آقای مدیر... بعضی‌ها عصاره‌اند، فشرده‌اند، غلیظ‌‌اند، پرمایه‌اند، جرم حجمی یا همان چگالی بالایی دارند... این‌ها ظرفیت آن را دارند که در جماعت عظیمی حل شوند و به آنان رنگ و طعم و مزه دهند... بودن یک‌نفر از این‌ها برای جماعتی کافی است، نورشان پهنه‌ای را روشن می‌کند... و نبودشان برای جمع کثیری خسران است و تاریکی... حاج #محمدابراهیم_فائزی از این دسته جماعت بود، همین یک مرد، برای کل آموزش و پرورش کافی بود... غیرت او، دغدغه‌اش، انگیزه‌اش، پایمردی و ایستادگی‌اش بر سر اصول، برای تمام آموزش و پرورش استان کافی بود، این عصاره آن‌قدر غلظت داشت که به‌خصوص آموزش و پرورش سیاست‌زده آن روزگار قزوین را که از هر چه غیرت و شجاعت تهی شده بود، رنگ و مزه‌ای دهد و آبرویی ببخشد... . یادم نمی‌رود اولین اردوی #بازدید_از_مناطق_جنگی مدرسه را، به گمانم سال ۷۵ بود، هنوز عنوان #راهیان_نور این‌قدر شیوع پیدا نکرده بود، اصلا بازدید از مناطق جنگی، امر شایعی نبود... مردانگی این مرد مهم‌ترین عامل شکل‌گیری آن سفر شیرین و رویایی بود، یک مینی‌بوس از پسران و یک اتوبوس دختران مدرسه #فرزانگان را با مسؤولیت خودت برداری راهی مناطق جنگی جنوب کنی، آن هم در روزگاری که بسیاری از امکانات امروز، در مناطق موجود نبود... . ادامه در نویسه بعدی...

یادم نمی‌رود برگزاری نمایشگاه بزرگ کتاب و محصولات فرهنگی مدرسه را، باز هم همت مردانه او بود که باعث شد چنین نمایشگاهی برقرار شود که شاید تا سالیان سال، بعد از آن هم مشابهی پیدا نکرد... این‌که مدیر یک مجتمع آموزشی، همراه یک معلم و یک دانش‌آموز، راهی تهران شوند و در #خیابان_انقلاب پیاده دنبال انتخاب و جمع‌کردن کتاب‌های نمایشگاه با چک شخصی شود، در فضای آن روز که نه، امروز هم امری غیرمتعارف و خارج از تمام تعهدات و وظایف معمول و مرسوم مدیران است... . یادم هست دوران طلایی #سمپاد بود بود و مدال‌های پی‌درپی المپیادهای مختلف، که قزوین هم از این قاعده مستثنی نبود، در همان دوران مدیریت مرحوم حجت‌الاسلام #جواد_اژه‌_ای داماد شهید مظلوم بهشتی... روزی ناراحت بود و تعریف می‌کرد عده‌ای از والدین دانش‌آموزان نامه نوشته‌اند و شکایت کرده‌اند که مدرسه جای حرف‌های ایدئولوژیک نیست و باید فقط به درس بچه‌ها پرداخته شود، رفته بود پیش حاج‌آقای اژه‌ای و درددل کرده بود، حاج‌آقا هم جوابی داده بود که آرامش کرده بود، درب کمد اتاق را باز کرده بود و دو گونی از این نامه‌ها را که برای خودش نوشته بودند، نشانش داده بود! گفته بود محکم باش و به کارت ادامه بده... عجیب بود فاصله رفتن‌شان به پنجاه روز هم نرسید... . آقای #فائزی غیور بود و انقلابی، شوخ‌طبع بود و خوش‌مشرب، هرچند بر سر اصول با کسی تعارف نداشت، اما زاویه نگاهش حتی نسبت به بدخواهان و دشمنان، کاملا از سر دل‌سوزی و دل‌رحمی بود... . فکرمی‌کنم بچه‌های #مرکز_آموزشی_شهید_بابایی با تمام اختلاف سلایق و علایق، این #مرد را دوست داشتند... @qoqnoos2

