چقدر خوب است که خدا هست. چقدر ما آدم‌های معتقد به خدا، خوشبختیم. چقدر خوب که هروقت دلمان می‌گیرد کسی را داریم که برایش حرف بزنیم. چقدر خوب است که او ما را می‌بیند و می‌شنود. آدم اگر خدایی را هم برای خود انتخاب می‌کند، چقدر خوب که خدایش مهربان باشد، حکیم باشد، رحیم باشد. خدایی که خیالت از عدالتش راحت است. خدایی که هیچ چیز از چشمش پنهان نیست. خدایی که دردت را می‌فهمد، زخمت را می‌بندد، غمت را می‌چشد. خدایا شکر که تو خدای منی... میان این همه ناخدایان میان این همه بت شکر که تو در دلم افتادی شکر که تو را دارم. دلت که بگیرد، بی زمان و بی‌مکان، بی هیچ مزاحمتی از تو استقبال می‌کند. بدون تعارف، بدون هیچ کج‌خلقی. عجب خدای عاشقی دارم. این عشق او به بندگانش است که او را اینگونه از سایر خدایان ممتاز می‌کند. نه اهل ظلم است، نه اهل قضاوت، نه اهل اذیت است، نه اهل تحقیر، نه توهین. تا دلت بخواهد گوش می‌شود برای شنیدن حرف‌هایت. تا دلت بخواهد مرهم می‌شود برای جراحت‌های روحت. تا دلت بخواهد برایت خدایی می‌کند. عجب خدای عاشقی دارم... 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #خدای_مهربان_من #خداگرایی_عقلی #خداگرایی_فطری #توحید https://eitaa.com/roznevesht