ع) آسان‌تر از درک مهربانی خداست؛ چون آنها هم مثل ما انسانند ⭕یکی از جاهایی که آدم می‌تواند مهربانی خدا را لمس کند، موقع ذکر اهل‌بیت(ع) و توسل به ایشان است ⭕وقتی مهربانی اهل‌بیت(ع) را درک کردی بگو: «اگر اهل‌بیت(ع) این‌قدر مهربانند، خدا چقدر مهربان است!» ___________________ #علیرضا_پناهیان 💠کسی که به رحمت و مهربانی خدا ایمان بیاورد و بتواند از آن لذت ببرد-که بالاترین لذت‌ها را به دنبال دارد- می‌تواند از همۀ فوائد دنیا هم بگذرد، از همۀ آدم‌هایی که به او خطا کرده‌اند هم بگذرد؛ چون خودش کاملاً سیراب است. چنین کسی کم‌کم می‌تواند دلسوز مردم بشود و حالتی شبیه حالت امامان برای مردم جامعه پیدا کند. امام هم چون از رحمت پروردگار خیلی بهره می‌برد، سعۀ صدر و سماحت و مهربانی نسبت به خلق خدا پیدا می‌کند، کمااینکه در زیارت جامعه می‌خوانیم: ائمۀ هدی(ع) «معدن رحمت» هستند. 💠چگونه مهربانی خدا را باور کنیم و از آن بهره‌برداری کنیم؟ برای اینکه مهربانی خدا را درک کنیم و از آن بهره ببریم، باید از تفکر استفاده کنیم. کسی که با فکر به این عالم نگاه کند همۀ نعمات الهی را مظهر مهربانی خدا می‌بیند و بعد کم‌کم کارش به «شکر» می‌کشد. 💠در کنار تفکر، یک راه دیگر هم وجود دارد؛ اینکه به‌سراغ قرآن برویم و با فکر، قرآن بخوانیم. آیات قرآن، مظهر مهربانی خداست. یکی دیگر از راه‌های درک، باور و چشیدن مهربانی خدا، «ائمۀ هدی‌(ع)» هستند، قرآن کریم رسماً دربارۀ پیامبر(ص) می‌فرماید: «رَحْمَةً لِلْعالَمينَ» (انبیاء/107) در روایات متعددی توضیح داده شده است که اهل‌بیت(ع) منبع رحمت هستند: «وَ بِنَا يُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَ بِنَا يَنْشُرُ الرَّحْمَة...» (امالی صدوق/186) به واسطۀ ما باران می‌بارد، به واسطۀ ما رحمت الهی نشر پیدا می‌کند و به واسطۀ ما برکات زمین خارج می‌شود. همچنین أمیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: «إِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ شَجَرَةُ النُّبُوَّةِ وَ مَوْضِعُ الرِّسَالَةِ وَ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِكَةِ وَ بَيْتُ الرَّحْمَة» (کافی/1/221) 💠اهل‌بیت(ع) مظهر مهربانی خدا هستند. یکی از جاهایی که آدم می‌تواند مهربانی خدا را لمس کند جایی است که یاد اهل‌بیت(ع) هست؛ یعنی مجلس ذکر اهل‌بیت(ع). برای اینکه انسان، مهربانی خدا را لمس کند، خوب است توسل به اهل‌بیت(ع) پیدا کند و برای اینکه مهربانی اهل‌بیت(ع) را لمس کند، به حرم ایشان برود. 💠البته در بین اهل‌بیت(ع) أباعبدالله‌الحسین(ع) بیشتر مظهر مهربانی است؛ به این معنا که هر کسی-بدون سیر و سلوک- می‌تواند از مهربانی ایشان بهره بگیرد. مرحوم قاضی طباطبایی می‌فرماید: در عالم مکاشفه دیدم «رحمة الله الواسعة» حسین(ع) است! این رحمت واسعه به همه تعلق می‌گیرد، مثل رحمت رحیمیۀ پروردگار نیست که برای خوب‌ها باشد، بلکه همه می‌توانند از این رحمت واسعه بهره‌مند شوند. 💠در روایت هست که خدا مهربانی را صد قسمت کرد، نود و نُه قسمتش را به اهل‌بیت(ع) داد و یک قسمتش را به سایر خلق خدا داد که از آن، محبت مادر به فرزند، عشق بین زن و شوهر و... پیدا شد. (إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى خَلَقَ مِائَةَ رَحْمَةٍ فَتِسْعٌ وَ تِسْعُونَ رَحْمَةً عِنْدَهُ مَذْخُورَةٌ لِمُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ عِتْرَتِهِمَا وَ رَحْمَةٌ وَاحِدَةٌ مَبْسُوطَةٌ عَلَى سَائِرِ الْمَوْجُودِينَ؛ تأويل‌الآيات/ 81 ) لذا محبتی که مهربان‌ترین مادر نسبت به فرزندش دارد، هیچ‌وقت به محبت امام نسبت به امتش نمی‌رسد. 👈 ادامه مطلب در پست بعد 👇👇 @Panahian_text

