#یک_فنجان_چای_باخدا #قسمت113 آن مرد رفت؛ وقتی که باران نمیبارید، آسمان نمی غرید و همه ی شهر خواب بودند، به جز من.. حالا آن مرد در عراق بود و همه ی قلبم خلاصه میشد در نفسهایش.. روزها به جانماز و صدایِ مداحیِ پخش شده از تلوزیون پناه میبردم و شبها به تسبیحِ آویزان از تختم. هر چند روز یکبار به واسطه ی تماسهایِ دانیال با حسام، چند کلمه ی پر قطع و وصل، با تکه ی جدا شده ام، حرف میزد و او از سرزمینِ بهشت میگفت. اینکه جایم خالی ست و تنش سالمت.. اما مگر این دل آرام میشد به حرفهایش؟؟ هروز چشمم به دریچه ی تلوزیون و صحنِ عاشور زده ی امام حسین بود و نجوایی صدایم میزد که بیا.. که شاید فرصت کم باشد.. که مسیرِ بین الحرمین ارزش تماشا دارد.. عاشورا آمد؛ و پروینو فاطمه خانم نذری پزان شان را به راه انداختند.. عاشورا آمد و دانیالِ سنی، بیرق عزا بر سر در خانه زد و نذرهایِ پسرِ علی(ع) را پخش کرد.. عاشورا آمد و مادرِ اهلِ تسنن ام، بی صدا اشک ریخت و بر سینه زد.. علی و فرزندانش چه با دلِ این جماعت کرده بودند که بی کینه سیه پوشی به جان میخریدند؟؟ حسین فرزند علی، پادشاه عالم باشد و دریغش کنند چند جرعه آب را؟؟ مگر نه اینکه علی، نان از سفره ی خود میگرفت و به دهانِ یتیمانِ دشمن مینهاد؟؟ این بود رسم جوانمردی؟؟ گاه زنها از یک لشگر مرد، مردتر میشوند.. به روزهایِ پایانی محرم نزدیک میشدیم و من بیقرار تر از همیشه، دلخوش میکردم به مکالمه هایِ چند دقیقه اییم با حسام. حسامی که صدایش معجونی از آرامش بود و من دلم پرمیکشید برایِ نمازی دو نفره.. و او باز با حرفهایش دل میبرد و مرا حریصتر میکرد محضه یک چشمه دیدنِ صحن و سرایِ حسین.. پادشاهی حسین، کم از پدرش علی نداشت و عشقش سینه چاک میداد مردان خدا را.. حالا دیگر تلوزیون تمرکزش بر پیاده روی ِ اربعین بود. پیاده روی که چه عرض کنم، سربازیِ پا در برابرِ فرمانِ دل.. دیگر هوسانه هایم به لب رسیده بود و چنگ میکشید بر آرامش یک جا نشینی ام.. هوا رو به تاریکی بود و دانیالِ سرگرم کار با لب تاپش. به سراغش رفتم و بدون مقدم چینی حرف دلم را زدم ( میخوام اربعین برم کربلا.. یعنی پیاده برم..) با چشمانی گرد شده دست از کار کشید ( چی؟؟؟ خوبی سارا جان؟؟) بدونِ ثانیه ایی تردید جمله ام را تکرار کردم و او پر شیطنت خندید ( آهاااااان … بگو دلت واسه اون حسامِ عتیقه تنگ شده داری مثه بچه ها بهانه میگیری.. صبر کن یه ساعت دیگه بهش زنگ میزنم، باهاش حرف بزن تا هم خیالت راحت شه ، هم از دلتنگی دربیای..) چرا حرفم را نمیفهمید..؟؟ دلتنگ امیرمهدیم بود، آن هم خیلی زیاد..باید میرفتم اما نه برایِ دیدنِ او.. اینجا دلم تمنایِ تماشا داشت و فرصت کم بود.. با جدیدت براش توضیح دادم که هواییِ خاکِ کربلا شدم، که میداند مریضم و عمرم کوتاه.. که نگذارد آرزویِ به ریه کشیدنِ تربت حسین به وجودم به ماند.. که اگر نروم میمیرم.. و او با تمامِ برادرانه هایش، به آغوش کشیدم و قوتِ قلب داد خوب شدنم را و گوشزد که شرایطم محیایِ سفری به این سختی نیست و کاش کمی صبوری کنم.. اما مگر ملک الموت با کسی تعارف داشت و رسم صبر کردن را میدانست؟؟ نه.. پس لجبازانه پافشاری کردمو از حالِ خوشم گفتم و اینکه باید بروم.. و از او قول خواستم تا امیرمهدی، چیزی نفهمید و او قول داد تا تمام تلاشش را برای رسیدن به این سفر بکند و چقدر مجبورانه بود لحنِ عهد بستن اش.. روزها میگذشت و من امیدوارانه چشم به در میدوختم تا دعوت نامه ام از عرش برسد و رسید.. گرچه نفسم بند آمد از تاخیرش، اما رسید. درست در بزنگاه و دقیقه ی نود.. منِ شیعه و دانیالِ سنی.. کنارِ هم.. قدم به قدم.. دو روز دیگر عازم بودیم و دانیال با ابهتی خاص سعی کرد تا به من بفهماند که خستگی ام در پیاده روی اربعین، مساویست با سوار شدن به ماشین و حرفی رویِ حرفش سنگینی نمیکند.. پروین مخالفِ این سفر بود و فاطمه خانم نگران.. هر دو تمامِ سعی شان را برایِ منصرف کردنم، به جریان انداختند و جوابی نگرفتند.. حالا من مسافر بودم.. #ادامہ_دارد... ═══✼🍃🌹🍃✼══ @zendegiasheghane_ma ═══✼🍃🌹🍃✼══

#طریق_عشق #قسمت113 با قدم های سست و بی‌جون تو چهارچوب در ایستادم و منتظر موندم حرفش رو بزنه. - مرصاد حالش خوبه...دلش براتون تنگ شده...میترسه زنگ بزنه و...دلش بیشتر گیرِ خونه بشه...ببخشیدش... اشک دوباره تو چشمام حلقه زد و گستره دیدم رو تار کرد. اصلا من میخواستم دلش گیر بشه و نره‌! میخواستم مال خودم باشه! نمیخواستم بره... - ولی باید زنگ بزنه...اون نمیتونه اینقدر بی‌رحم باشه...نگرانشیم...مامان هیچی ازش نمیدونه...هر شب خوابشو میبینه...بابا میترسه...تو همین چند هفته پیر شده...کوثر عصبی شده...وضعمون خوب نیست...خواهش میکنم بگین زنگ بزنه... دیگه صبر نکردم جوابی بشنوم و با قدم های سریع از راهرو گذشتم. دم در اتاق که رسیدم راه نفسم گرفته شده بود. خیلی آروم در رو باز کردم و داخل اتاق سرک کشیدم. کیمیا رو تخت خواب بود و کتابای تست کف اتاق پخش و پلا! پوفی از دست کیمیا کشیدم. زیر لب زمزمه کردم: - ای شلخته! تو هوای اتاق و عطر گل یخ که همیشه فضای اتاق رو معطر کرده بود با ولع نفس عمیقی کشیدم. خنکی رایحه ی سیدجواد تو مغزم پیچید و آرومم کرد. روی صندوق قدیمی و بزرگ گوشه اتاق نشستم و به دیوار تکیه دادم. چشمامو بستم. صداهایی تو ‌گوشم پیچید... صدای توپ و گلوله...صدای فریاد...صدای تکبیر...صدای ذکر و مناجات...بوی باروت...بوی خون...بوی خاک...دنیای مرصاد...شاید الان اینطوری بود... دنیای من چی؟ کتاب...کتاب...کتاب...معراج شهدا... مرصاد داشت اونجا واسه حضرت زینب س جون میداد. ولی هدف من چی بود؟ فقط دانشگاه رفتن؟ نمیخواستم اینطوری باشه! منم میخواستم مرصاد یه کاری بکنم... کتاب هارو از کف اتاق جمع کردم رو میز تحریر چوبی و پوسیده چیدم. پنجره رو باز کردم و نسیم خنکی از میون پرده گذشت و تو اتاق پیچید. لبخند روی لب هام نشست. - اینجایی؟ - صباح الخیر کیمیا جان! یکم دیگه می‌خوابیدی... - بیدار شدم دیگه...ناراحتی بخوابم! - نه نه خیلی ممنون! بی‌بی کجاست؟ - آشپزخونه‌ست! - فکر کردم خوابه... چادر رو روی سرم مرتب کردم و رفتم طرف در. - کجا؟ - خونه آق شجاع! - مسخره! چشم غره ای نثارم کرد و منم خندیدم. لبخندم رو خوردم و وارد راهرو شدم. نگاهی به دور و برم کردم. سیدسبحان نبود. با احتیاط دوباره لبخند زدم و قدم به کنج بی‌بی گذاشتم. بی‌بی روی صندلی چوبی پوسیده نشسته بود و ساعدش رو روی میز گذاشته بود. چین و چروک های صورتش و قیافه پکرش حکایت از یه قصه دلتنگ تو غیاب من داشت. تمام انرژیمو تو چهره‌م ریختم و دست گذاشتم رو شونه‌ش. یکه خورده برگشت و به چشمام نگاه کرد. اصلا حواسش به اومدن من نبود! - سلام بی‌بی جانم! نبینم پکر باشین؛ چی شده؟ هول هولی لبخند زورکی‌ای رو لباش نشوند و از جاش بلند شد. - هیچی مادر! هیچی نشده...میخوام برا سیدسبحان میوه ببرم. سیب گلاب خیلی دوست داره پسرم!... لبخند عمیق تری زدم و دستش رو فشردم. - میخواین استراحت کنین من ببرم؟! فکر کنم از صبح خیلی خسته شدین. - نه مادر چرا تو؟ خودم میبرم! شونه بالا انداختم و از خدا خواسته سیب ها رو توی میوه‌خوری پایه‌دار مرتب کردم و دست بی‌بی دادم. بی‌بی هم با دستای ظریفش ظرف رو گرفت و از آشپزخونه بیرون رفت. جای بی‌بی نشستم. نفس عمیقی کشیدم. سیب گلاب...نکنه با دیدن و بوییدن اونم یاد رفقاش تو سوریه بیوفته؟! برای بیرون کردن فکرش از مغزم که پر بود از درس و جملات فلسفه و دو بیتی های باباطاهر، سرمو به چپ و راست تکون دادم. دست دراز کردم و کاکتوس کوچولویی که توی یه گلدون قرمز وسط میز ناهارخوری گذاشته شده بود سمت خودم کشیدم. اتاق خودم تو خونه‌مون پر از کاکتوس های جورواجور با گلدون های رنگی رنگی بود. روی هر گلدون هم یه جمله انگیزشی نوشته بودم! دلم لک زد برای اتاق بنفش رنگ و پر از آرامشم. خصوصا وقتایی که ماهده با سینی چای و کلوچه در میزد و زنگ تفریح کوتاهی مابین درس خوندن مهمونم میشد. - سها جان مادر! صدای مضطرب بی‌بی منو دوباره به آشپزخونه برگردوند. سربرگردوندم و به چشمای پُرتَنِش بی‌بی خیره شدم. - جانم بی‌بی؟! #سیده‌فاطمہ_میرزایـے 🍃کپی بدون ذکر نام نویسنده مجاز نیست🌸 #ادامه_دارد

#جان_شیعه_اهل_سنت #قسمت113 رمان «جان شیعه، اهل سنت... عاشقانه ای برای مسلمانان» 🖋 قسمت صد و سیزدهم و در برابر نگاه متعجبم، دوباره پرسید: «اصلاً دیدی تو همین یه هفته چقدر پیر شده؟ دیدی صورتش چقدر شکسته شده؟» و اینبار اشکی که پای مژگانم نشست نه از غم دوری مادر که از غصه رنج‌هایی بود که مجید در این مدت کشیده و با شکیبایی همه را تحمل کرده بود که عبدالله هشدار داد: «الهه! مجید داره از بین میره! باور کن امشب وقتی دیدمش احساس کردم به اندازه ده سال پیر شده! مجید تو رو خیلی دوست داره و نمی‌تونه این همه بی‌محلی‌های تو رو تحمل کنه!» اشکی را که تا زیر چانه‌ام رسیده بود، با سر انگشتم پاک کردم و با صدایی که از پشت پرده‌های بغض به سختی می‌گذشت، سر به شکایت نهادم: «عبدالله! مجید با من بد کرد، مجید با من