. 🔺 آیا #جهان_های_چندگانه واقعا وجود دارند؟ ▫️ ( #بخش_چهارم ) کل مجموعه قوانین ممکن محلی، تحت عنوان «چشم انداز» شناخته می شوند. در برخی تعابیر نظریه ریسمان، چشم انداز یک مجموعه نامحدود است. این امر، تنوعی شگرف از جهان ها را تضمین می کند. بسیاری از فیزیکدانان به ویژه حامیان نظریه ریسمان، هنگام صحبت درباره جهان های چندگانه چندان اهمیتی به خود جهان های موازی نمی دهند. برای ایشان، انتقاد از جهان های چندگانه به عنوان یک مفهوم، اهمیتی ندارد. حیاتِ نظریات آن ها وابسته به سازگاری درونی و امیدواری به آزمون آزمایشگاهی است. این دانشمندان برای نظریه های خود، جهان های چندگانه را فرض می کنند بدون آن که نگران چگونگی حصول آن باشند؛ این نگرانی مورد توجه کیهان شناسان است. برای یک کیهان شناس، مشکل اساسی همه ایده های جهان های چندگانه، وجود یک افق دید کیهانی است. این افق دید، محدوده ای است که می توانیم ببینیم؛ از آن جا که سیگنال هایی که از دور دست ها به ما می رسند، با سرعت نور حرکت می کنند از آغاز جهان هنوز فرصت نداشته اند که به ما برسند. همه جهان های موازی در خارج از افق دید ما قرار گرفته و چه حالا و چه برای همیشه، خارج از توان مشاهده ما باقی می مانند. در این مورد اهمیتی ندارد که فناوری تا چه حد تکامل یابد. در حقیقت، این جهان ها آن چنان دور هستند که هیچ تاثیری روی جهان ما ندارند. حامیان چند جهانی تماما بر اساس اطلاعاتی که از درون محدوده افق دید جمع آوری شده است، ادعا می کنند می توانند بگویند در فواصلی معادل 1000 برابر افق دید کیهانی ما، 10 به توان 100 برابر آن، 10 به توان 1000000 برابر آن و حتی بی نهایت آن طرف تر، چه اتفاقاتی می افتد. این یک استقرای نامعمول و غریب است. شاید جهان در محدوده ای عظیم گرد هم آمده و بی نهایتی در کار نباشد. شاید تمام ماده موجود جایی متوقف شده و پس از آن تنها فضای خالی باشد. شاید فضا و زمان در یک تکینگی به پایان برسند که مرز محدود کننده جهان را تشکیل می دهد. ما نمی دانیم واقعا چه اتفاقی می افتد چرا که هیچ اطلاعاتی درباره این نواحی نداریم و نخواهیم داشت. #ادامه_دارد... @Naghde_elhad @feraghvaadyan