⚖ ⚖ ⚖ ⚖ ⚖ ⚖ ⚖ ⚖ ⚖ ⚖ پرســـ❓ــش ⁉️ چرا خداوند در دنیا به عده‌ای مال و نعمت داده و عزیزشان کرده است و عده‌ای را فقیر و خار آفریده است؟ 🪶پاسخگو: مرضیه رمضان‌قاسم 1⃣ اموال و دارایی‌ها ملاک و معیار برتری ما نبوده و ملاک برتری، تقواست. مال همیشه دلیل بر عزتمندی انسان نیست بلکه آن مالی خیر است که در راه رضای الهی مصرف گردد و سرمایه‌ی جاودانی برای انسان باشد؛ فلذا هر مال و نعمتی دلیل بر عزت و هر فقری دلیل بر ذلت نیست. نگاه ما به همه نعمت‌ها از جمله مال باید نگاه ابزاری باشد که در نزد ما به ودیعه قرار داده شده اند تا ما با مدیریت نفس و عمل به خلاف امیال حرام با آن نعمتها به سعادت نائل شویم و راه خویش به دوزخ را مسدود نماییم. و این نکته مهم را بدانیم که تکاثر نعمت‌ها بر کثرت تکالیف ما می افزایند و هر آنچه بام دارایی ما در دنیا فراخ‌تر باشد برفِ مسئولیت ما نیز فزون می‌گردد. 2⃣ دنیا، سرای آزمایش است. بکاربردن واژه‌ی ابتلاء در قرآن توجه انسان را به این نکته جلب می‌کند که دنیا دار امتحان است، ما در دنیا هر آن بر صندلی آزمایش نشسته‌ایم و این موجب می‌گردد نعمت و یا نقمت‌های مادی و معنوی را نشانه‌ی کرامت و حقارت خود نداند؛ زیرا چنین انسانی به خوبی واقف است، نه فقر برای کفار است و نه دارایی‌ برای صالحان، بلکه گاهی ممکن است انسان علی‌رغم‌ تلاش و مجاهدت‌های مادی با فقر مواجه شود و بالعکس، تا نحوه‌ی بازخورد او با منع و انعام مورد سنجش قرار گیرد؛ توجه انسان به حاضر بودن در جاده‌ی امتحان، موجب می‌گردد از صراط مستقیم منحرف و از مسیر اصلی نلغزد، بلکه بواسطه‌ی سرمایه‌های خدادادی، در حین اینکه مراقب است مانعی او را زمین‌گیر نکند، نه نعمت‌ها را دلیل شرافت خود و نه نقمت‌ها را اهانت علیه خود تلقی می‌کند؛ زیرا می‌داند برخی از آنها میوه‌ی عملش و برخی دیگر ابزار آزمایش او هستند؛ زیرا تا انسان امتحان ندهد، به کمال نمی‌رسد. این بیماری به حسب ظاهر، شرّ است ولی آزمایش الهی‌ست. 3⃣ ما، علم غیب نداریم توجه انسان به علم غیب نداشتن خود، موجب می‌گردد از توهّمِ کرامت‌تراشی برای نعمت و اهانت‌تراشی برای نقمت‌ در امان بماند؛ بنابراین نه از داده‌ها مغرور می‌گردد و خود را هم رتبه‌ی ملائکه و یا بالاتر از آن در رتبه‌ی امامان معصوم می‌داند و نه از نداشته‌ها و فقدان‌ها ناامید شده و خود را جزء اسفل سافلین تصور می‌کند؛ بلکه همانند کسی رفتار می‌کند که در جلسه‌ی امتحان است؛ بنابراین برایش فرقی نمی‌کند او را روی ابریشم بنشانند یا حصیر و هیچ‌کدام را دال بر شرافت یا حقارت خود نمی‌داند؛ زیرا می‌داند کرامت و یا حقارت او، بستگی به نحوه‌ی بازدهی و پاسخگویی او به آزمون دارد. 4⃣ خودپسندان خود را محور عالم می‌پندارند از آنجایی که روش انسان‌های خودپسند، اینگونه است که علی‌رغم جاهل بودن شان، خود را محور عالم می‌دانند؛ بنابراین نعمت‌ها و نقمت‌ها را با خود می‌سنجد؛ در حالی‌که خداوند در سوره‌ی فجر به روشنی بر این مطلب اذعان می‌دارد، انسان را بواسطه‌ی نعمت ابتلایی گرامی و یا منع ابتلایی خار نداشته است؛ بلکه این طبع آدمی‌ست که امتحان، ابتلا و مبتلا شدن به ثروت و نعمت را دال بر شایستگی خود و بر آن برچسب کرامت می‌زند و مبتلا شدن به منع و فقدان نعمت را درخور و شایسته‌ی خویش ندانسته و آن را اهانت الهی تلقی می‌کند، در حالیکه خداوند کلاس‌های مختلف دارد و آن کلاس‌ها را باید امتحان دهیم کلاس ثروت، فقر. 🔰نتیجه اینکه انسان در دنیا در بوته‌ی آزمون قرار دارد و علم غیب هم ندارد؛ فقط وظیفه دارد در جلسه‌ی آزمون هستی، در هر شرایطی که قرار دارد، درست و بجا برخورد کند، نه مغرور شود، نه ناامید؛ زیرا امتحان فقط به اِنعام و گشایش نیست بلکه همانگونه که خداوند امتحان به انعام و گشایش می‌کند از آن طرف، امتحان به ضیق، قَدَر و تنگ‌گرفتن نیز دارد، بنابراین نه همیشه انعامش کرامت و نه همیشه تضییق‌اش اهانت است؛ همان‌گونه که امتحان آسان کرامت و امتحان دشوار، اهانت نیست؛ اگر انسان بتواند در آزمون انعام و منع رو سپید می‌شود؛ به مقام فرشته‌‌خویی می‌رسیم در ادامه‌ی مسیر به مقام نفس مطمئنّه می‌رسد و صاحب نفس مطمئنه می‌‌گردد، لایق این خطاب از جانب میزبان عالم هستی می‌شود، که بنده‌ی من، تو خودت، بخش مهم راه را آمده‌ای کمالات ممکن را کسب کرده‌ای، چون راضی بودی به احکام و حِکَم من، به اطمینان نفس رسیدی، و از مقام راضی به مقام مرضی رسیدی، چون ظاهراً و باطناً، اعتقادات و اعمالت مرضی خداست؛ هرچند از این بالاتر از جانب تو قابل فرض نیست؛ اما هنوز در راه هستی و بخش اهمی از راه مانده است، ولی با این وجود، نگران نباش، بقیه‌ی راه را مهمان من هستی، خودم مامورانی می‌فرستیم تا تو را به بالاتر بیاورند تا به لقاء‌ام باریابی. #رجوع_شود_به_تفسیرتسنیم_سوره‌فجر_ج4 #عدالت #امتحان #ثروت #فقر ‌╔   ⃟🌸๑‌ ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110