eitaa logo
کانال رسمی هفته‌نامه پرتو
1.3هزار دنبال‌کننده
1.7هزار عکس
691 ویدیو
86 فایل
کانال رسمی "هفته نامه پرتو" وابسته به موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) 💠 آدرس سایت www.partosokhan.ir ⁦✳️⁩ ارتباط با مدیر مسئول @asemanha41 👨‍💻 ارتباط با ادمین @parto_sokhan
مشاهده در ایتا
دانلود
(ع) مى فرمايند: أَشْرَفُ الْغِنَى تَرْكُ الْمُنَى. «برترين غنا و بى نيازى، ترك آرزوهاست» حكمت 34 «مُنى» جمع «أُمنية» به معناى است و در اين عبارت نورانى امام(ع)، منظور آرزوهاى دور و دراز و دور از منطق و است. بديهى است اين گونه آرزوها غنا و بى نيازى را از انسان سلب مى كند، زيرا از يك سو چون همه آنها به وسيله خود انسان دست نيافتنى است او را وادار به شدن به اين و آن مى كند و بايد در مقابل هر انسانى خواه شريف باشد يا وضيع، باارزش باشد يا بى ارزش، دست حاجت دراز كند و اين با غنا و بى نيازى هرگز سازگار نيست. @partosokhan_ir
عليه السّلام فرمودند: «اَحْبِبْ حَبيبَكَ هَوْنًا ما عَسي اَنْ يَعْصِيَكَ يَوْمًا ما. وَ اَبْغِضْ بَغيضَكَ هَوْنًا ما عَسي اَنْ يَكُونَ حَبيبَكَ يَوْمًا ما.» در دوستي با دوستت نكن، بسا كه روزي شود، و در دشمني با دشمنت هم افراط نكن، بسا كه روزي شود. (حكمت 268 نهج البلاغه) @partosokhan_ir
به ديگران (عليه السلام) ميفرمايد: مَنْ أَسْرَعَ إِلَى النَّاسِ بِمَا يَكْرَهُونَ، قَالُوا فِيهِ بِمَا لاَ يَعْلَمُونَ «كسى كه در نسبت دادن امورى كه ناخوش دارند به آنها كند، مردم نسبتهاى به او ميدهند»؛ ( 35) و ذكر عيوب مردم هرچند آشكار باشد كارى است بسيار ناپسند و اگر كسى نيت امر به معروف و نهى از منكر داشته باشد نبايد منكراتى را كه از بعضى سرزده آشكارا و در ملأ عام بگويد، بلكه اين گونه بايد و باشد. @partosokhan_ir
آرزو هاى و # (عليه السلام) مى‌فرمايد: مَنْ أَطَالَ الاْمَلَ أَسَاءَ الْعَمَلَ » كسى كه آرزويش را طولانى كند اعمال بد انجام مى دهد». شك نيست كه حركت براى هرگونه است; ولى هرگاه از حد خارج شود و انسان به سراغ امور دست نيافتنى و يا غير ضرروى و خارج از حد نياز برود، طبيعى است كه بايد تمام و خود را براى رسيدن به آن بگذارد و همه چيز جز آن را فراموش كند در حالى كه اگر دامنه آرزو را مى كرد و به آنچه مورد نيازش بود مى نمود، وقت كافى براى رسيدن به و اندوختن ذخيره هاى پيدا مى كرد و از شدن به در امان مى ماند و و خود را بر باد نمى داد. @partosokhan_ir
عليه السّلام فرمودند: إيّاكُم وتَأخيرَ العَمَلِ ودَفعَ الخَيرِ ؛ فَإِنَّ في ذلِكَ النَّدَمَ . از عقب انداختن كارها و كنارگذاردن خوبى‌ها؛ چرا كه در آن، است. (بحار الانوار، ج72، ص355) @partosokhan_ir
عليه السّلام : مَن حَسُنَت نِيَّتُهُ كَثُرَت مَثوبَتُهُ، وطابَت عيشَتُهُ، ووَجَبَت مَوَدَّتُهُ هر كس باشد، و ‏اش مى‌شود و داشتنش [بر ديگران‏] مى‌آيد. غررالحكم: ج 5 ص 444 ح 9094 @partosokhan_ir