کاری کرد که من هنوز نمی‌تونم باور کنم مامان رفته. می‌گفت اگه به اهل بیت (علیهم‌السلام) متوسل بشی، مامان حتماً خوب میشه. می‌گفت امکان نداره امام حسن (علیه‌السلام) دست رد به سینه ات بزنه...» که هجوم گریه اجازه نداد حرفم را تمام کنم و فقط توانستم یک جمله دیگر بگویم: «من همه این کارا رو کردم، ولی مامان خوب نشد!» عبدالله که از دیدن چشمان سرخم، دلش به درد آمده بود، ابرو در هم کشید و کلافه جواب داد: «خُب اون یه چیزی گفت، تو چرا بیخودی به خودت امید می‌دادی؟ تو که خودت می‌دیدی حال مامان داره هر روز بدتر میشه! تو که خودت می‌دونستی سرطان مامان چقدر پیشرفت کرده، چرا انقدر خودتو عذاب می‌دادی؟» به یاد روزهای سختی که بر دل من و مادر گذشت، کاسه چشمانم از گریه پُر شد و زیر لب زمزمه کردم: «مجید به من دروغ گفت!» عبدالله اشکی را که در چشمانش جمع شده بود، با چند بار پلک زدن مهار کرد و با مهربانی پاسخ شکوه‌هایم را داد: «الهه جان! مجید به تو دروغ نگفته. اون به یه سری مسائل اعتقاد داشته و خیال می‌کرده دعاهایی که می‌کنه جواب میده. اون فقط می‌خواسته کاری رو که بلده به تو هم یاد بده. الهه! قبول کن که مجید هیچ قصد بدی نداشته و فقط می‌خواسته کمکت کنه.» سپس لبخندی زد و با لحنی لبریز آرامش ادامه داد: «خُب اگه اون اشتباه می‌کرده و به یه چیزهایی اعتقاد داشته که واقعاً درست نبوده، تو باید راهنماییش کنی نه اینکه ازش متنفر باشی.» با هر دو دست پرده اشک را از صورتم کنار زدم که عبدالله لبخندی زد و با امیدی که در صدایش پیدا بود، گفت: «خدا رو چه دیدی؟ شاید همین موضوع باعث شه که مجید بفهمه همه عقایدی که داره درست نیس و مجبور شه بیشتر در مورد اعتقادات شیعه فکر کنه. تو می‌تونی از همین فرصت استفاده کنی و به جای اینکه باهاش قهر کنی و حرف نزنی، کمکش کنی تا راه درست رو پیدا کنه!» و حالا عبدالله حرف‌هایی می‌زد که احساس می‌کردم می‌تواند مرهم زخم‌های قلبم شود و گوشه‌ای از دردهای دلم را التیام بخشد که با صدایی آهسته پرسید: «می‌خوای با بابا صحبت کنم که از حرفی که زده کوتاه بیاد و تو قبل از چهلم بری خونه‌ات؟» و چون سکوتم را دید، خیال کرد دلم نرم شده که مستقیم نگاهم کرد و ادامه داد: «الهه! به خدا مامان راضی نیس تو این کارو بکنی! تو که یادته مامان چقدر مجید رو دوست داشت! باور کن مجید داره خیلی زجر می‌کشه! الهه جان! قبول کن هر کاری کرده، تو این یه هفته به اندازه کافی تاوان پس داده!» و نمی‌دانست دریای عشق من به مجید آنقدر زلال و بی‌کران بوده که حالا آتش نفرتش به این زودی‌ها در سینه‌ام خاموش نشود که باز هم در مقابل اصرارهای خیرخواهانه‌اش مقاومت کردم و با لحن سرد و بی‌روحم پاسخ دادم: «عبدالله! هنوز نمی‌تونم مجید رو ببخشم!» و چقدر تحمل این خشم و کینه، سخت بود که من هنوز عاشق مجید بودم و همین احساس عمیقم بود که جراحت قلبم را کاری‌تر می‌کرد و التیامش را سخت‌تر که از کسی زخم خورده بودم که روزی داروی شفابخش تمام دردهایم بود.