👈ادامه مطلب بحث: 🌀 #چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۴) 💠ما اگر مهربانی اهل‌بیت(ع) و شدتِ محبت ایشان نسبت به خودمان را درک کنیم در درجۀ اول، نسبت به همدیگر مهربان می‌شویم و از خطاهای همدیگر راحت می‌گذریم. در درجۀ بعد، متوجه مهربانی خدا هم می‌شویم و ارتباط ما با خدا هم قشنگ می‌شود (با توجه به اینکه درک مهربانی اهل‌بیت(ع) آسان‌تر از درک مهربانی خداست، چون آنها هم مثل ما انسان هستند و مهربانی آنها ملموس‌تر است) 💠محبت اهل‌بیت(ع) راهی برای درک محبت خداوند است. کسی که مهربانی اهل‌بیت(ع) را درک کند خوب است مدام بگوید «وقتی اهل‌بیت(ع) این‌قدر مهربان هستند، حالا ببین خدا چقدر مهربان است!» 💠شاید بتوان گفت که اهل‌بیت(ع) خودشان را در راه محبت ما کشتند! البته این تعبیر دقیقی نیست اما درست است. در واقع آنها برای این کشته شدند که دین به ما برسد، یعنی برای هدایت ما کشته شدند. وقتی پای هدایت مردم در میان باشد، شخصیت باعظمتی مثل امام حسین(ع) هم در این راه به شهادت می‌رسد. 💠وقتی شما می‌روید درِ خانۀ اهل‌بیت(ع) تا رحمت خدا را درک کنید و دریافت کنید، احتمالاً دو برابر، رحمت خدا را درک می‌کنید. چون شما وقتی به مهربانی خدا بی‌اعتنایی کنید، به خدا ضرر و صدمه‌ای نمی‌رسد و اگر به خدا احترام بگذارید، به او نفعی نمی‌رسد. ولی اهل‌بیت(ع) انسان هستند، عاطفه دارند، دل‌شان می‌شکند، خوشحال می‌شوند و... خداوند هم اهل‌بیت(ع) را دوست دارد و می‌فرماید: اگر ایشان را دوست بدارید، من به صورت خاصی به شما پاسخ خواهم داد و اگر به آنها بی‌احترامی کنید به صورت خاصی مورد غضب من قرار می‌گیرید. 🚩مسجد امام صادق(ع)- ۹۷.۰۳.۲۰ 📢صوت در: @Panahian_mp3 @Panahian_text

🔰برای جذب مهربانیِ فراوان خدا چه‌کار کنم؟ 🔰با دیگران مهربان باش و به آنها رحم کن 🌀#چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۵) ⭕مهم‌تر از منافعی که با دعاکردن به‌دست می‌آوری، لذت‌بردن از مهربانیِ خداست ⭕اگر موقع دعا دنبال چشیدن مهربانی خدا باشی، «حاجت‌گرفتن» فرعِ قصه می‌شود ⭕«کمال انقطاع» فقط در صورتی رخ می‌دهد که آدم از مهربانی خدا عمیقاً لذت ببرد ⭕با برخی کارها می‌شود مهربانی و رحمت فراوان خدا را جذب کرد؛ مثل کمک‌کردن به فقرا ⭕کسی که به دیگران مهربانی کند «خدای مهربان» را درک می‌کند؛ چون خودش از جنسِ مهربانی می‌شود _____________________ #علیرضا_پناهیان 💠رحمت پروردگار برخی از مواقع بیشتر خودش را نشان می‌دهد و اگر آدم در این مواقع یک‌مقدار دقت کند، رحمت الهی را بیشتر درک می‌کند. خیلی اوقات در دعا و عبادت، همین‌که منفعت‌مان یا مغفرت خدا را دریافت می‌کنیم، می‌رویم و به همین مقدار اکتفا می‌کنیم؛ درحالی‌که باید دقت کنیم و ببینیم که پشت این منفعت، خودِ مهربانی خدا چه لذتی دارد! 