چه وقتي بي‌ارزش مي‌شود؟ (ع) مى‌فرمايد: لاَ قُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ «كارهاى اگر به زيان برساند موجب به نمى‌شود.»(حكمت 39) روشن‌ترين تفسيرى كه براى اين (ع) به نظر مى‌رسد اين است كه هرگاه كارهاى مستحب ضررى به واجبات بزند آن كاسته مى‌شود و آن كم میگردد، مثل اين كه كسى از سر تا بعد از نيمه شب باشد؛ ولى بماند و او شود. همه مى‌گويند آن مستحبى كه به اين زد كم ارزش است. يا اين كه به كارهاى خير و به برود. @partosokhan_ir
(ع) در به (ع) فرمود: در تو از همان است كه با آن را بسازى. پس در راه كن و دار مباش. ( ) @partosokhan_ir
فرق و : (عليه السلام) مى فرمايد: لِسَانُ الْعَاقِلِ وَرَاءَ قَلْبِهِ، وَقَلْبُ الاَْحْمَقِ وَرَاءَ لِسَانِهِ «زبان عاقل پشت او قرار دارد در حالى كه قلب احمق پشت زبان اوست» پس از اين مى گويد: «اين از مطالب و است و منظور اين است كه عاقل زبانش را به كار نمى گيرد مگر بعد از با عقل خويش و و دقت; ولى احمق سخنانى كه از زبانش مى پرد و حرف هايى كه بدون مى گويد بر مراجعه به فكر و و دقت رأيش پيشى مى گيرد، بنابراين گويا زبان عاقل پشت قلب او قرار گرفته و قلب احمق پشت زبان اوست. @partosokhan_ir
در برابر از نكاتی كه (ع) در با دشمن بر آن تأكید دارد آن است كه باید هشیاری در برابر دشمن را كرد و نباید دشمن را شمرد: فرمود: «لا تستصغرن عدوا وان ضعف؛ هرگز دشمن را كوچك مشمار، هرچند باشد.» دانی كه چه گفت زال با گرد/ دشمن نتوان و شمرد نیز فرمود: «لا تامن عدوا و ان شكر؛ از دشمن در نباش، هرچند از شما سپاسگزاری می‌كند.» باید پیوسته دشمن را زیر نظر داشت كه... ادامه این مطلب را در آدرس زیر مطالعه کنید http://partosokhan.ir/page.asp?Number=1047&Category=424 @partosokhan_ir
و (ع) هنگامى كه یكى از خود را مى‌بیند(ضمن ) به او مى‌فرماید: جَعَلَ اللَّهُ مَا كَانَ مِنْ شَكْوَاكَ حَطّاً لِسَیئَاتِكَ. « این و بیمارى تو را سبب ریزش قرار داد»( 42) این بزرگى بود كه (ع) به آن یار بیمار داد كه قطعا سبب او شد، و فشار درد و بیمارى را براى او كاست و را كه بیمار براى با باید پیدا كند در او . مى دانیم و متعددى دارد؛ یكى از آن فلسفه‌ها آمرزش گناهان است؛ یعنى خداوند مى‌خواهد صالحش را كه داشته در همین كند تا او به نیفتد. نیزدر حال بیمارى توجه خاصى به پیدا مى‌كند و گاه به یاد مى‌افتد و از گناهان مى‌كند و همین و توبه سبب دیگرى براى ریزش گناهان او است @partosokhan_ir
و واقعى (ع) چه كسی است؟ (ع) مى‌فرماید: لَوْ ضَرَبْتُ خَیشُومَ الْمُؤْمِنِ بِسَیفِی هَذَا عَلَى أَنْ یبْغِضَنِی; مَا أَبْغَضَنِی; وَلَوْ صَبَبْتُ الدُّنْیا بِجَمَّاتِهَا عَلَى الْمُنَافِقِ عَلى أَنْ یحِبَّنِی مَا أَحَبَّنِی «اگر با این بر بن بینى بزنم كه مرا دشمن بدارد دشمن نخواهد داشت و اگر تمام را بر بریزم كه مرا دوست بدارد دوست نخواهد داشت» ( 45) از این استفاده مى شود كه وجود امیرمؤمنان (ع) با آن بالا و آن والا، سنجش مؤمن و منافق بود. مؤمنان كه صفات خود را پرتوى از صفات آن بزرگوار مى دیدند به مناسبت تجانس روحى و اعتقادى و به آن می‌ورزیدند و كه صفات و خود را در با صفات و معارف اعتقادى (ع) مشاهده مى‌كردند و او را در مى‌پروراندند. @partosokhan_ir