💢نُهم‌ربیع مناسبتی برگرفته از فرهنگ غالیان ✍مهدی مسائلی روز نهم‌ربیع‌الاوّل نزد بعضی از شیعیان به روز کشته شدن خلیفهٔ دوم شهرت یافته است. اما با رجوع به کتاب‌های تاریخی به این مطلب می‌رسیم که تمامی آن‌ها به اتفاق اواخر ماه ذی‌الحجه را به‌عنوان ایام کشته‌شدن خلیفه دوم معرفی نموده‌اند و هیچ منبع تاریخی، ماه دیگری را برای این واقعه ثبت نکرده است. افزون بر این بسیاری از بزرگان و علمای شیعه نیز هنگام بحث از قتل خلیفهٔ دوم، تاریخ آن را در ماه ذی‌الحجه دانسته‌اند و حتی بعضی با صراحت قتل او در روز نهم‌ربیع‌ را نادرست دانسته‌اند. (برای مطالعه بیشتر رک: به کتاب نهم‌ربیع جهالت‌ها خسارت‌ها) اعتقاد به کشته‌شدن خلیفه دوم در روز نهم‌ربیع مستندی جز روایتی معروف به «رُفع‌القلم» ندارد. این روایت به یکی از اصحاب امام هادی(ع) به نام احمد بن اسحاق نسبت داده شده است و از طریق او و از قول امام فضیلت‌هایی را برای این روز بر می‌شمرد. در ارزیابی این روایت باید گفت منبع نقل آن، کتاب‌های متأخر شیعه مربوط به بعد از قرن هفتم و هشتم قمری هستند که اتقان و اعتبار روایی ندارند. سند این روایت نیز از جهات مختلفی ضعیف و غیرقابل‌ اعتماد است و افزون بر وجود راویان ناشناخته‌ای که منحصر به این روایت هستند، افتادگی تعدادی از راویان نیز بر ضعف آن می‌افزاید.(رک: نهم‌ربیع جهالت‌ها خسارت‌ها، ص۲۲-۳۷) اما نکته مهم این‌که طبق تحقیقات انجام شده، روایت نهم‌‌ربیع برگرفته از کتاب‌های غالیان نُصیریه است که امروزه به اسم علویون در سوریه شناخته می‌شوند. شواهدی در متنِ آن نیز این مطلب را تأیید می‌کنند. یادکرد از نهم‌ربیع در منابع نُصَیریه مربوط به قرن سوم قمری و اوایل پیدایش این فرقه است. یکی از منابع متقدم نُصَیریه که به تفصیل به این موضوع پرداخته است، کتابی معروف به «مجموع الاعیاد» نوشته ابی‌سعید میمون بن قاسم طبرانی نُصیری( 358-426هـ) است. وی در ابتدای این کتاب نهم‌ربیع را در کنار نوروز و مِهرگان(جشنی باستانی در ۱۶ مهرماه) از اعیاد فارسی برمی‌شمارد و سپس در یک فصل مُجزا دو روایت و دو دعا درباره این روز می‌آورد. یکی از این دو روایت تقریباً همان روایتِ مشهورِ رُفِع‌َالقَلَم است که به کتب شیعه راه یافته است. روایت دیگر که اعتقاداتی همچون تناسخ در آن وجود دارد، نیز با اين روايت از جهت گزارش‌گری هم‌سنخ است و از یک منشأ داستان‌پردازی برخوردار است.(طبرانی، مجموع‌الاعیاد، برلین: ۱۹۴۶، ص۱۳۱-۱۴۸) به نظر می‌رسد کمرنگ بودن گزاره‌های غالیانه‌ مربوط به خداباوری امامان یا اموری همچون تناسخ علت راه‌یابی روایت رُفِع‌َالقَلم از منابع نُصیریه به کتب شیعه بوده است. همچنین ناشناخته بودن اکثر راویان آن، و وجود یک راوی اهل‌سنت و یک راوی شیعه (احمد بن اسحاق)، نیز احتمالا در حساسیت‌زدایی از آن و راه‌یابی‌اش به منابع متأخر شیعه بی‌تاثیر نبوده است. البته با دقت در متن این روایت، خصوصیات مربوط به غُلات نُصَیریه در آن مشهود است. زیرا در نقلی از آن آمده است که راویانش درباره ابوخطاب که یکی از بزرگان و اصحابِ سِرِ غُلات است، با هم اختلاف داشتند و از این جهت به احمد بن اسحاق مراجعه کردند. افزون بر این، می‌دانیم که غلات در کنار ترویج اعتقاد به خداباوری امامان، به ترویج فرهنگ گذر از شریعت و