آغازی دوباره...

مگر بهره‌ی هر یک از ما از این کهکشان چقدر است؟ چیزی به اندازه‌ی طول و عرض قامت‌مان، بیشتر که نیست؟! مگر بیش از این جا می‌گیریم؟ یا بیش از این سهم؟ پس فلسفه‌ی این ولع سیری‌ناپذیر چیست؟ سرچشمه‌اش کجاست؟ کاش می‌شد این "منِ" بی‌انتهای زیاده‌خواه را ذبحش کرد مقابل تمام "نخواستن‌ها" https://eitaa.com/roznevesht

به بهانه‌ی این روزهای خوب از یکدیگر خبر بگیرید. نه مثل خبر گرفتن از گزارشگر اخبار که می‌گوید در فلان گوشه‌ی جهان جنگ است، نه منظورم این‌طور خبر گرفتن نیست. منظورم این است که حال همدیگر را بپرسید. با کلام‌تان گره‌ی اخم و با کمک‌تان گره‌ی زندگی یکدیگر را باز کنید. همدیگر را دوست بدارید. https://eitaa.com/roznevesht

اقـرار می‌کنم‌ بـه ‌گناه ‌و بعید نیست ... منکر شود خدا و بگوید کجا؟! چه ‌بود؟! یا ستارالعیوب https://eitaa.com/roznevesht

تیزر مستند #محروم_روی_گنج شرح درد مردم مظلوم کهگیلویه و بویر احمد به بهانه خودسوزی فرزند شهید روح الله برازیده از اهالی مستضعف استان کهگیلویه و بویر احمد. https://eitaa.com/roznevesht

سلام بر تو ... سلام بر مهربانی‌ات... سلام بر پیامبری که به دختران، حق حیات بخشید... #روز_نوشت #پیامبر_مهر https://eitaa.com/roznevesht

استنلی کوبریک یک جایی گفته بود: وحشتناک‌ترین واقعیت جهان خصومت‌آمیزی‌اش نیست، بی‌تفاوتی‌اش است. بی‌تفاوتی آدم را متلاشی می‌کند. جنگل پر درخت احساسات آدم را با یک جرقه به آتش می‌کشد. گاهی این بی‌تفاوتی نسبت به خودمان رقم می‌خورد و گاه نسبت به دیگران، فرقی نمی‌کند. ویرانه می‌سازد آبادی رابطه‌ها را. لطافت پروانه‌ی روح را به فولادی سخت تبدیل می‌کند. ما نیامده‌ایم اینجا که چند روزی روی خاک زمین بنشینیم، تماشا کنیم، بعد هم خاک‌های‌مان را بتکانیم و برویم. ما آمده‌ایم که آدمیت ورزیم و آدم با بی‌تفاوتی به جایی نمی‌رسد. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #بی_تفاوتی https://eitaa.com/roznevesht

دل آدم مخلوق عجیبی‌ست. آدم گاهی خودش اینجاست و دلش هزار جای دیگر. گاهی دلش می‌شود یک تکه پارچه‌ی سبز و گره می‌خورد به ضریحی یا شاید دلش می‌شود تاروپود فرش‌های یک حرم. گاهی هم دل آدم می‌شود اشک و جمع می‌شود گوشه‌ی چشم یک کودک سوری. یک وقت‌هایی هم دل آدم تمام کوه‌ها و بیابان‌ها و دریاها را پشت سر می‌گذارد و می‌رود پشت یک پناهگاه آن طرف دنیا تا از لابه‌لای فنس‌های در‌هم گره خورده، معنی حیات را دریابد. گاهی دل آدم می‌شود مُهر و می‌چسبد به پیشانی و گاه می‌شود مِهر و می‌نشید بر دلی دیگر. آدم گاه با دلش گناه می‌کند و گاه استغفار. دل آدمیزاد گاهی بس ناجوانمردانه سرد می‌شود مثل زمهریر و گاه می‌شود عین جهنم. مثل آدمی که از دندان درد نمی‌تواند حرف بزند دل آدم هم گاهی سکوت اختیار می‌کند و لال می‌شود. حتی گاهی آدم دوست دارد با دلش بزند به دل فضا و ماه و مریخ را زیارت کند. دل آدم‌ گاهی شوخی سرش نمی‌شود، آنقدر دنیا را جدی می‌گیرد که یادش می‌رود اینجا فقط چند روزی مهمان است و خلاص. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #دل_نوشته https://eitaa.com/roznevesht

