پاسخ به مخالفان اسلام و پیامبر (ص) – بخش سوم پرسش: در سال‌های اخیر ویدیویی از یک سخنران مسیحی بر ضد تاریخ 1400 ساله اسلام منتشر شده که در آن گفته می‌شود: «یهودی‌ها و مسیحی‌ها در حکومت محمد به ذِمّی یعنی شهروندان درجه دوم تبدیل شدند که فقط با پرداخت جِزیه اجازه زنده ماندن و شانس کشته نشدن داشتند. یهودیها و مسیحی‌ها آزادی مذهبی نداشتند و نمی‌توانستند برای مراسم مذهبی در کنار یکدیگر جمع شوند.» پاسخ این ادعاها چیست؟ پاسخ: 1 - این ادعا درباره سیره پیامبر (ص)، با مستندات تاریخی سازگاری ندارد. مسیحیان و یهودیان در زمان پیامبر (ص) به عنوان دو گروهِ اقلیت دینی دارای حقوق شهروندی شناخته می‌شدند و نه تنها در عمل به مناسک دینی و عبادی خود آزادی داشتند بلکه در صورت پرداخت جزیه ، تأمین امنیت آنان بر عهده حکومت اسلامی قرار می‌گرفت. 2 - پرداخت جزیه که مبلغش بیش از زکاتِ مسلمانان بود، دستکم دو فلسفه داشت: نخست اینکه در هنگام جنگ و دفاع از امنیت کشور اسلامی، شرکت در جهاد بر یکایک مردان مسلمان واجب است اما بر اقلیت های دینی واجب نبود و به آنان اختیار داده می‌شد به جای «سرباز دادن برای مشارکت در جنگ»، «جزیه» بپردازند(تقریبا معادل خرید خدمت سربازی در عصر حاضر). آنان به صِرف اینکه جزیه می دادند از شرکت در جنگ، معاف می‌شدند و تأمین امنیتشان بر عهده سربازان مسلمان قرار می‌گرفت. دوم اینکه عدالت اقتضا می‌کرد همانگونه که شهروندان مسلمان، به حکومت مرکزی «زکات» می‌دادند، شهروندان مسیحی و یهودی نیز مبلغی به عنوان «جزیه» بدهند زیرا از زکات، معاف بودند. 3 - کلمه «ذِمّی» يا «اهل ذِمّه» به معنای «شهروند درجه دوم» نیست بلکه هم‌خانواده با کلمه «ذِمّة» به معنای «عُهده، تعهد، مسؤولیت و پیمان» است و «اهل ذمه» یعنی «کسانی که مسلمانان نیستند ولی پیمان همزیستی با مسلمانان دارند و حکومت اسلامی متعهد به حمایت از جان، مال، ناموس و آزادی دینی آنان است». در واقع وقتی در جامعه اسلامی لقب «ذمی» به یهود و نصارا داده می‌شود مقصود اینست که حفاظت از حقوق شهروندی و امنیت آنان، مسؤولیتی «بر ذمه مسلمانان» یعنی «بر عهده جامعه اسلامی» است و اگر این وظیفه ادا نشود مسلمانان، «مشغول الذمه»(مدیون) خواهند بود. با همین نگاه اسلامی بود که وقتی شماری از سپاهیان معاویه، خلخال از پای یک زن ذمّی(مسیحی یا یهودی) بیرون آوردند و بدون اینکه دستگیر و مجازات شوند از صحنه گریختند، وقتی خبر به امیرالمومنین علی(ع) رسید، ایشان فرمودند: «فَلَو أنَّ امْرَأً مُسلِماً ماتَ مِن بَعدِ هذا أسَفاً ما كانَ بِهِ مَلوماً بَلْ کَانَ بِهِ عِنْدِی جَدِیراً»(اگر مردی مسلمان (پس از شنیدن این ماجرا) از شدت تأسف بمیرد، نباید سرزنش شود بلکه از نظر من (دِق کردن در چنین حالتی) سزاوار و بجاست»(کلینی، الکافی، ج 5، ص 5 و نهج البلاغه، خطبه 27 با موضوع جهاد) 4 – سختگیری پیامبر (ص) درباره اقلیتهای دینی منحصر به گروهی از آنان بود که دست به توطئه، پیمان شکنی و شورش مسلحانه بر ضد حکومت اسلامی زده بودند. آیه ای که می گوید «اهل کتاب باید در حالی که فرودست یا ذلیل ... بقیه در لینک زیر: http://pasokhha57.blogfa.com/post/24 #جزیه #حقوق_بشر #تاریخ_اسلام عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 https://eitaa.com/pasokhtext @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis عضویت در کانال واتساپ:👇 https://chat.whatsapp.com/GfZf94HCmww2MjL26GUfF9