لااُبالی‌گری نیز می‌پرداختند. در فرازی از این روایت که نام‌گذاری‌اش به رفع‌القلم نیز بدین‌‌خاطر است، به نقل از پیامبر(ص) به خدای متعال چنین نسبت می‌هد: «به فرشتگان نویسندهٔ اعمال دستور دادم به مدت سه روز قلم را از همهٔ مردم(خَلق کُلُّهُم) بردارند و هیچ چیزی از گناهان آنان را ننویسند، به کرامت تو و وصیت.» بر اساس این فرازِ غالیانه قلم تکلیف از تمام خلق، چه مسلمان و چه غیر مسلمان، سه روز برداشته می‌شود و هیچ کدام از گناهان و خطایای آن‌ها ثبت نمی‌شود. متأسفانه بعضی که به مناسبت پایه‌گذاری شده توسط این روایت دل‌بسته‌اند، تلاش زیادی در توجیه این تعبیر غالیانه دارند، و بدون توجه به منبعِ اصلی آن، گاهی آن را با عنوان مهلت در توبه توجیه می‌کنند و گاهی آن را با شفاعت تطبیق می‌دهند. مواردی که نه با ظاهر این فراز هم‌خوانی دارد و نه با سایر نصوص قرآنی و روایی موافقت دارد. در مجموع باید گفت از همان ابتدای پیدایش جریان غالیانه‌ی نُصیریه، نهم‌ربیع در میان آنها به عنوان یک عید معروف بوده است و سپس به مرور به آثار شیعه وارد شد. در زمان صفویه، با بالاگرفتن منازعات مذهبی شیعه و سنی، ترویج این مناسبت قوت بیشتری در شیعه پیدا کرد و با حمایت پادشاهی صفوی، بعضی از عالمان نیز به دفاع از آن پرداختند، به گونه‌ای کم‌کم مناسبتی با عناوینی همچون عیدالزهراء، و... در فرهنگ مذهبی شیعه نفوذ پیدا کرد. البته در سالیان اخیر آگاهی و هوشمندی جامعه شیعه جلوی تبلیغ بیشتر آن را گرفته است. 🌐 کانال نشریه معارف https://eitaa.com/maarefmags_ir

دعای داغدیدگان در مصیبت‌ها چه بگوییم؟ از ام سلمه(ره) نقل شده که گفت: از رسول الله(ص) شنیدم که فرمود: هر مسلمانی که دچار مصیبتی شود ولی به دستور خدای بزرگ عمل کند و بگوید: « إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ » اللهمَّ أجُرني في مصيبتي و أخلِف عَلَيَّ خَيرا مِنها ترجمه: "«ما متعلق به خدا هستیم و ما به سوی او باز می گردیم»، خدایا در این مصیبت به من (بخاطر شکیبایی) اجر و پاداش بده و بهتر از آنچه که از دست داده‌ام، برایم جایگزین فرما!" خداوند به او پاداش می‌دهد و بهتر از آن را برایش جایگزین می‌فرماید. مجلسی، بحارالانوار، ج ۸۲ ، ص: ۱۳۹ و ۱۴۰ ابونعیم اصفهانی، معرفة الصحابة، ج ۶، ص عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

نکات مهم درباره دعای فرج لطفا تا آخر بخوانید تا سوءتفاهم پیش نیاید. 1- متن کامل دعای «اِلهی عَظُمَ البَلاء ...» در منابع اقدم یعنی آثار محمدون ثلاثه اول(کلینی، صدوق و شیخ طوسی رضوان الله علیهم) و معاصران آنان یافت نمیشود. 2- در کتبی که در دوره های بعدی(قرن ششم و هفتم) تألیف شده اند در موارد اندکی متن دعا هست ولی سند ندارد یعنی به صورت مرسل نقل شده و راویانش نامعلومند. 