قصه پرغصه مردان بلندقامت... سال اول دبیرستان بود و انبوه سؤال‌های ریزودرشت، سؤال‌هایی که نمی‌خواستی یا بهتر بگویم نمی‌توانستی به‌راحتی و بی‌جواب از کنارشان بگذری... هرکسی را که احساس می‌کردی، پاسخ درست‌ودرمانی در چنگ دارد، رها نمی‌کردی، از معلم دینی گرفته تا مربی کانون تا...، حاج‌آقایی بود که ظهرها می‌آمد دنبال فرزندش و گاهی یک نماز جماعت اجباری هم می‌افتاد به دوشش، چند مرتبه یکی‌دوتا از سؤالات گوشه ذهنم را پرسیدم و او جواب‌هایی داد که احساس کردم سوادش با امام جماعت مدرسه چه‌قدر فرق دارد، رهایش نکردم، هربار که می‌آمد برقی در چشمانم می‌نشست و می‌رفتم سراغ سؤالاتی که از قبل آماده کرده بودم، از فلسفه آفرینش گرفته تا عدل الهی و قضا و قدر و... آن‌قدر سؤال‌پیچش کردم که حاصلش شد یک قرار مبارک... زمستان سال ۷۴ بود، صبح‌های زود یک‌ساعت قبل از شروع مدرسه می‌رفتیم منزل حاج‌آقای #کشاورز در کوی اساتید دانشگاه بین‌المللی امام خمینی، یادم می‌آید گاهی برف همه جا را سفید کرده بود... تا جایی که خاطرم هست آن روزها حاج‌آقای ابوترابی نماینده ولی‌فقیه در دانشگاه بود و حاج‌آقای کشاورز جانشین ایشان... صبح‌ها می‌آمدیم و کتاب #آموزش_فلسفه آیت‌الله مصباح را می‌خواندیم، اول دبیرستان، کله‌صبح، آموزش فلسفه! همان چاپی که جلد ساده کرِم‌رنگی داشت... و این اولین آشنایی من بود با جهان اندیشه‌های بزرگ‌مردی که در طول سال‌های بعد بسیار بیش‌تر به عظمت وجودی او پی بردم... . ادامه در نویسه بعدی...

اندیشمندی که به‌هنگام و برحسب تکلیف، هرآن‌جا که لازم بود، حضور می‌یافت، ولو اینکه از دوست و دشمن هم مورد نوازش قرار بگیرد... همان سال‌های دهه هفتاد بود و هجمه‌های بی‌امان به مسأله ولایت فقیه و شبهات نخ‌نماشده دور مقبولیت و مشروعیت و... کتاب پرسش‌ها و پاسخ‌ها، شماره به شماره تا پنج جلد منتشر ‌شد، هر جلدی که به دست ما می‌رسید، حکم مهماتی را داشت که از عقبه به خط مقدم رسیده بود... نمی‌دانید چه حلاوتی داشت، وقتی با زبان شیرین و روان، محکم و منطقی جواب سؤالاتت را می‌خواندی و خیلی‌وقت‌ها پیشاپیش واکسن شبهه را دریافت می‌کردی! این روحیه عجیب تکلیف‌مداری و بی‌اعتنایی به اعتبارات دنیوی، تا آخر عمر پربرکت‌شان امتداد داشت، همین اواخر در دوران #کرونا بود که کتاب #زیبایی_شرور (شرور و بلایا؛ چرایی و وظیفه ما) از ایشان منتشر شد... . مدت‌ها بعد با شکل‌گیری جامعه ایمانی مشعر، یکی از افرادی که احساس می‌کردم وظیفه داریم تا هرچه بیش‌تر از گنج معارف‌شان استفاده کنیم و ارکان هیأت‌های کشور را با ایشان پیوند دهیم، علامه مصباح هستند... یک‌بار افتخار دادند و در جمع مدیران هیأت‌های سراسر کشور، با همان حال کسالت و رنجوری حضور پیدا کردند و چند مرتبه هم توفیق شد و با جمع‌های مختلفی از مدیران هیأت‌ها، هنرمندان هیأتی و... در مؤسسه خدمت ایشان رسیدیم، هر مرتبه هم این افتخار برای حقیر فراهم بود که قبل از برگزاری جلسه، دقایقی خدمت ایشان برسم و توضیحاتی درباره مخاطبان و کم‌وکیف برنامه و اهداف و... عرض