* #هـــو_العشـــق🌹 #پــلاک_پنهـــان #قسمت113 ✍#فاطمـــه_امیـــری_زاده * در باز شد،کمیل سرش را بالا آورد و با دیدن امیرعلی که با شرمندگی او را نگاه می کرد،سری تکان داد ومشغول برسی پرونده شد. ــ سلام بیا تو چرا اونجا ایستادی؟ امیرعلی در را بست و روی صندلی روبه روی میزکار کمیل نشست. ــ کمیل،شرمندم ــ برا چی؟ ــ دیشب کمیل اجازه نداد حرفش را ادامه بده ــ هرچی بود برای دیشب بود،موضوع تموم شد دیگه ــ به مولا شرمندتم دیشب خونه پدر خانوم بودیم ،گوشیم هم تو خونه مونده بود کمیل که می دانست امیرعلی چقدر از این اتفاق ناراحت است،لبخند زدو گفت: ــ شرمندگی برا چی آخه،مگه عمدا جواب ندادی؟امیر اومد کارا هم انجام شد. ــ آره پرونده رو ازش گرفتم ــ خب؟ امیرعلی پرونده را به سمت کمیل گرفت و گفت: ــ اونایی که اومدن دم در خونه مادربزرگت دو نفرن،روی موتور هم بودن،معلومه از ریختن این ماده شیمیایی فقط میخواستن همسرتو بترسونن ،اما قضیه دعوا واقعی بوده،اوناهم از این موقعیت استفاده کردن کمیل متفکر به پرونده خیره شده بود،امیرعلی آرام گفت: ــ کمیل میدونم به چی فکر میکنی،من مطمئنم این کارِ تیمور و آدماشه،والا کی میدونه تو مامور اطلاعاتی ـــ چیز دیگه ای نیست ؟ ــ نه ــ خب خیلی ممنون با صدای گوشی ،کمیل گوشی خود را از کتش بیرون آورد،چند تا عکس برایش ارسال شده بود،تا عکس ها را باز کرد،از شدت خشم و عصبانیت محکم مشتش را برروی میز کوبید،امیرعلی سریع از جایش بلند شد ،با نگرانی گفت: ــ چی شده کمیل؟ نگاهی به دستان مشت شده ی کمیل و چشمان به خون نشسته اش انداخت. ــ بگو چی شده کمیل کمیل بدون هیچ حرفی گوشی را به طرف امیرعلی گرفت و از جایش بلند شد،پنجره را باز کرد و سرش را بیرون برد ،احساس می کرد کل وجودش در حال آتش گرفتن است. امیرعلی با دیدن عکس ها چشم هایش را عصبی بست،دوباره صدای گوشی کمیل بلند شد،امیرعلی با دیدن شماره ناشناس گفت: ــ کمیل فک کنم خودشون باشن؟ کمیل به سمت گوشی خیز برداشت. ــ کمیل صبر کن بزار ردیابی کنیم کمیل سری تکان داد و منتظر امیرعلی بود،با جواب بده ی امیرعلی سریع دکمه اتصال را لمس کرد: ــ الو ــ به به جناب پاسدار،سرگرد،اطلاعاتی،اخوی،بردارد،چی بهت بگم دقیقا کمیل و شروع کرد بلند خندیدند ــ عکسا چطور بودن؟؟ * از.لاڪ.جیــغ.تـا.خــــدا * * ادامه.دارد.... * 💐شادے ارواح طیبہ شهدا صلوات💐 بامــــاهمـــراه باشــید #پلاک_پنهان

