#ماهگل🌼🌸 #پارت196 دکتر لیوان رو جلوی دهنم می‌گیره و کمکم می‌کنه تا محتویات داخل لیوان رو بخورم . _خب حالا دختر خوب بگو ببینم اسمت چیه؟ یادت میاد چه اتفاقی افتاده برات؟ دنبال کلمه، نام و اسم آشنایی می‌گردم تا تحویل دکتر بدم اما مغزم چیز به‌درد بخوری تحویلم نمی‌ده همه‌اش هیچ‌و پوچ . _م....من نمی‌دونم اسمم چیه ! دکتر لبخند مهربونی می‌زنه : _اشکال نداره کم‌کم یادت می‌آد ، حالا بگو ببینم می‌دونی چجوری این اتفاق برات افتاد . و این بار چیزی به جز صداهای ناهنجار مغزم به چیز به درد بخوری دست نیافتم . با چشم‌های پرشده روبه دکتر می‌گم : _من چرا اینجوری شدم ؟ چرا چیزی یادم نمی‌آد ؟ دکتر دستی به سرم می‌کشه : _دخترگلم من خودمم هنوز به جواب قطعی نرسیدم ، تو بهترِ استراحت کنی . حالت که بهتر شد باهم صحبت می‌کنیم . و دکتر درحالی که کلافه دستی داخل موهاش می‌کشه اتاق رو ترک می‌کنه و من می‌مونم و این چهاردیواری بی روح . چشم‌هام‌و روی هم می‌ذارم و سعی می‌کنم گذشته‌ام‌و به خاطر بیارم اما با دردی وحشتناکی که داخل سرم می‌پیچه ناخواسته جیغ بلندی می‌کشم . پرستاری به سمتم می‌آد : _چی شده عزیزم ؟ _کمک کن بلندشم ، می‌خوام بشینم . _اما من این اجازه رو ندارم . بدون وقفه سرم‌و به بالش پشت سرم می‌کوبم : _بلندم کن ، من می‌خوام بلند شم . باعصبانیت دست‌هام‌و روی تخت می‌ذارم تا تکیه گاه بدنم باشن و من بتونم خودم‌و بالا بکشم . تکون ریزی به پام می‌دم که درد تا مغز استخونم نفوذ می‌کنه . ازشدت درد و خودم‌و روی تخت رها می‌کنم و با صدای بلند گریه می‌کنم و به سر و صورت خودم می‌زنم . از سروصدای من چندنفری داخل اتاق می‌شن و دست‌و پاهام رو می‌گیرن . با فرو رفتن سوزن داخل دستم آروم می‌گیرم و کم‌کم خواب من‌و فرا می‌گیره . ❤️

#ماهگل🌼🌸 #پارت197 پلک‌هام‌و آروم از هم فاصله می‌دم که همون دکتری که دیروز بالای سرم بود رو می‌بینم ، یعنی شخص دیگه‌ای نیست که به دیدن من بیاد ، شخص دیگه ای نیست که سلامتی من براش اهمیت داشته باشه . یکی نیست که وقتی من چشم باز می‌کنم اون‌و بالای سرم ببینم و از باز کردن چشم‌هام خداروشکر کنه و صورتم‌و غرق بوسه کنه . _سلام به روی ماهت دخترم ، انگار دیروز گرد و خاک به پا کردی ؟ با یادآوری دیروز پوف کلافه‌ای می‌کشم و به سختی لب می‌زنم : _من دارم از این بی‌خبری دیوونه می‌شم . دکتر سرمی داخل دستم می‌زنه : _ولی این دلیل نمی‌شه که به خودت‌و بچه‌ی داخل شکمت آسیب بزنی . و برای بار دوم شوکه می‌شم . با چشم‌های گرد شده به دکتر نگاه می‌کنم ، می‌خوام حرفی بزنم اما زبونم بند اومده و صدایی از حنجره‌ام بیرون نمی‌آد . دکتر که عکس‌العملی از من نمی‌بینه عقب گرد می‌کنه که لحظه‌ی آخر آستین روپوش سفیدش‌و می‌گیرم و می‌کشم . با این حرکتم دکتر دوباره سمت من بر می‌گرده و با لبخند، منتظر به من نگاه می‌کنه . با لحن آرومی زمزمه می‌کنم : _چی گفتین ؟ اما انگار گوش های دکتر تیز بوده که صدای من‌و می‌شنوه : _گفتم باید مواظب اونی که داخل شکمت هست هم باشی . _نه این امکان نداره، پس چرا من هیچی یادم نمی‌آد . دکتر صندلی رو از کنار تخت می‌کشه و روش می‌شینه : _دخترم تو تصادف سختی کردی و ضربه‌ی بدی به سرت وارد شده ، طبیعی اگه هیچی یادت نیاد باید یکم صبر کنی ، دندون روی جیگر بذاری تا آزمایشات تموم بشه اون وقت جواب قطعی بهت می‌دم ، اصلا خدارو چه دیدی شاید من که پام‌و از در گذاشتم بیرون تو همه‌چیز یادت بیاد شایدم . .... خودم حرف‌ دکتر رو ادامه می‌دم : _شایدم دیگه هیچی یادم نیاد درسته ؟ _این قدر بدبین نباش . تلخندی می‌زنم : _به این قضیه هیج جوره نمی‌شه خوش‌بینانه نگاه کرد . _آدم هرجور به زندگی نگاه کنه همون براش اتفاق میفته ، این‌و همیشه یادت باشه . جوابی نمی‌دم اما پوزخندی توی دلم به این حرف دکتر می‌زنم .