کنم... با آینه‌ای از ادب و تواضع، مواجه بودی که برخلاف تمام آن‌چه معاندان گفته بودند و تصویر ناجوانمردانه‌ای که رسانه‌های‌شان از ایشان ترسیم کرده بودند، جز مهربانی و صفا، ادب و اخلاق، منطق و عقلانیت چیزی در آن نمی‌دیدی... از سادگی و نظم اتاق تا انتظام رفتاری و منطق گفتاری، تواضع و فروتنی عجیب و سایر خصلت‌هایی که همه برای طلبه کوچکی مثل من درس‌های بسیاری به همراه داشت... . چه‌قدر دشمنان از این پیرمرد ضربه خورده بودند که تا این حد برای تخریب چهره و ترور شخصیتی او تلاش کردند، تا جایی که علی‌رغم تمام اشارات و تصریحات آقا، باز هم بسیاری از مدعیان سینه‌چاک ولایت راه گم کردند و هرکدام به اندازه توان و امکانات و اختیارات خود در محدودسازی و محروم‌سازی جامعه از چنین شخصیتی تلاش کردند... از بلایی که بر سر #طرح_ولایت آورند بگیرید تا جرم‌انگاری اتکاء به اندیشه‌های ایشان در بسیاری از سازمان‌ها و نهادهای به ظاهر انقلابی! یادم نمی‌رود روزی قرار بود برای ارائه گزارش کارهای صورت‌گرفته، خدمت یکی از آقایان برسیم، قبل از جلسه آن عزیزی که واسط دیدار بود تأکید کرد مبادا حرفی از آقای مصباح به میان بیاوری، وگرنه نه از حمایت خبری هست، نه... این قصه پرغصه مظلومیت مردان بلندقامتی است که در جمع جماعتی کوته‌نظر باید زندگی خود را سپری کنند... و این مظلومیت ادامه دارد... @qoqnoos2

#خرده_روایت_ها فصل۳ پاسیاد قهرمان ملی #شهید_قاسم_سلیمانی روایت اول: #دعوت هنرمند هیأتی: محمدباقر مفیدی‌کیا #میم_ب_مهاجر #مینیمال_سینمایی @qoqnoos2

"خانه‌ای به نام پایداری" روایتی از روزهای خوبی که گذشت و روزهای بهتری که پیش روست بازنشر به مناسبت خبر تلخ این‌روزها... آن روزها که برای اولین بار بر روی تلِ خاک و نخاله‌های انباشته در حیاط آن خانه قدیمی قدم می‌زدیم و از راه‌روها و دالان‌ها وارد اتاق‌ها و تالارها می‌شدیم و در این پیچ‌وخم، گاه راه گم می‌کردیم و گاه خود را، هنوز ساختمان‌های اطراف به آسمان خانه احترام می‌گذاشتند و خط آسمان را نشکسته بودند. آن روزها که چند نسخه از پلان خانه را در دست گرفته بودیم و در تکاپوی یافتن مسیرها و موقعیت فضاها و انتخاب کاربری مناسب برای اتاق‌ها و...، پستوها و سوراخ‌های خانه را هم از نظر نمی‌انداختیم و پلان‌ها را خط‌خطی می‌کردیم، هنوز کسی نمی‌دانست این خانه به چه کار خواهد آمد، کجایش مطبخ و کجایش مبال خواهدشد، کجایش کتاب‌خانه و کجایش قرائت‌خانه می‌شود، اتاق‌های تودرتوی همکف چه خواهدشد، آب انبار قدیمی خانه چه... آن روزها که بچه‌ها -همان بچه‌های باصفای هیأتی که نه مرمّت خوانده بودند و نه معمار بودند، نه کارشناس میراث فرهنگی بودند و نه متخصص تجهیز و احیاء بناهای تاریخی...- آن روزها که بچه‌ها -همان بچه‌های پابرهنه مسجدی- با عشق، تک تک خشت‌های این خانه را لمس می‌کردند و بندبندِ بندهای بین خشت‌ها را با سرانگشت خود نوازش می‌کردند، هنوز نمی‌دانستیم که این خانه چه نام خواهد گرفت و چه اتفاقاتی را میزبانی خواهد کرد...

