📌علت گرایش مردم به سمت فرقه‌ها و به‌اصطلاح معنویت‌های نوپدید 🔰«امروز زیر سایه «جهانی شدن» و انتقال گسترده اطلاعات، بسیاری از نکات فلسفه و #ادیان شرق به صحنه جامعه جهانی عمومی وارد شده‌است. علاوه بر این، علوم غریبه‌ موجود در غرب، #تصوف و انواع #عرفان‌ (عرفان یهودی، اسلامی و مسیحی)، همچنین رشد و توفیق‌ دانش روانشناسی در زمینه شناخت خودآگاه و ناخودآگاه انسان، همه و همه دست به دست هم داده تا جریانی جدید، موسوم به پدیده «#معنویت_نوپدید» یا «معنویت #سکولار یا پست‌مدرن» شکل گیرد که: دقیقاً سوار بر نیازهای پست‌مدرن انسان، با استفاده از نوعی التقاط حداکثری از منابع مختلف و بازتفسیرهای پست‌مدرن از منابع سنتی، با کارکرد «اینجایی-اکنونی» می‌باشد؛ که همین می‌تواند تعریف ما از پدیده «معنویت نوین» باشد. 👤انسان، دیگر حوصله ندارد با مشقت و زحمت طولانی -مثلاً بعد از ۲۰ سال ریاضت- به مقامی خاص برسد، بلکه می‌خواهد همین الآن و امروز در زندگی کاری خود، یک ریلکسیشن انجام دهد و اموری چون: آرامش، موفقیت، بهره‌وری والا، کارایی زیاد، خلاقیت، موفقیت در ساحات مختلف زندگی و... را با زحمت اندک به کف آورد؛ و این جریان‌های معنوی مدعی‌اند، قادر به ارائه این امر هستند که البته غالباً موفقیت آمیز نبوده اند.»(1) 🎥🎙1.گفتگو با بهزاد حمیدیه، فصلنامه روشنا، شماره 82. @Feraghvaadyan

🔘 دعوت عرفان‌های بدلی به غیر خدا 🔻«همیشه در کنار عرفان حقیقی و صادق، اجناس بدلی عرفان هم پیدا می‌شود؛ عرفان‌های آلترناتیو و جایگزین که خود را به عرفان حقیقی، شبیه می‌کنند. آن‌ها نیز به تأسی از انبیای الهی، از خدا دم می‌زدند یا خود به شکل و شمایل عرفا درمی‌آورند و از خودشناسی حرف می‌زنند. برای خود، «آشرام»، معبد و «کمون» می‌ُسازند و رفتارهای ظاهری خاصی، طراحی می‌‌کنند، اما آیا این عرفان‌ها که در شمایل، شبیه #عرفان‌ هستند، در محتوا و جوهره نیز همان بار را دارند و باعث تقرب انسان به الله می‌شوند؟ پاسخ، منفی است. عرفان‌های نوظهور که در همه فرهنگ‌ها -از شرق تا غرب- سربرآورده‌اند، دعوت‌کننده به استاد و قطب هستند. در حالی‌که عرفان حقیقی، «داعیاً ‌الی الله» است؛ یعنی من، واسطه هستم، جایگاه پیامبر هم اینجاست و درنهایت، به خدا می‌خوانمت. 💢در سمت مقابل، عرفان‌های نوظهور می‌گویند من قدرت‌ها و معجزاتی دارم، من و من‌هایی راه انداخته‌اند که به جای «الله»، «منیت» در آن است. #عرفان‌های_نوظهور مانند خوراکی‌های جذاب و غیرمغذی هستند؛ از خودشناسی، الوهیت درون و دیگر عناوین جذاب سخن می‌گویند، اما وقتی در آن عمیق می‌شوی، درمی‌یابی پر از منیت است و موجب رشد نمی‌شود. عرفانی که قرار بود تو را از «خود» به «خدا» برساند، در همین دنیا غوطه‌ورت می‌سازد.»(1) 1. گفتگو با مسلم گریوانی استاد و پژوهشگر حوزه عرفان، فصلنامه روشنا، شماره 84. @feraghvaadyan