*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸 #قسمت18 - خب پس تو كه مي‌دوني، بگو براي چي آرايش مي‌كنن؟ - معلومه! براي اين كه همه بايد با سرو وضع مرتب رفت و آمد كنيم. همه مي‌خوايم قشنگ تر باشيم. جايي كه مي‌ريم مسخره مون نكنن، تحويلمون بگيرن. سميه شانه اش را بالا انداخت: - نگفتم؟! اين هم نمونه اش! لپ‌هاي سفيد ثريا كمي قرمز شد. - يعني چي. اين هم نمونه اش؟ درست حرفت رو بزن ببينم حرفت چيه! مگه خودت از تميزي و زيبايي بدت مي‌آد؟ - نخير! من فقط حرفم اينه كه چرا بايد دختر دانشجو و تحصيلكرده ما اين قدر احساس ضعف كنه كه بخواد با زيباسازي ظاهرش اونو جبران كنه؟! ثريا ابروهايش را در هم كشيد: - كي مي‌گه؟ همه زيبايي رو دوست دارند. مگه تو دوست نداري؟ سميه سعي مي‌كرد خودش را كنترل كند: - چرا دوست دارم! من هم زيبايي رو دوست دارم؛ ولي نه فقط زيبايي رو! چيزهاي ديگه رو هم دوست دارم. حتي بعضي هاشون رو خيلي بيشتر از زيبايي با اون تعريفي كه تو منظورته، دوست دارم. ثريا دندان هايش را روي هم فشار داد: - تو...!... تو! - صبر كن! هنوز حرفم تمام نشده! تا يادم نرفته يه چيز ديگه رو هم بگم. سميه به طرف بقيه بچه‌ها برگشت: - همه تون، متوجه شدين كه ثريا گفت به خاطر اين كه هر جا مي‌ريم تحويلمون بگيرن، مسخرمون نكن. من مي‌خوام بگم كه فقط اين ثريا نيست كه چنين طرز فكري داره، همه مون همين طوريم! در اصل اين يه فرهنگ غلط در جامعه بود كه اين فكر رو در زن‌ها و دخترها به وجود آورد كه خوبي و برتري فقط توي قشنگي و زينت آلات و لباس‌هاي شيكه. - تو فكر مي‌كني كي هستي كه اين طوري در مورد همه قضاوت مي‌كني؟ مسلماً صداي ثريا بلند بود. بيش از اندازه. ولي نه آن قدر كه راننده فرياد بكشد و بگويد كه « چه خبره؟ » با صداي راننده همه ساكت شدند. من و عاطفه و فاطمه و سميه كه رويمان به سمت عقب اتوبوس بود به طرف راننده برگشتيم. توي آينه بالا سرش نگاه كرد و گفت: - معلوم هست اون وسط اتوبوس چه خبره؟ باباجون اين جا اتوبوسه. ميدون جنگ كه نيس! دِ ما ام خير سَر امواتمون مي‌خوايم رانندگي كنيم. باس حواسمون جم باشه يا نه؟ ثريا خواست حرفي بزند كه فاطمه جلويش را گرفت. انگشتش را روي بيني اش گذاشت و لب پايينيش را گزيد. ثريا دندان هايش را روي هم فشار داد و با مشت كوبيد به صندلي جلوييش. شاگرد راننده به سمت او خم شد و چيزي گفت. راننده همان طور كه جلويش را نگاه مي‌كرد فرياد كشيد: - چي چي و صلوات برفسم آقا مجيد! دانشجون كه باشن! دِ اينا كه يعني تحصيل كردن كه باس بيشتر رعايت حال ما رو بوكنن. د ما ام انسونيم به ابوالفضل! اعصاب داريم. آقاي پارسا از جايش بلند شد و كمي با راننده صحبت كرد. راننده كمي سرش را به نشانه تاييد تكان داد. - چشم!... چشم! آقاي پارسا به خدا ايناام مث دختر خودمون مي‌مونن. ولي شمام باس به ما حق بدي... چشم! به رو اون دو تا تخم چشمام. آقاي پارسا از همان صندلي جلو كه نشسته بود بلند گفت: - براي سلامتي آقاي راننده و آقا مجيد و براي سلامتي تمام مسافرها صلوات بلند ختم كنين. بعد از فرستادن صلوات، چند لحظه همه ساكت شدند. صداي آهسته و فرو خورده عاطفه اولين صدايي بود كه سكوت را شكست: - به علت خرد بودن اعصاب آقاي راننده دنباله جنگ تا چند لحظه ديگر.... #فصل_چهارم سميه گفت: - اون حق نداشت با يه سري دختر اينطوري حرف بزنه، فكر كرده ما كي هستيم يا اينجا كجاست كه هرچي از دهنش دراومد به ما بگه! فاطمه گفت: - قبول دارم رفتارش اشتباه و واكنش اون بيش از حد تند بود، حرفي نيست! ولي شايد هم اعصابش از جايي، ازبي خوابي يا هر چيز ديگه اي خرد بوده، نتونسته خودش رو كنترل كنه. مثل اينكه ترس عاطفه ريخته بود. چون دوباره صدايش عادي شد. - آره بابا! شماهم بي خودي پيله نكنين! بنده خدا گناه داره. اصلا" بيايين سراغ بحث خودمون. راحله گفت: - داشتيم راجع به خودكم بيني زنها حرف مي‌زديم. سميه خانم گفت كه آرايش كردن زنها براي اينكه توي جامعه تحويلشون بگيرن نشونه اينه كه زنها خودشون رو دست كم گرفتن، يا چيزي شبيه اين. البته من شخصا" نمي خوام حرفش رو كاملا" ردكنم. ولي مي‌گم اين ظاهر قضيه است و ما نبايد فقط در بند ظاهر بمونيم. بايد دنبال علتش بگرديم و ريشه اش رو پيدا كنيم. فاطمه سرش را تكان داد: - حالا به نظر خودت علت به وجود اومدن چنين روحيه اي توي زنها چيه؟ راحله كمي مكث كرد. مجله لوله شده اش را چند باري به صندلي جلويي كوبيد. انگار ترديد داشت يا مي‌خواست جوابش را سبك وسنگين كند. - به نظر من... * * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸 #قسمت22 - مثلا" مي‌گن از قديم عقيده داشتن كه زنها ضعيفتر از مردهان وازشون توقع نداشتن كه تو جنگ هاشركت كنن، زنها به امنيت نسبي رسيده بودن، يعني، حتي بعد از تسخير شهرها هم لشكر فاتح كاري به زنها وبچه‌ها نداشت. يااينكه تا موقعي كه در شهر‌هاي قديمي زنها از مردها جدا بودن، مشكلات كمتري گريبانگير زنها مي‌شد، چه در ارتباط با نوع زندگي و معيشتشون وچه در ارتباط‌هاي اجتماعيشون! ولي از موقعي كه در بعضي جوامع زن‌ها خودشون رو از دايره اين نظريه خارج كردن، تازه در دسترس و دستبرد انواع سختي ها، مشكلات و تهاجم‌ها واقع شدن. راحله كمي مكث كرد وبعد گفت: - مي‌دوني چرا تا قبل از اين زنها تو اين جامع دچار مشكل نمي شدن؟ چون اين نظريه، زمينه مقايسه بين زن ومرد رو از بين مي‌بره. طبيعتا" زنها هم توقعي نداشتن و از ظلمها وتبعيضهايي كه در حقشون مي‌شد ناراحت نمي شدن. من كه ديگه حالا از دنياي تنهايي خودم خارج شده بودم ودر جريان هيجان بحث غرق شده بودم، اين بار با ترديد وخجالت كمتري اظهار نظر كردم: - من فكر مي‌كنم عوضش راحتتر بودند. راحله بدون اينكه مكثي كند، به تندي گفت: - بله! درست مثل گوسفند! چون خبري از دنياي آدمها نداره وخودش رو هم با اون‌ها مقايسه نمي كنه، معلومه كه زندگي بي دردسرتري از انسانها داره! اما اون اسمش زندگيه؟! به ياد زندگي داغان خانواده خودمان افتادم. گفتم: - پس اينهمه مشكلاتي كه امروز به وجود اومدن وحتي زندگي‌هاي معمولي و خانواده‌ها رو بهم ريخته ان، زندگيه؟ - " البته اين مرحله گذره! " راحله اين رو گفت وبعد هم اضافه كرد: - مي‌دوني كه! بعداز اينكه زنها تحصيل كردن وبه آگاهي هاشون اضافه شد، تونستن وضعيت خودشون رو با مردها مقايسه كنن. تو اين مقايسه متوجه شدن چه ظلم‌ها وتبعيض‌هايي كه در حقشون نمي شه! بعد موقعي كه خواستن حقشون رو بگيرن، با مخالفت مردها روبه روشدن; مردهايي كه ديگه حاضر به بازگشت اون حقوق ضايع شده به صاحباشون نبودن! حرفهاي راحله قانع كننده بود. اعتراف كردم كه راست مي‌گويد! دست كم من يكي ديده بودم كه مامان براي گرفتن حقش چه طوري به آب وآتش مي‌زند. ناگهان نگاهم به عاطفه افتاد. ابروهايش را در هم جمع كرده بود وچشمهايش به هم نزديك شده بود. خيره به زير پاي راحله نگاه مي‌كرد: - اون چيه اون زير؟! راحله؟ وبعد با لحني مشكوك گفت: - انگار سوسك! سوسكه! زيرپات سوسكه! راحله وفهيمه دريك لحظه ازجا پريدند. صداي جيغ فهيمه كه رفته بود روي صندلي وسرش را گرفته بود، به فرياد عاطفه اضافه شد. راحله خودش را كشيد وسط اتوبوس، ميان صندلي ها. صداي جيغ‌هاي چند نفر ديگر هم بلندشد. ثريا همچنان خونسرد نشسته بود. راننده فريادي كشيد ومحكم زد روي ترمز. راحله كه وسط اتوبوس ايستاده بود وحواسش به زير پاهايش وصندلي‌ها بود، پرت شد كف اتوبوس! من هم از پشت افتادم روي صندلي جلويي. خودم را جمع وجور كردم وبرگشتم به سمت جلوي اتوبوس، راننده ترمز دستي را كشيد. شاگرد راننده وآقاي پارسا از جايشان بلند شدند. فاطمه، راحله را بلند كرد. شاگرد راننده گفت: - چي شده عباس آقا؟ راننده درِ طرف خودش را باز كرد. آقاي پارسا با نگراني رفت جلوتر: - چي شده آقاي راننده؟ راننده پريد پايين. فاطمه سعي مي‌كرد بچه‌ها را آرام كند. فهيمه را از روي صندلي آورد پايين! آقاي پارسا برگشت طرف شاگرد راننده وبا اشاره دست پرسيد كه چي شده؟ شاگرد راننده اول شانه هايش را بالا انداخت كه نمي داند وبعد در حالي كه سرش را تكان مي‌داد ولب هايش را به روي هم فشار مي‌داد پياده شد. راننده تكيه داد به يكي از لاستيك‌هاي اتوبوس. يك پايش را آورد بالا و از پشت به لاستيك تكيه داد. يك نخ سيگار را از جيب پيراهنش درآورد. هر چه قدر دنبال كبريت گشت، نبود. شاگردش كه آمد برايش كبريت كشيد. راننده سري تكان داد و كبريت را ازش گرفت. سيگار را روشن كرد و كبريت را انداخت زمين. - چي شده؟ پس چرا رفت؟ - نمي دونم فكر كنم قهر كرد! - يه ساعت ديگه هم كه هوا تاريكه حالا اين وقت شب توي اين بيابون چيكار كنيم؟ - همه اش تقصير اين ۵-۶ تاست. دوساعته دارن با همديگه بحث مي‌كنن! نمي دونم چي مي‌خوان از جون همديگه؟! - ولي حالا از اين حرف‌ها گذشته، اين راننده هم زياد شلوغش مي‌كنه. اين اَدا و اَطوارها توي سرويس‌هاي دانشگاه زشته! سرم را برگرداندم توي اتوبوس، ببينم چه خبره. بچه‌ها ناراحت بودند. بيشتر ناراحتيشان از دست ما بود! بعضي‌ها مي‌گفتند كه راننده حق داشته كه قهر كرده! فقط ثريا بود كه هنوز بي خيال بود* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸 #قسمت33 پس تو قبول داري كه با هم ديگه بودن باعث ميشه نقاط ضعف هم ديگر رو رفع كنيم - صددرصد اين همه تاكيدي كه روي سلامت هم نشين شده بي دليل نيست. تا جايي كه حتي سفارش كردن هم نشينت كسي باشه كه هر وقت بهش نگاه مي‌كني ياد خدا بيفتي - فاطمه گفت مثل: عاطفه كه هر وقت نگاهش ميكنم ياد نگهبان دوزخ مي‌افتم. درسته عاطفه از اول تا حالا حرفي نزده بود ولي اين قدر هم بي صدا نشده بود كه كسي از را برسد متلكي بهش بيندازد و بدون جواب برود! - بذار بيارنت جهنم فاطمه خانم! اونوقت براي هواخوري هم كه شده نمي زارم پات رو از جهنم بيرون بزاري. فاطمه رو به عاطفه كرد و گفت: - پس تو هنوز حرف مي‌زني! يواش يواش داشتم شك مي‌كردم! - من اگر لال هم بشم از پس جواب دادن به شما‌ها بر مي‌يام. نگران نباش. اين بار سميه بود كه جواب عاطفه را داد: تو جنازه ات دم قبر هم بر مي‌گرده تا جواب يكي از تشيع كنندگانت را بده. فاطمه ديگر نگذاشت بحث بيشتر از اين منحرف شود. رو به سميه كرد و گفت: - پس تو فكر مي‌كني اين قدر سفيدِ سفيدي و بعضي از اين بچه‌ها اين قدر سياه سياهن كه ديگه تو نمي توني چيزي ازشون ياد بگيري؟! اين همه خصوصيات خوب هست مثل حسن خلق، نظم، گشاده دستي، … چرا اين‌ها يا هر خصوصيت خوب ديگه ازشون ياد نمي گيريم. فكر مي‌كني فقط بي حجابي گناهِ؟! ديگه گناه ديگه اي نداريم؟! پس غيبت چي؟ تهمت و افترا؟ رنجاندن دل مومن؟! تو اصلا هيچ فكر كردي اگر اونها بفهمند تو چنين ديدي در مورد اونها داري، چقدر اين زيارت به دهانشون تلخ ميشه؟! حتي ممكنه بين اون‌ها وامام رضا جدايي بندازه چون رفتار تو كه مدعي هستي زائر امام رضايي موجب اين مسئله شده! هيچ وقت تا حالا فكر كردي رفتار‌هاي اشتباه و بي توجهي امثال ما به خصوصيات روحي ديگر جوان‌ها چقدر در جدايي او نها از دين نقش داشته؟! ما براي وصل كردن آمديم ني براي فصل كردن آمديم. سميه كمي دستپاچه شد. - باور كن به خدا من چنين قصدي نداشتم. ببين من مي‌گم ما اومديم مشهد براي چي؟ براي گردش علمي وتفريح نيامديم! اومديم براي زيارت. - خب منظور؟ - منظور اين كه چطوري بگم؟! ديدن رفتار ها وحركات جلف، شنيدن اين بحث‌هاي شبه انگيز، حال زيارتُ از آدم ميگيره. نمي ذاره آدم به طور كافي از موقعيتش استفاده كنه. - براي اينكه نگاهت به اونها مثل نگاه كسيكه كه فكر مي‌كنه عده اي عمدا مي‌خوان آزارش بدن! مي‌خوان اعتقاداتش رو درباره ي دين سست كنن. در حالي كه اين طور نيست! اون‌ها اگر رفتار اشتباه و حرف اشتبا هي داشته باشن، هيچ قصد وقرضي يا تعمدي در اون ندارن. اگر اين طوري بود، اگر دين نداشتن كه نمي آمدن زيارت! ولي دقت كن خوب ببين اون‌ها آمدن زيارت مثل من تو. پس به اون‌ها به چشم زائر امام رضا نگاه كن! اون وقت ببين چقدر برايت دوست داشتني مي‌شوند! عوض اين كه يكي دو تا اشتباه يا ظلمت از ظاهرشون رو به باطنشون بر گردوني و روي از اونها بر گردوني، زيباييها ونورها ي درونشان را وسعت بده. بذار اين نورها ظاهرشون رو بپوشونه. اون وقت ببين كه چه قدر دوستشون داري و چقدر دوستت دارن! مشخص بود سميه دارد كوتاه مي‌آيد: - باشه تمام حرفهايت درست! ولي من ميگم هر سخن جاي وهر نكته مكاني دارد. مشهد جاي اين كارها وبحث‌ها نيست! اين بحث‌ها مال دانشگاه هاست. ولي اينجا كنار حرم امام رضا، فقط سرمون رو به بحث كردن گرم مي‌كنه و دلمون رو از امام رضا باز مي‌كنه. فاطمه سرش را به نشانه ي قبول كردن كج كرد: - باشه ولي بايد ببينم ما براي حال كردن مي‌آييم مشهد يا براي انجام وظيفه؟! - براي هر دو، هم وظيفه داريم بيايم ديدن اماممون، هم ميآييم تا كمي از دنيا جدا بشيم و از محضر شون فيض ببريم. فاطمه دستش را چند بار نشان داد، يعني (صبر كن! اشتباه شده) - منظورم وظيفه زيارت نبود. منظورم وظيفه ي مومن بود كه كسب معرفت الهي است. و يه راهش از طريق توسل و زيارت به ائمه و بزرگان به دست مي‌آيد ورا ه ديگه اش هم از طريق بحث وتفكر در معارف الهي و بشريه.* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀ 🔸قسمت٧٧ - پس دليل پرداختن ديه چيه؟ - اين طور كه تا حالا علما مشخص كردن، حكم پرداختن ديه بر اساس چند حكمته كه معلوم نيست حكمت قطعي هم باشن يا نه. يعني ممكنه كه حكمت‌هاي ديگه اي هم باشن كه تا الان به فكر علماي اسلامي نرسيده و در آينده كشف بشه. به هر جهت، يكي از اين حكمت‌ها اينه كه ديه پوليه كه پرداخت مي‌شه تا قسمتي از لطمه وزياني روكه به خانواده وارد شده جبران كنه. يعني اگه يه فردي دست يا پا و يا چشمش رو از دست بده، اين آسيب او رو از كار كردن باز مي‌داره. در اثركشته شدن فرد هم ضربه اقتصادي ديگه اي به خانواده وارد ميشه كه ديه در حقيقت قصد داره اون ضربه رو جبران كنه. - خب! اما اين چه ربطي به تفاوت ديه مرد و زن داره؟ - تفاوتش اين جاست كه چون مرد، مسئول و نان آور خانواده است، يعني در حقيقت بار اقتصادي خانواده به دوش مرده، از كار افتادن يا از دست رفتن اون ضربه سنگين تري به خانواده وارد مي‌كنه. در حقيقت، ازدست رفتن زن بيشتر باعث لطمه عاطفي مي‌شه و از دست رفتن مرد باعث لطمه اقتصادي. اين با راحله بود كه پرسيد: - حالا اگه زني كار كنه وحتي مسئوليت نان اوري خانواده به عهده اش باشه، مثلا شوهر نداشته باشه، يا شوهرش از كار افتاده باشه. حالا با توجه به اين كه از دست دادن يه زن مساويه با از دست دادن نان اور خانواده، آيا ديه اون كامله؟ - نه خير. من كه گفتم، اين بحث جبران زيان اقتصادي وارد شده به خانواده، يكي از حكمت‌هاي پرداخت ديه است، علت قطعي كه نيست. پس ما تا وقتي علت قطعي شرعي حكم رو ندونيم، به شرف اون چيزي كه فكر مي‌كنيم علت حكمه، حق نداريم احكام روتغيير بديم. در ثاني، قانون براي عموم مردم وضع مي‌شه. نبايد براي موارد استثنايي قانون رو عوض كرد يا تبصره زد. قانون كه به اندازه تعداد افراد بشر، استثنا يا تبصره داشته باشه كه ديگه قانون نيست. فهيمه فكر كرد وگفت: - ببين به نظر تو اين مسخره نيست كه اگه پسر بچه ۹ ساله يه خانواده به قتل برسه، ديه اش كامله، ولي اگه مادر همين خانواده به قتل برسه، ديه اش كامله، ولي اگه مادر همين خانواده به قتل برسه، ديه اش نصف باشه. آخر زيان ازدست دادن اين بچه بيشتره يا مادرش؟! - فهيمه جان ما كه ديديم ديه به هيچ وجه معادل ارزش انساني فرد نيست. پس مطمئن باش دليلش اين نيست. ببين اين قضيه هم پيچيده تر از اين حرف هاست. بذار خودم برات يه مثال ديگه بزنم. آيا زيان از دست رفتن مردي كه حقوقش ماهي ۵۰ هزار تومانه با كسي كه در آمدش ماهي پانصد هزار تومانه. يكيه؟! - نه! - يعني اون كسي كه درآمدش ماهي پانصد هزار تومان بود، حالا اگه از دست بره خانوادش بيشتره زيان مي‌بينن ولي شارع مي‌گه كه ديه هر دوشون يكيه. چون اومده حد متوسطي رو در نظر گرفته كه بشه به بيشتر افراد جامعه تعميم داد. تازه در نظر گرفتن اين مقدار متوسط هم براي توانايي بالقوه افراده. چون ممكنه همان پسر بچه اي كه در ۹سالگي از دست رفت، اگه بزرگ مي‌شد، سرمايه دار دنيا مي‌شد. وهمين طور بر عكس، اون كسي كه الان ماهي پانصد هزار تومان درآمدشه، ورشكست بشه و چند ماه بعد خانه نشين بشه پس دين توانايي بالقوه جنس رو در نظر مي‌گيره. وچون به خاطر تفاوت در استعداد زن ومرد، توانايي شون براي فعاليت‌هاي اقتصادي هم متفاوته، دين حد متوسط جنس مردها رو بيشتر از حد متوسط جنس زن‌ها تعيين كرده. عاطفه با عجله صحبت فاطمه رو قطع كرد: - راستي بچه‌ها يه چيز ديگه! ديه وقتي كه پرداخت مي‌شه، چه كسي اون رو دريافت مي‌كنه؟ سميه با اطمينان جواب داد: - معلومه ديگه! خانواده مقتول! عاطفه چشم هايش را به علامت تفكر كمي تنگ كرد: - يعني اين كه اگه مقتول مرد باشه، ديه اش به زن وبچه اش مي‌رسه واگه مقتول زن باشه، ديه اش به شوهر وبچه هاش مي‌رسه. پس در حقيقت اون زن وبچه هاش دو برابر اون مرد وبچه هاش ديه مي‌گيرن. فاطمه هم تاكيد كرد: - بله! يكي از اشتباهات ما همينه كه فكر مي‌كنيم ديه حق مقتوله و به همين علت فكر مي‌كنيم كه حق زنها ضايع مي‌شه. در صورتي كه مقتول كه مرده، ديگه حقي نداره. عاطفه با لحني جدي گفت: - در حقيقت همون وقت كه مرده، حقش رو گرفت! - به هر جهت اون حق خانواده شه. به همين علته كه وقتي خانواده زني كه به قتل رسيده اگه بخوان قاتل رو قصاص كنن وقاتل مرد باشد بايد نيمي از ديه رو بپردازن. چون خانواده قاتل در اثر از دست دادن نان اور خانواده شان، لطمه بيشتري نسبت به خانواده مقتول مي‌خورن. در صورتي كه آن ها گناهي نكردن وبايد حقشون روبگيرن. به نظر مي‌آمد ديگر حرفي براي گفتن نمانده، ( (يعني بچه‌ها قانع شده بودند؟! ) ) ولي انگار يك نفر بود كه هنوز هم مي‌خواست حرف بزند. راحله! * * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه #قسمت77