ادامه... کم کم آموختیم، با خانه که دوست شدیم آموختن آغاز شد، خانه خودش معلم بود، حرف می‌زد، می‌گفت و می‌آموخت، باید با خانه دوست می‌شدی تا بشنوی. خیلی از کارشناس‌ها بودند که هرچند کارشناس بودند اما نمی‌شنیدند. از قدیمی‌ترها شنیده‌اید فلان جا باطن دارد؟ این خانه یکی از آن باطن‌دارها بود... آرام آرام خانه رخ نشان داد، یک عده هم ظاهرا آمده بودند به یاری بچه‌ها. چهره‌هایشان آشنا بود، اسامی‌شان هم، حاجی‌میری، دایی‌دایی، کبودند، میرسجادی، علمی، برزگر، نعلبرها، شالباف، جوادی، بندرچی و... خیلی بودند، خیلی هم کمک کردند، واقعا کار از دستشان برمی آمد، به قول معروف این کاره بودند. جای هر چیزی مشخص شد و تکلیف هر فضایی هم، تالارهای جنوبی و شمالی و شاه‌نشین دست به دست هم دادند تا این بخش خانه، خانهٔ نگار شود و نگارخانه شکل بگیرد، سه اتاقِ به‌هم‌پیوستهٔ زیرزمین شمالیِ خانه به کارهای آرام و بی‌سروصدای علمی و پژوهشی رغبت بیشتری نشان دادند، کتاب‌خانه، قرائت‌خانه و کافی‌نتی که زیباترین هم‌نشینی حماسه و غزل را به رخ می‌کشید... هر رف و تاقچه جایگاه یک کاربر شد، و رایانه‌ها هرچند از رطوبت زیرزمین خانه کمی ناراحت بودند، اما به سرعت با این فضا انس گرفتند. زیرزمینِ تالار مرکزی، میزبان هرکسی شد که دلش برای خدا تنگ شود، تابلوی نمازخانه زیبنده سردرِ آنجا شد. به همین ترتیب کارگاه‌ها و اتاق روایت‌گری و فروشگاه و... تاجایی که آب انبار قدیمی خانه هم با دیوارهای بلند و تاریکیِ همیشگی‌اش، تماشاخانه زیبایی شد که مشابه چندانی نداشت. به این ترتیب گوشه‌گوشهٔ بنا کاربری مناسب خود را پیدا کرد و آن خانه باصفا و قدیمی نام جدیدی برای خودش انتخاب کرد: "موزه‌نگارخانه هنرپایداری" بیست‌ویکم تیرماه سال ۸۷ بود که اولین موزه‌نگارخانه‌ هنرپایداری کشور در قزوین افتتاح شد. به نوعی اولین بار بود که یک بنای تاریخی با این سازوبرگ برای پرداختن به چنین موضوعی مهیا شده‌بود. «هنرپایداری» واژه‌ای بود که حرف‌های زیادی با خودش داشت، واژه بدیع و من‌درآوردی «موزه‌نگارخانه» هم... قرار نبود آن‌جا موزه جنگ باشد، که موزه جنگ باید در فضایی به‌مراتب وسیع‌تر و با سازوکار و زیرساخت‌های دیگری شکل می‌گرفت. نه موزه بود و نه نگارخانه، هم موزه بود و هم نگارخانه، قرار بود به «هنر» مقاومت و پایداری پرداخته شود. از این جهت کار محدود می‌شد، اما از جهت دیگر بچه‌ها کار را به جنگ تحمیلی محدود