💠مهم‌تر از منافع ما از خدا، مهربانی خود خداست! خداوند گله می‌کند از آدم‌هایی که در دریا و موقع طوفان، خدا را مخلصانه صدا می‌زنند، اما وقتی به ساحل می‌رسند، مشرک می‌شوند! (فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذا هُمْ يُشْرِكُون؛ عنکبوت/65) 💠معنای استغفار و دعای اهل‌بیت(ع) که همه‌چیز از خدا گرفته‌اند، عذرخواهی از خداست که نتوانسته‌اند پاسخ مهربانی‌های او را بدهند. مثلاً امام سجاد(ع) در دعای ابوحمزۀ ثمالی عرضه می‌دارد: ممنونِ خدایی هستم که وقتی صدایش می‌زنم جوابم را می‌دهد «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ فِيُجِيبُنِي» این یعنی در مقابل مهربانی خدا شرمنده است ضمن اینکه اصلاً استرسِ «پاسخ نگرفتن» ندارد. 💠متأسفانه اکثر دعاهای ما با سوءظن است؛ اینکه «نکند خدا جوابم را ندهد!» درحالی‌که طبق روایات، وقتی دعاکننده شروع کرد به دعا، باید یقین کند که حاجتش برآورده می‌شود (فَإِذَا دَعَوْتَ فَأَقْبِلْ بِقَلْبِكَ ثُمَّ اسْتَيْقِنْ بِالْإِجَابَةِ) (إِذَا دَعَوْتَ فَظُنَّ أَنَّ حَاجَتَكَ بِالْبَابِ؛ کافی/2/473) انگار دعاکردن یعنی اینکه بعد از استجابت، داری تشکر می‌کنی و مهربانی خدا را می‌چشی، اصلاً حاجت‌گرفتن، فرع قصه می‌شود! اگر دقت کنی مهربانی خدا را در پسِ حاجت‌هایی که از او می‌خواهی، می‌بینی و از مهربانی‌اش لذت می‌بری. 💠در مناجات شعبانیه می‌خوانیم: «إِلَهِي هَبْ لِي كَمَالَ الِانْقِطَاعِ إِلَيْك» کمال انقطاع یعنی من از بقیه ببُرم! این کمالِ انقطاع، فقط در صورتی رخ می‌دهد که آدم از مهربانی خدا عمیقاً لذت ببرد و با محبت خدا گرم بشود، اصلاً همین‌که «خدا مهربان است» کافی است برای اینکه آدم هیچ‌چیز دیگری نخواهد! همین‌که بفهمی خدا مهربان است، دیگر از او جدا نمی‌شوی، لذا به سمتِ «کمالِ انقطاع» می‌روی. 💠البته گاهی در متن بلاها و مصیب‌ها «انقطاع» حاصل می‌شود؛ مثلاً وقتی انسان در کشتیِ طوفان‌زده قرار می‌گیرد، اما همین‌که کشتی به ساحل می‌رسد، دوباره انسان مشرک می‌شود. اما «کمال انقطاع» با محبت رخ می‌دهد. در فراز دیگری از مناجات شعبانیه می‌خوانیم: «إِلَهِي لَمْ يَكُنْ لِي حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ إِلَّا فِي وَقْتٍ أَيْقَظْتَنِي لِمَحَبَّتِكَ» وقتی خدا به آدم محبت کند، آدم چیز دیگری نمی‌خواهد. اصلاً بناست ما مهربانی خدا را ببینیم، وجودمان گرم شود، آتش بگیریم و بیفتیم دنبالش! 👈 ادامه مطلب در پست بعد 👇👇 @Panahian_text

👈ادامه مطلب بحث: 🌀 #چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۵) 💠اگر مهربانی خدا را بچشیم، لذت می‌بریم، آدم دوست دارد لذت ببرد، بعد از لذت‌بردن، دوست دارد شادمانی کند، بندگیِ اولیاء خدا، در واقع همان شادمانی‌کردن در قبال مهربانی خداست. به پیغمبر اکرم(ص) می‌گفتند: از بس نماز می‌خوانید، پاهایتان ورم می‌کند، بس است! خدا که به شما همه‌چیز داده است! می‌فرمود: من باید تشکر کنم (...أَ لَا أَكُونُ عَبْداً شَكُوراً ؛ کافی/2/95) 💠وقتی بندۀ مؤمن، بامعرفت باشد، خدا هم او را با محبت رشد می‌دهد. در دعای ابوحمزه می‌‌خوانیم: «خدایا، من را با عقوبت، ادبم نکن ؛ إِلَهِي لَا تُؤَدِّبْنِي بِعُقُوبَتِكَ» من را با محبت‌کردن، درست کن! البته خدا همیشه این‌گونه است، منتها ما باید متوجهِ مهربانی خدا باشیم و محبتش را درک کنیم. 