3- کتبی که این دعا را ذکر کرده اند، متن یکسانی ارائه نمی‌کنند بلکه در منابع مختلف به صورت متفاوت از یکدیگر نقل شده و در قدیمی ترین منبعی که این دعا را در آن می یابیم یعنی کتاب قصص الانبیاء (تألیف قطب راوندی متوفای 573 هجری)، عبارات پایانی( از «یا محمد یا علی ...» تا آخر) وجود ندارد اما در کتاب ابن المشهدی که حدود نیم قرن بعد می زیسته این عبارت هست. 4- خواندن دعای الهی عظم البلا ... به شرطی که قاطعانه به معصومان (علیهم السلام) نسبت داده نشود و مفسده ای از قبیل «کمک به متهم شدن شیعه به شرک» یا «ایجاد سوءتفاهم در بین خود شیعه» نداشته باشد، جایز یا خوب است. 5 - طبق فتوای شماری از مراجع تقلید، خواندن عبارت «یامحمد یاعلی ...» در نماز، موجب خروج از نماز و بطلان آنست زیرا در نماز نمیتوان به غیرخدا خطاب کرد و با غیرخدا سخن گفت بجز در سلام نماز که به پیامبر (صلی الله علیه و آله)، سلام می دهیم که آن نیز موجب پایان و خروج از نماز است. بنابراین اگر در قنوت بگوییم یامحمد! این خروج از نماز (قبل از پایان نماز) و حرف زدن با غیرخداست که اگر عمدی باشد موجب باطل شدن نماز و اگر سهوی باشد موجب سجده سهو است. 5 - وقتی درباره سند و متن یک دعا اینهمه حرف و حدیث هست نباید آن را به شعایر و آداب عمومی شیعیان تبدیل کرد بلکه باید در حد یک دعای فردی برای افرادی که به آن علاقه دارند باقی بماند. 6- حاجت خواستن از خود پیامبر (ص) و اهل بیت (علیهم السلام) شِرک نیست مگر اینکه معتقد باشیم آنها «خدا» هستند ولی در احادیثی که با سند صحیح در اختیار داریم توصیه نشده که حاجت را از خود معصومان (ع) بخواهیم. بنابراین شیوه بعضی از ما که حاجت را از معصوم (ع) می خواهیم، ناشی از توصیه معصومان (ع) نیست بلکه سلیقه شخصی خودمان است. 7 - معصومان (ع) به ما آموخته اند که همانند زیارت امین الله و زیارت عاشورا و دعاهای صحیفه سجادیه، همیشه حاجتهایمان را از خود خدا بخواهیم ولی برای استجابتِ دعا، صلوات بفرستیم یا خدا را به «حق پیامبر و اهل بیت (صلوات الله علیه و علیهم)» سوگند بدهیم. 8 - قدیمی ترین نسخه دعای الهي عظم البلاء، که در کتاب قصص الانبیاء تالیف قطب راوندی یافت میشود به صورت زیر است: «اللهُمَّ عَظُمَ البَلاءُ و بَرِحَ الخَفاءُ و انقَطَعَ الرَّجاءُ وَ انكَشَفَ الغِطاءُ و ضاقَتِ الأرضُ و مَنَعَتِ السَّماءُ و أنتَ المُستَعانُ و إلَيكَ المُشتَكى و عَلَيكَ التَّوَكُّلُ فِي الشِّدَّةِ و الرَّخاءِ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ و عَلى أولِي الأمرِ الّذينَ فَرَضتَ طاعَتَهُم وَ عَرَّفتَنا بِذلِكَ مَنزِلَتَهُم فَفَرِّج عَنّا بِحَقِّهِم فَرَجاً عاجِلا قَريباً كَلَمْحِ البَصَرِ اَو هُوَ اَقرَبُ‏» (قصص الأنبیاء، قطب راوندی، ص 365) #توسل #شرک #شبهات_وهابیت عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

معنای نام فاطمه(س) پرسش: آیا صحت دارد که نام فاطمه یعنی «خانمی که بچه اش را از شیر گرفته است»؟ پاسخ: اینکه بگوییم «فاطمه یعنی زنی که نوزاد خود را از شیر گرفته» یک تعریف نامناسب است زیرا به جنبه مثبت موضوع توجه ندارد و بر نیمه خالی لیوان تمرکز می‌کند. از نظر لغوی، کلمه فاطمه یعنی مادری که نوزادش را کاملا (به مدت دو سال) شیر داده و سیراب کرده و وظیفه مادری را در حق فرزندش تمام و کمال به جا آورده و اکنون زمانی رسیده که نوزادش دیگر نیازی به شیر مادر ندارد بنابراین او را وارد مرحله غذا خوردن می‌کند» (۱) در فرهنگ عرب وقتی اسم نوزاد را «فاطمه» می‌گذاشتند احتمالا مقصودشان «فال نیکو زدن» بوده یعنی چنین نام مثبتی را انتخاب می‌کردند به این امید که این دختر- در خردسالی فوت نکند بلکه - به سن مادری برسد و فرزندانش را کاملا از شیر خود سیراب سازد». البته یک تفسیر ذوقی هم در برخی از روایات آمده که مضمونش تقریبا اینست که فاطمه، مادری است که در قیامت (به برکت شفاعت و حمایتش)، محبانش از آتش جهنم دور و جدا می‌شوند(۲). نتیجه: نکته اصلی در معنای لغوی نام فاطمه، «مادر بودن» و «حمایت کامل از فرزند» است. منبع: ۱ - ابن منظور، لسان العرب، جلد : 12، صفحه : 454 ۲ - ابن شهرآشوب، مناقب آل أبی طالب، ج ۳، ص ۳۳۰ #فاطمه #نامگذاری #دختر عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

