خدایا! چگونه می‌توانم تو را انکار کنم؟ در حالی که ردّپایت را میان اشک‌هایم می‌بینم. مگر می‌توان تو را انکار کرد، وقتی در خلوتم حضور داری. مگر می‌توانم تو را انکار کنم، وقتی ذهنم لحظه به لحظه پیرامون یاد تو پرسه می‌زند. چگونه تو را نبینم وقتی سهم مرا بیش از لیاقتم می‌پردازی. چگونه تو را نبینم؟! چگونه تو را ننویسم؟! وقتی انعکاس حضورت در تمام زندگی‌ام جاریست. خدایا! هنگام درد طبیبی و هنگام غرق شدن بهترین غریق. هنگام تفکر، تکیه‌گاهی و هنگام احساس، مهربان. ما به اعتبار تو آدم شده‌ایم. ما به اعتبار دریای عظیم محبتت روی پای خود ایستاده‌ایم. انکار چرا؟! وقتی به دستهای یخ زده گرما می‌بخشی. وقتی به ماهی دریا هم رزق می‌رسانی. وقتی در تلاطم دنیا دست مرا می‌گیری و آنجا که از فرط ناآگاهی گِله می‌کنم، باز مرا می‌بخشی. تو را در همان شبی دیدم که تب را از وجود کودکم بیرون بردی. تو را در همان روزی دیدم که محبت اهل‌بیت را در دلم قرار دادی. تو را آنجا دیدم که دستم را گرفتی و راه را نشانم دادی. تو را در عصایی که مادربزرگ به آن تکیه می‌داد دیدم‌. تو را در باغچه‌ای که پدربزرگ گل‌هایش را می‌کاشت، دیدم . تو را لا‌به‌لای ریشه‌های درخت یافتم. تو را در اعماق زمین در اوج آسمان‌ها تو را میان ستاره‌ها دیدم. تو را زیر باران حس کردم. تو را لا‌به‌لای نور آفتاب، میان روشنایی مهتاب، وسط سردرگمی هوای مه‌آلود پیدا کردم. چگونه انکارت کنم وقتی تو را نفس می‌کشم؟! خدایا! از میان تمام دلایلی که برای بودنت می‌آورند همین یک دلیل برایم کافیست که تو در وجود من جریان داری. مثل خون در رگ‌هایم. انکار تو یعنی انکار خودم. عقلم این را می‌گوید و احساسم نیز آن را تایید می‌نماید. #روز_نوشت #خدای_مهربان_من #خدایا_خیلی_دوستت_دارم #توحید #خداگرایی_فطری #خداشناسی_فطری https://eitaa.com/roznevesht

چقدر خوب است که خدا هست. چقدر ما آدم‌های معتقد به خدا، خوشبختیم. چقدر خوب که هروقت دلمان می‌گیرد کسی را داریم که برایش حرف بزنیم. چقدر خوب است که او ما را می‌بیند و می‌شنود. آدم اگر خدایی را هم برای خود انتخاب می‌کند، چقدر خوب که خدایش مهربان باشد، حکیم باشد، رحیم باشد. خدایی که خیالت از عدالتش راحت است. خدایی که هیچ چیز از چشمش پنهان نیست. خدایی که دردت را می‌فهمد، زخمت را می‌بندد، غمت را می‌چشد. خدایا شکر که تو خدای منی... میان این همه ناخدایان میان این همه بت شکر که تو در دلم افتادی شکر که تو را دارم. دلت که بگیرد، بی زمان و بی‌مکان، بی هیچ مزاحمتی از تو استقبال می‌کند. بدون تعارف، بدون هیچ کج‌خلقی. عجب خدای عاشقی دارم. این عشق او به بندگانش است که او را اینگونه از سایر خدایان ممتاز می‌کند. نه اهل ظلم است، نه اهل قضاوت، نه اهل اذیت است، نه اهل تحقیر، نه توهین. تا دلت بخواهد گوش می‌شود برای شنیدن حرف‌هایت. تا دلت بخواهد مرهم می‌شود برای جراحت‌های روحت. تا دلت بخواهد برایت خدایی می‌کند. عجب خدای عاشقی دارم... 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #خدای_مهربان_من #خداگرایی_عقلی #خداگرایی_فطری #توحید https://eitaa.com/roznevesht