💠رحمت خدا را کجاها بیشتر می‌شود پیدا کرد؟ قبلاً دو راه مهم بیان کردیم؛ یکی قرآن و یکی هم درِ خانۀ اهل‌بیت(ع). یک راهِ دیگرش هم «مهربانی‌کردن به دیگران» است؛ با رحم‌کردن، می‌شود مهربانی و رحمت فراوان خدا را جذب کرد. رسول خدا(ص) می‌فرماید: درهای بهشت، به‌روی فقرا باز است و رحمت خدا نازل می‌شود بر کسی که رحم کند و به فقرا کمک کند «أَبْوَابُ الْجَنَّةِ مُفَتَّحَةٌ عَلَى الْفُقَرَاءِ وَ الرَّحْمَةُ نَازِلَةٌ عَلَى الرُّحَمَاءِ وَ اللَّهُ رَاضٍ عَنِ الْأَسْخِيَاء»(مشکات‌الانوار/231) به فقرا و مساکین، رحم کن، آن‌وقت ببین چه حس قشنگی پیدا می‌کنی! حالا تو آماده هستی که خدای مهربان را درک کنی. 💠رسول خدا(ص) فرمود: کسی که برادر دینی‌اش را با یک کلمه، احترام بگذارد و به او لطف کند و غمی را از دل او بردارد، مادامی که در این حال است رحمت الهی بالای سرش کشیده‌شده هست. «مَنْ أَكْرَمَ أَخَاهُ الْمُسْلِمَ بِكَلِمَةٍ يُلْطِفُهُ بِهَا وَ فَرَّجَ عَنْهُ كُرْبَتَهُ لَمْ يَزَلْ فِي ظِلِّ اللَّهِ الْمَمْدُودِ عَلَيْهِ الرَّحْمَةُ مَا كَانَ فِي ذَلِكَ» (کافی/2/206) ما باید خودمان با تجربیاتی که داریم این رحمت را لمس کنیم؛ خودمان باید از این جنس بشویم. 💠امام سجاد‌(ع) آخر ماه رمضان غلامانش را جمع می‌کرد و خطاهایشان را یادآوری می‌کرد و می‌فرمود: من از همۀ خطاهای شما گذشتم، حالا بگویید: خدایا، امام سجاد‌ از ما گذشت، تو هم از امام سجاد بگذر(...و يَقولُ لَهُم: «ارفَعوا أصواتَكُم و قولوا: يا عَلِيَّ بنَ الحُسَينِ، إنَّ رَبَّكَ قَد أحصى عَلَيكَ كُلَّ ما عَمِلتَ، كَما أحصَيتَ عَلَينا كُلَّ ما عَمِلنا...» ؛ اقبال‌الاعمال/1/260) 💠کسی که دیگران را ببخشد «خدای بخشنده» را هم درک می‌کند؛ کسی که به دیگران مهربانی کند «خدای مهربان» را درک می‌کند؛ انگار یک‌ذره شبیه خدا می‌شود و از جنسِ مهربانی می‌شود. اگر می‌خواهید رحمت خدا بر شما نازل شود، خودتان به دیگران مهربانی کنید(وَ الرَّحْمَةُ نَازِلَةٌ عَلَى الرُّحَمَاءِ) مطمئن باشید که در این‌صورت منافعش را می‌بینید و ضرر نمی‌کنید. 💠فرهنگ مهربانی را باید در جامعه‌مان بیشتر کنیم، به حدی که وقتی مردم، ما را-به‌عنوان یک آدم مذهبی و هیئتی- دیدند، بگویند «اینها مهربان هستند، اینها می‌بخشند، اینها تا بتواند کوتاه می‌آیند...» اگر ما این حس را به دیگران منتقل کنیم، آن‌وقت خودمان مورد رحمت خاص خدا قرار می‌گیریم. 💠اگر دیگران از ما این برداشت را داشته باشند که «فلانی مهربان است» آن‌وقت برداشت ما هم از مهربانی خدا قطعی خواهد شد؛ اهل‌بیت(ع) همین‌طور بودند، البته این رفتار مهربانانۀ آنها موجب می‌شد بعضی‌ها سوء‌استفاده کنند. اگر یک‌ذره از خشم علی(ع) می‌ترسیدند و از مهربانیِ او نسبت به امت اسلامی خبر نداشتند، حتی جرأت نمی‌کردند از سرِ کوچۀ ایشان هم عبور کنند اما... 🚩مسجد امام صادق(ع)- ۹۷.۰۳.۲۱ 📢صوت در: @Panahian_mp3 @Panahian_text