گناهان کبیره و ترک نماز واجب با سند معتبر نقل شده که شخصی به نام «عبید بن زراره» از امام صادق(ع) درباره گناهان کبیره پرسید. امام فرمودند: در کتاب علی(ع) آمده که هفت گناه (بزرگتر از سایر گناهان) هستند: 1 - کفر به خدا 2 - قتل 3 - عقوق والدین(آزار دادن پدر و مادر و عدم رعایت حقوق آنان) 4 - رباخواری پس از بیان حکم آن (در قرآن و سنت) 5 - خوردن مال یتیم به ناحق 6 - فرار از میدان جهاد 7 - تعرّب بعد از هجرت(یعنی اقامت در سرزمینی که دین انسان آسیب ببیند) راوی پرسید: اینها بزرگترین گناهان هستند؟ امام(ع) فرمود: آری. راوی گفت: گناهِ خوردنِ یک درهم از اموال یتیمان به ناحق، بزرگتر است یا ترک نماز؟ فرمود: ترک نماز. راوی گفت: پس چرا «ترک نماز» را ذکر نکردید؟ فرمود: اولین موردی که ذکر کردم چه بود؟ گفت: کفر. حضرت فرمود: کسی که نماز را (عمداً و بدون عذر) ترک کند، کافر است. منبع: کلینی، الکافی، ج 2، ص 278 ، باب الکبائر، حدیث 8 مجلسی، مرآة العقول، ج 10، صص: 19-20 پی‌نوشت1: از مجموع آیات و روایت فهمیده می‌شود که گناهان کبیره فقط همین هفت گناه نیستند بلکه هر گناهی که در قرآن برای آن عذاب آتش ذکر شده، کبیره است (مثل زنا و ...) اما این هفت مورد از بقیه گناهان کبیره بزرگترند یعنی «اکبر الکبائر» هستند. پی‌نوشت2: ظاهرا مقصود از اینکه «تارک الصلاة کافر است» کفر به معنای «ارتداد» نیست بلکه «کفر» به معنای «غیرفقهی» مورد نظر است یعنی کار او از نظر زشتی همانند کفر است. عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

📜روایتی با قدمتِ حدودا چهل و شش سال!! 🔹جدای از درستى يا نادرستی مضمون متن متداول "نحن حجج الله وفاطمة حجة الله علينا"، این متن در منابع حدیثی و تاریخی موجود نیامده است، جز آنکه سید عبدالحسین طیّب، که در سال 1370 شمسی از دنیا رفته، در کتاب تفسیری خود، شبیه متن عربی یادشده را به عنوان حدیثی منسوب به امام عسکری معرفی کرده است. 🏷وشاهد بر این معنی، حدیث شریف منسوب به حضرت عسکری است که فرمود: نحن حجج الله علی خلقه وجدّتنا فاطمة حجة الله علينا. 📚 أطيب البيان في تفسيرالقرآن: 13، 226. 🔺مرحوم طیّب در مصاحبه اش با مجله حوزه، شروع نگارش تفسیرش را سال ۱۳۴۱ شمسی گفته که سال به سال، این تفسیر چاپ می شده و در سال ۱۳۵۹ آخرین جلد آن به اتمام رسیده و چاپ شده است. بنابر این، می توان احتمال داد، جلد سیزدهم این کتاب حدودا در سال ۱۳۵۷ به اتمام رسیده و از این رو، نتیجه گرفت که متن عربی فوق، قدمتی حدودا چهل و شش ساله دارد. 🏷نگارش تفسیر را تقریبا از سال 1341 به صورت مداوم شروع کردم. علت نگارش هم سفارش حضرت حجت بود که در عالم رویا به حقیر داشتند و به بنده امر فرمودند که این تفسیر را بنگارم. که آن زمان من بدون وقفه به نگارش آن مشغول شدم با پایان گرفتن هر یک از جلدها همان را منتشر مى ساختم. به این ترتیب کار تالیف وانتشار تقریبا همزمان به پیش مى رفت. آخرین جلد کتاب یعنى جلد چهاردهم آن در سال 1359 منتشر گردید که به این ترتیب تالیف این دوره تفسیر 18 سال به طول انجامید. 📚 مجله حوزه، شماره ۳۳. ✍️ کانال پژوهش‌های تاریخ اسلام @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

