یادداشتهایی درباره چهلودومین جشنواره فیلم فجر؛ ۱۴۰۲
«نبودنت؛ بومی سیاه و کثیف»
(یادداشت دوم/۲از۲)
داستانِ ضمنی حالوهوای #عادل و نوجوانان همسنوسالش هم زمینه این تابلوی سیاه را کاملاً غبارآلود و سیاهتر میکند... یک لجنمالی کامل... از رپپارتی در خرابهها، تا ضبط موزیکویدئوی رپ #عادل و انتشار توسط شاخهای اینستاگرامی تا بازخوانی آهنگها برای مادرش، مرضیه تا القای این دروغ که با یک ویدئو، یک میلیون فالور برای #عادل جذب میشود و یکشبه به یک اینفلوئنسر تبدیل میشود...
در این تصویرپردازی کثیف، حتی به بچه دهدوازدهساله هم رحم نمیکند، او را هم در همین رپگروپ قرار میدهد تا برای مادربزرگش چیزی بنویسد و برای دخترپسرهای چندینسال از خودش بزرگترِ گروه بخواند و اجرا کند...
از پردازش صحنه خودکشی با جزئیات و ظرائفش تا صحنه خونریزی بارداری تا ماجرای کورتاژ بچه یکشبهرسیده #مرضیه تا صحنه بیربط لاکزدن دختر فلجی که حضورش در فیلم کارکردی جز کریهترکردن این تابلوی کثیف ندارد تا سیگارکشیدنهای مکرر #پروانه... تا دستمالیهای مکرری که سالهاست در رساله توضیحالمسائل سینمای ایران حلال شمرده شده، همه و همه دست به دست هم میداد تا یکی از حالبههمزنترین فیلمهای عمرم را ببینم... آنقدر کثیف و افتضاح که حتی دستوپازدن فیلمنامه برای نمایش شرافتمندی #مرضیه هم، راه به جایی نمیبرد و از سیاهی فیلم نمیکاهد؛ یاد تعبیر #سیدمرتضی درباره سینمای مخملباف میافتم:
«وقتی كه به سینمای #مخملباف میروی باید قبول كنی كه یکساعتونیم از زندگیات را در یک فضای آكنده از بدخلقی، عصبانیت، ظاهرگرایی، تردید، نیهیلیسم مزمن بدخیم، سیاهاندیشی، سرگردانی و عوامفریبی سركنی...»
#آقامرتضی! کجا هستی که ببینی هنوز بعد از سالها هستند فیلمسازانی که «...معضلات درونی خودش را فیلم میكنند و مردم را مینشانند تا بیماری فكری و عصبی آنها را به تماشا بنشینند...»
«فقر و نقص عضو و جبر محیط و بیرحمی و خشونت در فیلم... در هیئت معضلاتی فلسفی و لاینحل...» لازمه داستانسرایی این فیلمهاست...
«اشكال كار اینجاست كه وقتی كسی به اینجا میرسد باز هم هیچ چیز مانع از آن نیست كه امكانات سینما در اختیارش قرار بگیرد و فیلم بسازد، فیلم اكران عمومی پیدا كند... و البته باید به آزادی احترام گذاشت حتی اگر به ساختن فیلمهایی چون «عروسی خوبان» و «نبودنت»... منجر شود!»
#جشنواره_فیلم_فجر_۱۴۰۲
#فجر_۴۲
✍ #رحیم_آبفروش
@qoqnoos2