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸قسمت١١٣ من هم گفتم. - اصلا خود ما‌ها هم تا موقعي كه با كسي دوست نشديم ممكنه خيلي سخت با اون ارتباط بر قرار كنيم. در حقيقت تا صد جور امتحانش نكنيم و مطمئن نشيم كه اون از لحاظ روحي و اخلاقي به ما نزديكه باهاش دوست نميشيم. ولي بعد كه دوست شديم با هر قهر و دعوا يا مسئله اي كه از دست همديگه ناراحت شديم اين دوستي رو از بين نميبيرم. فهيمه گفت: - اين همون چيزيه كه بچه‌هاي مهندس بهش ميگن منحني "اشميت تريگل" ! يعني مثلا آب يه آبگرمكن بايد به نقطه ۶۰ درجه برسه تا خاموش بشه، ولي وقتي سرد شد و آب رسيد به ۴۰ درجه روشن نميشه. بلكه مثلا بايد برسه به ۲۰ درجه تا روشن بشه و وقتي روشن شد اگه به ۴۰ درجه رسيد، خاموش نميشه تا برسه به ۶۰ درجه. من گفتم: - يعني دو نفر اگر از ابتداي ازدواج عشق و علاقه اي به هم پيدا كردن، يعني رسيدن به نقطه اتصال و بعد از مدتي به هر دليلي اين عشق و علاقه اصلي رو از دست دادن، حق ندارن طلاق بگيرن تا اينكه به مقداري نفرت از همديگه برسن كه نتونن همديگه رو تحمل كنن كه ميشه اسمشو گذاشت نقطه انفصال. راحله هم تذكر جالبي داد: - منتها با اين تبصره كه مقدار ظرفيت افراد در تحمل اين نفرت‌ها فرق ميكنه، يه نفر ممكنه با اولين برخورد كه بين اون و همسرش بوجود به اين درجه انفصال برسه و كس ديگه اي هم باشه كه شديدترين برخوردها و زجر آورترين زندگي‌ها رو تحمل كنه و به اين نقطه انفصال نرسه. فاطمه با رضايت خاطر سرش را به نشانه تاييد تكان داد. - آفرين! و دين اسلام سعي كرده كه با اتخاذ تدابير مختلف و بوجود آوردن موانع متعدد اين نقطه جوش رو در افراد، عقب تر ببره تا افراد به اين زودي به اين نقطه نرسن - مثلا؟! - اينكه در حوزه اخلاق مرتب زن و شوهرها رو به خوش رفتاري با همديگه و دوري از مسائلي كه ممكنه به برخورد بين اونها منجر بشه سفارش كرده تا اين نفرتها در زن و شوهر بوجود نياد از طرف ديگه هم نهي ‌هاي شديد اخلاقي براي كساني كه ميخوان دست به چنين كاري بزنند صادر كرده. در روايت داريم كه طلاق مغبوض ترين حلال خداست و از مومنان خواسته شده كه حتي المقدور با در پيشه رو گرفتن راه صبر و تحمل بر مشكلات زندگي غلبه كنن تا بنيان خانواده از هم نپاشه. فهيمه با لحني معترضانه گفت: - فاطمه جان! تمام اين حرفهايي كه تو ميزني در حوزه اخلاقه. امروزه هم كه ديگه كسي گوشش به اين حرفا بدهكار نيست. فقط قانونه، كه در اين قانون هم مرد هر وقت اراده كنه، ميتونه فوري در عرض چند روز زن رو طلاق بده. ولي اگه زن به اين نقطه اتصال برسه، هيچ راهي به جز سوختن نداره. - كي گفته كه مرد هر وقت بخواد، يه شبه ميتونه زنش رو طلاق بده؟ اينقدر زود باور نباشين! - پس بگوببينم مرد چه طوري زن ور طلاق ميده؟ - دقت كنيد ما كه ديديم، اسلام تلاش ميكنه هر چقدر كه ممكنه از وقوع طلاق جلو گيري كنه. به همين علته كه طلاق رو محدود كرده. يكي از محدوديت هايش اين بود كه كليد اون رو فقط به دست يه نفر داده ولي در عين حال هم اجازه نداده كه اون يه نفر هر وقت دلش خواست از اين كليد استفاده كنه. يعني قوانيني رو براي انجام طلاق وضع كرده. - مثلا چه قوانيني؟* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #قسمت113