سفیانی و علائم ظهور و احادیث آخرالزمان بیانات شنیدنی و شایان تأمل حجت الاسلام جواد ابوالقاسمی درباره روایات آخرالزمان، سفیانی و علایم ظهور امام زمان (عجل الله فرجه) گرچه ممکن است برخی از دیدگاه‌های ایشان جای نقد یا تکمیل داشته باشد اما نکات شنیدنی و جدید نیز در این صحبت‌ها هست. #سفیانی #مهدویت #بداء عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

صوت ویدیوی فوق درباره سفیانی و علائم ظهور و احادیث آخرالزمانی بیانات شنیدنی و شایان تأمل حجت الاسلام جواد ابوالقاسمی درباره روایات آخر الزمان، سفیانی و نشنانه های ظهور امام زمان (عجل الله فرجه) گرچه ممکن است برخی از دیدگاه‌های ایشان جای نقد یا تکمیل داشته باشد اما نکات شنیدنی و جدید نیز در این صحبت‌ها هست. #سفیانی #مهدویت #بداء عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

پرسش: صلواتی که عنوان «صلوات حضرت جبرئیل» در فضای مجازی منتشر شده چقدر صحت دارد؟ توضیح تکمیلی: این #صلوات با عبارت «اللهم صل علی محمد سید العاشقین و آله» شروع می‌شود و با «سید الاکرمین و آله» پایان می‌یابد و در اواسط آن عباراتی همچون «سید الفصحاء»، «سید الموجودات» و «سید الاشجعین» و ... وجود دارد. پاسخ: چنین صلواتی از معصومان(ع) نقل نشده و در منابع حدیث شیعه و سنی یافت نمی‌شود. عباراتی مثل «سید العاشقین» و «سید الموجودات» و ... هم در احادیث و دعاهای معتبر وجود ندارد و نشان می‌دهد این یک متن سلیقه ای و ابتکاری است که برخی افراد با اهداف خاصی با عنوان جعلی «صلوات جبرئیل(ع)» منتشر کرده‌اند. با اینهمه صلوات فرستادن با هر جمله‌بندیِ مناسبی که باشد و به آن مداومت کنیم، موجب برکت در زندگی، آمرزش گناهان و برآورده شدن حاجات خواهد بود. شیوه‌های مختلف صلوات: ساده‌ترین و کوتاه‌ترین صلوات، همان شیوه معمول و رایج است که می‌گوییم: اللهمَّ صَلِّ على محمدٍ و آلِ محمدٍ اما در برخی از روایات، صلوات‌های طولانی‌تری نیز توصیه شده مثل صلواتهای زیر: - اللهمَّ صَلِّ على محمدٍ و آلِ محمدٍ كَأفضَلِ ما صَلَّيتَ وَ بارَكتَ على إبراهيمَ و آلِ إبراهيمَ، إنَّكَ حَميدٌ مَجيدٌ (1) - اللهمَّ صَلِّ على محمدٍ و أهلِ بَيتِهِ الّذينَ اَذهَبتَ عَنهُمُ الرِّجسَ وَ طَهَّرتَهُم تَطهيراً ، اللهمَّ صَلِّ على محمدٍ و أهلِ بَيتِهِ الّذينَ ألهَمتَهُم عِلمَكَ وَ استَحفَظتَهُم كِتابَكَ وَ استَرعَيتَهُم عِبادَكَ، اللهمَّ صَلِّ على محمدٍ و أهلِ بَيتِهِ الّذينَ أمَرتَ بِطاعَتِهِم وَ أوجَبتَ حُبَّهُم وَ مَوَدَّتَهُم، اللهمَّ صَلِّ على محمدٍ و أهلِ بَيتِهِ الّذينَ جَعَلتَهُم وُلاةَ أمرِكَ بَعدَ نَبِيِّكَ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَ على أهلِ بَيتِه. (2) - همچنین نقل شده امام رضا(ع) برای صلوات بعد از نماز واجب، متن زیر را تعلیم فرموده‌اند: السلامُ عَلَيكَ يا رَسولَ اللهِ وَ رَحمَةُ اللهِ وَ بَرَكاتُه، السلامُ عَلَيكَ يا مُحَمَّدَ بنَ عَبدِاللهِ، السلامُ عَلَيكَ يا خِيَرَةَ اللهِ، السلامُ عَلَيكَ يا حَبيبَ اللهِ، السلامُ عَلَيكَ يا صَفوَةَ اللهَ، السلامُ عَلَيكَ يا أمينَ اللهِ، أشهَدُ أنَّكَ رَسولُ اللهِ وَ أشهَدُ أنَّكَ مُحَمَّدُ بنُ عَبدِاللهِ، وَ أشهَدُ أنَّكَ قَد نَصَحتَ لِاُمَّتِكَ وَ جاهَدتَ في سَبيلِ رَبِّكَ وَ عَبَدتَهُ حَتّى أتاكَ اليَقينُ، فَجَزاكَ اللهُ يا رَسولَ اللهِ أفضَلَ ما جَزَى نَبيّاً عَن اُمَّتِهِ، اللهمَّ صَلِّ على محمدٍ وَ آلِ محمدٍ أفضَلَ ما صَلَّيتَ على إبراهيمَ {و آلِ إبراهيمَ} إنَّكَ حَميدٌ مَجيدٌ (3) منابع: (1) حِمیَری، قُرب الإسناد، ص: 40 (2) ابن طاووس، جمال الأسبوع، ص 241 (3) حِمیَری، قُرب الإسناد، ص: 382 عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

پرسش: اخیرا یکی از سخنران‌های مذهبی به جای «إن‌شاءالله»(اگر خدا بخواهد) می‌گوید: «ان شاء الله و علي بن ابي طالب»(اگر خداوند و علی بن ابيطالب بخواهند)!! وقتی برخی از مؤمنین به او اعتراض کردند مدعی شد که روایتی در کتاب «القطره» در این مورد آمده است. آیا این کتاب، معتبر است و چنین حدیثی واقعاً در آن ذکر شده است؟ پاسخ: 1 - استفاده عبارت «إن شاءالله و علی بن ابیطالب» از آن جهت که عُرفاً به معنای «مساوی قرار دادنِ خالق و مخلوق» است، غُلُوّ و بر خلاف تشیع است و ترویج آن به عنوان یکی از آداب دینی، بدعت و گناه به شمار می‌آید. 2 - به کسانی که اینگونه جملات را ترویج می‌کنند می‌گوییم اگر -بر فرض محال- قرار بود یکی از مخلوقات را همردیف با خداوند قرار دهیم باید نام حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) را ذکر می‌کردیم زیرا مقام ایشان از همه پیامبران و امامان بالاتر است. 3 - همواره باید تفاوت مقام خدای سبحان با پیامبران(ع) و امامان(ع) در جملات ما به روشنی بیان گردد زیرا خداوند در سوره توحید می‌فرماید: «وَ لَم یَکُن لَهُ کفواً اَحَدٌ» یعنی «هرگز هیچکس هم‌ردیف و همتای خداوند نبوده و نیست». بنابراین حتی پیامبر (ص) هم نباید به عنوان همتا برای خداوند ذکر شود چه رسد به سایر پیامبران(ص) یا امامان(ع). کسانی که درباره مقامات اهل بیت(ع) اغراق و غلو می‌کنند و آنان را «دارای مقام خدایی» یا «شبیه خداوند» وانمود می‌کنند، در احادیث متعددی مورد لعن و نفرین معصومین(ع) قرار گرفته‌اند. 4 - روایتی که در کتاب «القطره» ذکر شده، یک روایت مُرسَل(فاقد سند متصل) است که نویسنده آن یعنی مرحوم مستنبط، آن را از کتاب دیگری به نام «الروضه فی الفضائل»(منسوب به شاذان بن جبرئیل) رونویسی کرده و متأسفانه اشتباهی در هنگام رونویسی روایت یا در مرحله حروفچینی و چاپ کتاب رخ داده به این صورت که کلمه «اَو» به صورت «و» ثبت گردیده است(1). در مرحله بعد وقتی کتاب القطره به فارسی ترجمه شد، مترجم نیز دچار اشتباه دیگری درباره این روایت گردید و معنای جمله به شکل کاملا متفاوتی منتقل گردید(2) 5 - مضمون روایت اصلی به این نحو بوده که پیامبر (ص) به قبیله قریش فرمودند: در آینده وقتی شما کافر شوید، من با شما خواهم جنگید. در اینجا جبرئیل به ایشان فهماند که اولاً «إن‌شاءالله» را به سخن خود بیفزایند و ثانیاً عبارت: «اَوْ علي بن أبي طالب» را نیز در کنار اشاره به خودشان بیان کنند. به این ترتیب، معنای جمله اینگونه شد: «در آینده وقتی شما(قریش) کافر شوید، إن‌شاء الله من یا علی بن ابی طالب با شما خواهیم جنگید».