تو خیالم می‌نویسم. پاک می‌کنم. دوباره می‌نویسم. تو خیالم آدم‌ها را می‌بینم. قضاوت می‌کنم. خط می‌زنم. خیال‌پردازی سَم مهلکی‌ست که آدم را از حقیقت دور می‌کند. دست آدم را می‌بندد و نمی‌گذارد پایش پیش برود. خیال‌پردازی حواس آدم را پرت می‌کند تا جایی که حتی راه خانه‌اش را گم می‌کند. آنقدر پیش می‌روی و می‌روی که یک‌هو می‌بینی چند ساعتی گذشته، کارها عقب مانده، به جای سه رکعت نماز، چهار رکعت خوانده‌ای ولی هنوز دلت می‌خواهد در دریای خیال غرق باشی و دست هیچ غریق‌نجاتی هم به تو نرسد. البته خیال‌پردازی گاهی هم خوب است. آنجا که در خیالت همه‌ی ثروت‌های دنیا را یک‌جا جمع می‌کنی و بعد از اول، بین سفید و سیاه به شکل مساوی تقسیم می‌کنی. آنجا که حق مظلوم را از ظالم می‌گیری. یا مثلا آنجا که با خیالت خنجر را از دست شمر می‌گیری و داغ جسارت بر "حسین" را به دلش می‌گذاری. یا کاغذ سقیفه را جلوی چشمان شاهدانش ریز ریز می‌کنی. خیال‌پردازی خوب است. آنجا که ظهور را به تصویر می‌کشی و از آمدن منجی دلت غنج می‌رود. یا مثلا جایی که بچه آهو را از دهان شیر نجات می‌دهی. اما اعتیاد به خیال‌پردازی خوب نیست چون به جای ایستادن، به نشستن عادت می‌کنی. به‌جای تلخی کار به شیرینی رویا و به‌جای آب به سراب. آدم گاهی با خیالش بهشت را تصاحب می‌کند. با حوریان بهشتی گپ می‌زند. از جوی شیر می‌نوشد و کلی گل می‌چیند از باغ بهشت. غافل از اینکه بهشت خیالی با بهشتی که خداوند مهربان وعده‌اش را داده زمین تا آسمان فرق دارد. تو در خیالت قهرمان قصه می‌شوی. اگر خواستند کسی را اذیت کنند مثل سوپرمن فرود می‌آیی و نجاتش می‌دهی. یا حتی در خیالت عصای موسی را قرض می‌گیری و هرچه ساحر است را رسوا می‌کنی. تو در خیالت از گلوله و توپ و تانک هم نمی‌ترسی. تنت را سپر می‌کنی برای دفاع از ناموست. اینکه آدم بر روی پرده‌ی سینمای مغزش فرشته‌ی مرگ را ببیند و در آخرین سکانس بدون توجه به اطرافش او را در آغوش کشد تنها فیلمی خیالی‌ست که تومنی هفت‌صنار با واقعیت فرق دارد. باید کودک خیال‌ را به دست مادر واقعیت سپرد تا دلسوزانه تربیتش کند والا آدم در خیالش مَرد است و در واقعیت نامرد. در خیالش شهید است و در واقعیت جلّاد، در خیالش فرشته است و در واقعیت شیطان. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #خیال_پردازی https://eitaa.com/roznevesht