#ماهگل #پارت198 حتما این قدر بدبخت بودم که دوست داشتم تصادف کنم بعد هم تک‌و تنها بیفتم روی تخت این بیمارستان و الان دارم نتایج رویاهای کودکانه‌ام رو می‌بینم . یعنی من کودکی خوبی داشتم ؟ خوشبخت بودم ؟ الان پدر و مادرم کجان که بیان دل‌نگران بالای سرم وایسادن و جویای حالم بشن . و الان دارم نتایج رویاهای کودکیم‌و می‌بینم . شایدهم واقعا دوست داشتم بلایی سرم بیاد بلکه عزیزانم که فهمیدن بیان نازم‌و بکشن و یه لحظه‌ هم تنهام نذارن و بفهمم برای کیا عزیزم ‌؟ یکم ناز کنم و نازم خریدار داشته باشه، بخوان با شوخی و خنده من دردهام‌و به فراموشی بسپارم و پابه پاشون بخندم ، اگر چیزی یادم نمی‌آد برای این یادآوری کمکم کنن ، مرحمی بشن برای این زخم‌ها اما الان چی تک و تنها گوشه‌ی این اتاق بی روح افتادم نه کسی می‌ره و نه کسی می‌آد احتمالا اگه مرده بودم هم برای کسی مهم نبود . الان از شدت درد جیغ می‌زنم اما کسی نیست کنار گوشم زمزمه کنه که آروم باشم . از شدت درد اشک می‌ریزم اما کسی نیست که دستی نوازش روی صورتم بکشه و بگه گریه نکن این روزها هم تموم می‌شه . کسی نیومده برای دلخوشی من هم که شده بگه من این خانم رو می‌شناسم . یعنی من اینجوری می‌خواستم ؟ صد درصد که نه ! من اگه بچه دارم پس شوهرم کو ؟! یعنی ذره‌ای برای اونم اهمیت نداشتم که محض رضای خدا برای ثانیه‌ای بیاد و حال من‌و بپرسه . این قدر حقیرم ، این قدر بدبختم . دلم از همه گرفته ، دلم از خدا گرفته ، دلم از عزیزانی که معلوم نیست کین و کجان گرفته ؟ سنگینی یه باری رو روی شونه‌ام حس می‌کنم . نمی‌دونم چند سالمه اما به اندازه‌ی یه آدم مسنی که بعداز کیلومترها دویدن خسته شده خستم . مثل یه آدمی که بعد از تلاش های مکرر بعد از بی‌خوابی هایی که کشیده به نتیجه‌ی مطلوبی نرسیده خستم . و مثل آدمی که توی یه بیابون بی آب و علف کیلومترها راه برای پیدا کردن یه قطره آب دویده و الان نای انجام هیچ کاری رو نداره . دلم برای این بچه‌ی داخل شکمم می‌سوزه ، بچه‌ای که حتی پدرشم به فکرش نیست ، بچه‌ای که بی گناه پا داخل این دنیا گذاشته و دست برقضا خیلی باید عذاب بکشه . دستی روی شکمم می‌کشم : _عزیزم شخص خوبی رو برای مادری کردن برات انتخاب نکردی ، من حتی نمی‌دونم خودم کیم ، ولی قول می‌دم که تا جایی که می‌تونم نذارم تو عذاب بکشی ، ناراحت نباش من‌و تو همدیگه رو داریم . ❤️