(3) این روایت اگر سند معتبری داشت در حد یک پیشگویی در مورد نبرد امام علی(ع) با معاویه، طلحه و زبیر و ... - حدود 25 سال بعد از وفات پیامبر (ص) - قابل استناد بود. 6 - به طور کلی باید دانست که کتاب «القطره»(تألیف مرحوم سید احمد مستنبط متوفای 1358 هـ ش) یکی از کتاب‌های معاصر است و از منابع معتبر و قدیمی حدیث شیعه به حساب نمی‌آید. این کتاب بیش از 1200 روایت در فضائل چهارده معصوم(ع) دارد که برخی از آن‌ها از منابع نامعتبر گردآوری شده است. نتیجه: هیچ حدیث معتبری نداریم که بگوید: به جای ان‌شاالله، بگویید: «ان شاء الله و علی». ارجاعات: (1) احمد مستنبط، القطرة، ج 1، ص 193، روایت شماره 179 (2) قطره اي از درياي فضائل اهل بيت(ع): ترجمه كتاب نفيس القطره، مترجم: محمد ظریف، قم، انتشارات حاذق، روایت شماره 179 (3) شاذان بن جبرئیل قمی، الروضة، ص: 135 #القطره #تحریف #بدعت عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

روایتی درباره شیر خوردن امام حسین ع از انگشت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) پرسش: آیا درست است که امام حسین (ع) هنگامی که نوزاد بودند از هیچ بانویی شیر نخورده اند بلکه پیامبر (ص) انگشت ابهام یا زبان خود را در دهان ایشان قرار می دادند و ایشان می مکید و سیر می شد؟ پاسخ: شبیه این مضمون در کتاب کافی کلینی با 2 طریق نقل شده است که هر دو از نظر سندی ضعیف هستند. متن عربی این دو روایت چنین است: الكافي ، الکلینی ، ج : 1 ص : 464 و 465 [4] مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَمْرٍو الزَّيَّاتِ عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ ... لَمْ يَرْضَعِ الْحُسَيْنُ مِنْ فَاطِمَةَ ع وَ لَا مِنْ أُنْثَى كَانَ يُؤْتَى بِهِ النَّبِيَّ فَيَضَعُ إِبْهَامَهُ فِي فِيهِ فَيَمُصُّ مِنْهَا مَا يَكْفِيهَا الْيَوْمَيْنِ وَ الثَّلَاثَ فَنَبَتَ لَحْمُ الْحُسَيْنِ ع مِنْ لَحْمِ رَسُولِ اللَّهِ وَ دَمِهِ وَ لَمْ يُولَدْ لِسِتَّةِ أَشْهُرٍ إِلَّا عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ ع وَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ ع وَ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع أَنَّ النَّبِيَّ ص كَانَ يُؤْتَى بِهِ الْحُسَيْنُ فَيُلْقِمُهُ لِسَانَهُ فَيَمُصُّهُ فَيَجْتَزِئُ بِهِ وَ لَمْ يَرْتَضِعْ مِنْ أُنْثَى محتوای این دو روایت: محتوای روایتهای فوق اینست که امام حسین (ع) از هیچ زنی - حتی از فاطمه س- شیر نخورده و هر وقت گرسنه می شد رسول الله ص انگشت یا زبان خود را در دهان آن حضرت قرار می دادند و حسین ع می مکیدند تا سیر می شدند و به این ترتیب گوشت امام حسین ع از گوشت رسول الله ص رویید. سند این دو روایت: سند این روایت ضعیف است زیرا فردی ناشناس در سلسله سندش دیده می شود: در سند اول که به امام صادق(ع) می رسد عبارت "عَنْ رَجُلٍ مِنْ أَصْحَابِنَا " نشان می دهد فردی ناشناس در این سند هست که موجب ارسال و ضعف است. سند روایت دوم هم اساسا ذکر نشده یعنی هیچیک از واسطه هایی که بین کلینی تا امام رضا(ع) قرار دارند