نهج البلاغه  و درود خدا بر او فرمود: (شنيد مردي #دنيا را #نكوهش مي كند) اي نكوهش كننده دنيا، كه خود به #غرور دنيا مغروري و با باطلهاي آن فريب خوردي، فريفته دنيايي و آن را نكوهش مي كني؟ آيا تو در دنيا جرمي مرتكب شدي؟ يا دنيا به تو جرم كرده است؟ كي دنيا تو را سرگردان نمود؟ و در چه زماني تو را فريب داد؟ آيا با گورهاي پدرانت كه پوسيده اند؟ يا آرامگاه مادرانت كه در زير خاك آرميده اند؟ زمانی که با دو دست خويش بيماران را درمان كرده اي؟ و آنان را پرستاري نموده در بسترشان خوابانده اي؟ درخواست شفاي آنان را كرده، و از طبيبان داروي آنها را تقاضا كردي؟ در آن صبحگاهان كه داروي تو به حال آنان سودي نداشت، و گريه تو فايده اي نكرد، و ترس تو آنان را فايده اي نداشت، و آنچه مي خواستي به دست نياوردي، و با نيروي خود نتوانستي مرگ را از آنان دور كني. دنيا براي تو حال آنان را مثال زد، و با گورهايشان، گور تو را به رخ كشيد. همانا دنيا سراي #راستي براي راست گويان، و خانه #تندرستي براي دنياشناسان و #خانه بي نيازي براي توشه گيران، و خانه #پند، براي پندآموزان است، دنيا #سجده گاه دوستان خدا، #نمازگاه فرشتگان الهي، فرودگاه #وحي خدا، و جايگاه #تجارت #دوستان خداست، كه در آن #رحمت خدا را به دست آوردند، و #بهشت را سود بردند. چه كسي دنيا را نكوهش مي كند؟ دنیا جدا شدنش را اعلان داشته، و فرياد زد كه ماندگار نيست، و از نابودي خود و اهلش خبر داده است، پس با بلاي خود بلاها را نمونه آورد، و با شادماني خود آنان را به شادماني رساند. شامگاه به سلامت گذشت، و بامداد با مصيبتي جانكاه بازگشت، تا مشتاق كند، و تهديد نمايد و بترساند و هشدار دهد. پس مردمي در بامداد با پشيماني دنيا را نكوهش كنند، و مردمي ديگر در روز #قيامت آن را مي ستايند، دنيا حقائق را به يادشان آورد، يادآور آن شدند، از رويدادها برايشان حكايت كرد، او را تصديق نمودند، و اندرزشان داد، پند پذيرفتند. @rezayatazendegi

📌حکمت ۳۳۴ نهج البلاغه وقال علیه السلام:لَوْ رَأَى الْعَبْدُ الآجَلَ وَمَصِيرَهُ لاََبْغَضَ الاَْمَلَ وَ غُرُورَهُ. امام علیه السلام فرمود : *اگر انسان، سرآمد زندگى و #عاقبت كار خود را مى ديد، #آرزوها و #غرور ناشى از آن را #دشمن مى شمرد.* چرا اجل ها را نمی بینیم؟ چرا نمی بینیم که هر کاری وقتی دارد و اگر آن زمان تمام شد دیگر نمی شود آن را انجام داد؟ چرا عاقبت کارها را نمی بینیم؟ زیرا مشغول شده ایم و غافل شده ایم از آخرت؛ و نخواستیم با واقعیات روبرو شویم. و کی فارغ می شویم برای آخرت و تا کی می خواهیم خود را کمتر یا بیشتر از انچه هستیم بپذیریم و جلوه دهیم؟ تمرین: مهمترین کارهایی که اگر مرگت نزدیک بود را زودتر انجام می دادی فهرست کن و به ترتیب اولویت انجام بده. و کارهایی که مشغول اش هستی ولی عاقبتش رضای الهی نیست و سرزنش ها به همراه دارد را ترک کن هرچند به ظاهر شیرین باشد. @rezayatazendegi

حکمت ۳۴۷ نهج البلاغه وقال علیه السلام:الثَّنَاءُ بِأَكْثَرَ مِنَ الاِسْتِحْقَاقِ مَلَقٌ، وَالتَّقْصِيرُ عَنِ الاِسْتِحْقَاقِ عِيٌّ أَوْ حَسَدٌ. امام علیه السلام فرمود : *مدح و ستايشِ بيش از حدّ استحقاق، تملّق است و كمتر از استحقاق، عجز ودرماندگى و يا حسد است.* شرح آیت الله مکارم در قرآن فراوان ديده مى شود كه از نیکوکاران ستایش کرده که همه آنها درسى است براى ما كه بايد كارهاى نيك نيكوكاران و صفات برجسته آنها را در برابر آنها و در مقابل مردم ستود تا هم آنها تشويق شوند و هم ساير مردم درس بگيرند. ولى اين حكم، استثنايى هم دارد و آن جايى است كه اگر كسى را پيش روى او مدح و ثنا بگوييم مغرور می شود و همان #غرور، او را طلبكار از مردم و گاهى طلبكار از خدا مىسازد و گاه سبب درجازدن يا عقبگرد او مى شود. ازاينرو در حديثى از پيامبر اكرم صلی الله علیه و آله مى خوانيم: «إذا مَدَحْتَ أخاکَ فِي وَجْهِهِ فَكَأَنَّما أَمْرَرْتَ عَلى حَلْقِهِ الْمُوسى؛ هنگامى كه برادرت را پيش روى او مدح و ثنا بگويى مانند اين است كه تيغ بر گلويش كشيده باشى». @rezayatazendegi