🔰یکی از مواقف دریافت مهربانی خدا، دعاست 🔰از خدا گدایی کن تا مهربانی او را لمس کنی! 🌀#چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۶) ⭕طبق روایت، هیچ‌چیزی نزد خدا محبوب‌تر از گدایی درِ خانۀ خدا نیست ⭕بسیاری از گرفتار‌ی‌ها برای این است که گدایی از خدا را تجربه کنیم تا مهربانی خدا را لمس کنیم ⭕پیامبر(ص): وقتی خدا به کسی برای «دعاکردن» اجازه می‌دهد، باب رحمت به رویش باز می‌شود ⭕علاوه بر دعا «جمع مؤمنین» هم جذب‌کنندۀ رحمت الهی است «الْجَمَاعَةُ رَحْمَةٌ» ⭕طبق روایت، بر حاضرین در «مجلس ذکر» آرامش نازل می‌شود و رحمت خدا آنها را فرامی‌گیرد _____________________ #علیرضا_پناهیان 💠در جلسات قبل، برخی از مواقف دریافت رحمت الهی را مرور کردیم؛ یکی از این مواقف، «قرائت قرآن» و دیگری «ذکرِ اهل‌بیت(ع)» بود. یکی دیگر از مواقف دریافت رحمت الهی و لذت‌بردن از گرمای مهربانی خدا «دعا» است. «بِذِكْرِ اللَّهِ تُسْتَنْزَلُ الرَّحْمَةُ» (غررالحکم/4209) به‌واسطۀ ذکر خدا، رحمت نازل می‌شود. همین‌که آدم در فضای دعا قرار می‌گیرد، می‌تواند رحمت خدا را حس کند. 💠کجا و با کدام ذکر، رحمت خدا بیشتر نازل می‌شود؟ با تلاوت قرآن، دعا و ذکر اهل‌بیت(ع). حتی فرموده‌اند: «الدُّعَاءُ أَفْضَلُ مِنْ قِرَاءَةِ الْقُرْآن» (فقه الرضا/345) چرا دعا افضل است؟ شاید یکی از دلائلش این باشد که در دعا رحمت الهی را بهتر لمس می‌کنیم تا موقع قرآن‌خواندن. دعا راه انسان را راحت‌تر باز می‌کند. 💠پیامبر(ص) می‌فرماید: «عَمَلُ البِرِّ کُلُّهُ نِصفُ العِبادَةِ وَ الدُّعاءُ نِصفٌ» (کنزالعمال/3137) همۀ کارهای خوب یک‌طرف، دعا یک‌طرف! به‌حدی که اگر بعد از نماز دعا نکنیم، نماز‌مان رد می‌شود، نماز که خواندی، حتماً بعدش بگو «خدایا، حالا این را به من بده...» (إِذَا فَرَغَ الْعَبْدُ مِنَ الصَّلَاةِ وَ لَمْ يَسْأَلِ اللَّهَ تَعَالَى حَاجَتَهُ...؛ مستدرک‌الوسایل/5/29) 💠امام محمد باقر(ع) می‌فرماید: «مَا شَيْءٌ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ مِنْ أَنْ يُسْأَلَ» (محاسن/1/292) هیچ‌چیزی نزد خدا محبوب‌تر از گدایی درِ خانۀ خدا نیست! اصلاً رابطۀ ما با خدا رابطۀ عبد و مولاست؛ تو چه دوست داری؟ گدایی را، خدا چه دوست دارد؟ گداییِ تو را، حالا تناسب برقرار شد! گرفتار‌ی‌ها برای این است که آدم گدایی از خدا را تجربه کند تا مهربانی خدا را لمس کند. 💠پیامبر(ص) می‌فرماید: «إِذَا أَذِنَ اللَّهُ لِعَبْدٍ فِي الدُّعَاءِ فَتَحَ لَهُ بَابَ الرَّحْمَةِ إِنَّهُ لَنْ يَهْلِكَ مَعَ الدُّعَاءِ أَحَدٌ» (عده‌الداعی/41) وقتی که خدا به کسی برای دعا اجازه می‌دهد، باب رحمت به رویش باز می‌شود و هیچ‌کسی با وجود دعا، هلاک نمی‌شود. (البته حواسمان باشد که منفعت‌طلبانه به‌سراغ دعا نرویم، بلکه سعی کنیم با دعا، مهربانی خدا را تجربه کنیم) 👈 ادامه مطلب در پست بعد👇👇 @Panahian_text

👈ادامه مطلب بحث: 🌀 #چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۶) 💠امام صادق(ع) می‌فرماید: «مَا أَبْرَزَ عَبْدٌ يَدَهُ إِلَى اللَّهِ الْعَزِيزِ الْجَبَّارِ إِلَّا اسْتَحْيَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يَرُدَّهَا صِفْراً» (عده‌الداعی/210) کسی دستش را درِ خانۀ خدا بلند نمی‌کند مگر اینکه خدا خجالت می‌کشد که دستِ او را خالی برگرداند، لذا بعد از دعا، دستت را به سر و صورت بکش «فَإِذَا دَعَا أَحَدُكُمْ فَلَا يَرُدَّ يَدَهُ حَتَّى يَمْسَحَ عَلَى وَجْهِهِ وَ رَأْسِهِ» (همان) چون این دست، دیگر آن دست قبلی نیست؛ یک چیزی در آن هست! 