🔵 پروژه جدید جی‌هفت برای سرمایه‌گذاری جهانی 🔻 یادداشت 🔰 در یادداشتی اندیشکده #مطالعات_راهبردی و بین‌المللی با اشاره به نشست اخیر سران دولت‌های گروه #جی‌هفت به سه پرسش درباره ابتکار جدید این گروه تحت عنوان «#نوسازی_جهانی بهتر»(B3W) که در تقابل با پروژه «یک کمربند، یک جاده» #چین محسوب می‌شود، پاسخ داده است. 🔶 زمینه ابتکار عمل چه بود؟ نگرانی‌های مطرح‌شده از سوی دولت #بایدن در خصوص عدم شفافیت در مورد وام‌های چین‌، فساد مالی «#یک_کمربندیک_جاده»، بدهی‌های ناپایدار، تأثیرات زیست‌محیطی نامطلوب و تأثیرات #اجتماعی آن، سبب گرایش این گروه به مقابله با چین شده است. انگیزه دیگر، ارائه پروژه‌هایی در چارچوب طرح #آمریکا، در رقابت با چین در حوزه توسعه کشورهای آسیایی و آفریقایی بوده که آمریکا، #ژاپن، #هند و #استرالیا در این زمینه پیش‌قدم شده‌اند. 🔶 دلیل تمرکز بر #بخش_خصوصی چیست؟ تقاضای جهانی برای توسعه #زیرساخت‌ها فقط با سرمایه عمومی تأمین نمی‌شود. صندوق‌های بازنشستگی، صندوق‌های #سرمایه‌گذاری_مشترک، شرکت‌های بیمه و بورس، همه به دنبال بازدهی قابل اعتماد و بلند مدت هستند. طبق داده‌های بانک جهانی، طی سال‌های 2015 تا 2019 #سرمایه‌گذاران بخش خصوصی در کشورهای جی‌هفت حدود 22 میلیارد دلار برای پروژه‌های زیربنایی کشورهای در حال #توسعه هزینه کرده‌اند، در حالی که ظرفیت بیش از 200 میلیارد دلار را داشته‌اند. 🔶 آمریکا چه باید بکند؟ تخصیص بخشی از #بودجه_عمومی برای آغاز پروژه‌های زیرساختی «نوسازی جهانی بهتر»، کمک به شکل‌گیری #قراردادهای_چندجانبه، تبلیغ این پروژه در میان رهبران جهان با تبیین سرعت و هزینه پایین آن در مقایسه با «یک کمربند، یک جاده» و سرانجام تلاش برای هماهنگی اقدامات ذیل این پروژه در دولت آمریکا در وزارت‌خانه‌های #خزانه‌داری و خارجه تا دادگستری و پنتاگون، اقداماتی است که آمریکا باید انجام دهد. 🔶 این پروژه برای تقابل با پکن نیازمند «#برندسازی» و ارائه مصادیقی است که بتواند جایگزین زیرپروژه‌های «یک کمربند، یک جاده» قرار بگیرد. امری که هم بودجه کافی و هم توان رسانه‌ای بالایی می‌طلبد. باید دید واکنش عملی چین به این پروژه چه خواهد بود https://eitaa.com/joinchat/1029505109Cde87725cf4

🔵‍ غرب آسیا و انقلاب جهانی انرژی 🔰 جان آلترمن از مدیران #مرکز_مطالعات بین‌المللی و استراتژیک (CSIS) در یادداشتی با این پیش فرض که میزان تولید #انرژی‌های_تجدیدناپذیر به مقدار قابل توجهی از #تقاضای_جهانی آن پیشی خواهد گرفت، روندی را که وی گذار جهانی انرژی می‌نامد مورد بررسی قرار داده است. 🔶 آلترمن دو نگاه را در این باره مطرح می‌کند: یک، اینکه #سرمایه‌گذاران هم‌اکنون در حال تزریق میلیاردها دلار سرمایه به حوزه انرژی‌های تجدیدپذیر هستند و #چین این حوزه را ضرورت #امنیت_ملی خود می‌داند. بنابراین تمایل به اینگونه انرژی‌ها در حال افزایش است. دو، اینکه این گذار دهه‌ها به طول خواهد انجامید و زیرساخت ایجاد شده برای مصرف هیدروکربن‌ها و نیاز به #نفت و #گاز، بازار گسترده‌ برای مصرف انرژی‌های تجدیدناپذیر را تضمین می‌کند. 🔶 برای #غرب_آسیا اینکه کدام سناریو به وقوع خواهد پیوست از اهمیت بالایی برخوردار است. درآمدهای حاصل از فروش نفت و گاز، بار اقتصاد کشورهای منطقه را به دوش می‌کشد. همچنین کشورهای فقیر منطقه، به کشورهای ثروتمندِ #صادرکننده انرژی، نیروی کار ارسال می‌کند که موجب ورود #سرمایه به کشورهای فقیر می‌شود. توجه راهبردی جهان به منطقه نیز موکول به تولید #انرژی است. مذهب و #گردشگری، منطقه را در اذهان عمومی مهم باقی می‌گذارد اما برای دولت‌ها اهمیت منطقه به #بازارهای_جهانی انرژی باز می‌گردد. 🔶 آلترمن نفت را بازاری می‌بیند که کوچکترین تکانه در آن، پیامدهای اقتصادی قابل توجهی بر جای خواهد گذاشت. کاهش پایدار مصرف جهانی انرژی، کشورهای #خلیج_فارس را به افزایش تولید سوق می‌دهد تا از این رهگذر، تولیدکننده‌هایی که انرژی را گران‌تر تولید می‌کنند از بازار حذف شوند و حتی با کاهش هزینه‌ها نیز نتوانند به بازار بازگردند. این موضوع تا حدودی تنش اخیر میان #عربستان و #امارات را توضیح می‌دهد. 🔶 دولت‌های منطقه خود را برای جهان پسانفت آماده می‌کنند اما با اهداف خود فاصله بسیاری دارند. این گذار، نه تنها برای غرب آسیا بلکه برای کشورهای #فرامنطقه‌ای به خصوص چین نیز مهم است. به ادعای نویسنده، استقرار نظم جدید فراتر از توانایی کشورهای منطقه است و هدایت‌کنندگان اصلی گذار جهانی انرژی، کشورهای فرامنطقه‌ای هستند https://eitaa.com/joinchat/1029505109Cde87725cf4