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸قسمت٨٢ - وهنوز هم ادامه داره، مي‌دونين چرا؟ چند وقت پيش با يكي از كساني كه از سوئد آمده بود صحبت مي‌كرديم، مي‌گفت در اروپا بيشتر كساني كه تازه به اسلام مشرف مي‌شن، زنن. مي‌گفت در سوئد ۹۰درصد اين نو مسلمانان، زنن. خب، اگه اسلام ديني ضد زن بود، در ميان زن‌ها چنين استقبالي پيدا نمي كرد. فاطمه دوباره مكث كرد. چشم هايش را بست و اين بار با چشمان بسته حرف زد. شايد خجالت مي‌كشيد. - حالا ببين اين اسلام چه قدر مظلومه! ديني كه اين قدر به زن‌ها كرامت و شرافت بخشيده، زن در پناه اون می تونه به چنان جايگاه رفيعي برسه، بايد در نگاه دختران ما امري مزاحم، قيدي دست وپاگير و مانعي بزرگ تلقي بشه. از ميان اين همه حقوقي كه براي زن‌ها وضع شده و روايت‌ هايي كه نقل شده ما دنبال مواردي مي‌گرديم كه فقط بهانه به دست ما بدن كه يا زن‌ها رو بكوبيم يا دين رو كه مي‌گيم به زن‌ها ظلم مي‌کنه. ولي هيچ كدوممون نمي آييم بگيم براي دخترها همين افتخار بس كه در اين دين، دختر‌ها ۶سال زودتر از پسرها به سن تكليف مي‌رسن: يعني در حقيقت شش سال زودتر مخاطب خدا قرار مي‌گيرن، شش سال زودتر در بارگاه خداوندي شرف حضور پيدا مي‌كنن و با او هم صحبت مي‌شن. چرا فقط دنبال بهانه مي‌گرديم چرا؟ سميه جواب داد: - شايد به اين علت كه تحت تاثير تبليغات كساني هستيم كه مرتب مي‌خوان به ما تلقين كنن در اسلام به زن‌ها ظلم مي‌شه. كساني كه وانمود مي كنن تنها مدافع حقوق و هويت زن‌ها خودشونن، درحالي كه اصلا اين طور نيست. - حالا ميدونين چرا دختر‌هاي ما اين قدر زود تحت تاثير اين تبليغات قرار مي‌گيرن. به خاطر اين كه شناختشون از اسلام، قوانينيش، احكامش و فضيلت هاش اين قدر محدوده كه به همين راحتي حرف‌ها و شعارهاي اين تبليغات رو باور مي‌كنن. من پرسيدم: - حالا تو مي‌گي چاره كار چيه؟ چه كار ميتونيم بكنيم؟ - ما اگه بخوايم نگاه جامعه رو به خودمون و به زن‌ها تغيير بديم، اول بايد اين تغيير رو در خودمون و در زن‌ها و دختر‌هاي ديگه به وجود بياريم. باور كنين خارج كردن اين باورهاي غلط از ذهن و روح خود زن‌ها به همان سختي خارج كردن اين باورها از فرهنگ جامعه است. تا موقعي هم كه بينشمون رو از اسلام تقويت نكنيم و واقعا خودمون رو در چهار چوب تعريفي كه از هويت زن مسلمان كرده، قرار نديم، آفات زيادي ممكنه گريبانگيرمون بشه ونتيجه اش اينه كه يا به دامن تحجر وخشك انديشي مي‌افتيم و يا به دامن تجدد وبي بندوباري! من الان به ياد يكي ديگه از صحبت‌هاي استاد عزيزم افتادم كه فكر مي‌كنم راهگشاي همه ما باشه. ايشون معتقد بودن زن‌ها بايد چند خصوصيت رو مورد ملاحظه قرار بدن و به اون عمل كنن: اول اين سطح بخاطر سنت‌هاي مختلف اجتماعي كه وجود داشته زن‌ها بيشتر از مردها از يادگيري منابع اسلامي دور بودن، به همين دليل هم محروميت جنس زن از فرهنگ واقعي اسلام و دانش‌هاي بشري، بيش از محروميت مردهاست! وخلاصه اين كه تاكيد زيادي روي تعليم وتربيت خانم‌ ها داشتن. دوم هم اين كه مي‌گفتن زن‌ها بايد به خويشتن خودشون بر گردن، يعني بايد از باور غلطي كه از خودشون در ذهنشون به وجود اومده خارج بشن. چون اون كسي كه بايد شأن اسلامي زن رو بشناسه و از آن دفاع كنه، در درجه اول خود زن هان. بايد بدونن كه خدا و پيامبر درباره اون‌ها چه قضاوتي دارن، از اونها چي مي‌خوان و مسئوليتشون چيه! بايد از اون چيزي كه اسلام از اون‌ها خواسته، بتونن دفاع كنن. چون اگه اين كار رو نكنن، كساني كه به هيچ ارزشي پايبند نيستن، به خودشون اجازه مي‌دن كه به زن ستم كنن.* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔶فصل بيست و ششم 🔸قسمت٨٣ از در اتاق كه رفتم تو، ديدم بچه‌ها لباس هايشان را پوشيده اند. فاطمه در حالي كه چادرش را روي سرش مرتب مي‌كرد، گفت: - مريم جون! پس چرا معطلي! زود باش لباست رو بپوش. دير مي‌شه ها. - اقور بخير! كجا؟ - با بچه‌ها مي‌ريم حرم ديگه! ديشب حرفش رو زديم يادت نيست؟ - اوهوم! چرا تازه يادم اومد. رفتم كنار ساك، و مسواك و خمير دندان را گذاشتم در جيبم. - ولي من مي‌خواستم يه تلفن به مامانم اينا بزنم. - خب يه وقت ديگه بزن، الان ديگه وقتش نيست! همه منتظرن. مثل هميشه هيچ كاري بي راهنمايي عاطفه به سر انجام نمي رسيد! انگار به فكر خودم نمي رسيد! اون كه از دل من خبر نداشت. اون كه ديشب مثل من از فكر بابا و مامانش بي خوابي نكشيده.. دلشوره امانش را نبريده.. اون كه مثل من نگران اواضاع خانوادش نيست! بايد هم بلبل زباني كنه. - نمي شه! همين الان بايد تلفن بزنم تا خيالم راحت بشه وگرنه... فاطمه ديگر نگذاشت ادامه بدهيم. حرفم را قطع كرد. روي حرفش به بقيه بود. - خب بچه‌ها مهم نيست! شما‌ها برين، من مي‌مونم با مريم مي‌ريم زنگ بزنه خونه شون! اگه فرصت شد با هم مي‌آيم حرم وگرنه كه بر مي‌گرديم خونه ديگه. سميه مي‌دونه من توي حرم معمولا كجا مي‌رم. اگه اومديم، همون جا وعده مون باشه. بچه‌ها رفتند و فاطمه صبر كرد تا من آماده شدم. حدود بيست دقيقه اي معطل شد. - مي‌بخشي فاطمه جون! راضي به زحمتت نبودم. - دوباره كه رفتي روي خط تعارف مريم خانم. - تا مخابرات چه قدر راهه! - اين قدري نيست! نگران نباش. تا مخابرات كمي صحبت كرديم. احساس مي‌كرديم از ديروز تا حالا بيشتر با هم صميمي شده ايم. مخابرات كمي شلوغ بود. بچه اي هم آنجا بود مرتب ونگ مي‌زد. مادر بيچاره اش هم عاصي شده بود كه با او چه كار كند. - آقا نوبت من نشد! - عجله نكنين خانم. دو نفر ديگه هم جلوي شمان. بعد از اون هم نوبت من بود. آن يك ربع به انداره يك ماه برايم طول كشيد. بلاخره نوبت من شد. - خانم عطوفت! كابين دو. خانم عطوفت، تهران، كابين دو! به زحمت از لابه لاي جمعيت راهي باز كردم تا رسيدم به كابين دو، باعجله گوشي را برداشتم. - الو مامان! صداي بوق ممتد تلفن كه هر دو ثانيه يك بار قطع مي‌شد، يك سطل آب يخ خالي مي‌كرد روي سرم فكر كردم شايد دارد كتاب مي‌خواند. ولي بوق قطع نشد! شايد هم دارد روي نقش جديدش فكر مي‌كند. تمرين مي‌كند يا هر كار ديگه اي! ولي خيلي طولاني شد! هيچ فايدهاي نداشت. صداي آن بوق لعنتي قطع نمي شد. نكنه هنوز قهر باشه! گوشي را گذاشتم سر جايش و آمدم بيرون. از مسئول مخابرات خواهش كردم كه اسم و شماره مرا دوباره در نوبت بگذارد. - ممكنه يه ربعي طول بكشه ها. - مهم نيست صبر مي‌كنم! رفتم طرف نيمكتي كه فاطمه نشسته بود. قرآن جيبي اش را درآورده بود و زير لب زمزمه مي‌كرد. سرش را بلند كرد. - چه طور شده؟ - فعلا كسي نبود. شايد هم مادرم به كاري مشغوله كه تلفن رو بر نمي داره. قرار شد شماره رو دوباره برام بگيره. ولي يه ربعي طول ميكشه. مي‌خواي تو برو به كارهات برس. من خودم بعدا مي‌آم حرم. دوباره قرآن كوچكش را باز كرد و آورد بالا. - نه صبرمي كنم با هم مي‌ريم. خودم را انداختم روي نيمكت و سرم را تكيه دادم به ديوار، خدا را شكر كه آن مادر با آن بچه نق نقويش رفته بودند. سالن كمي ساكت تر شده بود. فقط صداي جيغ جيغ كساني كه توي كابين بودند، به گوش ميرسيد. مادر را بگو! چه قدر از سرو صدا فراري بود. آن روزي هم كه ظرف سوپ از دستم رها شد و شكست، چند لحظه اي در را باز كرد. فكر مي‌كنم اصلا از شكستن ظرف‌ها ناراحت نشد. فقط ازصدا جرينگ آن‌ها عصباني شده بود. شايد هم فكر كرده بود كه اين دسته گل را بابا به آب داده. اما وقتي مرا ديد و لرزيدنم را، فقط نگاه كرد. شايد ديگر رويش نشد كه فرياد بكشد. فقط فريادش را به شكل امواجي در آورد و با نگاهش آن‌ها را بر سر من و پدر كوبيد. بعد هم نوبت در بود كه محكم بسته شد. نتوانستم بيشتر از اين خودم را به بي خيالي بزنم. بالاخره بايد كاري ميكردم. اين زندگي، مال من هم بود. بايد كاري ميكردم. چند لحظه بعد خود را جلوي در اتاق مادر پيدا كردم. در حالي كه دستم را مشت كرده بودم وبالا آورده بودم تا در بزنم. اما دوباره دستم را پايين آوردم. ترديد عجيبي به دلم چنگ انداخته بود: « واقعا تقصير كيه؟ مهم نبود. مهم اين بود كه اين داستان بايد زودتر تمام مي‌شد. » دوباره دستم را بالا آوردم. ديگر معطل نكردم. آن را به در كوبيدم. تق تق!* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸قسمت٨٤ هيچ جوابي نيامد. دوباره تكرار كردم. باز هم جوابي نيامد. براي سومين بار در زدم و اين بار گفتم: - مادر! مادر! منم. جوابي نبود. در را باز كردم و به داخل رفتم. از ديدن اوضاع اتاق متحير شدم. همه چيز به هم ريخته و آشفته بود. چمدان مادر روي تخت بود. لباس هايش هم گوشه وكنار افتاده بود. كجا مي‌خواست برود؟ باز هم قهر؟ نشستم كنارش روي تخت. تا حالا نديده بودم! اين گونه گريه كند. دلم برايش سوخت وكمي هم به سينما حسوديم شد. يعني مرا هم به اندازه سينما دوست دارد؟ اگر مرا هم يك هفته نبيند، همين قدر برايم دلتنگ مي‌شود؟ دست گذاشتم روي سرش و كمي موهايش را نوازش كردم. - مادر! مادر! بس كن ديگه! - برو دست از سرم بردار! صدايش يك جوري بود. خشن و ملتمسانه! - چرا مي‌خواي بري؟ سرش را بلند كرد. اين قدر تند و ناگهاني كه بي اراده دستم را كنار كشيدم. - براي چي بمونم؟ ديگر از اون رگه ملتمسانه صدايش خبري نبود. شايد هم به همين علت صدايش اين قدر خشن به نظر مي‌آمد. شايد هم به خاطر گريه بود. - به خاطر من، بابا وخودت! خنده تمسخر آميزي كرد كه كمي از خشونت لحنش كم كرد. - خودم؟! نه بابا، كي به من اهميت مي‌ده؟ مگه كسي هم به فكر من هست؟! - معلومه. هم من، هم بابا! سرش را به نشانه تاسف تكان داد. - تو به فكر من نباش عزيزم! برو به فكر خودت باش كه پس فردا آخر وعاقبتت مثل من مي‌شه مي‌افتي زير دست يه مرد خودخواه، يه ذره هم بهت اهميت نمي ده. يك لحظه خودم را در حالتي مثل مادر تصور كردم. زني كه از دست دخالت‌هاي بيجاي شوهر خود خواهش به تنگ آمده است وقصد دارد خانواده اش را ترك كند. آيا چنين روزي در انتظار من هم هست؟ اگر اين گونه باشد، چگونه خودم را براي چنين روزي آماده كنم؟ ولي بعد به ياد آوردم كه در اين مورد بخصوص خود من هم طرف پدر هستم. دلم نمي خواست مادر به خا طر كارش ما را ترك كند؟ - چرا در مورد پدر اين طوري فكر مي‌كنين؟ باور كنين اون به فكر شماست. اون نگران سلامتي شماست. نگرانه كه شما با اين قدر كار كردن مريض بشين! آن موقع، اين حرف را با اعتقاد كامل زدم. مادر خنديد، بلند تر از دفعه قبل. لحن خندهاش بيشتر طعنه آميز ومسخره بود. خندهاي عصبي كه مي‌خواست احساساتش راپشت آن پنهان كند! - پس تو هم فريب زبون چرب ونرمش رو خوردي؟! توهم مثل بقيه زن‌ها ساده و زود باوري. اي دختر! تمام زن‌ها همين طورند، ساده و زود باور. فكر مي‌كنن كه مردها هم به سادگي و دلپاكي خودشونن. فكر مي‌كنن واقعا حرف مردها، حرفه! براي همين هم اين قدر زود فريب ميخورن. همينطور كه منم فريب زبون اون رو خوردم. همون روزهاي اول آشنايي مون. روزهاي دانشكده، اون موقع كه در گروه تئاتر بودم.* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸قسمت٨٥ اشتياق غريبي توي چشم هايش موج مي‌زد. وقتي در مورد فيلمش و نقشش حرف مي‌زد، صدايش از هيجان و خوشحالي مي‌لرزيد. دوباره به اين رقيب هميشگيم حسوديم شد. دلم مي‌خواست مي‌توانستم بيشتر بشناسمش. - نقش چي هست؟ - نقش يه مادر، يه مادر با تمام پيچيدگي‌ها و دغدغه ‌هاي خاص خودش. يه مادر كه چون دخترش رو درك نمي كنه، هر دوشون به مشكل بر مي‌خورن و در نهايت دوباره با كمك همديگه، خودشون رو پيدا ميكنن. يه نقش عاطفي تمام عيار. و پدرت داره تموم اين فرصت‌ها رو از من مي‌گيره. چون يه موجود بي عاطفه است. - چرا اين طوري فكر مي‌كنين؟ - براي اين که اين طوري هست. اگه يه ذره عاطفه تو وجودش بود، اين طور منو تحقير و در بند نمي كرد. اين طور وجود منو ناديده نمي گرفت. احساسات و عواطف منو سركوب نمي كرد. اون يه موجود سرد و بي احساسه! خداي من، چه طوري اون اين قدر بدبين شده بود؟! - واي باور كنين اون هنوز شما رو دوست داره! حتي معتقده كه همه زندگيش، حتي پيشرفت هايش به خاطر وجود شما بوده! مي‌گفت از موقعي كه شما كارهات بيشتر شده و كمي اوضاع خونه عوض شده اون هم موقعيت‌هاي كاريش رو از دست داده! #فصل.بيست.و.هفتم چنان به سرعت از جايش پريد كه بي اختيار خودم را كنار كشيدم. دستش را بلند كرد وانگشت سبابه اش را مثل علامت هشدار به طرف من گرفت. با عصبانيت فرياد زد: - ديدي؟! ديدي گفتم اون يه موجود خود خواهه! بهت گفتم! گفتم اون يه مرد خود خواهه كه فقط به فكر خودشه، باور نكردي! ديدي حالا خودش اعتراف كرده! از شدت عصبانيت قرار و آرام نداشت. از تخت پايين رفت و شروع كرد به قدم زدن در طول اتاق. گفتم: - ولي چرا آخه؟ چرا همه اش با بدبيني فكر مي‌كنين؟ از كنار تخت مي‌رفت تا كنار ميز آرايش و دوباره اين مسير را برمي گشت. - مگه نمي بيني! اون حتي من رو هم به خاطر خودش مي‌خواد! مي‌خواد من توي خونه بمونم، به اون برسم، تروخشكش كنم، تا آقا راحت به كار‌ها شون برسن. تا آقا بتونن تند، تند پله‌هاي ترقي رو طي كنن. پيشرفت كنن! به چه قيمتي؟ به قيمت از دست رفتن من! به قيمت تباه شدن من! فدا شدن من! اي لعنت به ما زن‌ها كه هميشه بايد فداي خانواده بشيم. ولي اصلا چيزي كه اهميت نداره. ماييم! ما! وبعد با شتاب رفت سر ميز آرايش. با عصبانيت كشوها يش را بيرون كشيد. انگار دنبال چيزي مي‌گشت! - دنبال چيزي مي‌گردين؟ - آه! اين قوطي سيگارم هم آب شده رفته توي زمين! چند لحظه اي مكث كردم. بلاخره با ترديد گفتم: - اون رو كه توي هال پرت كردين روي زمين! چند لحظه صبر كرد: - آهان! يادم اومد. و بعد انگار چيز جديدي به يادش آمده باشد، به تندي كشو را هل داد جلو و دويد كنار من. با نگاه و لبخند پيروزمندانه اي خيره شد به من! - بيا نگفتم اون يه مرد خود خواهه! از يه طرف من حق ندارم سيگار بكشم، چون آقا دلشون نمي خواد. از طرف ديگه آقا خودشون روزي ده تا نخ سيگار مي‌كشن. اين اسمش چيه؟ خود خواهي نيست؟ اگر سيگار كشيدن بده، براي هر دومون بايد بد باشه. اگر هم براي آقا خوبه، چرا براي من خوب نباشه؟!* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه #قسمت85

*⚘﷽⚘ ☀️ #دختران_آفتاب ☀️ 🔸قسمت١١٢ الان در خيلي از كشورهاي اروپايي هر كدوم از دو طرف ازدواج كه اراده طلاق داشته باشن، مي‌تونن به دادگاه مراجعه كنن. دادگاه هم به درخواست اونها رسيدگي ميكنه و طلاق اون شخص رواز طرف ديگه ميگيره. - و حتما ميدوني يكي از دلايل اينكه آمار طلاق در كشورهاي غربي اينقدر بالا رفته، همينه كه زن و مرد با كوچكترين بهانه اي و كمترين مشكلي كه براشون پيش مياد ممكنه به فكر طلاق بيفتن. اونوقت عملا به جايي ميرسن كه به خاطر متزلزل شدن بنياد خانواده، نظام اجتماعيشون هم از همديگه ميپاشه. ثريا گفت: - مگه نمي گيد كه محور بقاي خانواده مهرو محبت بين زن وشوهره. و مگه نميگيد كه عامل پيوند بين اين دو نفر براي شروع زندگي عشق و علاقه به همديگه و تفاهم بين دونفره. خوب وقتي اين عشق وعلاقه از بين بره و خانواده ديگه او گرمي و حرارت سابق رو نداره، چه اشكالي داره كه زن و شوهر از همديگه جدا بشن تا بلكه با يه زندگي جديد، خوشبخت تر بشن. من ديگر طاقت نياوردم ساكت بمانم. با لحني ناراحت وعصبي گفتم: - همين! پس تكليف بچه‌ها چي ميشه. سرنوشت اون‌ها چي؟ يعني بچه‌ها هيچ حقي رو در خانواده ندارن كه تا يه زن و مرد از همديگه سير شدن، از هم جدا بشن؟ فصل سي و چهارم - آخه وقتي قرار باشه زن و مرد به زور همديگه رو تحمل كنن و عملا محيط خانواده رو گرم نكنن، چه لزومي داره كه خانواده به اين جريان ادامه بده؟ حتي بچه‌ها هم در يه چنين خانواده اي آسيب ميبينن. - بله! ممكنه آسيب ببينن. ولي مسلما اين آسيب كمتر از وقتيه كه از همديگه جدا شده باشن. چون اينطوري دست كم خانواده اي هست كه بچه‌ها بهش متكي باشن. راحله در حالي كه سرش پايين بود و با خودكارش بازي ميكرد گفت: - فكر نميكنين اين خود خواهي باشه كه ما توقع داشته باشيم يه پدرو مادر به خاطر بچه هاشون يه عمر زجر بكشن؟! پس تكليف زندگي خود اونا چيه؟ هر چه سعي كردم جلو خودمو بگيرم، نشد. باز هم اين اشك لعنتي حلقه زد درون چشمهايم. نميدانستم چه بگويم! فقط يك لحظه فكر كردم كه راحله چقدر خود خواه شده. ولي بلافاصله پشيمان شدم. از كجا معلوم كه من خودخواه نيستم؟! واقعا هم آيا من مي‌توانم از مادرم توقع داشته باشم كه آينده خودش رو فداي آينده من كند؟ خوب شد كه فاطمه بلافاصله جواب راحله رو داد. والا ممكن بود بچه‌ها چشم‌هاي من كه از اشك پر شده بود رو ببينند! چقدر از ضعف خودم بدم مي‌آمد. توجه بچه‌ها به فاطمه جلب شد. - حتي اگه آينده بچه‌ها رو هم در نظر نگيريم براي آينده خود زن و مرد هم بهتره كه در صورت امكان، مانع از هم پاشيده شدن خانواده بشن. چون خود صرف وجود خانواده افراد اون رو از آفات و گناهان زيادي حفظ ميكنه. وجود خانواده كرامت و شرافتي به افراد اون ميبخشه كه اعضاي اون اجازه هر كاري رو به خودشون نميدن. عاطفه گفت: - شايد به همين علت باشه كه صاحب خانه‌ها معمولا به افراد مجرد، خونه اجاره نميدن. يا وقتي توي يه مجتمع مسكوني چند تا جوان مجرد باشن، حتي اگه خوب و سالم باشن، باز هم خانواده‌ها آرامش و قرار ندارن، انگار هميشه نگرانن! - درسته! و مسئله ديگري هم كه بايد در نظر داشت اينه كه وجود عشق و علاقه زياد بين دو طرف براي شروع زندگي و ازدواج مهمه. ولي وقتي ازدواجي سر گرفت و خانواده اي به وجود اومد، ما ديگه حق نداريم اون رو به هر بهانه اي از دست بديم. حتي اگه اين عشق و علاقه اوليه كه عامل پيوند بوده كم بشه. درست مثل دانشگاه؛ وقتي كه كسي در كنكور قبول شد و وارد دانشگاه شد، ديگه به اين راحتي‌ها كه اخراجش نميكنن. حتي اگه درسش ضعيف تر از وقتي كه در كنكور قبول شد هم بشه، باز هم سعي ميكنن حتي المقدور باهاش مدارا كنن.* * _ #ادامــــــه.دارد.... 🌸 #شــادی.روح.شهـــدا.صلـــوات🌸 #نشر = #صدقه_جاریه #قسمت112