نمی‌دیدند، هنرپایداری روایت‌گر رویارویی تاریخی حق و باطل بود، از هابیل و قابیل تا ابراهیم و نمرود، از موسی تا محمد، از عمق تاریخ تا قله رفیع عاشورا، و از عاشورای حسینی تا انقلاب خمینی، و از جنگ نابرابر تحمیلی تا هرجا که صدای مظلومی به گوش رسد، تا لبنان و بحرین و سوریه و یمن و فلسطین... . و تمام شاخه‌ها، قالب‌ها و گرایش‌های هنری می‌توانست در خدمت این مهم درآید. آن روزها بچه‌ها -همان بچه‌های باصفای هیأتی که نه مرمت خوانده بودند و نه معمار بودند، نه کارشناس میراث فرهنگی بودند و نه متخصص تجهیز و احیاء بناهای تاریخی...- آن روزها بچه‌ها -همان بچه‌های پابرهنه مسجدی- شده بودند رفیق روزهای تنهایی خانه، نه، دیگر خانه تنها نبود، یارانی یافته بود که یاد گرفته‌بودند با کارشناسان مرمت‌خوانده میراث هم‌زبان شوند و به ادبیات آن‌ها صحبت کنند، حساسیت‌های آن‌ها را بشناسند و... کار شروع شده‌بود و آرام‌آرام داشت ثمر می‌داد، نمایشگاه‌ها، کلاس‌ها، کارگاه‌ها، نشریه خم‌پاره، بازدیدهای دانش‌آموزی و دانش‌جویی، مهمانان استان‌های دیگر، مهمانان خارجی، مسیر حرکت کاروان‌های راهیان‌نور استان‌های شمال و شمال‌غرب کشور، مناسبت‌های مختلف ملی و مذهبی، شب‌های قدر باصفا و پرحلاوت در حیاط خانه، دهه فجر، ایام نوروز، جلسات ضبط خاطرات رزمندگان و... ده‌ها اتفاق ریز و درشت دیگر باعث شده‌بود موزه‌نگارخانه در صدر بناهای تاریخی کهن‌شهر قزوین بدرخشد و سوگلی بناهای موجود شهر شود هم برای مسؤولین و هم برای مردم، استاندار هم دست مهمانانش را بگیرد و ترجیح دهد صبحانه کاری را با وزیر در حیاط موزه‌نگارخانه نوش کند. فلان مدیرکل هم مهمانان ویژه‌اش را با همین خانه سورپرایز، ببخشید غافل‌گیر کند. اخلاص و نیت خیر بچه‌ها و دعای مادران شهداء کار خودش را کرده‌بود، خانه، خانهٔ‌نگار شده‌بود و موزه‌نگارخانه‌هنرپایداری رونق خودش را یافته‌بود. تا جایی که برای اولین بار از ردیف‌های ملی توانستیم برای آن‌جا تأمین بودجه کنیم و خانه در سازوکارهای رسمی و اداری سازمان‌میراث‌فرهنگی‌کشور شناخته‌شد. نکته مهم‌تر این بود که قواعد بازی شکسته شده‌بود و پای کسانی به این‌جا باز شده‌بود که به این راحتی‌ها به مسجد و هیأت باز نمی‌شد و این فرصت خوبی بود برای برداشتن خیلی از دیوارهای کاذب ولی بلندِ بی‌اعتمادی و پر کردن خیلی از شکاف‌های نابه‌جای اجتماعی، طلبه‌های جوان مسجد و هیأت که پیشاپیش دیگر بچه