و این حدیث را دست به دست کرده اند تا به کلینی برسد شناخته نیستند. بنابراین سندهایی که در کافی برای این روایت ذکر شده فاقد اعتبار است. انگیزه احتمالی راوی از تحریف یا جعل این روایت: شاید راوی با تحریف یا جعل این روایت می خواسته یک تفسیر ظاهری برای حدیث "حسین منّی"(حسین از من است) ارائه کند. ولی نفهمیده که اینکه "حسین منّی" یعنی "امام حسین هم از نظر خونی و ژنتیک فرزند رسول الله ص است زیرا نوه دختری اوست و هم از نظر فکری و هدایتی ادامه دهنده راه رسول الله ص است بنابراین سنخیت امام حسین از نظر جسمی و روحی با رسول الله ص روشن است و نیازی به این فلسفه بافی ها ندارد که مثلا کسی ادعا کند که رسول الله ص "مادر رضاعی" امام حسین ع بوده اند!! احتمال دیگر اینست که راوی این روایت در ذهن خودش زن را موجودی ناقص و ضعیف می دانسته و شیر خوردن از مادر را یکی از نقاط ضعف افراد بشر تلقی می کرده از این رو خواسته امام حسین ع را که اسوه مردانگی و شجاعت هستند از این امر تبرئه کند از این رو مدعی شده که آن حضرت از هیچ زنی شیر نخورده اند!! این راوی توجه نکره که حتی با این فرض که شیر خوردن از زنان عادی یک نقطه ضعف باشد ، شیر خوردن از سرور زنان بهشت قطعا چنین نیست. تعارض این روایت با روایات تاریخی: نکته دیگر اینست که از نظر تاریخی مشخص است که امام حسین ع دارای دایه بوده اند. دایه ایشان ام الفضل(همسر عباس عموی پیامبر ص) بوده که قبل از اینکه این مسؤولیت را بر عهده بگیرد خواب دیده بود بخشی از بدن رسول الله (ص) در دامن او افتاده است و این خواب را برای آن حضرت تعریف کرد. وقتی نام دایه امام حسین ع در کتب تاریخ آمده ، اینکه برخی با استناد به یک یا دو روایت ضعیف السند بگویند: "آن دایه به امام حسین ع شیر نداده و صرفا او را رسیدگی می کرده است" سخنی بی دلیل است. اگر قرار بر رسیدگی بود که حضرت زهرا(س) بهتر می توانست به این کودک رسیدگی کند. مشکل اساسی این بود که فاطمه(س) شیر کافی نداشتند و از این رو نیاز به دایه شد. امام حسین ع حتی یک برادر رضاعی(شیری) هم داشتند که نامش عبدالله بن یقطر بود و مرد صالح و باوفایی بود و امام حسین ع او را به عنوان پیک نزد جناب مسلم اعزام کرده بودند که توسط مزدوران ابن زیاد دستگیر شد و او را از بالای بلندی به زیر افکندند و شهید کردند. طبعا وقتی امام حسین(ع) برادر رضاعی داشته یعنی از یک خانم شیر خورده است. تاریخ نگارش: 7 اردیبهشت 1395 عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis

برترین کار با سند صحیح نقل شده : یکی از اصحاب امام صادق(ع) از ایشان پرسید: برترین کاری که بندگان خداوند با آن به خدا نزدیک می شوند و دوست داشتنی ترین کار در پیشگاه خداوند چیست؟ امام (ع) فرمودند: « بعد از معرفت (اعتراف به خدا و پیامبران و امامان) ، هیچ عملی بالاتر از همین نماز(های روزانه) نمی شناسم. مگر نمی دانی که بنده ی صالح خدا عیسی بن مریم گفت: « وَ أَوْصانِي بِالصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ ما دُمْتُ حَيًّا » (سوره مریم: آیه 31) { و (خداوند) مرا به نماز و زکات – تا زنده هستم – توصیه فرموده است}» منبع: 📚 کلینی، الکافی، ج3، ص264، حدیث اول عضویت کانالها در ایتا و تلگرام👇 @pasokhvoice @pasokhtext @shenakhtehadis