💠نباید این‌طور باشد که فقط علمای دین، بگویند «جلسۀ روضه و دعا خوب است...» چون این مسائل به تجربه هم قابل درک است! دانشمندان علوم تجربی هم باید این را بگویند. بعضی از روانشناس‌ها در غرب، این کار را کرده‌اند؛ عده‌ای اهل دعا را از چند کلیسا به بخشی از یک بیمارستان بردند و آنها برای بیمارانِ آن بخش، دعا کردند(طوری که خودِ بیماران متوجه نمی‌شدند) تعداد بیمارانی که در این بخش، شفا پیدا کردند بیشتر شد و تعداد مصرف قرص‌های مسکن، کمتر شد، کارِ پرستارها هم کمتر شد. پس به‌صورت تجربی هم می‌توان اثبات کرد که دعا بر روی بیماری، مؤثر است. 💠علاوه بر دعا خودِ «جمع مؤمنین» هم جذب‌کنندۀ رحمت الهی است! پیامبر(ص) می‌فرماید: «الْجَمَاعَةُ رَحْمَةٌ وَ الْفُرْقَةُ عَذَاب» (نزهه‌الناظر/27) حالا اگر دعا جمعی باشد که دیگر فوق‌العاده است! 💠اگر شما-در این جلسه- برای ذکر خدا، کنار همدیگر جمع نشده بودید، انصافاً یک‌ساعت روی پا نشستن در میان جمعیت، خسته‌کننده نیست؟! طبق روایت؛ بر حاضرین در مجالس ذکر، آرامش نازل می‌شود و رحمت خدا آنها را در بر می‌گیرد «مَجَالِسُ الذِّكْرِ تُنَزَّلُ عَلَيهِمُ السَّكِينَةُ وَ تَحُفُّ بِهِمُ الْمَلَائِكَةُ وَ تَغشَاهُمُ الرَّحْمَةُ» (کنزالعمال/ج1/ص۴۲۴/ح۱۸۲۱) 💠در جلسۀ ذکر، یک چیزهایی (از برکات و فواید) توزیع می‌شود که جای دیگر نیست! البته ذکر و نماز و قرآن‌خواندن در خانه هم لازم است؛ نه‌اینکه اینها فقط در مجالس ذکر باشد! آدم وقتی در خانۀ خودش هم قرآن م ی‌خواند خوب است که با صدای بلند قرآن بخواند تا بچه‌هایش بشنوند، همین اصوات که در خانه منتشر می‌شود، آثاری دارد. 💠امام صادق(ع) فرمود: آن مجلسی که اگر آدم در آن بنشیند، دیگر بدبخت نمی‌شود، مجلس ذکر اهل‌بیت(ع) است. ملائکه وقتی به‌مجلس ذکرِ اهل‌بیت(ع) می‌آیند، به همدیگر می‌گویند: بایستید که به آن جای اصلی که می‌خواستیم، رسیدیم! پس در آن جلسه می‌نشینند و به‌همراه حاضرین در جلسه، چیزهایی می‌فهمند(به فهم و درک می‌رسند) از اهل این مجلس، اگر کسی مریض شود فرشتگان به عیادتش می‌روند و اگر از دنیا بروند او را تشییع می‌کنند. (...فَذَلِكَ الْمَجْلِسُ الَّذِي لَا يَشْقَى بِهِ جَلِيس؛ کافی/2/187) 🚩مسجد امام صادق(ع)- ۹۷.۰۳.۲۲ 📢صوت در: @Panahian_mp3 @Panahian_text

🔰توجه به مهربانی خدا چه آسیبی دارد؟ 🔰خوف از جهنم، میوۀ درک مهربانی خداست 🌀#چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۷) ⭕توجه به مهربانی خدا ممکن است باعث شود دچار غرور شویم و جرأت بر گناه پیدا کنیم ⭕برای اینکه از مهربانی خدا سوءاستفاده نکنیم، باید «خیلی» به مهربانی خدا توجه کنیم تا شرمندۀ محبتِ خدا بشویم ⭕اگر از کانال مهربانی خدا به ترس از جهنم برسیم، این ترس برایمان شیرین خواهد بود نه تلخ! ⭕چرا اهل‌بیت(ع) این‌قدر از یادِ دوزخ، متأثر می‌شوند؟ چون غرق مهربانی خدا هستند و یک‌ذره هم تحملِ اخمِ و غضب خدا را ندارند! _____________________ #علیرضا_پناهیان 💠اگر به مهربانی خدا توجه کنیم، اوائلش ممکن است یک‌مقدار دچار آسیب بشویم؛ کسی که قبلاً به رحمت خدا بی‌توجه بوده، وقتی به او بگویند «خدا خیلی مهربان است» ممکن است دچار غرور بشود و جرأت بر گناه پیدا کند، کمااینکه قرآن می‌فرماید: «يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَريمِ» (انفطار/6) 💠چاره‌اش این است که ما «خیلی به رحمت خدا توجه کنیم به‌حدّی که شرمندۀ خدا بشویم» اگر فقط یک کمی به رحمت خدا توجه کنیم، ممکن است این آسیب را داشته باشد که مغرور بشویم، اما اگر خیلی توجه کنیم، چون از مهربانی خدا لذت می‌بریم، آدم شرمندۀ محبت خدا می‌شود و دیگر نمی‌تواند از مهربانی خدا سوءاستفاده کند. 💠در کنار توجه به مهربانی خدا آیا لازم است به غضب و قهرِ الهی هم نگاه کنیم تا یک تعادلی برقرار شود که یک‌وقت از مهربانی خدا سوءاستفاده نکنیم و دچار غرور و فریب نشویم؟ نه! اگر به مهربانی خدا بیشتر توجه کنید، شرمندۀ محبت خدا می‌شوید و به‌خاطر حیای از خدا، دیگر رویتان نمی‌شود خطا کنید! خدا این حیا و شرمندگی را خیلی دوست دارد و خیلی برای انسان نورانیت می‌آورد. 💠چه کسی شرمندۀ خدا می‌شود و از خدا خجالت می‌کشد؟ کسی که خدا خیلی به او مهربانی کرده است. خودمان را در این فضای مهربانی خدا قرار دهیم و به خودمان تلقین کنیم که «خدا مهربان است» برای هر کاری «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم» بگوییم و عمیقاً به معنای آن توجه کنیم. وقتی مهربانی خدا را عمیقاً لمس کنیم، دیگر آسیب ندارد و آدم را دچار آسیبِ غرور نمی‌کند. 💠پس کِی به غضب الهی توجه کنیم؟ اگر بعد از مهربانی خدا به غضب الهی توجه کنیم، اثرش هزاربرابر بیشتر خواهد بود. چرا یادِ جهنم و آیات قرآن دربارۀ دوزخ، بر روی ما کمتر اثر دارد ولی اهل‌بیت(ع) این‌قدر از یادِ دوزخ، متأثر می‌شوند؟ برای اینکه اهل‌بیت(ع) غرق مهربانی خدا هستند و یک‌ذره هم اخم و بی‌توجهیِ خدا را نمی‌توانند تحمل کنند، چه رسد به غضب خدا و جهنم! 💠اگر به مهربانی خدا، خوب توجه کنیم، کارمان به جایی می‌رسد که حسابی از خدا می‌ترسیم و حساب می‌بریم؛ این خوف، ادامۀ همان توجه به مهربانی خداست. درست است که خوف و شوق در کنار هم، مثل دو بال هستند، ولی این توجه به مهربانی خدا، می‌تواند آن خوف را به‌دنبال بیاورد. به مهربانی خدا توجه کن، از همین مسیر، به خوف از خدا و ترس از دوزخ هم می‌رسی! به ترس از قهر خدا هم می‌رسی که بالاتر از «ترس از دورخ» است. 👈 ادامه مطلب در پست بعد👇👇 @Panahian_text

👈ادامه مطلب بحث: 🌀 #چگونه_مهربانی_خدا_را_باور_کنیم؟ (ج۲۷) 💠اگر بدونِ توجه به مهربانی خدا، صرفاً بخواهیم به عذاب الهی، آتش جهنم و مرگ، توجه کنیم، می‌دانید چه اتفاق می‌افتد؟ از آنجا که نفسِ ما از رنج و سختی، فراری است، سعی می‌کند مرگ و جهنم را فراموش کند و اصلاً به آن فکر نکند! چون-از منظر روان‌شناسی- چیزی که برای انسان خیلی تلخ باشد، سعی می‌کند آن را فراموش کند. 💠چه‌کار کنیم که خوف از جهنم به دلمان راه پیدا کند؟ باید از مهربانی خدا شروع کنیم و الا اگر بخواهیم صرفاً سراغ جهنم برویم، به‌همین سادگی جهنم را باور نمی‌کنیم و اگر هم یک‌ذره از جهنم، خوف پیدا کنیم، سعی می‌کنیم سریعتر از آیات عذاب قرآن عبور کنیم! ولی ببینید که ائمۀ هدی(ع) در دعاهای خودشان(مثل دعای کمیل) چقدر به تفصیل، از جهنم حرف می‌زنند! چرا اعصابشان خُرد نمی‌شود؟ چون اگر از دالان مهربانی خدا به خوف از جهنم برسی، دیگر یادآوری عذاب جهنم، تو را اذیت نخواهد کرد و اصلاً سعی نمی‌کنی آن را فراموش کنی؛ بلکه همیشه دوست داری مدام دربارۀ آن با خدا صحبت کنی! 💠عجیب این است که اوج دعای عرفه، موضوع جهنم است! امام حسین(ع) عرضه می‌دارد: «خدایا اگر این حاجت را به من بدهی، هر چیز دیگری به من ندهی مهم نیست، و اگر این را ندهی، هر حاجت دیگری را بدهی فایده‌ای برایم ندارد! آن حاجت این است که مرا به جهنم نبری ؛ حَاجَتِيَ الَّتِي إِنْ أَعْطَيْتَنِيهَا لَمْ يَضُرَّنِي مَا مَنَعْتَنِي وَ إِنْ مَنَعْتَنِيهَا لَمْ يَنْفَعْنِي مَا أَعْطَيْتَنِي أَسْأَلُكَ فَكَاكَ رَقَبَتِي مِنَ النَّارِ» (إقبال‌الأعمال/1/348) 💠خوف از آتش جهنم، یک نتیجه و میوۀ شیرین برای درک مهربانی خداست. آدم قسی‌القلب، جهنم را هم درک نمی‌کند. کسی که قلبش سیاه شود، احساسِ نیازش به مغفرت الهی هم کم می‌شود. اما کسی که قلبش نرم باشد، اصلاً دنبال این است که یک کسی دربارۀ او خطا کند تا آن فردِ خطاکار را ببخشد و از این طریق، خودش شامل مغرفت الهی شود؛ چون قرآن می‌فرماید «وَ لْيَعْفُوا وَ لْيَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُم» (نور/22) 💠یکی از وجوه نرمی و رقتِ قلب، خوف از عذاب الهی است. البته خوف از عذاب الهی، اولِ کار است، اگر قلبت نرم‌تر بشود، خوف از «حساب الهی» هم می‌آید! می‌گویی: «خدایا، اصلاً به حسابِ من رسیدگی نکن و پروندۀ مرا باز نکن!» همین تمنای زیبا در جبهه‌ها موجب می‌شد، خیلی‌ها شهادت‌طلب بشوند؛ خیلی از شهدا با همین تمنا به شهادت رسیدند، چون می‌دانستند که شهید، حساب و کتاب ندارد (مَا بَالُ الشَّهِيدِ لَا يُفْتَنُ فِي قَبْرِهِ...؛ کافی/5/54) 💠توجه به مهربانی خدا، هولِ از «حساب و کتابِ قیامت» و حتی هولِ از «شب اول‌قبر» را بالا می‌برد. اینها مفاهیم تلخی نیست، بستگی دارد به اینکه از چه زاویه‌ای به آن نگاه کنید. 💠چرا ما غالباً مرگ و «شبِ اول قبر» را فراموش می‌کنیم و به آن فکر نمی‌کنیم، درحالی‌که می‌دانیم قطعاً برای ما هم اتفاق خواهد افتاد؟ چون یک «مهربان» پشت سرمان نداریم که برویم این مشکل را با او در میان بگذاریم! اگر این مهربان را داشتیم، حتماً می‌رفتیم با او دربارۀ ترس از شب اول قبر، صحبت می‌کردیم. 💠اگر مهربانی خدا را درک کنی، خوف از عذاب الهی و شب اول قبر هم به دلت می‌آید. اگر کسی آن خدای مهربان را پشت سر خودش نداشته باشد یا مهربانی او را باور نداشته باشد، به این مسائل هم زیاد فکر نمی‌کند تا دچار خوف نشود، سعی می‌کند از اینها فرار می‌کند؛ چون اینها را مشکلاتِ حل‌نشدنی خودش می‌داند! ولی اگر خدای مهربان را پشتِ سر خودش داشته باشد، سرِ این ترس خود، با او صحبت می‌کند. 💠نکتۀ آخر اینکه؛ وقتی دربارۀ ترس خودت با خدا حرف بزنی، مهربانی‌های مضاعف خدا را می‌بینی. یکی از مواقف لمسِ مهربانی خدا، هنگام همین ترس‌هاست؛ اگر در اثر این ترس‌ها به خدا پناه ببری، خدا هم تو را در آغوش می‌گیرد و مهربانی‌اش را می‌چشی. لذا آدم بعد از یک مناجات خائفانه، لبریز از محبت و مهربانی خدا می‌شود. 🚩مسجد امام صادق(ع)- ۹۷.۰۳.۲۳ 📢صوت در: @Panahian_mp3 @Panahian_text